สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 27 เริ่มเลย มาถ่ายทอดสดกินปลาหมึกกันเถอะ (27)
ตอนที่ 27 เริ่มเลย มาถ่ายทอดสดกินปลาหมึกกันเถอะ (27)
สามารถเห็นได้ว่านกเหล่านี้จะอยู่กันเป็นคู่ ตัวผู้และตัวเมียเลี้ยงลูกด้วยกัน ตัวผู้มีหน้าที่ออกไปล่าเหยื่อ ส่วนตัวเมียมีหน้าที่ฟักไข่และดูแลลูกนก
สวี่หลิงอวิ๋นนั่งอยู่ในเครื่องจักรกล ด้วยฟังก์ชันการมองระยะไกล หญิงสาวจึงสามารถเห็นลูกนกขนปุกปุยอยู่ใต้ปีกแม่ของมันได้อย่างชัดเจน นกตัวผู้ฉีกปลาแล้วป้อนให้แก่ภรรยาและลูก ๆ ของมัน ภาพที่เห็นนี้ดูอบอุ่นมาก
“ว้าว! งดงามมาก! แสดงว่าสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติก็มีมนุษยธรรมเหมือนกัน! ฉันคิดว่าพวกมันทั้งหมดเป็นเหมือนพวกเอเลี่ยน!” ชาวเน็ตอุทานออกมา
“เอ่อ คนที่แสดงความคิดเห็นข้างบนนี้น่าจะเป็นนักเรียนประถมใช่มั้ย? ทุกคนควรรู้อยู่แล้วว่าสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติต่างก็มีความรักในครอบครัว!”
“ไอ้งั่งข้างบนนั่นถูกระบุตัวตนแล้ว!”
“นกน้อยตัวนั้นน่ารักมาก! ขนนุ่มฟูเหมือนตุ๊กตาที่ฉันเคยเล่นตอนเด็ก ๆ เลย!”
“ฉันอยากเอากลับบ้านจริง ๆ มันต้องตัวอุ่นมากแน่ ๆ!”
……..
“เอามันกลับบ้านเหรอ? ระวังมันจะฉีกคุณเป็นปลาแห้ง!” สวี่หลิงอวิ๋นโจมตีชาวเน็ตอย่างหยาบคาย “คุณไม่เห็นรูปร่างของพวกมันหรือไง? มันสามารถบินไปหาคู่ของมันได้ไม่ว่าจะทิศใต้ ทิศเหนือ ทิศตะวันตก หรือทิศตะวันออกด้วยปีกเพียงคู่เดียว ถ้าพวกมันหิว พวกมันก็จะเขมือบคุณลงท้องได้หมดในคำเดียว!”
ชาวเน็ตถูกสวี่หลิงอวิ๋นโจมตีอย่างหนัก และทั้งหมดก็โกรธเคืองจนไม่เต็มใจที่จะเถียง
“คุณคิดว่านกพวกนี้กินปลาหมึกได้หรือเปล่า” สวี่หลิงอวิ๋นพูด “คิดว่าพวกมันน่าจะกินได้ใช่มั้ย?”
หลังจากนั้นเธอก็หยิบปลาหมึกยักษ์ทั้งหมดที่เธอเคยเก็บไว้ก่อนหน้านี้ออกจากจี้หยกอวกาศ โอ้พระเจ้า! มีห้องเยอะมากจริง ๆ!
“องค์หญิงสามกำลังจะหนีหรือ? ที่นี่มีปลาหมึกยักษ์เยอะมาก ท่านจำเป็นต้องกักตุนไว้ขนาดนี้เลยเหรอ?” เมื่อผู้ชมได้โอกาส ก็โจมตีขึ้นมาอย่างรุนแรง
สวี่หลิงอวิ๋นและโอคาซีบินหนีไปไกลอีกหน่อย ไม่นานก็มีนกตัวผู้ออกมาล่าเหยื่อและพบอาหารกองนี้ พวกมันยื่นจะงอยปากอันแหลมคมออกมาจิกมัน หลังจากแน่ใจว่าสิ่งนี้ไม่เคลื่อนไหว พวกมันลองชิมดูแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติ พวกมันก็กินมัน
กินไปนิดหน่อยแล้วดูเหมือนจะอร่อย เลยคาบหนวดปลาหมึกบินกลับไปที่รังของมัน แล้วให้ภรรยาและลูกกิน
อาหารสดใหม่ดูเหมือนจะมีรสชาติที่ดี นกไม่เคยกินของอร่อยขนาดนี้มาก่อน! หนวดปลาหมึกเหล่านี้ถูกกินหมดในสองสามคำ แม่นกและลูกนกพวกนี้แหย่พ่อนกด้วยจะงอยปากของมันราวกับพูดว่า ‘ที่รัก หนอนตัวนี้อร่อยมาก คุณหามันเจอที่ไหน? คุณช่วยหามาให้เราอีกได้มั้ย?’
