ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 424 โกรธมาก
“ไม่ใช่! เจ้าหนู!” ชายแก่อึ้งเป็นอย่างมาก ไม่สนใจผลไม้ที่เพิ่งซื้อมาร่วงหล่นอยู่บนพื้น มองไปยังอวิ๋นเจี่ยว ก่อนจะมองกลับมายังอาจารย์ปู่ สุดท้ายสายตาจับจ้องไปบนตัวของหนทางแห่งสวรรค์ “เจ้า…พวกเจ้า…เจ้ากับอาจารย์ปู่มีลูกด้วยกันแล้ว?!” เร็วเกินไปหรือไม่! เขาเพียงแค่ออกไปซื้อผลไม้เท่านั้น!
อวิ๋นเจี่ยว “…”
เยี่ยยวน “…”
“พูดเหลวไหลอะไรกัน เขาไม่ใช่ลูกของพวกข้า!” อวิ๋นเจี่ยวมองค้อนเขาหนึ่งทีก่อนที่เขาจะถูกตีตาย
“เอ๊ะ! ไม่ใช่?” ชายแก่มองสลับไปมาระหว่างทั้งสามคน ทั้งที่เมื่อกี้ได้ยินเด็กชายเรียกอาจารย์ปู่ว่าพ่อ ไม่ใช่ลูกของเจ้าหนู หรือว่า…
“อาจารย์ปู่ท่านนอกใจ?!” หลุดปากออกมา
ปัง!
ครานี้อวิ๋นเจี่ยวห้ามไม่ทัน ได้ยินเพียงเสียงดังปัง พลังเย็นกลุ่มหนึ่งพุ่งตรงเข้าไปหาชายแก่ ทันใดนั้นกระแทกคนให้ลอยออกจากประตูไป
“…” คนที่หาที่ตาย รั้งอย่างไรก็รั้งไม่อยู่
เยี่ยยวนหงุดหงิดเล็กน้อย เขาส่งจิตแห่งเทพส่วนหนึ่งเข้ามาในดินแดนนี้เพื่อพาศิษย์หลานตัวน้อยของเขากลับไป ถึงแม้เวลาของดินแดนทั้งสองไม่เหมือนกัน เจ้าปัญญาเขลาไม่มีการตอบรับเสียที เขาย่อมเดาได้ว่าทางนี้เกิดปัญหา โดยเฉพาะในเวลาที่เข้าสู่ดินแดนแห่งนี้ เขากระจ่างเป็นอย่างยิ่งว่าปัญหาของหนทางแห่งสวรรค์คืออะไร
แต่เขาไม่เคยคิดจะแทรกแซงแม้แต่น้อย เขาแตกต่างจากเจ้าปัญญาเขลา ไป๋อวี้เป็นสิ่งมีชีวิตจากต่างดินแดน ถึงแม้จะรุกรานเข้าดินแดนอื่นอย่างไม่ตั้งใจ ก็ไม่ส่งผลกระทบมากต่อกฎระเบียบในดินแดน สามารถแก้ไขให้ถูกต้องได้ทุกเมื่อ แต่เขาเป็นผู้สร้างดินแดนหนึ่ง แม้ว่าดินแดนทั้งสองแตกต่างกัน แต่ต้นกำเนิดของดินแดนเขากระจ่างเป็นอย่างดี หากแทรกแซงเข้าไป เมื่อถึงเวลาอาจก่อให้เกิดผลที่ไม่อาจคาดการณ์ได้ จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้ใช้ร่างจริงข้ามมา หากแต่ส่งจิตแห่งเทพส่วนหนึ่งเข้ามา
ดินแดนแห่งนี้เป็นดินแดนของศิษย์ตัวน้อย หากเกิดปัญหาที่ใหญ่กว่าเดิม เจี่ยวเจี่ยวต้องไม่พอใจแน่!
อีกทั้งหนทางแห่งสวรรค์เกิดปัญหาแสดงให้เห็นถึงต้นกำเนิดที่มีปัญหา หากเขาคิดจะแก้ไขให้ถูกต้องย่อมต้องให้ต้นกำเนิดของดินแดนแห่งนี้กลายเป็นของเขา ดินแดนแห่งนี้เขาไม่ได้เป็นผู้สร้าง ต้นกำเนิดย่อมไม่ตอบรับเขา เมื่อถึงเวลาอาจก่อให้เกิดการพังทลาย
แต่หนทางแห่งสวรรค์เปิดปากเรียกเมื่อครู่ เขาสัมผัสได้ว่าพลังแห่งต้นกำเนิดของดินแดนแห่งนี้เกิดความเชื่อมโยงเล็กน้อย เร็วจนเขาห้ามเอาไว้ไม่ทัน!
