สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 151 ผมเป็นเจ้าชายแห่งอารยธรรมพื้นเมือง 6

นอกจากนี้ยังมีเนื้ออสุรกายหุ้มเกราะที่สามารถนำเอามาผัดได้เหลืออยู่มากมาย อีกทั้งที่นี่ยังมีผักนานาชนิดที่เธอสามารถเอามาใช้ได้

สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจมากที่สุดคือที่นี่มีข้าวอยู่ด้วย และนั่นทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมากยิ่งขึ้น

เธอแอบขโมยใช้ส่วนผสมที่มีอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ ไม่เป็นไร ถ้าเกิดพ่อครัวเฒ่าเอ่ยถาม เธอก็จะตอบว่าใช้ส่วนผสมไปกับการฝึกทำอาหาร

ผัดข้าว ตุ๋น และย่างสเต๊ก…สวี่หลิงอวิ๋นทำมันได้อย่างว่องไวและเรียบง่ายโดยใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง อาหารอันโอชะเหล่านี้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

โอคาซีช่วยเธอจัดแจงอาหารทั้งหมดใส่ลงไปในปุ่มมิติกักเก็บ จากนั้นทั้งสองจึงกลับออกไป

วิกเตอร์ลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะพบขวดไวน์ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าเขา เขาส่ายหัวเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ดื่มไวน์เข้าไปสักขวดเลยด้วยซ้ำ แต่มันกลับหมดขวด!”

อย่างไรเสีย แจ๊บ ๆ เฮ้! ทำไมรสชาติที่อยู่ในปากถึงได้อร่อยขนาดนี้? มันเป็นรสชาติอาหารที่อยู่ในความฝันของฉันนี่นา!

มันเกิดขึ้นจริงอย่างนั้นหรือ? เมื่อมองขวดไวน์ที่อยู่บนโต๊ะ เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ไม่มีกลิ่นไวน์หลงเหลืออยู่เลยด้วยซ้ำ!

มันเป็นอย่างไรกันแน่? ทำไมถึงไม่รู้สึกประทับใจเลยล่ะ?

วิกเตอร์ไม่ใช่คนโง่ ตรงข้ามกันเขาเป็นคนฉลาด

เขาคือชายหนุ่มที่เติบโตขึ้นมาจากครอบครัวขนาดใหญ่ เพราะเขาเป็นหนึ่งในลูกชายนอกสมรสของผู้เป็นบิดา ดังนั้นเขาจึงต้องคอยระมัดระวังตัวจากพี่ชายทั้งหลายที่จะลอบกัด ใส่ร้าย และวางยาพิษเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

และในที่สุดเขาก็ก้าวเข้าสู่ความเป็นชายด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของตัวเอง ก่อนจะได้เดบิวต์อย่างเป็นทางการ ถึงแม้จะกล่าวไม่ได้เต็มปากว่าเขาแตกหักกับครอบครัว แต่ตอนนี้ตัววิกเตอร์เองก็เป็นอิสระอย่างเต็มที่

หลายปีที่ผ่านมา เขาคุ้นเคยกับความหลอกลวงกันไปมาที่อยู่รอบตัว ดังนั้นอีกฝ่ายอาจจะคิดว่าถ้าเขาเมาแล้วความทรงจำของเขาอาจจะจางหายไป

ทว่าวิกเตอร์กลับสังเกตเห็นปัญหา

เขาไม่ได้ดื่ม แต่กลับมีขวดไวน์วางอยู่ด้านหน้าเขา

ทำไมเข้ามาในห้องครัวแล้วแต่กลับไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรเลยสักนิด? จะต้องมีคนทำอะไรอย่างแน่นอน! และจะต้องไม่ใช่คนธรรมดา!

ตัวเขายังคงเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตนเอง

ส่วนไหนที่เป็นปัญหา? วิกเตอร์รีบตรวจสอบกล้องวงจรปิดโดยทันทีและพบว่าเขาเดินเข้ามาในห้องครัวด้วยตัวของเขาเองตั้งแต่ต้นจนจบ จากนั้นจึงวางขวดไวน์ไว้บนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าเขาและดื่มมันจนมัวเมา

นี่ตนดื่มมันเข้าไปจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

เป็นไปไม่ได้!

วิกเตอร์ไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย

สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองช่างเทคนิคที่อยู่ข้างหน้าเธอ “โอ้ คุณเก่งมากเลยค่ะ คุณเปลี่ยนเนื้อหาในวิดีโอได้ยังไงคะ?”