นกตัวผู้เป็นสามีที่ดี และเป็นพ่อที่ดีในการดูแลครอบครัวย่อมต้องยอมเป็นธรรมดา มันใช้ปากไซ้ขนของภรรยาและลูกของมันก่อนจะบินขึ้นอีกครั้งแล้วร่อนลงข้าง ๆ กองเอเลี่ยนปลาหมึกและหยิบชิ้นใหญ่อีกชิ้นกลับไปที่รังของมัน
มันบินเร็วมากจนพ่อนกตัวอื่นตกใจและพวกมันก็ร้องเสียงดัง หลังจากที่นกตัวผู้ร้องเบา ๆ ราวกับจะบอกที่อยู่ของอาหาร จากนั้นพ่อนกฝูงใหญ่ก็มุ่งหน้าไปยังที่ที่มีหนวดปลาหมึกอยู่
น่าเสียดายที่มีหมาป่าตัวผอมโซมากมายเดินมา ใครมาก่อนได้ก่อนส่วนคนที่มาทีหลังย่อมไม่ได้!
พ่อนกที่มาทีหลังต้องออกเดินทางอีกครั้งเพื่อจับปลา
สวี่หลิงอวิ๋นถอนหายใจแล้วพูดว่า “บอกฉันทีว่าพลังต่อสู้ที่ดีเช่นนี้แท้จริงแล้วเกิดจากการถูกภรรยาที่เข้มงวดบังคับ แล้วพวกมันจะพยายามจับปลาหมึกยักษ์เหล่านี้ได้ยังไง?”
“ขนาดตัวที่ใหญ่และบินได้เหนืออากาศ หึหึ ช่างสูญเปล่า!”
“ไม่หรอกครับ พวกมันอาจเป็นหนึ่งในสัตว์เพียงไม่กี่ชนิดที่รอดตายบนโลกใบนี้ก็ได้ ในกรณีนี้พวกมันจึงไม่ร่วมต่อสู้กับเอเลี่ยนแล้วทิ้งร่องรอยแห่งชีวิตไว้ให้กับโลกใบนี้แทน!” โอคาซีกล่าว
“นั่นสินะ คุณพูดถูก นกเหล่านี้ยังคงอยู่ที่นี่เพื่อใช้ชีวิตอย่างไม่สนโลก!”
แล้วสวี่หลิงอวิ๋นก็พยักหน้าเงียบ ๆ
เมื่อเดินบนธารน้ำแข็งพวกเขาก็ได้เห็นหมีขั้วโลกตัวใหญ่ที่มีขนสีขาวบริสุทธิ์เดินอยู่บนน้ำแข็ง พวกมันกระโดดลงไปในน้ำเพื่อหาปลาด้วย ช่างสวยงามและอันตราย
ผู้ชมติดตามชื่นชมทัศนียภาพที่สวยงามของโลกอื่นที่แตกต่างด้วยความสนใจอย่างเต็มที่ แม้ว่าจะเป็นเวลาดึกดื่น แต่ทุกคนก็ไม่เต็มใจที่จะออกจากที่นี่
ในส่วนลึกของธารน้ำแข็งยังมีสัตว์ขนาดเล็กและสวยงาม มีงูและสัตว์คล้ายสุนัขจิ้งจอกขนยาวตัวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือ
สิ่งนี้เอง ที่ทำให้ผู้ชมรู้สึกเอ็นดูได้
เมื่อมองไปที่สุนัขจิ้งจอกน้อย พวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะละสายตาไปจากมัน
เมื่อพวกเขากำลังจะจากไปหมีขั้วโลกก็เดินมา ผู้ชมต่างพากันเหงื่อตกแล้วบอกองค์หญิงสามครั้งแล้วครั้งเล่า “องค์หญิงสาม รีบไปช่วยจิ้งจอกขาวตัวน้อยเร็ว! ระวังมันจะโดนหมีขั้วโลกกิน!”
