สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 231 ลูกพี่ลูกน้องลงชื่อเข้าร่วมการแข่งขันหัวหน้าครั้งใหญ่ 2
ตอนที่ 231 ลูกพี่ลูกน้องลงชื่อเข้าร่วมการแข่งขันหัวหน้าครั้งใหญ่ 2
เสี่ยวเถารู้ดีว่าผู้อำนวยการแค่หาข้ออ้าง!
ผู้อำนวยการรับผลการทดสอบจากนักวิจัยมาตรวจทาน ขณะที่มือทั้งสองของเขาสั่นราวกับตะแกรงร่อนแป้ง เขารีบพลิกกระดาษดูสองสามหน้า และทันทีที่เห็นผลระบุการตรวจสอบ ร่างกายของเขาก็สั่นระรัวจนแทบจะล้มลง!
เงินเดือนสองเท่า!
เงินค่าตอบแทน!
เกียรติยศ!
…เพียงแค่นาทีเดียว หัวสมองของเขาก็สั่นสะเทือนราวกับปะทะเข้ากับพายุขนาดมหึมา อาการสั่นไหวทำให้แก้มทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำและสมองร้อนผ่าว!
“เยี่ยมมาก! เยี่ยมที่สุดไปเลย! อัศจรรย์จริง ๆ!” ผู้อำนวยการฮาดาร์ร้องคำรามออกมาและแทบจะหลั่งน้ำตา
เสี่ยวเถาถอนหายใจด้วยความโล่งออก และรีบตอบโต้ในทันที
อะไรนะ? ผลลัพธ์เหรอ? ผลลัพธ์สอดคล้องกันเหรอ!?
เขารู้สึกตกตะลึงเมื่อนึกถึงของเหลวตัวอย่างที่เขาใส่ลงไปล่าสุด!
ฮาดาร์จ้องมองไปที่เสี่ยวเถา เขาเคยคิดว่าเด็กคนนี้ที่เอาแต่เกียจคร้าน และจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ในอนาคต แต่ในตอนนี้ เมื่อจ้องมองดวงตาที่งดงามของเขาอีกครั้ง ดวงตาคู่นี้กลับเปล่งประกายไปด้วยแสงเจิดจรัส เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นต้นกล้าที่ยอดเยี่ยมสำหรับอุตสาหกรรมการวิจัย!
น่าเสียดายที่ไม่มีลูกสาว ไม่อย่างนั้นคงแนะนำหญิงสาวให้กับเขาสักคน!
เขาถามเสี่ยวเถาด้วยน้ำเสียงสดใสว่า “เสี่ยวเถา นายช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ยว่าตัวอย่างที่ทดลองคืออะไร? ใช่รากต้นเมเปิ้ลที่ฉันเก็บรวบรวมมาหรือเปล่า?”
รากต้นเมเปิ้ลจะหลั่งสารจำพวกกรดเพกติน*[1] ออกมา ซึ่งมันอยู่ใกล้กับแปลงต้นอ้อย
“ไม่ใช่ครับ!” เสี่ยวเถาตอบออกมาอย่างเด็ดขาด
ไม่ใช่เหรอ? ผู้อำนวยการฮาดาร์ครุ่นคิดครั้งแล้วครั้งเล่า และกล่าวว่า “มันคือคางคกใช่มั้ย?”
คางคกที่เขากล่าวถึงเป็นสายพันธุ์ชนิดพิเศษบนดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ พวกมันดูแปลกประหลาดและชอบพ่นฟองสบู่ลงไปในแม่น้ำ ดังนั้นทุกแหล่งน้ำที่พวกมันย่างก้าวผ่านมักจะมีรสชาติค่อนข้างหวาน
“นั่นก็ไม่ใช่อีกครับ!” เสี่ยวเถาตอบ
เฮอะ! นั่นก็ไม่ใช่ นี่ก็ไม่ใช่อีก! มันคืออะไรกันแน่?! ผู้อำนวยการฮาดาร์หยุดคาดเดา “นายกำลังพูดถึงอะไรกันแน่?!”
เสี่ยวเถากระแอมเบา ๆ และชี้ไป “มันคือของเหลวจากตั๊กแตนครับ”
“อะไรนะ?!” ผู้อำนวยการฮาดาร์ตกตะลึง!
นักวิจัยคนอื่นก็ตกตะลึงเช่นกัน
“นายแน่ใจนะ?!” ผู้อำนวยการฮาดาร์ย่างก้าวเข้าไปหาขวดบรรจุ หยิบมันขึ้นมาและพิจารณา ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัยว่า “เป็นไปไม่ได้หรอกใช่ไหม?!”
