สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 177 ล่าถอย 2

ข่าวที่เป็นประเด็นร้อนแรงมากที่สุดในทั่วทุกพื้นทวีปคือ ข่าวการมาเยือนทวีปกาตาร์ของมนุษย์ต่างดาว

ในช่วงเวลานั้นเอง ทุกคนต่างตระหนักได้ว่าสาวน้อยสวี่ที่เป็นเจ้าของร้านเค้กสาวน้อยสวี่ และกลายเป็นผู้มั่งคั่งที่สุดในทวีปด้วยเวลาเพียงครึ่งปีคือมนุษย์ต่างดาว!

รวมถึงเสี่ยวเอ๋อเหอ เขาคือโอคาซีที่เป็นผู้ผลิตเกม ‘เอเลี่ยนระหว่างห้วงดวงดาว’ และเป็นมนุษย์ต่างดาวด้วยเช่นกัน เขาเป็นชายรูปงามที่มีผมสีเงินยาวสลวยอย่างน่าเหลือเชื่อ!

ชาวเมืองหวางเจียทั้งหลายต่างรู้สึกเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง!

ใครจะคิดว่าผู้ชายผิวแทนที่ประพฤติตัวดีมาตลอด และไม่ค่อยพูดจาจะเป็นคนหล่อเหลาขนาดนี้? ถึงได้มีคำกล่าวไว้ว่าคนเราควรมองดูกันและกันจากภายในไม่ใช่หรือไง?!

แม้แต่สวี่หลิงอวิ๋นที่หน้าตาอัปลักษณ์คนนี้ยังงดงามดั่งบุปผา จนทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายแทบจะทำถ้วยและตะเกียบในมือของพวกเขาหล่นพื้น

หญิงสาวที่สวมใส่เครื่องเพชรเสียใจยิ่งกว่ากระไร

ไม่ต้องเอ่ยเลยหากเธอให้ลูกชายเป็นแฟนกับสาวน้อยสวี่จริง ๆ ถึงแม้ว่าจะดูคุ้นหูคุ้นตาไปบ้าง แต่กลับทรงอิทธิพลเสียยิ่งกว่าเดิม!

เหอะ! หากพระเจ้าให้โอกาสเธออีกสักครั้ง เธอจะคอยเอาใจใส่และพาลูกชายของเธอไปแนะนำต่อหน้าหนุ่มสาวคู่นี้

สำหรับผู้ชายไม่เอาถ่านที่มีความรักอันผิดศีลธรรมกับป้าของตนเองต่างรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นถึงองค์หญิง ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้นไปอีก

“ถ้าไม่เอาแต่ดูถูกอีกฝ่ายและแต่งงานกับเธอซะ ตอนนี้ฉันคงกลายเป็นคนรวยที่สุดไปแล้ว!”

หากสวี่หลิงอวิ๋นกลับไปที่จักรวรรดิ จำนวนที่ดินที่เธอใช้สำหรับเปิดร้านขายเค้กทั้งหมดก็จะต้องมอบให้กับบ้านฝั่งสามีใช่หรือไม่?!

เมื่อมองไปที่ฮานน่า ป้าผู้แก่ชรา ใบหน้าของไทท์ก็เต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด “เฮ้ย ก็ฉันบอกว่าอยากกินเค้กไง เธอซื้ออะไรมาให้ฉันวะเนี่ย?!”

ไทท์ตะคอกใส่ฮานน่า “อีกอย่างเลิกบีบน้ำตาแบบนั้นทั้งวันได้แล้ว ทำอย่างกับฉันรังแกเธออย่างงั้นแหละ!”

ฮานน่ามองดูไทท์ที่นอนอยู่บนเตียง และน้องสะใภ้ที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่ขยับเขยื้อน เพียงแต่คอยเรียกหาเธอทั้งวัน ภายในใจเต็มไปด้วยความคับข้องใจและความเสียใจเปรียบเสมือนกับภูเขาไฟที่รอวันปะทุออกมาสักวันหนึ่ง

พวกเขาเคยคิดว่าหากพวกเขาได้กลายเป็นชนชั้นสูง ชีวิตของพวกเขาอาจจะดีกว่านี้ แต่เมื่อพวกเขาย้ายเข้ามาที่เมืองชั้นสูงแห่งนี้ พวกเขากลับไม่มีแม้กระทั่งเงินเก็บและไม่สามารถหางานที่เหมาะสมได้ และมีเพียงบ้านหลังเดียวเท่านั้น

ฮานน่าพบเข้ากับร้านขายอาหารขนาดเล็ก และกลายเป็นคนล้างจานในที่สุด

ไทท์ยังคงเคยชินกับชีวิตที่อยู่ดีกินดี การให้เขาออกไปหางานทำก็เหมือนกับการบีบบังคับให้เขาฆ่าตัวตาย ไม่ต้องกล่าวเลยว่าแม่ของเขาจะอนุญาตหรือไม่ เพราะเธอคอยเอาอกเอาใจเขามานานมากแล้ว

ทั้งครอบครัวได้รับการสนับสนุนจากเงินเดือนของฮานน่าเพียงลำพังเท่านั้น และเธอต้องคอยทนทุกข์ทรมานจากการทุบตีจากแม่ลูกคู่นั้น

เธอหันออกไปเงียบ ๆ หลังจากเห็นสวี่หลิงอวิ๋นในวิดีโอ

ไทท์ตะโกนไล่หลัง “ฮานน่า! เธอจะไปไหน?! กลับมาเดี๋ยวนี้ ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งหรือไง?!”

