สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 128 ศัตรูหัวใจ 1
โชคดีที่เหล้าขาวสามารถเอามาปรุงรสกับวัตถุดิบของที่นี่ได้ แม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันจะมีรสชาติอย่างไรก็ตาม
จะว่าไปแล้ว สวี่หลิงอวิ๋นก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกุนเชียงเหมือนกัน เธอชอบกินกุนเชียงมาก แต่กุนเชียงที่วางขายอยู่ข้างนอกนั้นสกปรกและมีราคาแพง ตอนนั้นคุณยายเอ็นดูเธอมากและมักจะล้างลำไส้กับเนื้อหมูเพื่อทำกุนเชียงต่าง ๆ ให้เธอกินในทุกวันตรุษจีน
กุนเชียงพวกนี้ทำมาจากลำไส้ของเอเลี่ยน ลำไส้ที่ถูกชำระล้างจนสะอาด เธอใช้ไม้จิ้มฟันขนาดเล็กจิ้มลำไส้ที่ห่อหุ้มเนื้อหมูพวกนี้ให้เป็นรูเล็กน้อย ก่อนจะนำเอาไปรอยใส่เชือกและแขวนตากเอาไว้
เครื่องจักรกลของเธอมีคุณสมบัติที่ครบครันจริง ๆ สามารถใช้เป็นเตาอบ หรือจะใช้เป็นเครื่องอบแห้งก็ได้
เพียงแค่วางกุนเชียงไว้ข้างใน โปรแกรมอบแห้งก็จะทำงานเสร็จสิ้นภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งเทียบเท่าได้กับหนึ่งสัปดาห์ในชีวิตที่แล้วของเธอ เธอหยิบกุนเชียงออกมาและตัดออกเป็นชิ้น ๆ ก่อนจะเอามันไปผัดกับผัก เติมเครื่องปรุงรสลงไป อืม! เป็นอันเสร็จสิ้น!
เนื่องจากเนื้อของอสุรกายหุ้มเกราะมีอยู่เยอะเกินไป เครื่องปรุงรสจึงไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปในกุนเชียงทั้งหมดได้ แต่นั่นกลับทำให้ชุ่มคอ
เธอใช้ไข่ปูมาทำเป็นน้ำพริกไข่ปูสำหรับอาหารเย็น ฮึฮึ รสชาติของมันช่างน่าทึ่งมาก!
น่าเสียดายที่ครั้งนี้กุนเชียงไม่สามารถทำให้เหล่าทหารรู้สึกประทับใจได้ สำหรับน้ำพริกไข่ปูนั้นไม่ต้องเอ่ยถึงเลย แค่กลิ่นของมันยังหอมเย้ายวนมาก!
เมื่อสวี่หลิงอวิ๋นเห็นว่าพวกเขาไม่ยอมกินมัน เธอจึงกินมันคนเดียวอย่างมีความสุข!
โอคาซีเฝ้ามองดูเธอกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย “ผมขอชิมหน่อยได้ไหมครับ?!”
“ท่านจะชิมอันนี้เหรอคะ?” สวี่หลิงอวิ๋นกินเข้าไปอีกคำ ก่อนจะมองดูเขาด้วยความสงสัย “ท่านไม่รู้เหรอคะว่ามันทำมาจากอะไร?”
“ผมรู้ครับ” โอคาซีจ้องมองเธอ “ในเมื่อท่านกินได้ ทำไมผมจะกินไม่ได้ล่ะครับ?! มันมีพิษหรือไง?”
สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองเขา ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ
ผู้คนในห้วงดวงดาวแห่งนี้ล้วนเหมือนกับชาวตะวันตกในชาติที่แล้วของเธอ ไม่ยอมกินทั้งอุ้งเท้าและเครื่องในสัตว์! ขณะที่โอคาซีลดศักดิ์ศรีของเขาลงและเขยิบมาลิ้มลองรสชาติของมัน ต้องบอกเลยว่าที่เขายอมลดตัวลงมาทำอะไรแบบนี้ไม่ใช่เพราะของอร่อย
แต่เป็นเพราะเขาควรจะอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ใช่หรือไง?
สวี่หลิงอวิ๋นหยิบถ้วยและตะเกียบออกมาจากปุ่มมิติกักเก็บของเธอ “นี่ค่ะ ท่านตาถึงมากเลยนะคะ ฉันจะบอกอะไรให้ว่าอันนี้อร่อยกว่าหม้อไฟร้อยเท่าเลยค่ะ!”