ทว่าการวิจัยเป็นสายอาชีพที่ต้องการความรอบคอบ จึงไม่มีใครรีบกล่าวเชิงลบออกมา
ผู้อำนวยการฮาดาร์ทำการทดสอบด้วยตนเอง หลังจากเครื่องตรวจจับส่งเสียงดัง ‘ติ๊กต๊อก’ เขาก็หยิบผลการทดสอบออกมาและพบว่ามันเป็นของเหลวจากตั๊กแตนจริง ๆ!
นี่เป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่! ผู้อำนวยการฮาดาร์ตบไหล่เสี่ยวเถาด้วยท่าทีตื่นเต้น และร้องตะโกนดังลั่นว่า “เสี่ยวเถา เสี่ยวเถา นายเป็นคงที่มีพรสวรรค์ที่สุดในห้องวิจัยของเราเลย!”
ใครจะคิดว่าของเหลวจากเอเลี่ยนตั๊กแตนคือสสารลึกลับที่พวกเขามองหา?!
นักวิจัยอาวุโสมักจะคว้าชัยชนะมาได้ด้วยประสบการณ์ แต่บ่อยครั้งที่พวกเขามักจะเข้าใจผิด ผู้อำนวยการฮาดาร์จึงรู้สึกมีความสุขและอิ่มเอมใจอย่างเหลือล้น เนื่องจากเขามองการณ์ไกลและพาเด็กหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงมาด้วย
ความคิดของคนหนุ่มสาวกว้างขวางกว่าคนแก่เฒ่าอย่างพวกเขา!
สวี่หลิงอวิ๋นและโอคาซีกลับมาหลังจากจับปลาได้เป็นจำนวนมาก ขณะที่ฐานทัพการวิจัยกำลังตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุข!
“พวกคุณตรวจสอบไม่ผิดใช่ไหมคะ?” สวี่หลิงอวิ๋นแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อมองดูผลการทดสอบ
ไม่คาดคิดเลยว่าเอเลี่ยนจะให้ประสิทธิภาพมหาศาลขนาดนี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเอเลี่ยนตั๊กแตน น่าเสียดายที่เธอเอาแต่กินขาทั้งสองข้างของมันเป็นเวลานาน แต่กลับไม่รู้ว่าบทบาทของเอเลี่ยนตัวอื่นจะเหนือกว่าเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์!
“จะต้องจับตั๊กแตนพวกนี้ให้ได้เยอะ ๆ!” สวี่หลิงอวิ๋นออกคำสั่ง และบอกให้ทีมนักวิจัยไปตรวจสอบว่าพืชชนิดไหนสามารถดูดซึมของเหลวจากเอเลี่ยนตั๊กแตนได้อีกบ้าง
ผู้อำนวยการฮาดาร์เห็นด้วยกับองค์หญิงสาม!
ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ศึกษามาแล้วว่าของเหลวจากเอเลี่ยนตั๊กแตนทำปฏิกิริยาทางเคมีกับสารชนิดไหนในต้นอ้อยจนทำให้แปรสภาพเปลี่ยนเป็นพลังงาน ซึ่งหมายความว่าของเหลวของตั๊กแตนอาจจะไม่สามารถเปลี่ยนพืชทั้งหมดให้เป็นพืชระดับพลังงานได้
ผู้อำนวยการรีบนำทีมวิจัยกลับไปยังห้องทดลองทันที
ทว่าสวี่หลิงอวิ๋นกลับหยุดพวกเขาเอาไว้
“ยังไม่ใช่ตอนนี้ มากินกันก่อนเถอะ!” สวี่หลิงอวิ๋นชี้นิ้วไปที่ปลาเกือบหนึ่งตัน “พวกเรามากินปลาทั้งตัว เลี้ยงฉลองให้กับพวกเขากัน!”
นักวิจัยทั้งหลายกลืนน้ำลายเงียบ ๆ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ “องค์หญิงสาม ฝ่าบาทจะกรุณาทำเค้กใหญ่ให้พวกเราสักก้อนได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”
เพียงแค่พวกเขาเฝ้าดูเค้กก้อนมหึมาก้อนนั้น น้ำลายก็หยดย้อยลงมาแทบจะถึงพื้น พวกเขาคงจะมีความสุขไปตลอดบั้นปลายชีวิตหากได้ลิ้มลองมันสักนิด!
สวี่หลิงอวิ๋นโบกมือ “ได้สิ! วันนี้กินกันให้เต็มทีเลย!”
ทั้งฐานทัพตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุข!
ปลาเผา เนื้อปลาตุ๋น ต้มแซ่บปลา ซุปปลา ปลาทอด…ปลาทั้งตัวทำให้ปากของทุกคนไม่สามารถหยุดเคี้ยวได้!
ปลาที่นี่มีเนื้อนุ่มและมีก้างอยู่น้อย เหมาะแก่การนำมากินเลี้ยงฉลองทั้งตัว!
เค้กก้อนมหึมาเสร็จสิ้นลงจากการช่วยเหลือของแขนกล!
เค้กขนาดมหึมาที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางถึงสิบเมตรกลายเป็นจุดสำคัญของงานเลี้ยง!
