สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 184 สงครามครั้งใหญ่บนดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ 6
“ให้เครื่องตรวจจับของเราออกไปหาคำตอบกันเถอะครับ”
พิธีกรสั่งให้เครื่องตรวจจับเคลื่อนตัวไปข้างหน้า จ้องมองบนพื้น และพบเข้ากับพื้นที่ขนาดใหญ่ที่เหล่าเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ใช้สำหรับพักผ่อน
“โอ้ พวกเราเห็นแล้วครับ ดูเหมือนว่าจะเป็น…พระเจ้า! นั่นคืออะไรน่ะ? ซอฟต์แวร์ถ่ายทอดสดของเราตกลงไปแล้ว!”
ชาวเน็ตทั้งหลายจ้องมองตามสายตาของพิธีกรเช่นกัน ในตอนแรกพวกเขามองเห็นเพียงพื้นที่ว่างเปล่า และเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มขนาดใหญ่ ราวกับว่าพวกมันกำลังพักผ่อนกันอยู่?
หลังจากนั้นไม่นาน เงาสีดำก็ปรากฏขึ้น และสัญญาณของเครื่องตรวจจับก็สูญหายไปในทันที
“นั่นมันคืออะไร?” ชาวเน็ตทั้งหลายตกตะลึง
[ใช่ปลาหมึกยักษ์หรือเปล่า?] ชาวเน็ตเอ่ยถาม
[ไม่น่าใช่หรอก! ถ้าเป็นเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์จริง ๆ ก็ต้องเห็นหนวดไม่ใช่เหรอ ต้องไม่ใช่เงาสีดำแบบนั้นสิ]
[รู้สึกว่าพละกำลังของมันค่อนข้างจะแข็งแกร่ง ไม่รู้ว่ามันอยู่ในระดับ 6 ดาวหรือเปล่า]
[ในบรรดาเอเลี่ยนที่มีอยู่ มีเอเลี่ยนแบบนั้นด้วยเหรอ? ดูตัวไม่ใหญ่มาก แต่กลับมองเห็นเครื่องตรวจจับ]
โดยทั่วไปแล้ว เอเลี่ยนที่สามารถมองเห็นเครื่องตรวจจับได้จะมีพละกำลังอยู่ในระดับ 8 ดาวหรือมากกว่านั้น มีเอเลี่ยนที่อยู่ในระดับ 8 ดาวหรือมากกว่านั้นอยู่บนดาวเคราะห์ดวงนี้ด้วยเหรอ?!
ชาวเน็ตทั้งหลายรู้สึกวิตกกังวล
ทีมงานที่อยู่เบื้องหลังตรวจสอบสถานการณ์ตรงหน้าและรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ จากนั้นจึงรีบส่งรายงานไปยังสำนักงานใหญ่ทันที
คณบดีพูลแมนเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวเช่นกัน คณะอาจารย์ทั้งหลายจดจำได้ภายในชั่วพริบตา “ดูเหมือนว่าจะเป็นเอเลี่ยนเกอหลัว”
“ทำไมเอเลี่ยนเกอหลัวถึงมาอยู่ที่นี่ได้? บัดซบ ห้ามปล่อยให้เอเลี่ยนเกอหลัวพวกนี้ไล่ตามนักเรียนทันเด็ดขาด!”
แม้แต่นักรบทั้งหลายก็ไม่สามารถต่อสู้ตัวต่อตัวกับพวกมันได้ เพราะมันคือเอเลี่ยนระดับแปดดาว!
“บอกโอคาซีให้ไปที่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้โดยด่วน”
ขณะเดียวกัน คณบดีพูลแมนรวบรวมกองกำลังทหารที่อยู่ในระดับ 8 ดาวหรือมากกว่านั้น เหล่านักเรียนคือความหวังของอนาคต พวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้ลงมือทำอะไรทั้งสิ้น!