“ที่จริงแล้วง่ายมากเลยครับ แค่เปลี่ยนรหัสและป้อนข้อมูลเข้าไป” ช่างเทคนิคกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่สวี่หลิงอวิ๋นไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด

“เอาล่ะ พอแล้ว คุณเป็นช่างเทคนิคคงเข้าใจอะไรแบบนี้ดี ฉันจะไม่ถามอะไรแล้วค่ะ”

สวี่หลิงอวิ๋นสัมผัสได้ถึงช่องว่างระหว่างทางสติปัญญาอีกครั้ง หึหึ เธอเหมาะสมที่จะเป็นแม่ครัวธรรมดาเท่านั้น

วิกเตอร์ลงจากเรือพร้อมกับคำถามมากมาย

สวี่หลิงอวิ๋นกับเพื่อนร่วมชาตินับห้าสิบกว่าคนเดินลงมาจากเรือด้วยท่าทีสงบนิ่ง และพร้อมจะเริ่มต้นการเดินทางที่แสนวิเศษนี้แล้ว

ชนชั้นสูงของกาตาร์ล้วนสวมใส่ชุดสูทและกางเกงขายาว ซึ่งสามารถสะท้อนคุณสมบัติของผู้ที่ใส่ออกมาได้อย่างเต็มที่

บางคนก็สวมใส่เพียงเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาว และนั่นยิ่งทำให้พวกเขาดูสง่างาม

แต่สำหรับผู้คนจากชนชั้นกลางจะสวมใส่แค่เสื้อแขนสั้นกับกางเกงเท่านั้น เพราะมันทำค่อนข้างสะดวกสบาย

สวี่หลิงอวิ๋นเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนร่วมชาติจำนวนมากที่อยู่เคียงข้าง ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาดูสะดุดตา โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายหนุ่มรูปงามกับหญิงสาวแสนสวย นอกจากนี้ยังมีพวกบ้าผู้ชายมากมายที่แอบถ่ายรูปพวกเขาอยู่ท่ามกลางฝูงชน

ดังนั้นพวกเขาจึงปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ทั้งหมดของพวกเขา

โอคาซีเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นชายหนุ่มที่มีผมสีดำปาดเสยแนวสลิคแบค ในขณะที่แลนเซล็อตเปลี่ยนรูปร่างปกติของเขาให้อ้วนท้วมขึ้นเพียงเล็กน้อย

สำหรับคนที่เหลือ พวกเขาล้วนเปลี่ยนรูปลักษณ์ของพวกเขาไปไม่มากก็น้อย

“เอาล่ะ พวกเราแยกกันตรงนี้!”

สวี่หลิงอวิ๋นไม่ได้รู้สึกกังวลกับความปลอดภัยของคนเหล่านี้มากนัก เพราะความแข็งแกร่งและเทคโนโลยีของพวกเขาก็เพียงพอต่อการสร้างความสับสนให้แก่เหล่าทหารธรรมดาแล้ว ไม่ต้องกล่าวถึงคนธรรมดาเลย

แลนเซล็อตต้องการจะติดตามสวี่หลิงอวิ๋นไปด้วย ทว่าโอคาซีที่อยู่เคียงข้างสวี่หลิงอวิ๋นมีความตั้งใจจะไม่ปล่อยให้เขาติดตามไปด้วย เพราะฉะนั้นจึงต้องยอมแพ้

กัปตันเถียนอู่ดีอกดีใจเป็นอย่างมากที่ได้กลายเป็นพ่อผู้ยิ่งใหญ่ของผู้สูงศักดิ์ของทั้งสองคนนี้ จากนั้นเขาจึงสะกดจิตพนักงานตำรวจที่อยู่ในห้องตรวจสอบสำมะโนประชาชนจนลงทะเบียนระบุตัวตนให้แก่พวกเขาตามที่ต้องการได้อย่างสำเร็จ ก่อนที่จะสะกดจิตชนชั้นกลางบางคนให้จดจำใบหน้าของพวกเขา หลังจากที่พวกเขาแสดงตัวแล้ว ใครบางคนก็เข้ามาตรวจสอบพวกเขา ทว่าคนบางส่วนกลับจำพวกเขาได้

คนอื่นที่เหลือจึงไม่สงสัยในตัวของพวกเขา

สวี่หลิงอวิ๋นประสบความสำเร็จในการพิชิตเจ้าของบ้านด้วยกุนเชียงเพียงสองสามชิ้น จนทำให้เขารู้สึกเต็มใจที่จะปล่อยให้เธอเปิดร้านอาหารก่อน จากนั้นจึงจ่ายค่าเช่าทีหลัง

“ฉันไม่คิดเลยว่าคนที่นี่จะจะมีนิสัยชื่นชอบการกินกุนเชียงเป็นชีวิตจิตใจ!” สวี่หลิงอวิ๋นมองดูกุนเชียงที่วางขายในตลาดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ใช่แล้ว ตอนนี้ชนชั้นกลางจากภูมิภาคกาตาร์สามารถกินจนอิ่มท้องและสวมใส่เสื้อผ้าอย่างอบอุ่นได้ เมื่อสองสามทศวรรษก่อน สถานการณ์บ้านเมืองยังคงวุ่นวาย พวกเขาจึงต้องเปลือยกายและหิวโหยอยู่ตลอดเวลา และกินอาหารเท่าที่กินได้

กุนเชียงเหล่านี้ก็มีอายุยืนนานนับร้อยปีเช่นกัน

สวี่หลิงอวิ๋นขายกุนเชียงเป็นอย่างแรกในพื้นที่ของเธอ และหลังจากสะสมเงินทุนเพียงพอแล้ว เธอจึงซื้อส่วนประกอบหลายอย่างและตัดสินใจที่จะเปิดร้านขนมหวาน

เธอไม่อยากจะโอ้อวด แต่ขนมที่นี่ยังห่างไกลกับฝีมือของเธอมากนัก!

