สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 150 ผมเป็นเจ้าชายแห่งอารยธรรมพื้นเมือง 5
เอาล่ะ! เอามันใส่เข้าไปในตู้เย็น ระหว่างนี้ฉันจะได้ไปทำของอร่อยอย่างอื่นต่อ โอคาซีที่รักของฉันจะต้องคิดถึงอาหารอร่อย ๆ ของฉันแน่เลยใช่ไหมน้า?” สวี่หลิงอวิ๋นเช็ดมือของเธอและค้นหาส่วนผสม
แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นของหวานเหมือนเดิม
ผู้คนบนแผ่นดินของชิงเหย้าช่างน่าสงสารยิ่งนัก การได้กินของหวานก็เหมือนกับการได้พบเจอกับโชคชะตา อนิจจัง โอคาซีผู้น่าสงสารของเธอ รอก่อนนะ พี่สาวคนนี้จะรีบเอาของหวานกลับไปให้ท่านเดี๋ยวนี้!
ไข่ (ไข่วิเศษท้องถิ่นที่ไว้ใช้สำหรับทำของหวาน) แป้ง ผงน้ำตาล และน้ำมันข้าวโพดถูกเทลงไปในหม้อโดยตรง และคนรวมกันด้วยเครื่องกวนไข่ เมื่อเห็นว่าการกวนใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว สวี่หลิงอวิ๋นก็ใส่นมลงไปและคนให้เข้ากัน ก่อนจะนำมาร่อน
จากนั้นจึงทอดแป้งเปียกทีละชั้น และสอดไส้ผลไม้เข้าไปด้านในทุก ๆ สิบชั้นเพื่อให้กลายเป็นเครปเค้กผลไม้ขนาดใหญ่ที่ปะติดปะต่อกันเป็นชั้น ๆ
เธอตัดมันด้วยมีดและลิ้มลองรสชาติอย่างระมัดระวัง
ว้าว! รสชาติของมันเยี่ยมยอดไปเลย! ไม่เลี่ยนจนเกินไป แต่กลับให้รสชาติหวานและสดชื่น ซึ่งความสดชื่นนั้นมาจากผลไม้ มันช่างอร่อยเหลือเชื่อ
พอได้ลิ้มลองชิ้นเล็กแล้วก็อยากจะลองกินอีกสักคำ พอเถอะ ต้องเหลือเอาไว้ให้ที่รักบ้างนะ!
วิกเตอร์มองดูแม่ครัวที่กำลังเพลิดเพลินกับการทำอาหาร อมยิ้มเล็กน้อยและเดินเข้าไป
ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารักอะไรอย่างนี้!
“สวัสดีครับ!” วิกเตอร์กระแอมเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปข้างใน
สวี่หลิงอวิ๋นหันกลับมาแล้วจึงพบว่าชายหนุ่มผู้หล่อเหลากำลังเดินเข้ามาเธอ “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
วิกเตอร์หยักไหล่ “ขอผมลองชิมเค้กของคุณหน่อยได้ไหมครับ? มันดูอร่อยมากเลย!”
สวี่หลิงอวิ๋นพยักหน้า “ได้สิคะ แต่ว่าฉันแบ่งให้ได้แค่ชิ้นเล็กเท่านั้นนะคะ!” เธอเต็มใจที่จะมอบให้เขาเพียงเพราะรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของอีกฝ่าย!
วิกเตอร์มองไปที่สวี่หลิงอวิ๋นที่อยู่ตรงหน้าของเขา แม่ครัวคนนี้ช่างสวยยิ่งนัก สวยกว่าหญิงสาวคนอื่นที่เขาเคยพบเจอมาเสียอีก
ไม่เพียงแต่รูปร่างหน้าตาของเธอเท่านั้น แต่เธอยังให้ความรู้สึกที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว นั่นคือความเป็นอิสระและเรียบง่ายแบบคลาสสิก รวมถึงความกล้าหาญ
เธอไม่รู้จักเขาหรือ?
เขาเป็นถึงซูเปอร์สตาร์ที่โด่งดังไปทั่วทั้งประเทศ! แต่แล้วทำไมอีกฝ่ายถึงไม่กรีดร้องออกมาเมื่อเห็นเขา หรือทำไมไม่รู้สึกทึ่งในความหล่อเหลาของเขาบ้าง? นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?!