เมื่อเห็นเขาไม่พูด หนทางแห่งสวรรค์อดพูดอีกครั้งไม่ได้ “พ่อ ข้า…”
“เจ้าอยากตายกี่ครั้ง” เยี่ยยวนหน้ายิ่งดำลง สายตาอาฆาตมองไปยังหนทางแห่งสวรรค์ที่มัดมือชกด้านหน้า
หนทางแห่งสวรรค์ตัวสั่นเทา ร่างกายเล็กหดลงเล็กน้อย ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา
อวิ๋นเจี่ยวกำมือแน่น พยายามที่จะช่วยเขาเกลี้ยกล่อม แต่ถูกเยี่ยยวนรั้งเอาไว้ด้านหลัง
“แต่ว่าตอนนี้…”
“ไปให้พ้น!”
เห็นได้ชัดว่าเยี่ยยวนไม่อยากจะฟังเขาพูดอีกต่อไป เขาสะบัดมือ พลังที่มองไม่เห็นกลุ่มหนึ่งกวาดไปยังอีกฝ่าย
หนทางแห่งสวรรค์เบิกตาโต ราวกับสัมผัสอะไรบางอย่างได้ รีบพูดขึ้นเสียงดัง “เดี๋ยว ท่านไม่สนใจข้าไม่ได้ พ่อ…” พูดยังไม่ทันจบ ร่างกายของเขาก็สลายไปจากที่เดิมราวกับหมอกควัน
สีหน้าของเยี่ยยวนยังคงดำทะมึนราวกับก้นหม้อ เขาปล่อยมือของอวิ๋นเจี่ยวออก หันหลังนั่งกลับไปบนโซฟา หากแต่ไม่ได้นั่งตรงกลาง เขาเลือกที่จะนั่งทางซ้ายที่ไกลออกไป หันหลังให้อวิ๋นเจี่ยว
คนทั้งคนราวกับกำลังแสดงออกว่า โกรธมาก ขนมก็ง้อไม่ได้!
ทันทีที่หนทางแห่งสวรรค์จากไป อวิ๋นเจี่ยวจึงหลุดออกจากความอยากปกป้องเด็กชายอย่างควบคุมไม่ได้ เธอมองไปยังคนที่กำลังโกรธเพราะได้เป็นพ่ออย่างกะทันหัน
เธอถอนหายใจ เดินขึ้นหน้านั่งลงด้านข้างของอีกฝ่าย “อาจารย์ปู่โกรธเหรอ”
“ฮึ!” เขาเพียงแค่ส่งเสียงออกมา
“ปัญหาของหนทางแห่งสวรรค์ทางนี้ยุ่งยากมากเหรอ” อวิ๋นเจี่ยวถาม
“…” เยี่ยยวนไม่ตอบ เพียงแต่ยังคงไม่ยอมหันหลังกลับมา
“หากอาจารย์ปู่รู้สึกว่ายุ่งยาก...” อวิ๋นเจี่ยวพูด “พวกเราก็ไม่ต้องสนใจ”
เยี่ยยวนผงะ สักพักถึงได้หันกลับมาอย่างช้าๆ มองไปยังเธอด้วยความสงสัย “เจ้าไม่อยากช่วยเขาเหรอ” เหตุใดจึงไม่ขอร้องเขา อีกฝ่ายเป็นหนทางแห่งสวรรค์ในดินแดนของนางไม่ใช่เหรอ
“ข้าคิดอย่างไรไม่สำคัญ” อวิ๋นเจี่ยวยกยิ้มมุมปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เห็นได้ไม่ชัดนัก “อาจารย์ปู่คิดดีแล้วก็พอ”
ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าทางนี้เกิดอะไรขึ้นที่ทำให้หนทางแห่งสวรรค์ต้องออกมาขอความช่วยเหลือ แต่อาจารย์ปู่ก็ดี ชายแก่ก็ดี พวกเขาล้วนไม่ใช่คนของดินแดนนี้ ช่วยคือบุญคุณ ไม่ช่วยก็เป็นเรื่องปกติ เธอไม่อาจใช้ความสัมพันธ์อันดีกับพวกเขา ขอร้องให้พวกเขาทำเรื่องที่อันตราย
“เจ้าล่ะ?” เยี่ยยวนขมวดคิ้ว เปิดปากถาม
“ข้า?” อวิ๋นเจี่ยวใช้มือหนึ่งประคองหน้า “ดูสถานการณ์!” เธอให้คำตอบที่คลุมเครือ
แต่ภายในใจกระจ่างเป็นอย่างยิ่ง หากมีความจำเป็น เธอคิดว่าเธอไม่อาจนั่งอยู่เฉยๆ ได้ ถึงแม้ไม่รู้ว่าตนเองจะมีความสามารถนั้นหรือไม่ แต่ดินแดนนี้เป็นดินแดนของเธอ ตั้งแต่เธอเกิดมาบนดินแดนแห่งนี้ก็มีหน้าที่ที่ติดตัวมา
“เจ้าหลอกคน!” เยี่ยยวนเปิดโปง ครั้งแรกที่ไม่ไว้หน้าเธอเช่นนี้ เขามองจ้องเธออยู่สักพัก ก่อนจะยื่นมือลากเธอเข้ามาในอ้อมกอด โอบกอดเอาไว้อย่างแน่น น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่มั่นใจ “เจ้าต้องแทรกแซง อีกทั้งเจ้ายังจะแทรกแซงด้วยชีวิต!”
