ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 423 ยืดได้หดได้
อวิ๋นเจี่ยวผงะ ก่อนจะเปิดปากถาม “คุณคือ?”
อีกฝ่ายไม่ตอบ หากแต่เผยใบหน้าเล็กเย็นชา เดินผ่านข้างตัวเธอเข้ามาด้วยสีหน้าหยิ่งยโส มุ่งตรงไปยังทิศทางของห้องรับแขก
“เดี๋ยว…” อวิ๋นเจี่ยวคิดจะรั้งแต่ก็ไม่ทันการ เพียงแค่หันหลังคนก็เดินเข้าไปแล้ว เธอไม่ทันปิดประตู ทำได้เพียงเดินตามขึ้นไป แต่พบว่าอีกฝ่ายยืนอยู่ด้านหน้าโซฟาแล้ว
ทั้งที่เป็นเด็ก แต่ระหว่างคิ้วของเขากลับเผยให้เห็นถึงความกังวลอย่างมาก เขามองตรงไปยังเยี่ยยวนที่อยู่ตรงข้ามด้วยท่าทีพินิจและเกรงกลัว เพียงแค่ดูจากสีหน้าเรียบเฉย มีความค คล้ายคลึงกับคนตรงข้ามอยู่ไม่น้อย
เยี่ยยวนวางขนมในมือลง ดวงตาที่เย็นชาหลุบต่ำ มองเด็กที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
ทั้งสองคนล้วนไม่พูดจา อากาศราวกับหยุดนิ่งลง ทั้งห้องอบอวลไปด้วยบรรยากาศแปลกประหลาด แยกไม่ออกว่าเป็นความแค้นหรือว่าลองเชิง แม้แต่อวิ๋นเจี่ยวที่เดินตามเข้ามายังชะงักฝีเท้าลง
เกิดอะไรขึ้น
บรรยากาศแปลกประหลาดไม่ได้อยู่นานมากเพียงใด เด็กชายราวกับอดทนไม่ไหว คิ้วของเขาขมวดขึ้น เปิดปากพูดด้วยความโกรธเคือง “ท่านบอกว่าจะช่วยข้า เหตุใดจึงยังไม่ลงมือ”
เยี่ยยวนขมวดคิ้ว “ข้ารับปากเจ้าเมื่อใด”
“ข้าไม่มีเวลาแล้ว” เด็กชายร้อนใจ เดินขึ้นหน้าหนึ่งก้าว “ทั้งที่ท่านทำได้ เรื่องนี้สำหรับท่านเป็นเพียงเรื่องเล็ก เหตุใดจึงไม่ช่วย”
“ไม่รู้จัก ข้าไม่มีหน้าที่!” เยี่ยยวนตอบกลับ เบนสายตาหนี หยิบขนมของเขาต่อ
“แต่ว่า…ข้าปล่อยให้ท่านข้ามมา! อีกทั้งวิญญาณต่างดินแดนนั้น ข้าก็ไม่ได้ไล่กลับไป ท่านก็ควรจะช่วยข้าไม่ใช่หรือ” เขายิ่งร้อนใจ
เยี่ยยวนชะงักมือ เงยหน้ามองเขาอีกครั้ง “เจ้าไม่ยอมแล้วอย่างไร หรือว่าเจ้าห้ามข้าได้?”
เด็กชายสีหน้าซีดเผือด ราวกับถูกพูดแทงใจดำ ภายในดวงตาฉายแววตระหนก “แต่…แต่ว่า…ข้าไม่มีวิธีอื่นแล้ว หากไม่ยับยั้งจะไม่ทันการ”
“เรื่องของเจ้า!” เยี่ยยวนยังคงไม่สนใจ “คิดจะขอความช่วยเหลือ ไปหาเจ้านายของเจ้า! ไม่เกี่ยวกับข้า”
“ข้า…” สีหน้าของเด็กชายซีดลงกว่าเดิม ท่าทางเย็นชาในแต่เดิมนั้น เวลานี้ภายในดวงตาเริ่มมีน้ำตา “หากข้าหาเจอ ข้าจะมาที่นี่ได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะเขาจากไปแล้ว…ข้าจะมีปัญ ญหาเช่นนี้ได้อย่างไร ทั้งที่ท่านรู้ว่าข้าเติบใหญ่แล้ว ไม่ได้เกิดใหม่ ผู้สร้างจะหยุดนิ่งได้อย่างไร”
“เหตุใดจึงไม่ได้” เยี่ยยวนกัดขนมหนึ่งคำ เงยหน้ามองเขา “ข้าไม่เคยจากไป”
เด็กชายตะลึง มองเขาอย่างเหลือเชื่อ ราวกับพลิกผันความรู้ของเขา “เช่นนั้น…ท่านสามารถ…”
“ไม่สามารถ!” เขายังพูดไม่ทันจบ เยี่ยยวนปฏิเสธอีกครั้ง
“แต่ว่าข้า…”
“ไม่สนใจ!”
