สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 217 วันที่แสนทรมานของอาจารย์เฮอร์ 6
ตอนที่ 217 วันที่แสนทรมานของอาจารย์เฮอร์ 6
“นายถอนหายใจเหรอ?”
“ถอนหายใจทำไม?!”
“ฉันถอนหายใจเพราะวันนี้อาหารไม่อร่อย!”
“บังเอิญจัง ฉันเองเหมือนกัน!”
นักเรียนในโรงอาหารปาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากศีรษะของพวกเขา ก่อนจะนำอาหารไปที่อาคารย่อยสลาย และกลับไปที่หอพัก
โธ่เอ๊ย แม่คุณ! ทีหลังอย่ามากินข้าวที่โรงอาหารอีกเลย! ใครจะรู้ว่าองค์หญิงสามจะแอบย่องมากินอาหารที่นี่!
ณ ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ในเวลาเดียวกัน
เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายบังเอิญพบไร่อ้อย
ต้นอ้อยที่นี่ไม่สูงมากนัก ตรงกันข้าม พวกมันเตี้ยกว่าต้นอ้อยแห่งอื่นถึงสิบเซนติเมตร ทว่าเอเลี่ยนเกอหลัวผู้ไวต่อกลิ่นสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ!
ดูเหมือนว่าจะเป็นความผันผวนของคลื่นพลังงานหรือเปล่า?!
หน้าท้องของเอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายกวัดแกว่งเหนือพื้นดิน กรงเล็บอันน้อยนิดข่วนต้นอ้อย
เอ๊ะ! มันไม่หัก!
เอเลี่ยนเกอหลัวตกตะลึง! พวกมันรู้ดีว่ากรงเล็บของพวกมันทรงพลังมากแค่ไหน กรงเล็บพวกมันสามารถตัดเปลือกของต๋าหลู่ออกเป็นสองท่อนได้! แต่ทำไมผิวต้นอ้อยไม่แม้แต่จะแตกออก?
นี่มันไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์!
ถึงเอเลี่ยนเกอหลัวจะไม่รู้ว่าวิทยาศาสตร์คืออะไร แต่พวกมันรู้ดีว่าแบบนี้ไม่ถูกต้องแน่นอน!
เอเลี่ยนเกอหลัวหลายตัวรู้สึกโกรธจัด!
น่าอับอายเกินไปแล้ว! ต้นอ้อยต้นนี้จะต้องถูกถอนทิ้ง!
หลังจากเอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายเล็งต้นอ้อยมาสักพัก พวกมันก็ใช้กรงเล็บตะปบและแทะต้นอ้อย หลังจากรุมทึ้งเป็นเวลานาน ต้นอ้อยก็ยังยืนหยัดอยู่เช่นเดิม
เจ้าถั่วชมพู เอเลี่ยนเกอหลัวตัวที่เล็กที่สุดระเบิดความโกรธและเลื่อนระดับพลังดวงดาวเปลี่ยนเป็นระดับ 9 ดาว ใช้คลื่นพลังปัดเป่าอย่างรุนแรง และแล้วต้นอ้อยก็แตกหักจนเผยให้เห็นรูกว้างขนาดใหญ่
เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายรู้สึกตกตะลึงทันทีที่เห็นรูเปิดออก!
รสชาติเป็นอย่างไรน่ะเหรอ? เหมือนกับน้ำตาลและน้ำผึ้งเลย!
ถั่วชมพูขึ้นไปเลียมันโดยไม่กล่าวอะไรออกมา ก่อนที่ดวงตาของมันจะเบิกกว้างทันที!
อร่อยมาก!
ของเหลวชนิดนี้หวานมากจนเหมือนเติมน้ำผึ้งลงไปเชียวล่ะ แต่สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือเมื่อของเหลวไหลเข้าไปในท้องของมันแล้ว มันกลับรู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งร่างกาย สบายใจและอบอุ่นราวกับอยู่ในท้องของแม่!
ถั่วชมพูล้มลงกับพื้น และไม่สามารถนอนหลับได้
ร่างกายของมันค่อย ๆ ก่อตัวเป็นรังไหม เฉกเช่นเดียวกับผีเสื้อที่ลอกคราบจากดักแด้
เมื่อเอเลี่ยนเกอหลัวตัวอื่นเห็นเช่นนั้น พวกมันก็ใช้จมูกสูดดมกลิ่นรังไหมบนร่างกาย “เจี๊ยบ ๆๆๆ!”
ถั่วชมพูกำลังเลื่อนขั้น!