สวี่หลิงอวิ๋นไม่ได้ตักอะไรให้เขาทั้งนั้น แต่กลับปล่อยให้เขาเลือกเอง
โอคาซีกัดกุนเชียงเข้าไปคำแรก ก่อนจะรู้สึกถึงความเผ็ดร้อนของพริกและกลิ่นบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก กุนเชียงค่อนข้างเหนียวหนึบหนับ แต่เมื่อกัดไปแล้วกลับรู้สึกชุ่มคอ มันอร่อยมากกว่าที่เขาคาดคิดไว้
นอกจากนี้ยังมีน้ำพริกไข่ปูที่มีลักษณะเป็นเม็ดเล็ก ๆ อยู่ด้วย รสชาตินุ่มละมุนติดลิ้นทันทีที่ตักเข้าไปในปาก และนั่นทำให้เขาอยากอาหารมากขึ้น
สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกมีความสุขมากเมื่อเห็นว่าโอคาซีไม่ยอมวางตะเกียบลง ทั้งสองใช้ตะเกียบคีบกุนเชียงจานใหญ่และกินน้ำพริกไข่ปูทั้งกระปุกหมดอย่างรวดเร็ว!
สวี่เจี้ยนอวิ๋น องค์ชายใหญ่ถอนหายใจออกมา โอคาซีที่เย็นชาคนนั้นอาจจะชอบน้องสาวของเขาเข้าแล้วจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นแผนการของน้องชายรองก็คงจะล้มเหลวใช่ไหม?
อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่าแผนการของน้องชายรอง ถึงจะรู้เรื่องราวหลายอย่าง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องแสดงออกว่ารู้
ยัยนักแสดงสาวนั่นกล้าดีอย่างไรมาเปรียบเทียบกับน้องสาวของเขา? สวี่เจี้ยนอวิ๋นไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าน้องชายรองกำลังคิดอะไรอยู่!
โอคาซีไม่ใช่องค์ชายตัวน้อยที่เขาจะสามารถปฏิบัติอย่างเท่าเทียมได้
จอมพลก็อดวินจ้องมองโทรลโลป ฟิล ผู้ดีเก่ามากอำนาจที่ดูแลตระกูลฟิล แวะมาเยี่ยมเยืยนเขาพร้อมกับไม้เท้าคู่ใจ
“ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบท่านผู้อาวุโสโทรลโลปมาถึงที่นี่ได้?” ผู้ดีเก่าคนนี้ถือว่าตนเองเป็นผู้สูงส่งเสมอมา แม้แต่ตระกูลทหารทั้งหลายก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขา
บางทีอาจจะมีเพียงจักรพรรดิเท่านั้นที่จะสามารถพบเจอเขาได้
“โอ้ ไม่มีอะไรมากนักหรอก” ผู้อาวุโสโทรลโลปผู้หยิ่งผยองกำลังมองดูการจัดห้องที่แสนเรียบง่ายของเขาด้วยท่าทีจู้จี้จุกจิก ทว่าเขากลับไม่สามารถกล่าววิพากษ์วิจารณ์ออกมาได้เพราะต้องสงวนท่าทีของชนชั้นสูงเอาไว้
“ห้องของท่านเรียบง่ายและกว้างขวางเหมือนท่านดีนะ”
อย่างไรก็ตาม จอมพลก็อดวินสามารถรู้ได้ทันทีว่าจุดประสงค์ของผู้อาวุโสแห่งตระกูลฟิลต้องไม่ใช่เรื่องเรียบง่ายอย่างแน่นอน
“พูดออกมาเถอะครับ! ขอโทษนะ แต่ผมไม่อยากพูดอ้อมค้อมกับชนชั้นสูงแบบท่านสักเท่าไหร่หรอก”
สิ่งที่จอมพลก็อดวินเกลียดที่สุดคือการที่ชนชั้นสูงพวกนี้เอาแต่พูดกลับกลอก พูดออกนอกเรื่องไปเรื่อยจนเขาแทบจะจับใจความสำคัญอะไรไม่ได้
“ก็ได้” ผู้อาวุโสโทรลโลปจ้องมองมาที่จอมพลก็อดวิน “ผมมีข่าวดีมาบอกท่าน”
“ข่าวดี?” จอมพลก็อดวินตกตะลึง ข่าวดีอะไรที่ทำให้ผู้อาวุโสถึงกับมาบอกเขาด้วยตนเองถึงหน้าประตูบ้าน?
“ลูกสาวคนเล็กของผมหลงรักพลเอกโอคาซี ลูกชายของท่าน” ผู้อาวุโสโทรลโลปยิ้มออกมาด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก “ถึงผมจะไม่อยากให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนแต่งงานกับตระกูลทหารก็เถอะ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเธอชอบเขา”
“ถ้าเป็นไปได้ ผมคิดว่าฤดูใบไม้ร่วงนี้น่าจะเหมาะแก่การจัดงานแต่งงานมากที่สุด อากาศปลอดโปร่งเย็นสบาย ทุกอย่างจะได้ปรองดองกัน แล้วพวกเขาจะได้เป็นคู่รักที่มีความสุขที่สุด”
จอมพลก็อดวินแทบจะควบคุมปากตัวเองไม่ให้อ้าค้างไม่ได้!
