สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 361 มาเล่นเกมกันเถอะ!
ตอนที่ 361 มาเล่นเกมกันเถอะ!
ตอนที่ 361 มาเล่นเกมกันเถอะ!
โอคาซีมองดูอีกฝ่ายที่กำลังจะจากไป ฝ่าบาทตั้งใจจะตายอย่างนั้นหรือ?
“คิดถึงน้องสาวของท่านเอาไว้ ท่านคือญาติเพียงคนเดียวของน้องสาวนะ!”
อาคาลชะงัก ทว่าไม่ได้หันกลับไปมอง และไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ถ้าท่านตาย ท่านจะรับประกันได้ไหมว่าน้องสาวของท่านจะไม่ก่อสงครามอีก?” โอคาซีพูด “ท่านเองก็รู้อยู่แก่ใจ”
อาคาลพยักหน้าให้พลเอกหนุ่มก่อนจะเดินจากไป
โอคาซีเงียบ…
ชาร์ลมองดูพลเอก “ท่านกำลังเห็นใจเขาอยู่เหรอครับ?”
โอคาซีนิ่งเงียบเป็นเวลานานจนอีกฝ่ายลับสายตาไป จึงพูดขึ้นว่า “เขาเคยเข้าร่วมการแข่งขันหัวหน้ากับฉันมาก่อน”
ในตอนนั้นอาคาลไม่ได้มีพละกำลังแข็งแกร่งนัก แต่ถูกรับเชิญมาเป็นแขกพิเศษ เขายังจดจำได้ดี แม้ว่าฝ่าบาทจะถูกมุ่งทำร้าย ถึงอย่างนั้นฝ่าบาทก็ยังอ่อนโยน สุภาพ และบริสุทธิ์เป็นอย่างยิ่ง
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเลว เขาไม่ควรต้องมาแบกรับโชคชะตาเช่นนี้!
เมื่อไม่นานมานี้สวี่หลิงอวิ๋นเพิ่งรู้จักวิธีการแสวงหาความสุข!
เธอพาเสี่ยวอ้ายและนากาไปเปิดประสบการณ์แห่งความสุขที่สถานบันเทิงห้วงดวงดาว!
ถั่วชมพูก็อยากไปด้วยเช่นกัน ทว่าน่าเสียดายที่ต้นกล้าอันน้อยในหัวของมันไม่อาจปล่อยให้มันทำตัวขี้เกียจได้! เมื่อกล่าวว่าต้องฝึกฝนห้าชั่วโมงต่อวันก็คือต้องห้าชั่วโมงต่อวัน ห้ามสายแม้แต่วินาทีเดียว!
ในตอนนี้ถั่วชมพูรู้สึกว่ามันเป็นเพียงแมวที่มีชีวิตสิ้นหวัง สิ่งเดียวที่ทำได้คือการมองดูสวี่หลิงอวิ๋นพาเจ้าบ้าระดับ 10 ดาวทั้งสองตัวออกไปเที่ยวเล่น
“เมี้ยว! รอก่อนเถอะ! รอฉันคนนี้เลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาวซะก่อนเถอะ เมี้ยว!”
เจ้าถั่วชมพูกำหมัดแน่น และก่อนที่มันจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ มันกลับถูกทุบตีจนร้องโหยหวนออกมา นี่เป็นอีกครั้งที่มันต้องฝึกฝน
การฝึกฝนแบบนี้มีประสิทธิภาพมาก อย่างน้อยถั่วชมพูก็รู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งมีชีวิตระดับ 9 ดาวตัวอื่น ความแข็งแกร่งของมันก้าวเข้าสู่ระดับกลางและเกือบจะเข้าสู่ระดับสูงแล้ว!
มันรู้สึกสุขใจเป็นอย่างมาก! เหลือเพียงแค่ปลดปล่อยวันแห่งความสำเร็จ!
ถึงแม้ภายในจักรวรรดิชิงเหย้าจะไม่มีความบันเทิงอะไรมากนัก แต่ที่นี่ก็ยังมีสนามรบเสมือนจริงอยู่มากมาย!
สวี่หลิงอวิ๋นสุ่มเลือกสองสามอย่าง และพาเสี่ยวอ้ายกับนากาตรงเข้าไปในโลกเสมือนจริงซึ่งเป็นนครสาบสูญที่เต็มไปด้วยภูเขาสูงชันและท้องทะเลอันกว้างใหญ่ที่รอคอยให้พวกเขาหลบหนีออกไปได้สำเร็จ
นอกจากนี้ยังมีเหล่าผีดิบรอคอยให้พวกเขาจัดการอยู่ทั่วทุกสารทิศ!
