สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 368 เอเลี่ยนหุ้มเปลือกมาเยือน
ตอนที่ 368 เอเลี่ยนหุ้มเปลือกมาเยือน
ตอนที่ 368 เอเลี่ยนหุ้มเปลือกมาเยือน
“กินเหรอ?” เอเลี่ยนหุ้มเปลือกอีกตัวถอนหายใจ
มันก็ควรจะเป็นเช่นนั้นไม่ใช่เหรอ?!
พวกมันเองก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไร? ถ้าพวกมันไม่กินสิ่งมีชีวิตและพืช พวกมนุษย์ อสุรกาย และเอเลี่ยนอื่นก็จะต้องกินพวกมันอยู่ดี
ปลาใหญ่ก็ต้องกินปลาเล็กไม่ใช่เหรอ?!
“ในเมื่อกลับมาแล้วก็รักษาตัวให้ดี อีกไม่กี่วันข้าจะส่งกลุ่มกองทัพออกไปให้! และเจ้าก็พาพวกมันออกไปด้วยซะ”
ตอนนี้รังเก่าของพวกมันไร้ซึ่งพลังงาน และตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย พวกมันจึงตัดสินใจหาดาวเคราะห์ดวงใหม่เพื่อย้ายถิ่นฐาน
เอเลี่ยนระดับ 9 พยักหน้า และในที่สุดมันก็สงบสติลง
หลังจากนั้นไม่กี่วัน เอเลี่ยนระดับ 9 ดาวตัวเดิมก็นำกลุ่มเอเลี่ยนหุ้มเปลือกเกือบแสนตัวออกไปจากที่นี่ และมุ่งหน้าไปยังดาวเคราะห์เกษตรกรรมของจักรวรรดิชิงเหย้า!
อัตราจำนวนคนที่อยู่บนดาวเคราะห์เกษตรกรรมมีไม่สูงนัก ทันทีที่พวกเขาเห็นทางเชื่อมมิติก่อตัวขึ้นบนฟากฟ้า พวกเขาก็รีบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในชั้นใต้ดิน ในขณะเดียวกันกองทัพก็ได้รับข้อความให้ส่งคนไปจัดการกับเอเลี่ยน
ทว่าครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป กองทัพส่วนท้องถิ่นถึงกับถอนหายใจเมื่อเห็นกลุ่มเอเลี่ยนหุ้มเปลือกที่บุกรุกเข้ามา!
อ๊ะ! นั่นมันคือเอเลี่ยนหุ้มเปลือกที่องค์หญิงสามจับมาทำอาหารในการถ่ายทอดสดครั้งที่แล้วใช่ไหม?! หึหึ! เยี่ยมไปเลย!
การสูญเสียพืชผลจะสำคัญอะไร?! หัวใจหลักคือการกินเนื้อต่างหาก!
หากเอเลี่ยนหุ้มเปลือกเหล่านี้ถูกโค่นล้ม ก็คงจะไม่สามารถเอาไปแปรสภาพเป็นอาหารได้!
แต่ถ้าพวกเขาจับมันไปขาย ดาวเคราะห์เกษตรกรรมของพวกเขาก็จะมีหนทางไปสู่ความมั่งคั่งที่หลากหลายขึ้นใช่หรือไม่?!
พวกเขาก็ไม่อยากจะพูดนักหรอก! แต่ว่าเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์บนดาวเคราะห์ปลาหมึกถูกมนุษย์จับกินอย่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน! แต่ถ้าเป็นพวกเขาแล้ว หึหึ!
พวกเขาจะวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อให้มั่นใจว่าระบบนิเวศวิทยาสมดุลกับเอเลี่ยนหุ้มเปลือกพวกนี้ จะปล่อยให้พวกมันได้เจริญพันธุ์ และรับประกันว่าพวกมันจะไม่ขาดแคลนอีก!
ถึงแม้ว่าผู้คนบนดาวเคราะห์หงหยางจะซ่อนตัวอยู่ในชั้นใต้ดิน แต่พวกเขากลับตื่นเต้น! และมีความสุข!
ใครจะรู้ว่าพวกเขาไม่ได้เห็นเอเลี่ยนจำนวนมากมานานนับปีแล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะรู้สึกสับสนและกังวลมากแค่ไหน แต่กับสุขใจมากเท่านั้น!
[พระเจ้า! ท่านประทานพรแล้ว! มันคือเอเลี่ยนหุ้มเปลือก! ฮ่า ๆๆๆๆ! แม่กับฉันตื่นเต้นกันมาก และเตรียมจะไปสอยเครื่องปรุงรสกันแล้ว!]