ลูกสาวของท่าน?! เชี่ย ลูกสาวของท่านคือใครกันวะ! เหมาะแก่การแต่งงานในฤดูใบไม้ร่วงคืออะไร?! มาตรฐานลูกสะใภ้ของฉันคือองค์หญิงสามต่างหาก! ท่านจะมาเอ่ยปากขอผู้ชายทุกคนที่ลูกสาวตกหลุมรักไม่ได้!
เขาไม่อยากต้องมานั่งพูดวกไปวนมากับคนที่หญิงสาวเรียกว่าพ่อทุกวี่ทุกวัน!
“เอ่อ ท่านผู้อาวุโส ท่านคงจะเข้าใจอะไรผิดไปเรื่องหนึ่งนะครับ” จอมพลก็อดวินยกยิ้ม ก่อนจะพูดต่อว่า “ลูกชายของผมไม่ได้ขาดแคลนแฟนสาวนักหรอกครับ”
“ลูกสาวของผมก็ไม่ได้ขาดแคลนแฟนหนุ่มครับ อันที่จริง ผู้ชายไล่ตามเธอไปทั่วทั้งจักรวรรดิชิงเหย้าเลยก็ว่าได้!” เทรลโลปยิ้มเล็กน้อย “ท่านไม่คิดว่ามันเป็นโชคชะตานำพาเหรอที่ลูกสาวของผมชอบลูกชายของท่านน่ะ?”
โชคชะตาบ้าอะไร! มีคนชอบลูกชายของฉันตั้งเยอะแยะโว้ย!
“โอ้ ตามจริงแล้ว ลูกชายผมมีคนที่ชอบแล้วน่ะครับ” จอมพลก็อดวินไม่ใช่คนที่พูดอ้อมค้อม เมื่อมองดูท่าทางจู้จี้จุกจิกและสายตาดูเหยียดหยามของผู้ดีเก่าคนนี้แล้ว อีกทั้งการกระทำที่ดูเย่อหยิ่ง ราวกับบอกเป็นนัยว่า ‘พวกแกควรรู้สึกซาบซึ้งที่ลูกสาวของฉันตกหลุมรักลูกชายแก’ และนั่นทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก!
เฮอะ! ลูกสาวของท่านจะแต่งงานกับใครที่เธอชอบก็ได้อย่างนั้นเหรอ?! แต่ตระกูลแอนดรูว์ของเราไม่ต้องการตำแหน่งอันทรงเกียรติของพวกท่านมาเพิ่มความรุ่งโรจน์ให้กับพวกเราหรอก เข้าใจไหม!
“ชอบใครครับ?” ผู้ดีเก่าขมวดคิ้วและพูดพล่ามลากยาว จนจอมพลก็อดวินแอบคิดในใจว่า พูดออกมาเถอะ! มัวแต่พูดวกไปวนมาอีกแล้ว! “ใช่องค์หญิงสามไหมครับ?”
“ใช่ครับ!” จอมพลก็อดวินคิดในใจ ตอนนี้หยุดพล่ามได้สินะ?!
“องค์หญิงสามเป็นผู้มีเกียรติสูงส่งนัก” ผู้ดีเก่าสูงพยักหน้า “แต่!”
คำพูดของเขาเริ่มเปลี่ยนไป “องค์หญิงสามปฏิเสธคำสารภาพรักของโอคาซีไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อฝ่าบาทไม่ได้ชอบลูกชายของท่าน และลูกสาวของผมก็ไม่ได้รังเกียจลูกชายของท่าน ทำไมถึงไม่ยอมให้จัดงานแต่งงานล่ะ?”
คำพูดของผู้ดีเก่าเปรียบดังลูกศรแหลมคมที่พุ่งตรงมายังใจกลางหน้าอกของเขา!
ถูกต้อง! องค์หญิงสามปฏิเสธคำสารภาพรักของลูกชายเขา!
จอมพลก็อดวินครุ่นคิดอย่างหนัก และกำลังคิดว่าเขาควรจะปฏิเสธผู้อาวุโสคนนี้อย่างไรดี เขาอยากจะตะโกนออกไปให้รู้แล้วรู้รอดว่า ‘ฉันยังไม่อยากเลี้ยงหลานและไม่อยากได้หญิงสาวสูงส่งพรรค์นั้นมาเป็นลูกสะใภ้ด้วย!’