อีกทั้งยังมีเผ่าพันธุ์เอเลี่ยนที่เข้ามาครอบครองอารยธรรมมนุษย์และกำลังรอคอยให้พวกเขาเข้ามากอบกู้!
…
แน่นอนว่าเสี่ยวอ้ายกับนากามีประสบการณ์การต่อสู้และการสังหารอย่างล้นหลาม ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
อีกทั้งพวกมันก็ยังชอบโลกเหนือธรรมชาติเช่นนี้มาก!
โลกเหนือธรรมชาติถือว่าเป็นเกมใหม่ พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยภูผีปีศาจลึกลับซับซ้อนที่อยู่ใต้ภายบรรยากาศมืดหม่น ผู้คนที่คุณกำลังพูดคุยด้วยอาจกลายเป็นผีร้ายและโจมตีคุณได้ทุกเมื่อ!
คุณจะต้องระบุให้ได้ว่าบริเวณใกล้เคียงมีภูตผีอยู่จำนวนกี่ตัว และจะต้องหลีกเลี่ยงกลอุบายของเหล่าภูติผีให้ได้!
ภูติผีทั้งหลายล้วนถูกเหล่ามนุษย์เข้ามาเล่นสวมบทบาท!
เมื่อเสี่ยวอ้ายและนากาเข้าไป พวกมันก็ถูกระบบคัดแยกออกไปยังโลกที่แตกต่างกัน
ในขณะที่สวี่หลิงอวิ๋นเลือกโหมดปีศาจด้วยจิตใจที่ชั่วร้าย
นากากลายร่างเป็นมนุษย์ มันมองดูนิ้วมือและไม่รู้สึกชินเอาเสียเลย!
มันเคยเดินเหินด้วยกรงเล็บทั้งสิบเจ็ดถึงสิบแปดกรงเล็บอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ตอนนี้กรงเล็บของมันกลับเหลือเพียงแค่สองกรงเล็บเท่านั้น ซึ่งนับเป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก!
โชคดีที่จิตใจของนากาแข็งแกร่ง ไม่นานหลังจากนั้น มันก็สามารถปรับตัวเข้ากับร่างกายของมนุษย์ได้สำเร็จและเริ่มออกสำรวจ
ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นเรื่องขนาดย่อม?!
มันมองดูบริเวณโดยรอบ ก็แค่เมืองมนุษย์ธรรมดาทั่วไป จะมีอะไรแปลกไปอย่างนั้นหรือ?
มันเดินวางมาดอวดโฉม และไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติกับฉากที่ว่างเปล่ารอบตัวมัน!
ภายในเมืองที่มืดหม่นและไร้แสงแดด ชั้นเมฆก้อนหนาลอยต่ำลงมาอยู่เหนือศีรษะของผู้คน ราวกับกรงเล็บคู่หนึ่งที่สามารถยื่นออกมาจากชั้นเมฆได้ตลอดเวลา
รอบเมืองเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม ต้นไม้ทั้งหลายไม่ได้ตั้งตรง แต่กลับคดเคี้ยวปิดกั้นการถอยหลังของผู้คน
แต่นากากลับไม่สนใจ
มันหยิบขนมออกมาจากแผงลอยและกัดกิน “งั่ม ๆๆ! นี่มันอะไรเนี่ย? ไม่เห็นจะอร่อยเลย!? ถุ้ย! รสชาติแย่กว่าผักต้มอีก!”
นากาแลบลิ้นออกมาด้วยความไม่พอใจ และมองดูท้องถนนที่เงียบสงัด ผู้คนหายไปไหนกันหมด? ถูกเอเลี่ยนกินไปหมดแล้วเหรอ?!
ขณะเดียวกันผู้เล่นที่เป็นมนุษย์วิ่งเพ่นพ่านออกมาอย่างบ้าคลั่งราวกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง และมองดูนากาที่บ้วนน้ำลายออกมาอยู่มุมตึกดั่งมองเห็นผู้ช่วยให้รอดชีวิต และกล่าวทักทาย
“พี่ใหญ่ช่วยด้วย!”
ทันทีที่นากาหันศีรษะกลับไป มันก็รู้สึกถึงมนุษย์ที่คืบคลานขึ้นมาบนหลังของมัน และไม่สามารถสลัดออกไปได้!
“ฟ่อ! ทำอะไร?!” นากาพยายามจะกำจัดคนดังกล่าว แต่มันกลับไร้เรี่ยวแรง และนึกขึ้นได้ว่ากติกาของเกมนี้คือห้ามใช้พลังจิตและพลังดวงดาว
ยุ่งยากเสียจริง! การไร้ซึ่งอำนาจทำให้เอเลี่ยนรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง!
