สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 143 ใครบางคนต้องการระเบิดยานอวกาศ 1
ทั้งหมดที่เขาสามารถบอกหัวหน้าพ่อครัวได้นั่นคือ “อย่าถามถึงแป้งพวกนั้นอีก”
สวี่หลิงอวิ๋นต้องกลับไปที่เมืองหลวงของจักรวรรดิ และโอคาซีก็จะติดตามเธอไปด้วยตามที่เขาเคยกล่าวเอาไว้
“ฉันจะกลับไปบ้านแล้วค่ะ ไม่ต้องตามมา ท่านจะตามฉันมาทำไมคะ? ท่านจะปล่อยอสุรกายเขี้ยวยักษ์ไว้บนดาวเคราะห์แบบนี้เหรอ?” สวี่หลิงอวิ๋นกล่าวติดตลกพร้อมกับรอยยิ้ม “หรือว่าท่านตั้งใจจะแต่งเข้ามาเป็นลูกเขยที่บ้านฉันเหรอคะ?”
ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนค่อนข้างพัฒนาไปทางที่ดี ก้าวผ่านความน่าอึดอัด และตอนนี้พวกเขามีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อกัน
โอคาซีจับมือของเธอ “ผมแค่ไม่สบายใจ และอยากจะตามท่านไปด้วย”
สวี่หลิงอวิ๋นชอบสายตาจริงจังคู่นั้นของเขาที่มองมายังเธอ
“อย่าคิดเยอะไปเลยค่ะ ฉันแค่นั่งยานอวกาศกลับ ไม่ได้นั่งเครื่องระเบิดเวลากลับสักหน่อย” เธอบีบแก้มของโอคาซี “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
“ไม่ ผมจะไปกับท่านด้วยครับ” โอคาซีแน่วแน่เสียจนสวี่หลิงอวิ๋นไม่สามารถเอ่ยปฏิเสธเขาได้ นอกจากตอบตกลง
ไม่กี่วันต่อมา ยานอวกาศที่มีตราสัญลักษณ์ประจำราชวงศ์ก็เดินทางมาถึงดาวเคราะห์หยวนเจีย
สวี่หลิงอวิ๋นและโอคาซีขึ้นไปบนยานอวกาศด้วยกัน โดยมีสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์อยู่ในอ้อมแขน
พวกเขาจากมาพร้อมกับแลนเซล็อต เดิมทีเอริก้าอยากจะกลับไปพร้อมกับทั้งสามคนนี้ด้วย ทว่าพ่อของเธอกลับส่งข้อความมาบอกว่ายานอวกาศของตระกูลจะเดินทางมารับเธอภายในอีกสองสามวัน และไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ทำตามอำเภอใจ
เอริก้าจึงทำได้เพียงจ้องมองพวกเขาทั้งสามคนจากไป
“ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะเตรียมเซอร์ไพรส์ใหญ่อะไรไว้ให้กับฉัน?” สวี่หลิงอวิ๋นกล่าวขึ้น ขณะเอียงศีรษะซบลงบนไหล่ของโอคาซี
“จะมีหนุ่มหล่ออยู่ที่นั่นไหมนะ?” สวี่หลิงอวิ๋นยังคงจินตนาการต่อ
“จากนั้นเขาก็ขับรถเคลื่อนเข้ามาหาฉันและถามฉันว่าต้องการอาหารกลางวันไหม พอฉันตอบว่าต้องการ เขาก็จะแอบเอากริชที่ซ่อนไว้ใต้โต๊ะอาหารออกมาและหาโอกาสแทงฉันจนตายในตอนที่ฉันเผลอตัวสินะคะ?!”
“ไร้สาระ” โอคาซีตบมือของเธอเบา ๆ “ถ้ามีผมอยู่ด้วย ท่านก็จะไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“ฉันแค่เดาไปเรื่อยน่ะค่ะ” สวี่หลิงอวิ๋นกล่าวขึ้นและยิ้มออกมา “นี่ ท่านอย่าพูดแบบนั้นสิคะ ถึงจะรู้ว่ามีใครบางคนกำลังจะลอบฆ่าฉัน แต่ทำไมถึงรู้สึกตื่นเต้นก็ไม่รู้สิคะ? ฉันตื่นเต้นจังเลยค่ะ”
โอคาซีถอนหายใจ และจับศีรษะของเธอมาแนบกับหน้าอกของตนเอง “หยุดพูดเถอะครับ นอนพักได้แล้ว”
การลอบสังหารในจินตนาการของสวี่หลิงอวิ๋นเป็นการลอบสังหารโดยตรง เธอสามารถจินตนาการได้ว่าคนพวกนั้นบ้าพอที่จะปล่อยยานอวกาศไป และเลือกที่จะระเบิดยานอวกาศโดยตรง!