“แต่ว่า…”
“เจ้าไปได้แล้ว!”
“…”
เด็กชายถูกดักจนหมดหนทาง สีหน้ายิ่งน่าสงสาร ท่าทางราวกับฟ้าจะถล่มลงมา ดวงตากะพริบหนึ่งที น้ำตาก็หลั่งไหลลงมา
อวิ๋นเจี่ยวเกิดความสงสารอย่างประหลาดขึ้นในใจ ทำให้เธอมีความรู้สึกอยากจะมอบทุกสิ่งเพื่อปลอบเขา ความรู้สึกนั้นแปลกประหลาดอย่างมาก ทั้งที่เธอไม่รู้จักเด็กคนนี้ อีกทั้งไม่ได้เป ป็นคนชอบเด็กมากเป็นพิเศษ แต่เธอมีความรู้สึกว่าตนเองต้องปกป้องเขา เหมือนกับว่า…เป็นสัญชาตญาณในส่วนลึกของวิญญาณ
อวิ๋นเจี่ยวผงะ ก่อนจะมีเสียงดังขึ้นในหัว ทันใดนั้นก็กระจ่างขึ้นมา ดวงตาของเธอเบิกกว้าง มองไปยังเด็กชายตรงหน้าที่ถูกรังแกจนร้องไห้
“ท่าน...คือหนทางแห่งสวรรค์?” หนทางแห่งสวรรค์ของดินแดนทางนี้
“ไม่เกี่ยวกับเจ้า!” เด็กชายถลึงตาใส่เธออย่างขุ่นเคือง ราวกับไม่พึงพอใจที่เธอขัดเขา แต่จากนั้นราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ ภายในดวงตาแพรวพราว ก่อนจะหันหน้ามากวาดตามองเธออีกครั้ง “ “หรือไม่ให้เจ้าไปก็ได้”
“…” อวิ๋นเจี่ยวผงะ หมายความว่าอย่างไร ไปไหน
“เจ้ากล้า!” เยี่ยยวนไหวตัวมาขวางกลางระหว่างคนทั้งสอง พลังที่ไร้รูปร่างกวาดผ่านไปยังอีกฝ่ายทันที เด็กชายประคองตัวยืนไม่ได้ คุกเข่าลงกับพื้น ร่างกายสั่นไหวราวกับภาพลวง
สายตาเย็นชาของเยี่ยยวนเย็นชาลงกว่าเดิม สีหน้าของเขาดำทะมึนลงทันที
“อาจารย์ปู่!” ร่างกายของอวิ๋นเจี่ยวขวางเอาไว้ด้านหน้าของเด็กชาย “อย่าทำเช่นนี้ มีอะไรพูดดีๆ นี่…มันเรื่องอะไรกัน” เธอมองสลับระหว่างคนทั้งสอง ถามถึงเรื่องที่พูดเมื่อครู่ อีกทั้งแปลกใจในการกระทำที่ควบคุมไม่ได้ของตนเอง
เยี่ยยวนราวกับรู้อะไรก่อนหน้านี้ สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย ยื่นมือดึงเธอกลับมาอยู่ด้านหลังของตนเอง จากนั้นมองไปยังเด็กชายบนพื้น พูดขึ้น “ขอร้องคนอื่นก็ต้องมีท่าทางข ของการขอร้องคนอื่น เจ้าไม่มีสิทธิ์มาต่อรองกับข้า! หากเจ้ายุ่งเกี่ยวกับคนอื่น ข้ายินดีที่จะส่งเจ้าไปล่วงหน้า”
เด็กชายตัวสั่นเทา ราวกับเกรงกลัวต่อเหตุการณ์เมื่อครู่ เขารีบนั่งคุกเข่าตัวตรง “ได้!”
เปลี่ยนท่าทางจากหยิ่งยโสเป็นเชื่อฟังในทันที แปรเปลี่ยนเรียกได้ว่ารวดเร็ว ไม่มีการหักมุมแต่อย่างใด ถือว่ายืดได้หดได้
“…”
“ข้าก็ไม่มีวิธีเหมือนกัน! ข้าจะหายไปอยู่แล้ว” เขาสูดจมูก ราวกับเข้าใจแล้วว่าตนเองไม่สามารถเอาเปรียบเยี่ยยวนได้ จึงเงยหน้ามองไปยังอวิ๋นเจี่ยวแทน เขาใช้ดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยน้ำ ำเสียงน่าสงสาร “อวิ๋นเจี่ยว เจ้าเดาไม่ผิด ข้าคือหนทางแห่งสวรรค์ของดินแดนนี้”
ใช่จริงด้วย! มิน่าเธอถึงปกป้องเขาอย่างควบคุมไม่ได้!