รอยยิ้มเหยเกปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของฮานน่า “ฉันจะไปซื้อเค้กให้คุณค่ะ”

จากนั้นไทท์จึงนั่งลงอย่างพึงพอใจ

ทันทีที่ฮานน่าก้าวออกจากประตูไป ความรู้สึกเศร้าใจก็ถาโถมเข้ามา เธอไม่ควรออกมาจากเมืองหวางเจียแบบนี้ตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้น ตอนนี้เธอคงจะกำลังเพลิดเพลินไปกับชายามบ่ายในช่วงเวลาพักผ่อนหย่อนใจ และหาเงินได้มากพอกับค่าใช้จ่ายของตนเอง

ไม่เหมือนกับตอนนี้ แม้แต่เงินก้อนเก่าของเธอก็ไม่ต้องเอ่ยถึง เพราะตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย

เธอขายบ้านในเมืองหวางเจียในราคาถูก และตอนนี้ก็ไม่สามารถกลับไปที่นั่นได้ ถึงแม้ว่าเธอจะอยากกลับไปก็ตาม

เสียใจ! เสียใจเป็นอย่างมาก

สวี่หลิงอวิ๋นส่งต่อสาขาร้านเค้กของเธอให้กับนิโคล ซึ่งนั่นเทียบเท่ากับเงินทั้งหมด

นิโคลมองดูสูตรในมือของตัวเอง และขอให้นักพฤกษศาสตร์นำเมล็ดพืชไปตรวจสอบดูว่าเมล็ดพืชชนิดนี้สามารถปลูกในพื้นที่ของเขาเองได้หรือไม่

สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือการสร้างแผนการร่วมมือ รวมถึงสร้างทางเชื่อมมิติที่สามารถเปิดและปิดได้ตลอดเวลา

ขณะเดียวกัน สถาบันฮั่วเลี่ยจะต้องทำหน้าที่ป้องกันความปลอดภัยเป็นอย่างดี

ไม่ว่าผู้ที่เดินทางมาท่องเที่ยวจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ พวกเขาจะต้องสร้างความมั่นใจในการรักษาความปลอดภัยให้กับกลุ่มคนเหล่านั้น

นิโคลพยักหน้าอย่างพึงพอใจเมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว

สถาบันแห่งอื่นที่อยู่ที่นั่นอดไม่ได้ที่จะริเริ่มแสดงตัวเพื่อติดต่อกับนิโคล ทว่านิโคลกลับปฏิเสธใครก็ตามที่เข้ามา

การแลกเปลี่ยนเทคโนโลยีที่มีอายุมากกว่านับหมื่นปีกับสถานที่ท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจที่ทุกคนสามารถกินของหวานได้อย่างอิสระ ย่อมเป็นอะไรที่ประชากรในจักรวรรดิชิงเหย้ายอมทำ

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น สวี่หลิงอวิ๋น โอคาซี แลนเซล็อต และสมาชิกลูกเรืออีกห้าสิบกว่าชีวิตจำเป็นจะต้องจากทวีปกาตาร์ไปอย่างไม่เต็มใจนัก

นิโคลและหน้าที่การเงินทั้งหลายต่างจากไปหลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วเช่นกัน

รูดอล์ฟจ้องมองวิกเตอร์ สถานะของลูกชายคนนี้ไม่เคยสั่นคลอน ดังนั้นเขาจะได้กลายเป็นผู้สืบทอดวงศ์ตระกูลคนต่อไป

วิกเตอร์ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาได้รับการแต่งตั้งไปโดยปริยายแล้ว เขาเพียงถอนหายใจให้กับช่วงระยะเวลาอันสั้นกว่าครึ่งปีหรือเกือบหนึ่งปีเต็มที่ชีวิตของเขาพบเจอกับความผันผวนอันรวดเร็ว การพบเจอกับประสบการณ์ที่ผันผวนเช่นนี้มันช่างดูราวกับว่าฝันไป

แม้ว่าตำแหน่งที่เคยอยู่ไกลเกินเอื้อมจะมาอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เขากลับรู้สึกลังเลเสียอย่างนั้น

อยากจะเห็นจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาลเหลือเกิน อยากจะเห็นว่าดาวเคราะห์ขนาดใหญ่ของจักรวรรดิชิงเหย้านั้นเป็นเช่นใด?