นอกจากนี้ ยานอวกาศลำนี้มีขนาดใหญ่และมีมาตรการป้องกันที่เข้มงวด ทำให้การละเมิดธรรมดาไม่สามารถทำอะไรกับยานอวกาศลำนี้ได้
หากพวกเขาอยากจะระเบิดยานอวกาศลำนี้ จะต้องใช้พลังงานระดับสูงในการทำลายล้างมัน
สวี่หลิงอวิ๋นฟังเสียงหัวใจที่หนักแน่นและทรงพลังของโอคาซี ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะหรี่ลง
ขณะเดียวกัน ไม่มีใครรู้ว่าระเบิดพลังงานขนาดเล็กถูกวางอยู่ใต้คลังสินค้าของยานอากาศอย่างเงียบ ๆ
และค่าตัวเลขของมันกำลังลดลงอย่างต่อเนื่อง
แลนเซล็อตที่นั่งถัดจากพวกเขา มองดูร่างทั้งสองแล้วรู้สึกว่ามันช่างรกหูรกตา ก่อนจะกระแอมออกมาเล็กน้อย และเดินไปด้านข้างของพวกเขา ขณะที่โอคาซีจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ทว่าไม่ได้กล่าวอะไรออกมา
“องค์หญิงสาม ไม่ทราบว่าพอจะมีโอกาสให้พวกเราได้ร่วมธุรกิจกันไหมครับ?” แลนเซล็อตเข้าใจความชื่นชอบของสวี่หลิงอวิ๋นเป็นอย่างดี เขาสามารถรับประกันได้ว่าสวี่หลิงอวิ๋นจะต้องสนใจทันทีที่ได้ยินคำพูดดังกล่าว
แน่นอนว่าเมื่อเธอได้ยินเกี่ยวกับการร่วมมือกันในการทำธุรกิจ สวี่หลิงอวิ๋นก็กระเด้งออกจากอ้อมแขนของโอคาซีอย่างรวดเร็ว และหันกลับมา “ธุรกิจอะไรเหรอคะ? น้ำพริกไข่ปูหรือเปล่าคะ? หรือว่ากุนเชียงกัน?”
“…ไม่ใช่ครับ!” แลนเซล็อตยิ้ม “ธุรกิจปลาหมึกกระป๋องของท่านน่ะครับ ไม่ทราบว่าท่านสนใจไหมครับ?”
เมื่อมาลองคิดดูแล้วปล่อยให้เมนูอาหารทั้งสองอย่างนั้นกับคนที่มีความชื่นชอบแบบท่านน่าจะดีกว่า! อย่างน้อยเขาก็รู้สึกขอบคุณที่ได้ลิ้มลองมัน
“ว่ากันว่าเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์บนดาวเคราะห์ปลาหมึกของท่านใกล้จะสูญพันธุ์ลงแล้ว แต่ดาวเคราะห์ทั้งหลายของจักรวรรดิเอเดนยังมีเอเลี่ยนปลาหมึกเหลืออยู่ ท่านอยากจะทำธุรกิจพวกเราไหมครับ?”
“ได้ถึงหนึ่งและสอง แต่ว่าพวกเราต้องเจรจากันก่อนนะคะ ไม่ว่าจะให้พวกเราเช่าดาวเคราะห์ของท่าน หรือท่านขายเอเลี่ยนปลาหมึกให้กับพวกเรา พวกเราต้องเจรจากันก่อนนะคะ”
“ได้สิครับ” แลนเซล็อตพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
เขารู้ดีว่าสวี่หลิงอวิ๋นสนใจในการทำธุรกิจ และสามารถสร้างรายได้จากเอเลี่ยนปลาหมึกที่ไร้ประโยชน์พวกนั้น และคนอย่างเธอย่อมเต็มใจจะพูดคุยใช่หรือไม่?
อย่างไรก็ตาม มันคงจะดีกว่านี้หากเขาได้รับสูตรปรุงรสชาติอาหาร!