นากาไม่สามารถจำกัดมันออกไปได้ จึงทำได้เพียงเพิกเฉยและเตรียมจะก้าวไปข้างหน้า
“พี่ใหญ่อย่าไป! ที่นั่นมีผีดิบอยู่! สหายของพวกเราถูกผีพวกนั้นกินไป!” ผู้เล่นที่เป็นมนุษย์จ้องมองนากา “พี่ใหญ่ ภารกิจของพี่คืออะไรอย่างนั้นเหรอ?”
ภารกิจ? ภารกิจอะไร? นากามึนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะนึกออกหลังจากเวลาผ่านไปนาน โอ้! จะต้องไล่จับราชาผีดิบ
ว่าแต่ราชาผีดิบคืออะไร?!
นากาไม่สนใจเขา และเดินต่อไป
ผู้เล่นที่เป็นมนุษย์จ้องมองท่าทีสงบของเขา และครุ่นคิดว่าชายผู้นี้จะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญเป็นแน่แท้! จะต้องติดตามเขาไป!
“พี่ใหญ่ รอผมด้วย!” ผู้เล่นที่เป็นมนุษย์ลงมาจากหลังของนากาแล้วใช้มือข้างหนึ่งจับแขนของมันเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
เสี่ยวอ้ายที่อยู่อีกด้านหนึ่งกลายร่างเป็นโลลิ*[1] ตัวน้อยที่กำลังเดินโลดแล่นอยู่ในเมือง ดูเหมือนว่าพวกมันทั้งสองจะถูกระบบแยกออกจากกัน ทว่าจริง ๆ แล้วพวกเขาถูกแยกออกจากกันเนื่องจากการเลือกตัวละครที่แตกต่างกัน
นากาค่อนข้างอ่อนต่อโลก มันจึงเลือกตัวละครมนุษย์
ขณะที่เสี่ยวอ้ายเคยอยู่ในโลกมนุษย์มาก่อน มันจึงเลือกตัวละครนักบวช
สวี่หลิงอวิ๋นเลือกที่จะเป็นผีดิบโดยตรง เธอเป็นเพียงผีตัวน้อยที่อยู่ภายใต้คำสั่งของราชาผีดิบ มีหน้าที่หลอกล่อมนุษย์ทั้งหลายเข้าไปในถ้ำผีดิบและทำร้ายพวกเขา
สวี่หลิงอวิ๋นกลายร่างเป็นสาวสวย เดินเตร็ดเตร่ไปทั่วเมืองพร้อมกับตะกร้าดอกไม้ในมือ หากใครสักคนสังเกตดี ๆ จะพบว่าตะกร้าดอกไม้ที่พูดถึงนั้นอยู่ที่ไหน? มันเป็นกะโหลกมนุษย์ต่างหากล่ะ!
“ลาลาล้า ลาลาล้า ฉันเป็นสาวน้อยขายหนังสือพิมพ์ ไม่ต้องรอจนถึงรุ่งสางก็จะขายหนังสือพิมพ์ เรียกหาและเดินไป…”
สวี่หลิงอวิ๋นโบกสะบัดตะกร้าดอกไม้ในมือขณะเดินไปมา ดวงตาของเธอมองดูบริเวณโดยรอบด้วยความอาฆาตพยาบาท
มีมนุษย์อย่างน้อยห้าสิบคนอยู่ในเมืองนี้!
อา! สมแล้วที่เป็นฤดูเก็บเกี่ยว!
สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มหน้าระรื่น และค่อย ๆ เดินไปที่หน้าต่าง
ชายหนุ่มทั้งสองอยู่บริเวณหน้าต่าง พวกเขามองลอดออกไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเล่นเกมนี้หลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจกฎกติกามากนัก นั่นคือห้ามจ้องมองดวงตาของผีสางทั้งหลาย!
หากเผลอจ้องมองดวงตาของผีร้าย ผีเหล่านั้นจะจับจ้องพวกเขาตลอดเวลาราวกับเรดาร์ และจะไม่หยุดจ้องจนกว่าพวกเขาจะก้าวเข้าไปในถ้ำราชาผีดิบ!
“โย่ สบายดีไหม!”
สวี่หลิงอวิ๋นค่อย ๆ ลอยขึ้นมา ร่างกายของเธอส่องสว่างเพียงเล็กน้อยเพื่อบ่งบอกลักษณของภูตผี และนั่นทำให้เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
[1] โลลิ คือ เด็กสาวตัวน้อยน่ารักที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