ถึงแม้ภายในใจมีการคาดเดาเอาไว้แล้ว แต่อวิ๋นเจี่ยวยังคงรู้สึกประหลาดใจ ที่แท้หนทางแห่งสวรรค์หน้าตาแบบนี้หรือ
“สิ่งที่เจ้าเห็นเป็นแค่ร่างแปลง ปกติข้าไม่มีร่างจริง” ราวกับรู้ว่านางคิดอะไร เด็กชายรีบอธิบาย
“ในเมื่อท่านเป็นหนทางแห่งสวรรค์ เหตุใดจึงบอกว่ากำลังจะหายไป พวกท่านพูดอะไรกัน” อวิ๋นเจี่ยวไม่เข้าใจ
สีหน้าของเด็กชายยิ่งน่าสงสาร “คิดว่าเจ้าก็สัมผัสได้ กฎระเบียบของโลกใบนี้มีปัญหา ทำให้ข้าไม่อาจรักษากฎระเบียบได้อย่างแม่นยำอีกต่อไป หากเป็นเช่นนี้ โลกใบนี้จะวุ่นวายมากขึ้น น จนกระทั่งกฎระเบียบพังทลาย ข้าก็จะหายไป หากโลกนี้ไม่มีกฎระเบียบ สุดท้ายจะเดินทางไปสู่การล่มสลาย”
“เหตุใดท่านจึงมาหาอาจารย์ปู่” อวิ๋นเจี่ยวไม่เข้าใจ อาจารย์ปู่ในเวลานี้ เป็นเพียงปีศาจงูธรรมดาเท่านั้น อีกทั้งยังไม่กลายร่างอีกด้วย
“เขาเป็นผู้สร้างของอีกดินแดนหนึ่ง” เด็กชายหนทางแห่งสวรรค์ตาลุกวาว พูดด้วยความตื่นเต้น “เดิมทีเขาก็มีพลังในการกำหนดกฎระเบียบ ย่อมสามารถซ่อมแซมกฎระเบียบได้ นี่เป็นเรื่องการ ช่วยเหลือเท่านั้น”
อวิ๋นเจี่ยวหันไปมองอาจารย์ปู่ อย่างนั้นหรือ
“ข้าไม่อาจแทรกแซงเรื่องต่างดินแดน” เยี่ยยวนขมวดคิ้ว อธิบาย “หนทางแห่งสวรรค์เป็นต้นกำเนิดของโลก ต้นกำเนิดของแต่ละดินแดนไม่เหมือนกัน หากคนนอกแทรกแซง สิ่งที่กระทบไม่ใช่เพียงดินแ แดนนี้เท่านั้น” แม้แต่ดินแดนทางนั้นก็ได้รับผลกระทบ อีกทั้งจะวุ่นวายมากกว่าเดิม
“…” ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้
“ไม่เป็นอย่างแน่นอน!” เด็กชายส่ายหัว รีบอธิบาย “เดิมทีข้าก็สมบูรณ์อยู่แล้ว เป็นหนทางแห่งสวรรค์ที่ถูกเลี้ยงปล่อย ซ่อมง่ายมาก แค่ซ่อมก็หาย”
“ไม่ได้!” เยี่ยยวนมองเขา “ผู้สร้างเจ้าไม่ใช่ข้า ต้นกำเนิดของดินแดนทางนี้ไม่มีผลต่อข้า ไม่มีความสัมพันธ์กัน สร้างความสัมพันธ์ไม่ได้ จะซ่อมได้อย่างไร”
ใบหน้าประณีตของเด็กชายคว่ำลงทันที ร้อนใจดุจดั่งมดบนกระทะร้อน
ไม่มีความสัมพันธ์หรือ
สักพักเขาราวกับตัดสินใจบางอย่างได้ กัดฟันแน่น เงยหน้ามองเยี่ยยวน ตะโกนออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ท่านพ่อ!”
เยี่ยยวน “…”
อวิ๋นเจี่ยว “…”
ชายแก่ที่เพิ่งเข้าบ้าน “…”
เคร้ง! ถาดผลไม้ในมือหล่นลงบนพื้นทันที!
YOU MAY ALSO LIKE