บริเวณด้านข้างของเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ สิ่งมีชีวิตที่มีขนสีขาวราวกับสุนัขกำลังแลบลิ้นเลียเครื่องตรวจจับที่อยู่ในอ้อมแขน
บางทีมันอาจจะคิดว่ารสชาติของเครื่องตรวจจับไม่ได้เรื่อง มันจึงตะปบเครื่องตรวจจับออกเป็นชิ้น ๆ และลุกขึ้นยืน
เอเลี่ยนเกอหลัวค่อนข้างสวยงาม รูปลักษณ์ของพวกมันไม่เหมือนกับเอเลี่ยนทั่วไป ทว่าดูคล้ายคลึงกับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเสียมากกว่า
แท้จริงแล้ว พวกมันเป็นเอเลี่ยนลูกผสมที่เกิดจากการข้ามสายพันธุ์ระหว่างเอเลี่ยนเผ่าพันธุ์จักรวรรดิกับสิ่งมีชีวิตท้องถิ่น
พวกมันมีจำนวนไม่มากนัก และความแข็งแกร่งของพวกมันก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับเผ่าพันธุ์จักรวรรดิ ถึงกระนั้น พวกมันก็ยังอยู่สง่างามเป็นอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าเอเลี่ยนธรรมดา
พวกมันมีดวงตาที่งดงามอยู่หนึ่งคู่ ขนที่นุ่มละมุนไม่ได้ยาวมากนัก แต่กลับปกคลุมตลอดทั้งตัว ภายใต้ขนนุ่มของพวกมันจะถูกปกคลุมไปด้วยชั้นกระดองที่คอยปกป้องร่างกายบอบบางของพวกมันเอาไว้
แขนขาไม่ยาวมากนัก แต่หางกลับยาวเป็นพิเศษ ทำให้พุงของพวกมันสัมผัสเข้ากับพื้นขณะเดินบิดไปบิดมา ค่อนข้างจะดูน่ารักนิดหน่อย
และส่งเสียงร้องออกมาว่าเจี๊ยบ ๆๆๆ!
สติปัญญาของเอเลี่ยนเกอหลัวไม่ได้สูงมากนัก จัดว่าค่อนข้างต่ำด้วยซ้ำ สิ่งที่พวกมันชื่นชอบมากที่สุดคือการกิน กิน และกิน ชื่นชอบการกินของอร่อยเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่าอาหารอันแสนอร่อยจะอยู่ที่ไหน พวกมันก็มักจะอยู่ที่นั่น
ประสาทการรับกลิ่นและความสามารถในการรับคลื่นสัญญาณของพวกมันยอดเยี่ยมมาก เทียบเท่าได้กับเอเลี่ยนเผ่าพันธุ์จักรพรรดิ
เอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ เอเลี่ยนต๋าหลู่ และเอเลี่ยนอื่น ๆ ได้ส่งคลื่นสัญญาณออกไปว่ามีธัญพืชแสนหวานอยู่ที่นี่ แล้วเอเลี่ยนเกอหลัวผู้เป็นนักชิมจะไม่แวะมาที่นี่ได้อย่างไร?
ก็ต้องแวะมาน่ะสิ!
อ้อยแสนหวานพวกนี้ช่างอร่อยเสียจริง! เอเลี่ยนเกอหลัวปลาบปลื้มสุด ๆ ไปเลยล่ะ!
ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน พวกมันกลับได้กลิ่นหอมที่แตกต่างออกไปจากกลิ่นเดิม ถึงแม้ว่าพวกมันจะอยู่แสนไกล แต่พวกมันก็เต็มใจที่จะออกเดินทางมาหาอาหาร!
กระโดดขึ้นไปบนหลังของเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์โดยตรง และปีนขึ้นไปหัวของปลาหมึกยักษ์ จากนั้นจึงตบพวกมันเพื่อออกคำสั่งให้พวกมันก้าวไปข้างหน้า วิ่งตามกลิ่นอาหารของสวี่หลิงอวิ๋นไป
จิตใจของเอเลี่ยนเกอหลัวประมาณสิบกว่าตัวกำลังนึกถึงอาหาร ขนปุยบริเวณปากของพวกมันเปียกปอนไปด้วยน้ำลายที่ไหลลงมายังหัวของเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์
ปลาหมึกยักษ์รู้สึกคันหัวเล็กน้อย ทว่าหวาดกลัวเกินกว่าจะขยับตัวไปไหน ทำได้เพียงรีบวิ่งเท่านั้น
นักเรียนชั้นปีที่สี่ไม่แน่วแน่พอที่จะถอนกำลังออกไป พวกเขายังคงรู้สึกลังเล ขณะที่เครื่องจักรกลแต่ละลำกำลังจากเอเลี่ยนต๋าหลู่อยู่ และไม่มีมือว่างพอที่จะถืออาวุธ
ครั้นกำลังเดินอยู่ กลับรู้สึกได้ถึงเสียงสะเทือนที่ดังมาจากทางด้านหลัง และเมื่อหันกลับไป เยี่ยมไปเลย!
เอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์จำนวนสิบกว่าตัวกำลังวิ่งมาจากทางด้านหลังของพวกเขา!
หัวใจของหลี่ซิวกระชับแน่นขึ้น และร้องตะโกน “ทุกคนโยนข้าวของทิ้งให้หมด รีบวิ่งหนีไปซะ! วิ่งกระจายออกไป!”
ทุกคนตระหนักได้ถึงภัยอันตราย ต่อให้ไม่ออกคำสั่ง ทุกคนก็พร้อมจะโยนข้าวของในมือทิ้งไปจนหมด
ผู้คนมากกว่าหนึ่งหมื่นคนวิ่งหนีกันอย่างชุลมุน ช่างน่าทึ่งอะไรเช่นนี้
มือของพิธีกรเริ่มสั่นไหว ทำไมเอเลี่ยนเกอหลัวถึงได้บ้าคลั่งขนาดนี้ ทำไมจู่ ๆ เอเลี่ยนพวกนี้ถึงเริ่มโจมตีนักเรียนทั้งหลายล่ะ?