สหายทั้งหลายมองตรงไปข้างหน้า! และจ้องมองต้นอ้อยที่อยู่ตรงหน้าพวกมันอีกครั้ง ไม่เพียงแต่น้ำลายจะไหลลงมาเท่านั้น แต่หัวใจยังเต้นรัวอีกด้วย!
แม้แต่นักกินเองก็มีจิตใจที่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกันใช่ไหม?!
หากแข็งแกร่งขึ้น พวกมันก็จะสามารถค้นหาอาหารในสถานที่อื่น ๆ ได้มากขึ้น และเพลิดเพลินไปกับการเป็นเอเลี่ยนที่แข็งแกร่งขึ้น!
ต้นอ้อยที่ถั่วชมพูทำให้แตกหักยังคงมีของเหลวไหลออกมา ทุกหยดมีความหนืดและส่งกลิ่นหอมราวกับน้ำผึ้ง…
เอเลี่ยนเกอหลัวที่เหลือต่างมองหน้ากันและกัน ในขณะนั้นเอง มีเพียงการต่อสู้เท่านั้นที่จะรู้ได้ว่าใครจะได้จิบเป็นตัวที่สอง!
หลังจากการสู้รบอย่างชุลมุนผ่านพ้นไป ถั่วม่วงก็เผยความสามารถที่โดดเด่นเหนือตัวอื่น
ปัดถูหางขนาดใหญ่ของมัน และก้มลงเลียน้ำอ้อยอย่างเต็มปากเต็มคำด้วยความรู้สึกสบายใจและอบอุ่น
พลังงานที่อ่อนโยนชำระล้างร่างกายของมัน ของสีดำถูกขับออกมาเป็นเส้นจากร่างกายของมัน และพลังจิตของมันก็อบอุ่นขึ้นเช่นกัน
น่าเสียดายที่มันไม่ได้กลายเป็นดักแด้ ทว่าศักยภาพทางกายกลับพัฒนาขึ้นอย่างมาก
เจ้าถั่วม่วงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้เสียใจนัก
ความแข็งแกร่งของมันยังน้อยกว่าถั่วชมพูอยู่นัก ไม่แปลกใจที่มันไม่ได้เลื่อนขั้น
แต่เชื่อว่าหลังจากนี้อีกสักหนึ่งปี มันจะได้เลื่อนขั้นอย่างแน่นอน!
เพราะความรู้สึกและสัญชาตญาณบอกว่าต้องรอให้ผ่านไปสักหนึ่งปี
เอเลี่ยนเกอหลัวที่มีจำนวนไม่มากนักสามารถขยายเผ่าพันธุ์ได้จนถึงทุกวันนี้ ล้วนเป็นเพราะสัญชาตญาณอันยอดเยี่ยมของพวกมัน เมื่อไหร่ก็ตามที่ความโชคร้ายเปลี่ยนเป็นโชคดี หนทางของนักกินก็ยังจะดำเนินต่อไป
เอเลี่ยนเกอหลัวตัวอื่นลิ้มลองหยดน้ำอ้อยตามคิวของพวกมัน
อสูรกายตัวน้อยแต่ละตัวได้รับการพัฒนาที่แตกต่างกันออกไป แต่ทุกตัวย่อมได้รับความคุ้มค่า
เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายมองดูเจ้าถั่วชมพูนอนเป็นดักแด้อยู่บนพื้นด้วยความอิจฉาริษยา ยิ่งอิจฉามากเท่าไหร่ก็ยิ่งคาดหวังมากเท่านั้น
การที่เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายสามารถเลื่อนขั้นไปสู่ระดับ 9 ดาวภายในระยะเวลาสั้น ๆ ไม่ได้หมายความว่าพวกมันจะสามารถรักษาการเลื่อนขั้นนั้นเอาไว้ได้นาน เพราะการเลื่อนขั้นแต่ละครั้งจะตามมาด้วยความอ่อนแอ
หากต้องการป้องกันตัวเอง การเลื่อนขั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่ามกลางหมู่เอเลี่ยน ความแข็งแกร่งเปรียบเสมือนใบเบิกทางที่เป็นทั้งรหัสชี้วัดระดับชั้นบนระบบของเอเลี่ยนทั้งปวง
ถึงแม้ว่าเอเลี่ยนเกอหลัวจะมีเชื้อสายเอเลี่ยนเผ่าพันธุ์ราชา แต่พวกมันก็จะติดอยู่ในระดับ 8 ดาวตั้งแต่เกิดจนตาย ไม่มีใครรู้ว่าการเลื่อนขั้นไปถึงระดับ 9 ดาวจะเป็นอย่างไร?