ภายในห้องขนาดเล็ก แฟนหนุ่มผู้ซื่อสัตย์และพ่อผู้ยิ่งใหญ่ที่แก่ชราได้กลายมาเป็น ‘ภาระ’ ของหญิงสาวผู้แข็งแกร่ง

“นี่ พวกคุณคิดเหมือนกันไหมว่าเด็กสาวขยันขันแข็งขนาดนั้น ทำไมไม่ไปหาแฟนใหม่ซะล่ะ? วัน ๆ แฟนเธอไม่รู้จักทำอะไรบ้างเลย รู้จักปกป้องแฟนสาวบ้างไหม? ผู้หญิงคนนี้คงจะต้องเสียใจภายหลัง!”

“แล้วพ่อที่แก่เฒ่าคนนั้นอีก โอ๊ย อ่อนแอแล้วยังปวกเปียก ค่ารักษาพยาบาลที่นี่ก็แสนแพง คุณบอกว่าเงินที่หามาได้ก็ยังไม่เพียงพอกับปัญหาที่พวกเขาต้องชดใช้ แล้วแบบนี้คุณจะดูแลพ่อที่แก่เฒ่าได้อย่างไร?”

“พูดกันตามตรงบ้านของหญิงสาวควรจะมองหาผู้ชายที่ดีและร่ำรวยได้แล้ว อย่างน้อยถ้าเธอได้แต่งงานกับเขา เธอก็ไม่ต้องมาเปิดร้านอาหารและทำงานทั้งวันทั้งคืนแบบนี้”

ใบหน้าของโอคาซีบูดบึ้ง! สวี่หลิงอวิ๋นหัวเราะออกมาจนเจ็บท้อง!

สวี่หลิงอวิ๋นยังคงปลอมตัวอยู่ ในสายตาของหญิงสาวที่มีนิสัยสอดรู้สอดเห็นมองว่าเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่สวยมากนัก แต่เธอก็เป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี ขยันขันแข็ง อีกทั้งยังกตัญญู

และที่สำคัญที่สุด กุนเชียงที่อีกฝ่ายทำนั้นมันช่างอร่อยเหลือเกิน!

กุนเชียงถือว่าเป็นอาหารอันโอชะที่แม่บ้านทั้งหลายบนภูมิภาคกาตาร์ต้องการทำ ตั้งแต่คนจากตระกูลชนชั้นสูงไปจนถึงสามัญชนธรรมดา พวกเขาล้วนเป็นแฟนตัวยงที่ซื่อสัตย์ต่อกุนเชียง

พวกเขาไม่รู้ว่ากุนเชียงที่ชนชั้นสูงทำขึ้นมีรสชาติเป็นอย่างไร แต่กุนเชียงของสวี่หลิงอวิ๋นมีรสชาติที่อร่อยมาก!

ทันทีที่กุนเชียงของสวี่หลิงอวิ๋นถูกเอาออกมาจัดวาง ปลายแถวของคิวก็อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร และแล้วชื่อเสียงอันเกรียงไกรเกี่ยวกับกุนเชียงของเธอก็แพร่หลายไปยังสถาบันการศึกษา จนหัวหน้าพ่อบ้านถึงขนาดขับรถมาซื้อถึงที่

หลังจากนั้นหัวหน้าพ่อบ้านก็รีบเอากุนเชียงไปเสิร์ฟให้กับคณบดีโดยทันที หลังจากคณบดีได้รับรสชาติอันลึกซึ้ง เขาก็เชิญชวนสวี่หลิงอวิ๋นมายังสถาบันการศึกษาและทำอาหารให้คณบดีเป็นกรณีพิเศษ

สวี่หลิงอวิ๋นตกลงหรือไม่? แน่นอนว่าไม่!

เธอไม่ต้องการทำกุนเชียง! เพราะว่าที่นี่ไม่มีแขนกล ไม่มีใครมาช่วยเธอล้างทำความสะอาดลำไส้ ถ้าอย่างนั้นมาทำของหวานกันเถอะ!

หัวหน้าพ่อบ้านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก รวมทั้งประชากรคนอื่นก็ยังรู้สึกเสียใจภายหลัง