“เจ้าตัวเล็กผู้น่าสงสาร!”
“ช่วยมันเถอะนะ อย่าให้มันโดนกิน!”
“น่าสงสารมาก!”
“ผู้อ่อนแอย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่งตามธรรมชาติ โธ่! ลาก่อนนะ เจ้าจิ้งจอกน้อยแสนสวย!”
……
“จิ้งจอกขาวตัวน้อยนี้ดูไม่ธรรมดาเลย! คุณคิดยังไง ท่านพลเอก?” สวี่หลิงอวิ๋นส่งเสียงถามโอคาซีด้วยรอยยิ้ม
“โอ้!” แน่นอนว่ามันไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นทำไมจิ้งจอกขาวตัวน้อยถึงไม่วิ่งหนีในเมื่อมันได้กลิ่นหมีขั้วโลกตัวนี้แล้ว แต่กลับซุ่มโจมตีแทนงั้นเหรอ?
ผู้ชมยังคงกังวลเรื่องความปลอดภัยของจิ้งจอกขาวตัวน้อยอยู่ พวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่พวกเขาควรเป็นห่วงจริง ๆ คือหมีขั้วโลกตัวใหญ่และทรงพลังต่างหาก
หมีขั้วโลกหยุดอยู่ห่างจากที่ที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยซุ่มโจมตีประมาณยี่สิบเมตร มันดมไปทุกที่และดูเหมือนจะได้กลิ่นอะไรบางอย่างแต่ก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจ
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มันก็คิดถอยหลังกลับเพื่อความปลอดภัย…
แต่!
จิ้งจอกขาวตัวน้อยที่ย่องมาเป็นเวลานานจะให้โอกาสนี้กับมันเหรอ? ไม่มีทาง! มันเพิ่งบินขึ้นจากพื้น! ใช่แล้ว! มันกำลังบิน! ไม่มีหลักการทางวิทยาศาสตร์อยู่เบื้องหลังสิ่งนี้แน่นอน!
ใบหน้าของสวี่หลิงอวิ๋นเริ่มจริงจังรวมถึงโอคาซี ทั้งสองมองไปที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยอย่างเคร่งเครียด
ทำไมสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้จึงสามารถสร้างพลังดวงดาวได้ด้วย?!
สวี่หลิงอวิ๋นเห็นจิ้งจอกขาวตัวน้อยบินไปที่ด้านข้างของหมีขั้วโลกด้วยความเร็วที่เร็วมาก และหมีขั้วโลกก็ตกใจเมื่อเห็นจิ้งจอกขาวตัวน้อย! มันกำลังจะวิ่งหนีแต่ก็ถูกแท่งน้ำแข็งปลายแหลมที่สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยพ่นออกมาแทงตาย!
เลือดสีน้ำเงินค่อย ๆ ไหลออกมาบนน้ำแข็งสีขาวราวหิมะ หมีขั้วโลกดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
จิ้งจอกขาวตัวน้อยหยุดอยู่ข้างหมีขั้วโลก มันหันหน้าไปข้างหลังแล้วส่งเสียงแหลม จิ้งจอกขาวตัวน้อยฝูงหนึ่งก็วิ่งลงมาจากธารน้ำแข็งด้านหลัง
ฝูงจิ้งจอกขาวตัวน้อยส่งเสียงพูดคุยกันอยู่รอบจิ้งจอกขาวที่ตัวใหญ่กว่าเล็กน้อย จากนั้นทุกตัวก็เริ่มกินหมีขั้วโลกตัวใหญ่
หลังจากดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้จนจบอย่างเงียบ ๆ ผู้ชมก็อยากจะตบตัวเองจริง ๆ
“คุณบอกว่าคุณจะไม่โง่อีกแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงพูดเรื่องไร้สาระอีกแล้วล่ะ?”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!”
“โธ่เอ๊ย! ทำไมเราต้องถูกตบหน้าทุกครั้งที่เรารู้สึกสงสารที่นี่ด้วย?”
“ก็แปลว่าคุณโง่ไงล่ะ! อ๊ะ! องค์หญิงสาม มองฉันสิ มองฉันสิ! ท่านก็เห็นว่าฉันเป็นคนดีและน่ารัก ไม่ทราบว่าท่านจะเอามันเทศมาให้ฉันเมื่อท่านกลับมาได้หรือเปล่า? แค่ลูกเดียวก็ได้!”