[บัดซบ! ดาวเคราะห์หงหยางของพวกคุณโ*ตรโชคดีเลยว่าปะ? ทำไมเอเลี่ยนหุ้มเปลือกถึงเลือกดาวเคราะห์ของพวกคุณล่ะ?! ไม่แฟร์กับดาวเคราะห์เซียนอวี๋ของเราเลย!]
[ฮ่า ๆๆ ขอแสดงความยินดีกับชาวหงหยางด้วย! พวกเราดาวเคราะห์ปลาหมึกขอให้พวกคุณมีความสุข!]
[ฉันอยากจะแนะนำดาวเคราะห์ของฉันให้เอเลี่ยนบ้างจัง! ทำไมพวกเขามีเอเลี่ยนกัน แต่พวกเราไม่เห็นมีอะไรเลย?!]
[พวกคุณจะเอาเอเลี่ยนลำไส้ไหมล่ะ?]
[เอา! อะไรก็เอาหมด! ฮึ่ม! อย่างน้อยอุจจาระของเอเลี่ยนลำไส้ก็มีประโยชน์ต่อการเติบโตของพืชและเป็นปุ๋ยที่ดี!]
…
ขณะที่กองทัพทหารกำลังออกปฏิบัติการ นิโคลก็ส่งข้อความไปหาพวกเขา โดยขอให้พวกเขาอ่อนโยนกับเอเลี่ยนหุ้มเปลือกพวกนี้!
“ถ้าเป็นไปได้อย่าฆ่ามัน อย่าฆ่าเด็ดขาด! ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทอง!” รัฐมนตรีนิโคลออกคำสั่งครั้งแล้วครั้งเล่า!
“รับทราบ!” เหล่าทหารสามารถตระหนักได้ว่าเอเลี่ยนพวกนี้เป็นตัวแทนของผลกำไรทางการเงิน! ในอดีตว่าเป็นรางวัลแล้ว ตอนนี้กลับเป็นรางวัลเสียยิ่งกว่า คงจะดีกว่านี้ถ้าตัดแขนขาของพวกมันทิ้ง เพื่อที่พวกมันจะได้ไม่ต้องเรียกพวกมาอีก!
ทว่าเอเลี่ยนหุ้มเปลือกค่อนข้างทรงพลัง แล้วจะทำอย่างไรกันดี?!
สวี่หลิงอวิ๋นปล่อยให้ถั่วชมพูไปจัดการ!
แม้ว่าถั่วชมพูจะย่ำแย่สักแค่ไหน แต่มันก็อยู่ในระดับ 10 ดาว จะต้องจัดการได้อย่างแน่นอน!
นอกจากนี้ มันยังต้องฝึกฝนพลังการต่อสู้ให้ดี!
ถั่วชมพูออกไป ขณะที่นากายังติดเกมงอมแงม มันเจอชายหนุ่มคนกล่าวและเรียกร้องให้ชายคนนั้นจ่ายค่าตอบแทน ทว่าชายหนุ่มกลับปฏิเสธที่จะยอมรับ! และทำให้นากาหงุดหงิด!
นากาโกรธจัด จนองครักษ์ที่คอยรักษาการณ์มองมาที่มัน และรีบเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้?
นากาตะปบกรงเล็บของมันด้วยความขุ่นเคือง พื้นที่เรียบเป็นระเบียบแตกหักในทันที “ฟ่อ! มนุษย์ก็โกหกกันทั้งนั้น! ทั้งที่สัญญาว่าปกป้องแล้วจะเอารถบรรทุกปลาหมึกกระป๋องมาให้ แต่กลับเป็นแบบนี้! ฟ่อ! หลอกลวงข้า!”
องครักษ์รับฟังเรื่องดังกล่าว ใช้ได้ที่ไหนกัน? ถ้าเอเลี่ยนนากาถูกปลูกฝังด้วยภาพจำที่ว่ามนุษย์ไม่น่าเชื่อถือ แล้วในภายหลังพวกเขาจะหลอกล่อสิ่งมีชีวิตให้กลายมาเป็นอสูรผู้พิทักษ์จักรวรรดิชิงเหย้าได้อย่างไร?
โธ่!
เรื่องดังกล่าวได้รับความสนใจจากผู้คนอย่างรวดเร็ว! ขณะที่นักเรียนคนนั้นยังคงซ่อนตัวอยู่ในสถาบันการศึกษาทางการทหารของดาวเคราะห์โรเซ่ด้วยความภาคภูมิใจว่าเขาหลอกใครบางคนสำเร็จ แต่ทันใดนั้นเขากลับถูกหัวหน้าแผนกเรียกพบ!