“…”
ศิษย์หลานตัวน้อยที่เขาชอบ เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร เธอเพียงแค่ไม่อยากให้เขาลำบากใจเท่านั้น เสียงของเยี่ยยวนต่ำลงกว่าเดิม ราวกับเจือปนไปด้วยความน้อยใจ “เมื่อกี้เจ้า…ชอบเด็กคนนั้นมาก!”
“เอ่อ…” อวิ๋นเจี่ยวผงะ นึกย้อนไปถึงสถานการณ์ที่ผ่านมา ก่อนจะรีบอธิบาย “คือ เมื่อกี้ข้าไม่ได้อยากช่วยเขาไม่ช่วยท่าน แค่เพียง…ข้าควบคุมไม่อยู่” ที่แท้ก็โกรธเรื่องนี้เหรอ
มือที่กอดเธอเอาไว้กระชับแน่นขึ้น ก่อนจะตอบกลับเสียงเบา “…ข้ารู้!”
เขาย่อมรู้ ศิษย์หลานตัวน้อยเป็นคนของดินแดนนี้ เป็นสิ่งมีชีวิตภายใต้การดูแลของหนทางแห่งสวรรค์ ย่อมต้องปกป้องหนทางแห่งสวรรค์ของดินแดนตัวเอง เป็นสัญชาตญาณที่นางควบคุมไม่ได้
ถึงแม้จะรู้ แต่…ก็ยังโกรธ! โกรธจนอยากจะนำหนทางแห่งสวรรค์ลงหม้อทอด!
สักพัก!
“เมื่อกี้ข้าสัมผัสได้ถึงต้นกำเนิดของดินแดนทางนี้”
“ฮะ?” เหตุใดจึงพูดเรื่องนี้
“ดินแดนนี้คิดจะรับข้าเป็นนาย”
“…” เรื่องจริงหรือเท็จ ดินแดนของเธอไร้จรรยาบรรณเพียงนี้?
“ข้าสามารถช่วยเขาได้! แต่เขาต้องเก็บคำนั้นกลับไป!”
“…” อวิ๋นเจี่ยวผงะ คำไหน คำว่าพ่อเหรอ
“ซ่อมแซมหนทางแห่งสวรรค์ไม่ยาก แต่หลังจากที่พิชิตต้นกำเนิดแล้ว ข้าจะต้องเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง”
“อะไรนะ!” เข้าสู่ห้วงนิทรา อวิ๋นเจี่ยวผงะ “อาจารย์ปู่…”
“เจ้าต้องอยู่เป็นเพื่อนข้า!” ในขณะที่กำลังจะถาม เยี่ยยวนก็ถูกขัดขึ้นอีกครั้ง หากไม่กอดเอาไว้ หากถูกลักพาตัวไปอีกครั้งจะทำอย่างไร
“ฮะ?”
“ครั้งก่อนเจ้าไม่ยอม ครั้งนี้…เจ้าต้องนอนกับข้า!”
อวิ๋นเจี่ยว “…” เข้าสู่ห้วงนิทราก็เข้าสู่ห้วงนิทรา อย่าพูดจาบิดเบือนได้ไหม
ชายแก่ที่คลานกลับมาอีกครั้ง “…” อาจารย์ปู่คิดจะมีลูกคนที่สองแล้วเหรอ
YOU MAY ALSO LIKE