สวี่หลิงอวิ๋นได้จ้องมองความหล่อเหลาของโอคาซีอยู่ตลอดเวลา และนั่นทำให้เธอมีภูมิคุ้มกันต่อภาพลักษณ์ของผู้อื่น แม้แต่ชายรูปงามอย่างแลนเซล็อตก็ยังทำให้เธอเหลือบมองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น สำหรับบุคคลนี้ที่ไม่ได้ดูดีเท่าสองคนนั้น ต้องขอโทษที เธอไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่หรอกนะ!
อย่างไรก็ตาม วิกเตอร์คนนี้กลับทำให้เธอดูสูงส่ง!
หลังจากที่วิกเตอร์ได้ลิ้มลองฝีมือของแม่ครัว รสชาตินี้! เขารู้สึกทึ่งกับรสชาติที่ไม่ได้หวานเลี่ยนและความหวานของผลไม้ที่ไหลเข้ามาในต่อมรับรสของเขา เขารู้สึกทึ่งเป็นอย่างมาก!
นี่คือของหวานที่เขาเฝ้าใฝ่ฝันถึงมาโดยตลอด!
กลิ่นแบบนี้! รสชาติแบบนี้! ตราตรึงเข้ามาในหัวใจของเขา ฝีมือของแม่ครัวคนนี้ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก! ไม่ไหวแล้ว! จะต้องพาแม่ครัวคนนี้กลับไปด้วย!
สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มและจ้องมองโอคาซีที่ตอนนี้ยืนอยู่ด้านหลังวิกเตอร์ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“ท่านอยู่นี่ด้วยเหรอคะ?” สวี่หลิงอวิ๋นยืนเรียวนิ้วออกไปเพื่อกล่าวทักทายโอคาซี!
วิกเตอร์รีบหันกลับมามอง เชี่ย! ผู้ชายคนนี้หล่อกว่าเขาเสียอีก!
รูปลักษณ์ของเขาทั้งหล่อเหลาและดูดีกว่าพระเอกมากมายหลายคนที่อยู่ในภาพยนตร์การ์ตูนซะอีก!
“คุณเป็นใคร?” วิกเตอร์เชื่อมั่นว่าไม่มีผู้ชายคนไหนหล่อเหล่ากว่าเขาอีกแล้วในทวีปกาตาร์แห่งนี้ โดยเฉพาะลักษณะของชายผู้นี้ช่างให้ลักษณะเหมือนกับผู้บังคับบัญชา
ในทวีปกาตาร์แห่งนี้ วิกเตอร์ไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเขารู้จักผู้ทรงอิทธิพลและมั่งคั่งทุกคน แต่เขาก็รู้จักคนพวกนั้นเป็นส่วนใหญ่
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่เขารู้จักอย่างแน่นอน!
โอคาซีสะกดจิตเขาโดยตรง หลังจากนั้นเขาก็ล้มลงไปที่ด้านข้าง
“โอ้ ท่านเป็นห่วงฉันเหรอคะ?” สวี่หลิงอวิ๋นยืนมือของเธอออกไปสัมผัสใบหน้าของเขาพร้อมกับยกยิ้ม “ฉันทำอันนี้ให้ท่านด้วยค่ะ ส่วนอีกอันแช่ไว้ในตู้เย็น ต้องให้มันแช่เย็นก่อนถึงจะกินได้”
โอคาซีเดินตามเรียวนิ้วของเธอ แลบลิ้นออกมา และเลียผงน้ำตาลไอซิ่งที่ติดอยู่บนเรียวนิ้วของเธอ “ทั้งหวาน ทั้งอร่อยมากเลยครับ”
ใบหน้าของสวี่หลิงอวิ๋นเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด!
เธอกำลังถูกยั่วยวนเหรอ? ใช่ไหม? ใช่หรือเปล่า?!
“เอ่อ ฉันให้ท่านลองชิมอันนี้ต่างหากค่ะ!” สวี่หลิงอวิ๋นรีบตัดเครปเค้กกว่าชั้นให้กับโอคาซี “มาสิคะ มาลองชิมอันนี้ก่อน”
โอคาซีกัดเข้าไปหนึ่งคำและพบว่ารสชาติของมันอร่อยมาก
เขาไม่ค่อยได้กินของหวาน เพราะว่าตัวเองไม่ได้ชื่นชอบของหวานมากนัก ทว่าสูตรของสวี่หลิงอวิ๋นกลับเข้ากันได้ดีกับรสนิยมของเขา ไม่หวานหรือเลี่ยนจนเกินไป รสชาติของมันกำลังพอดี
สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มด้วยความพึงพอใจ
การได้ทำอาหารให้แฟนหนุ่มคือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของแฟนสาว!