“สูตรเหรอคะ? ก็ไม่เชิงว่าจะเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ!” สวี่หลิงอวิ๋นพยักหน้า เพราะเครื่องปรุงรสที่ใช้ในส่วนผสมนั้นล้วนถูกผลิตขึ้นบนดาวเคราะห์ปลาหมึก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้หวาดกลัวที่สูตรพวกนี้จะรั่วไหล
บางทีนี่อาจจะกลายเป็นธุรกิจเครื่องปรุงรส
“สำหรับสูตร เรายังพอพูดคุยกันได้นะคะ แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือเครื่องปรุงรส” สวี่หลิงอวิ๋นคำนวณการผลิตของผลิตภัณฑ์เครื่องปรุงรสบนดาวเคราะห์ของเธอที่ตอนนี้สามารถจัดจำหน่ายได้เป็นจำนวนมาก
นอกจากนี้เธอยังวางแผนที่จะเช่าดาวเคราะห์เพิ่มเพื่อนำพื้นที่มาปลูกเครื่องเทศ หากเป็นเช่นนั้น ธุรกิจเถาเป่าของเธอจะได้เริ่มต้นขึ้นเสียที
การซื้อขายของออนไลน์ในปัจจุบันนั้นสามารถเชื่อมต่อจักรวรรดิระหว่างห้วงดวงดาวได้โดยตรง และทันทีที่ธุรกิจนี้ถูกก่อตั้งขึ้น หึหึ เธอยังจำเป็นจะต้องทำงานหนักเพื่อธุรกิจนี้หรือไม่? แน่นอนว่าไม่จำเป็น!
ฮ่า ๆๆๆ! พอนึกถึงภาพที่สวยงามพวกนั้นแล้ว เธอก็ตื่นเต้นจนแทบจะนอนไม่หลับ!
หากมีเงินทองก็จะสามารถทำตามที่ใจต้องการได้! เธอสามารถตามหาไอดอลหนุ่มน้อยและตามจีบผู้ได้สบาย ๆ และไม่จำเป็นจะต้องหวาดกลัวหากไม่มีกำลังสนับสนุน! ฮ่า ๆๆ!
โอคาซีมองดูความกระสับกระส่ายทั้งทางร่างกายและจิตใจของเธอ และรู้ดีว่าเธอกำลังคิดถึงบางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องดี เขาจึงหยิกฝ่ามือของเธอจนสวี่หลิงอวิ๋นต้องหันกลับมามอง โอคาซีผู้เย็นชากำลังจ้องมองมาทางเธอ!
แต่ถ้ามีชายหนุ่มรูปงามคนนี้อยู่เคียงข้าง ก็ไม่จำเป็นจะต้องมีไอดอลหนุ่มน้อยมากมาย
แลนเซล็อตยิ้มออกมา โดยไม่กล่าวอะไร
“พวกเราสามารถขายเครื่องปรุงรสในราคาส่งได้ครับ และผมหวังว่าองค์หญิงสามจะแวะมาที่จักรวรรดิเอเดนเพื่อชี้นำแนวทางให้แก่พวกเรา!”
“ไม่ต้องห่วง! ไม่มีปัญหาค่ะ!” สวี่หลิงอวิ๋นตบหน้าอกของเธอเบา ๆ และให้คำมั่นสัญญาว่าเธอจะจัดการได้อย่างแน่นอน
โอคาซีไม่ได้ขัดจังหวะขณะที่ทั้งสองคุยกัน
ขณะเดียวกันลูกเรือคนหนึ่งมาตรวจสอบสินค้าบริเวณก้นคลังสินค้า เพียงเพราะเขาต้องการอาหารสำหรับอาหารกลางวันของตนเอง แต่ทันใดนั้น เขากลับบังเอิญเห็นแสงบางอย่าง และเมื่อมองดูมันในระยะใกล้ ตัวเลขของมันกำลังนับถอยหลังอย่างรวดเร็ว และเวลาที่มีเหลืออยู่น้อยกว่าห้านาทีเท่านั้น!
“นี่มัน!” คือระเบิดพลังงาน!
ลูกเรือหน้าซีดด้วยความตกตะลึง!
เขากดปุ่มตราบนหน้าอกเพื่อรายงานสถานการณ์ให้กัปตันทราบเรื่อง “กัปตัน แย่แล้ว! ผมเจอระเบิดพลังงานอยู่ใต้คลังสินค้า!”
“อะไรนะ!” กัปตันที่นั่งอยู่ในห้องบัญชาการกำลังเตรียมตัวพักผ่อน โดยไม่คาดหวังว่าจะได้รับข่าวที่น่าตกตะลึงเช่นนี้!
“นายแน่ใจนะว่าไม่ได้อ่านค่าเวลาผิด?!” กัปตันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่กลับต้องตกใจด้วยเวลาเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาที
“ไม่ครับ ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สี่นาทีเท่านั้น! กัปตัน ทำยังไงดีครับ?!” ลูกเรือมองดูลูกระเบิดพลังงานในมือ และไม่รู้ว่าควรจะโยนมันทิ้งไปหรือวิ่งเอามันไปไว้ที่ไหนดี?
แต่ดูเหมือนว่าต่อให้วิ่งอย่างไร มันก็คงจะมีปัญหาตามมาอยู่ดี ยากที่ยานอวกาศจะหลีกเลี่ยงได้!