ดักแด้ถั่วชมพูจึงเป็นความหวังของพวกมัน
เอเลี่ยนเกอหลัวส่งเสียงเรียกญาติสนิทมิตรสหาย และทันใดนั้นเอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายก็มากันที่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ พวกมันต่อแถวดื่มน้ำอ้อย และนอนลงด้านข้างถั่วชมพูเพื่อปกป้องหัวหน้าของพวกมัน
น่าเสียดายที่น้ำอ้อยเพียงพอต่อเอเลี่ยนเกอหลัวจำนวนสิบกว่าตัวเท่านั้น ก่อนที่เอเลี่ยนเกอหลัวส่วนที่เหลือจะช่วยกันล้มต้นอ้อย
ทันใดนั้น ทหารที่ประจำการอยู่บนดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ก็รู้สึกสงสัยว่าเอเลี่ยนเกอหลัวหายไปไหน? ถึงแม้จะมีอาหารวางยั่วยวนอยู่ตรงหน้า แต่พวกมันก็ปล่อยผ่านและวิ่งหนีไปทันทีที่รู้สึกอิ่ม
“พวกมันทำอะไรกัน?” ถงจื่อเจิน ผู้บัญชาการกองกำลังขนาดเล็กที่ประจำการอยู่บนดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ชื่นชอบเอเลี่ยนเกอหลัวตัวน้อยผู้น่ารักพวกนี้เป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงมีหน้าที่ให้อาหารพวกมัน
ก่อนหน้านี้เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายจะนอนลงในรังที่เขาทำให้พวกมันผล็อยหลับไปเป็นเวลานาน แต่ตอนนี้…
พวกมันเหมือนกับหมาป่าที่รีบขับไล่เสือขณะที่กินอาหาร แทะอย่างว่องไวและรีบวิ่งจากไป!
ช่างแตกต่างออกไปจากการเคี้ยวอ้อยอิ่งอย่างสิ้นเชิง
ถงจื่อเจินจึงตัดสินใจตามไปดู
“หัวหน้า! ดูนั่นสิครับ!” ขณะที่ถงจื่อเจินกำลังจะตามไปดู พลทหารก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ “เอเลี่ยนเกอหลัวกว่าร้อยตัวมาที่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ของเราครับ!”
ฮะ? แปลกจัง! ทำไมเอเลี่ยนเกอหลัวมากมายถึงมาที่นี่!?
เขารีบไปดูทันทีที่ได้รับข้อความจากศูนย์ฐานทัพ
“ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของดาวเคราะห์ ที่นั่นมีระดับพลังงานผันผวนแปลก ๆ”
ความผันผวนทางพลังงานที่แปลกประหลาดนั้นคืออะไร? ถงจื่อเจินเป็นคนเฉลียวฉลาดและรู้สึกว่าเรื่องที่ผิดปกตินี้ต้องเกี่ยวข้องกับเอเลี่ยนเกอหลัวเป็นแน่
สิ่งที่ถงจื่นเจินสงสัยมากที่สุดคือเขาไม่เห็นเจ้าถั่วชมพูมาหลายวันแล้ว
มันกำลังตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า?!
ถั่วชมพูเป็นหัวหน้าของเหล่าเอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหมดและเป็นตัวที่แข็งแกร่งที่สุด หากมีวิกฤตอะไรเกิดขึ้น นั่นหมายความว่าต้องมีเอเลี่ยนหรือมนุษย์ต่างดาวระดับ 9 ดาวอยู่บนดาวเคราะห์ของพวกเขาแน่นอน!
ถงจื่อเจินไม่กล้าประมาทมากนัก
เหล่าทหารในทีมเครื่องจักรกลรีบมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนืออย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน รังไหมของถั่วชมพูเริ่มสั่นไหว
เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายมารวมตัวกัน และสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันแรงกล้าที่เล็ดลอดออกมาจากรังไหมของถั่วชมพู
พวกมันรู้สึกตื่นเต้นกันมาก!
นี่คือราชาของเอเลี่ยนเกอหลัวของพวกมัน!
รังไหมสั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ตรงกลางมีรอยร้าวขนาดเล็กปรากฏอยู่ ช่องว่างจากรอยร้าวค่อย ๆ ขยายใหญ่มากขึ้น และสุดท้ายขนปุยก็ปรากฏต่อสายตา
อุ้งเท้าปุยยื่นออกมาจากทางด้านใน