ทั้งสองลิ้มลองรสชาติกันอย่างมีความสุข จุ๊บกันจนช่วงเวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งมูสเค้กเกือบจะแช่เย็นเสร็จเรียบร้อย สวี่หลิงอวิ๋นจึงหยิบช้อนขนาดเล็กออกมาและตัดเค้กป้อนให้กับโอคาซี
นี่เป็นอีกหนึ่งรสชาติที่แปลกใหม่
รสชาติขมปะปนอยู่ในความหวานเล็กน้อย ทว่ารสชาติที่เข้มข้นนี้กลับเสริมสร้างรสชาติหวานให้ล้ำค่าขึ้นยิ่งขึ้น รสชาติของมันช่างนุ่มละมุนลิ้นและให้รู้สึกผ่อนคลายจากการถูกแช่เย็น
“อร่อยไหมคะ?” สวี่หลิงอวิ๋นพบว่าโอคาซีน่าจะชื่นชอบมูสเค้กอันนี้มากกว่า เธออมยิ้มและวางเค้กลงบนฝ่ามือของตนเอง “เร็วเข้า รีบกินสิคะ! เดี๋ยวก็ละลายหมดหรอก”
“แค่ก ขอโทษที่ขัดจังหวะ ผมเพิ่งมาถึงน่ะ” แลนเซล็อตที่ปรากฏกายอยู่ด้านนอกอย่างเงียบ ๆ จ้องมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม
โอคาซีจ้องมองเค้กบนมือของเธอด้วยท่าทีสงบนิ่ง ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักเค้กครั้งแล้วครั้งเล่า “ขอโทษด้วยนะครับ”
แลนเซล็อตจ้องมองเขาและไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป นี่ยังใช่โอคาซีผู้ที่ไม่คิดอะไรอยู่หรือเปล่า? หรือว่าเป็นอสุรกายที่คอยปกป้องอาหารกันแน่?
สวี่หลิงอวิ๋นหยักไหล่ “โอ้ว ท่านคงเห็นแล้วสินะคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้เตรียมอาหารให้กับท่าน แต่ตอนนี้มันไม่เหลือแล้ว”
“ถ้าท่านไม่รังเกียจ ท่านลองชิมอันนี้ดูก็ได้นะคะ” สวี่หลิงอวิ๋นยื่นเครปเค้กให้กับแลนเซล็อต “มันก็ไม่ได้แย่นักหรอกค่ะ”
แลนเซล็อตถอนหายใจ เหตุใดตัวเขาถึงได้ดูด้อยค่ากว่าโอคาซีนัก?
หากกล่าวถึงรูปลักษณ์หน้าตา อุปนิสัย และพื้นฐานครอบครัว เขาก็ไม่ได้ด้อยเขาไปกว่าคนตรงหน้าเลยใช่ไหม? แต่แล้วทำไมถึงเขาชนะคนเย็นชาพรรค์นี้ไม่ได้เลย?
ช่างมันเถอะ อย่างน้อยอาหารก็อร่อย มาลองชิมเครปเค้กกันดีกว่า!
ว้าว รสชาติของมันยอดเยี่ยมมาก! ดีเสียยิ่งกว่าเค้กของพ่อครัวคนนั้นเสียอีก! ตอนแรกเขาคิดว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้นดีเยี่ยมมากแล้ว!
เขาตักเครปเค้กเข้าไปในปากถึงสองสามคำใหญ่ ขณะที่โอคาซีค่อย ๆ กินอย่างละเมียดละไม ไม่ได้รีบร้อนมากนัก เมื่อเปรียบเทียบท่าทางการกินแล้ว การแสดงออกขององค์ชายรัชทายาทนั้นดูแย่เสียยิ่งกว่า
เครปเค้กมีขนาดใหญ่มาก และแลนเซล็อตไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยสักนิดที่จะกินมันเข้าไปจนหมด ในที่สุดเขาก็กินเครปเค้กไปถึงหนึ่งในหกส่วน ก่อนจะนำเอาส่วนที่เหลือกลับไปยังห้องที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ก่อนหน้านี้
สวี่หลิงอวิ๋นรู้ดีว่าเค้กพวกนี้ไม่เพียงพอต่อจำนวนคนมากมาย โชคดีที่เธอยังมีส่วนประกอบหลงเหลืออยู่ในปุ่มมิติกักเก็บ ดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาสที่ดีในการใช้หม้อและกระทะที่นี่ปรุงอาหารอย่างอื่น
ทำกุนเชียงหรืออะไรดีที่เอามากินกันเอง