จมูกของเจ้าถั่วชมพูและเอเลี่ยนเกอหลัวตัวอื่นจะเบิกบานขนาดไหน? พวกมันสูดดมกลิ่นมานานแล้ว และรอคอยอย่างสงวนท่าทีเพื่อให้มนุษย์เอาอาหารมาให้พวกมัน แต่กลับกลายเป็นว่า…
บัดซบ! หลังจากรอคอยมาเกือบชั่วโมงก็ยังไม่มีใครเอาอาหารมาให้พวกมัน ถึงแม้ว่าถั่วชมพูจะโง่เขลา แต่มันก็รู้ว่ามนุษย์กำลังกินอาหารดี ๆ ด้วยกันอยู่!
แล้วแบบนี้จะทนได้อย่างไร?! จะต้องออกไปโต้แย้ง!
ดังนั้นมันจึงนำกลุ่มเอเลี่ยนเกอหลัวไปที่ฐานทัพของมนุษย์
ทั้งงานเลี้ยงส่งกลิ่นหอมอร่อยอย่างสุดขีด โดยเฉพาะการจัดงานเลี้ยงฉลองกินปลา รสชาติของมันดึงดูดเจ้าถั่วชมพูมากกว่าเค้ก!
มีคำกล่าวเอาไว้ว่าแมวตัวไหนบ้างที่ไม่กินคาว?
ถั่วชมพูมองดูงานเลี้ยงฉลองกินปลาทั้งตัว และความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นในหัวของมัน นั่นคือกินมันซะ!
มันใช้ขาหลังกระโดดขึ้นไปที่โต๊ะทำอาหาร หยิบปลาตุ๋นที่เพิ่งออกมาจากหม้อ และกลืนเนื้อปลาเข้าไปในท้องอย่างรวดเร็ว!
สวี่หลิงอวิ๋นสังเกตเห็นกลุ่มเอเลี่ยนเกอหลัวที่อยู่ด้านข้าง และแทรกเข้าไป “ถั่วชมพู ตอนบ่ายแกก็กินไปแล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไมแกถึงพาพี่น้องแกมาที่นี่อีก?!”
ถั่วชมพูรู้สึกว่าเนื้อปลาอร่อยมากหลังจากที่มันกลืนกินเข้าไป นั่นว่าเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดที่มันเคยกินมา
ก่อนจะจ้องมองสวี่หลิงอวิ๋นด้วยความรู้สึกน้อยใจ!
“เมี๊ยว! เธอมันคนทรยศ! เมี๊ยว! ทำไมไม่ให้ฉันกินอาหารอร่อย ๆ บ้างล่ะเมี๊ยว!” ถั่วชมพูกางเล็บของมันและกล่าวติเตียน “ถ้าฉันไม่ได้กลิ่นนะเมี๊ยว พวกเธอก็คงจะกินกันหมดเมี๊ยว!”
สวี่หลิงอวิ๋นถึงกับพูดไม่ออกเมื่อมองดูมัน “ตอนบ่ายฉันถามแกแล้วไงว่าอยากกินปลาด้วยกันไหม แต่แกบอกว่าไม่กิน!”
ถั่วชมพูสำลัก และโต้กลับเสียงดัง “เมี๊ยว! ก็ตอนนั้นมันไม่เห็นจะหอมเลยนิ! เมี๊ยว!”
สวี่หลิงอวิ๋นรีบสะบัดมันออก “ก็ได้ ถ้าอยากกินนัก ก็สั่งให้กลุ่มแกไปจับปลามาสิ แล้วแขนกลจะทำเนื้อปลาให้ มันคงไม่แย่สำหรับแกนักหรอก”
ทุกคนเกือบจะกินเสร็จแล้ว และปล่อยให้เอเลี่ยนเกอหลัวขนส่วนที่เหลือ!
ยอดฝีมือผู้บอบบางพวกนี้ล้วนเป็นนักกิน ตราบใดที่พวกมันได้รับการปรนนิบัติอย่างดี พละกำลังของมนุษย์ก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ เพราะเอเลี่ยนเกอหลัวพวกนี้จะคอยรักษาความปลอดภัยถิ่นฐานของพวกเขาแทน
[1] เป็นพอลิเมอร์ชีวภาพ (biopolymer) หรือพอลิเมอร์ธรรมชาติ ที่มีการใช้กันอย่างกว้างขวางในอุตสาหกรรมอาหารและเครื่องดื่มมาช้านานโดยใช้เป็นสารเพิ่มความข้นหนืด สารก่อเจล ในผลิตภัณฑ์แยม เจลลี่ และสารเพิ่มความคงตัวของระบบคอลลอยด์ในเครื่องดื่มน้ำผลไม้และผลิตภัณฑ์ที่มีลักษณะเนื้อคล้ายเยลลี่ และจัดเป็นคาร์โบไฮเดรต