ว่ากันว่านิสัยของเอเลี่ยนเกอหลัวค่อนข้างจะเชื่องไม่ใช่เหรอ?!
“พวกมันจะไล่ตามทันแล้ว!” หลี่ซิวรีบร้อน! ขณะเตรียมสกัดกั้นเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ และจะต้องไม่ทำให้นักเรียนด้านหลังที่ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้บาดเจ็บเด็ดขาด
ทว่าดาบพลังดวงดาวของเขากลับถูกคลื่นพลังงานกวาดออกไปยังด้านหลังก่อนที่จะได้ลงมือฟาดฟันเสียด้วยซ้ำ รวมถึงนักเรียนทั้งหลายที่พยายามสกัดกั้นเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์กลับถูกเอเลี่ยนเกอหลัวกวาดไปอยู่ทั้งสองข้างทาง
ทั้งหมดที่สามารถเห็นได้คือหนวดทั้งแปดเส้นของเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ที่กวาดทุกอย่างทิ้งไว้ด้านหลังพร้อมกับฝุ่นละออง
“พวกมันจะทำอะไร?” เหล่านักเรียนที่กองอยู่บนพื้นลุกขึ้นมาตรวจสอบเครื่องจักรกลอย่างไม่เต็มใจนัก โชคดีที่ไม่มีอะไรเสียหายมากนัก
“พวกมันมุ่งหน้าไปที่ฐานทัพ! ระวัง องค์หญิงสามกำลังตกอยู่ในอันตราย!”
ทุกคนครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และสวมใส่เครื่องจักรสำหรับเตรียมพร้อมการกู้ภัย ขณะที่พูลแมนออกคำสั่งกับหลี่ซิว “หยุดการช่วยเหลือเดี๋ยวนี้ และรีบไปซ่อนตัวซะ อย่าเข้ามาใกล้ฐานทัพ ค้นหาสถานที่ที่ปลอดเอเลี่ยนและพักพิงชั่วคราวไปก่อน”
หลี่ซิวกัดริมฝีปากแน่นด้วยความวิตกกังวล พลางจ้องมองผู้ติดตามที่อยู่รอบตัวเขา และทำได้เพียงปลดปล่อยความกังวลออกไปชั่วขณะเท่านั้น
“มากับฉัน!”
นักเรียนชั้นปีที่สี่รู้สึกถึงหัวสมองที่กำลังสับสนอยู่เล็กน้อย ทำไมเอเลี่ยนพวกนี้ถึงไม่เป็นไปตามวิสัยปกติที่ควรจะเป็นล่ะ? ทำอะไรอยู่กันแน่?!
องค์หญิงสามได้รับข้อความจากอีกทางด้านหนึ่งก่อนหน้าแล้ว “เอเลี่ยนกำลังมาที่นี่เหรอ?!”
เฮ้! เธอไม่อยากจะเชื่อเลย เอเลี่ยนตัวไหนกันที่กล้ามาสร้างปัญหาให้กับเธอ!
องครักษ์สิบกว่าคนยังอยู่กับเธอที่นั่นด้วย พวกเขารีบขอให้องค์หญิงสามอพยพทันทีที่หลังจากได้รับการแจ้งเตือน
“องค์หญิงสาม รีบไปกันเถอะครับ!” ชาลีอีไล องครักษ์ในชุดเงินกล่าวโน้มน้าวสวี่หลิงอวิ๋น
พวกนี้เป็นเอเลี่ยนระดับ 8 ดาว นักรบที่อยู่ในระดับ 6 และ 7 ดาวไม่สามารถจัดการพวกมันได้
สวี่หลิงอวิ๋นครุ่นคิด “เอาล่ะ! ถอนกำลังออก”
อาหารมื้อนี้มีจำนวนเยอะมาก รีบห่อลงในปุ่มมิติกักเก็บก่อนดีกว่า
เอเลี่ยนเกอหลัวอยู่บนตัวปลาหมึกยักษ์ที่กำลังวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้นพวกมันก็หยุดปลาหมึกยักษ์ไว้ในทันที พวกมันยกน่องขึ้นและสูดดมกลิ่น เฮ้ ดูเหมือนว่ากลิ่นหอมพวกนั้นจะเปลี่ยนไปหรือเปล่านะ?
กลิ่นเบากว่าเดิมใช่ไหม?!
ใครบังอาจมากินอาหารของพวกมัน?!
“เจี๊ยบ ๆๆๆ!” คายอาหารแสนอร่อยของพวกมันออกมาเดี๋ยวนี้! จะต้องตามไล่ล่าให้ได้!