ณ จักรวรรดิชิงเหย้า

ข่าวการกลับมาขององค์หญิงสามแผ่กระจายไปทั่วทั้งจักรวรรดิราวกับติดจรวด อีกทั้งยังแผ่กระจายไปถึงจักรวรรดิใกล้เคียง

การค้นพบสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ทำให้จักรวรรดิชิงเหย้ากลายเป็นหนึ่งในดวงดาวที่ตระการตาที่สุดท่ามกลางหลายจักรวรรดิ และชื่อขององค์หญิงสามที่เป็นผู้ค้นพบ ย่อมกลายเป็นชื่อที่ผู้คนสามารถจดจำได้

องค์ชายรองแทบจะเขวี้ยงปุ่มควบคุมเครื่องจักรกลในมือทิ้ง

น้องสามกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้อย่างไร?! ทำไมถึงเป็นคนที่ฆ่ายากฆ่าเย็นเช่นนี้!

เขาเป็นผู้ว่าจ้างชนชั้นสูงผู้ยิ่งใหญ่พวกนั้น แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร รวมทั้งยังสร้างธุรกิจได้อีกอย่างนั้นเหรอ?

ว่ากันว่าเป็นอารยธรรมพื้นเมืองที่ล้าหลัง แต่ไม่อาจต้านทานผลิตภัณฑ์ที่แสนวิเศษและของหวานทั้งหลายได้!

เขาเกลียดของหวาน! สวี่รุ่ยอวิ๋นสาบาน!

[องค์หญิงสามกลับมาแล้ว! กลับมาแล้วจริง ๆ!]

[ไม่รู้ว่าครั้งนี้องค์หญิงสามจะเอาอาหารกลับมาด้วยหรือเปล่า?]

ความประทับใจที่มีต่อสวี่หลิงอวิ๋นฝังแน่นอยู่ในใจของพวกเขา เพราะไม่ว่าเธอจะเดินทางไปที่ไหนก็ย่อมมีอาหารอยู่ที่นั่น แม้ว่าสิ่งแวดล้อมจะเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก เธอก็ยังสามารถทำมื้ออาหารสกปรกพวกนั้นให้ออกมาอร่อยได้

[ว่ากันว่าดาวเคราะห์ดวงนั้นมีของหวานอยู่เยอะเชียวล่ะ จักรวรรดิของเราได้ลงนามกับดาวเคราะห์ดวงนั้นแล้ว อีกสองสามวันคงจะมียานอวกาศเฉพาะกิจมารับนักท่องเที่ยวไปที่ดาวเคราะห์ดวงนั้น!]

[เยี่ยมไปเลย! ฉันอยากเป็นคนแรกที่ได้ลงทะเบียน!]

[อย่าเพิ่งเลย ตอนนี้เว็บลงทะเบียนล่มไปแล้ว! คิวในตอนนี้ก็ยาวไปถึงสิบปีหน้านู่นแหละ!]

ชาวเน็ตทั้งหลายต่างรู้สึกเศร้าใจ

นักพฤกษศาสตร์ได้รับเมล็ดพืชทั้งหลายแล้วและเตรียมพร้อมสำหรับการหว่านเมล็ดพืชในพื้นที่กว้างบนดาวเคราะห์ น่าเสียดายที่เมล็ดพืชไม่สามารถปรับสภาพเข้ากับสิ่งแวดล้อมที่นี่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะจำลองสภาพแวดล้อมให้เหมือนกับของอีกฝ่ายก็ตาม แต่พวกมันก็ยังล้มตายลงไปทีละต้น

ความคิดที่จะเพาะปลูกเมล็ดพืชเหล่านั้นได้พังทลายลงไป

มันไม่ง่ายเลยที่คลื่นสำหรับการเพาะปลูกจะประสบความสำเร็จ แม้แต่คลื่นลูกใหญ่ของเอเลี่ยนก็ยังถูกทำลายลงเช่นกัน

โธ่เอ๊ย ของหวานไม่เคยมีแหล่งกำเนิดอยู่บนภูมิภาคชิงเหย้าด้วยซ้ำ!

สวี่หลิงอวิ๋นหยิบสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในปุ่มมิติกักเก็บของเธอออกมา และส่งพวกมันให้กับผู้เชี่ยวชาญด้านการปลูกสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ประจำจักรวรรดิ เป็นอีกครั้งที่เธอต้องบอกลากับพวกมัน

สวี่เทียนอวี๋จ้องมองไปที่ลูกสาวและถอนหายใจ “ลูกสาว เจ้าซ่อนอะไรที่พ่อไม่รู้ไว้อีกบ้างหรือเปล่า?”