คณบดีจ้องมองเขาราวกับว่าเขาเป็นจอมลวงโลก แววตาของอีกฝ่ายฉายให้เห็นถึงความเกลียดชัง!
เกิดอะไรขึ้น?!
เขาคิดในใจ หัวหน้าแผนกยังไม่มีลูกสาวนี่น่า! ถึงเขาจะมักมากแต่ก็คงไม่ไปมักมากใส่ผู้มีอำนาจเหนือกว่าหรือเปล่า!?
แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก เขาถูกหัวหน้าแผนกผลักเข้าไปในห้อง ด้านในเขาพบกับใครบางคนที่ดูคล้ายคลึงกับบอดีการ์ดที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยและอาจจะไม่อยากคุ้นเคยอีกต่อไป รวมถึงราชาเอเลี่ยนนากาและสัตว์ประหลาดเสี่ยวอ้ายที่เพิ่งโด่งดังเมื่อไม่นานมานี้
“ฟ่อ! นั่นเจ้าเองเหรอ?!” ทันทีที่นากาเห็นคนร้าย ความโกรธเคืองที่โดนหลอกลวงก็เข้ามาครอบงำจิตใจของมัน มันอยากจะลุกขึ้นไปฉีกไอ้สารเลวนี้ให้รู้แล้วรู้รอด!
เสี่ยวอ้ายรีบคว้าหางของมันเอาไว้ “โฮ่ง! เจ้าใจเย็นก่อน โฮ่ง!”
ชายหนุ่มยังไม่รู้ตัวว่าเจ้าทุกข์ได้เดินทางมาเยือนถึงปากประตูแล้ว ใบหน้าของเขาซีดเผือด ขณะร้องขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า “ราชานากา ผมไปทำอะไรให้ท่านโกรธเคืองเอาเหรอครับ ได้โปรดบอกผมที!”
“ฟ่อ! เจ้าบอกว่าถ้าข้าช่วยปกป้อง และเจ้าจะส่งรถบรรทุกอาหารกระป๋องมาให้ ไหนล่ะของรางวัล?!”
ชายหนุ่มถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น! ก่อนจะรีบตอบสนอง “ท่านคือพี่ใหญ่!”
“ฟ่อ! ข้าเอง!”
ชายหนุ่มอยากร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตา ใครจะคิดว่าเอเลี่ยนชอบเล่นเกม?!
“แต่ว่าผมไม่ได้มีอาหารกระป๋องเยอะขนาดนั้น!” เขาเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดา จะหาเงินมากมายมาจากที่ไหน? ต่อให้มีเงินจำนวนมหาศาลแต่สินค้าก็ไม่ได้ผลิตออกมามากขนาดนั้นไม่ใช่หรือ?!
เขาคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา “พี่ใหญ่ได้โปรดเมตตาผมด้วย! ผมเอาเงินค่าขนมทั้งหมดให้ท่านแทนดีไหม?! ผมเป็นแค่นักเรียนจน ๆ คนหนึ่ง ฮือ ๆๆ! ต่อให้ตอนนี้ท่านฆ่าผม ผมก็ไม่มีอาหารกระป๋องให้ท่านอยู่ดี!”
ชายหนุ่มพูดตามความเป็นจริง ทว่านากายังคงโกรธอยู่!
จบเห่แล้ว!
หัวหน้าองครักษ์จ้องมองเด็กนักเรียนที่อยู่บนพื้นและพูดว่า “ในเมื่อเจ้ากล้าหลอกคนอื่น เจ้าก็ต้องจ่ายค่าชดใช้ โชคดีที่องค์หญิงสามทรงเมตตา ฝ่าบาทจะออกให้เจ้าก่อน แต่เจ้าจะต้องแบกเงินกู้นับล้านเหรียญตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ถ้าเจ้ารู้จักทำงานหนัก บางทีอีกสิบปีหนี้สินก็คงจะหมด”
“ไหนพูดมาสิว่าเต็มใจไหม?!”
สำหรับเรื่องนี้แล้ว หากเขาไม่ยอมรับ เขาจะต้องถูกนากาที่อยู่ตรงหน้าฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างแน่นอน! ก่อนรีบพยักหน้า “ผมเต็มใจครับ! ผมเต็มใจรับ!”
ดีมาก! ในที่สุดเรื่องนี้ก็คลี่คลายลง!
