สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 42 เริ่มเลย มาถ่ายทอดสดกินปลาหมึกกันเถอะ (42)
ตอนที่ 42 เริ่มเลย มาถ่ายทอดสดกินปลาหมึกกันเถอะ (42)
“น่าแปลกจริง ๆ เลย!” สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกดีใจ!
เธอปลูกเรพซีดทั้งหมดลงไปในมิติกักเก็บอย่างรวดเร็ว! ต้องบอกว่านี่คือเรื่องดีที่พลังจิตวิญญาณได้แผ่ขยายออกไป!
มิติกักเก็บนี้ใช้พลังจิตวิญญาณควบคุมได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตราบเท่าที่พลังจิตแข็งแกร่งพอ เธอก็จะสามารถควบคุมมิติกักเก็บทั้งหมดได้ เมล็ดพืชดำดิ่งสู่พื้นดินโดยอัตโนมัติ จากนั้นธารน้ำใสสะอาดก็ปรากฏขึ้นในอากาศอย่างเบาบาง พรมน้ำจนเปียกไปทั่วพื้นดิน
ภายในไม่ถึงสิบนาที เธอจึงปลูกธัญพืชลงบนพื้นไปหลายเอเคอร์!
“มันเทศหวานของฉันอยู่ไหน?!”
“แล้วอ้อยของฉันล่ะ!”
น่าเสียดายที่ในพื้นที่กักเก็บมีจำนวนมันเทศหวานหลงเหลืออยู่น้อยนิด แต่โชคดีที่มันเทศหวานเหล่านี้สามารถนำเอารากของมันไปปลูกใหม่ได้ หลังจากปลูกมันเทศหวานลงบนพื้นดินแล้ว มันจะงอกรากฝอยออกมาอีกจำนวนมาก จากนั้นก็เอารากทั้งหมดของมันลงไปแช่ในน้ำเพื่อเพาะเลี้ยงให้รากของมันเจริญเติบโตขึ้นมา แล้วจึงเอารากเหล่านั้นปลูกลงพื้นดินได้อีกครั้ง
“นี่ทำให้ฉันต้องเสียเวลาไปอีกหนึ่งวัน!” สวี่หลิงอวิ๋นมองดูมันเทศหวานอย่างภาคภูมิใจ และรู้สึกพึงพอใจกับมัน
“โตเร็ว ๆ นะ พี่สาวคนนี้จะได้กินแกสักที!”
ส่วนอ้อยต้องทำการฟื้นฟูเซลล์ใหม่ ซึ่งต้องใช้ความช่วยเหลือจากพลังทางเทคโนโลยีของจักรวรรดิ
หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองจะปลูกมันได้สำเร็จหรือไม่ แต่เธอเชื่อว่ามันจะสำเร็จ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือธัญพืชเหล่านี้ถูกปลูกลงในมิติกักเก็บของเธอ!
สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกกังวลเมื่อเธอเห็นพื้นที่เหลือว่างอีกประมาณร้อยกว่าเอเคอร์ ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้ปลูก! น่าเสียดายที่สิ่งของมากมายที่เธอเพิ่งค้นพบบนดาวเคราะห์รกร้างแห่งนั้นไม่ได้ถูกย้ายลงมาในพื้นที่มิติกักเก็บแห่งนี้ของเธอ!
ตื่นขึ้นมาเร็ว ทันทีที่ตัวเธอตื่นขึ้นมา เธอจะสามารถปลูกพืชได้!
เมื่อคิดเช่นนั้น สวี่หลิงอวิ๋นก็รู้สึกราวกับร่างกายของเธอกำลังลอยขึ้น นัยน์ตามืดลงและร่างกายก็หนักอึ้ง ครั้นเมื่อลืมตาขึ้น จึงพบว่าตัวเธอเองกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาล
ด้านนอก แพทย์ทหารยังคงคอยสังเกตสัญญาณชีพจรของเธออยู่ตลอดเวลา โดยปกติแล้ว อาการแบบเดียวกันกับองค์หญิงสามจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้ภายในเวลาหนึ่งวัน ทว่าองค์หญิงสามกลับอยู่ในอาการโคม่าถึงสามวัน!
ทั้งสามวันที่ผ่านมา ผมของแพทย์ทหารแทบจะโกร๋น!
ด้านหนึ่งนั่นเป็นเพราะตัวตนขององค์หญิงสาม ในขณะที่อีกด้านหนึ่งเป็นเพราะตระกูลแอนดรูว์ ทั้งท่านจอมพลและท่านพลเอกเองต่างพากันตั้งคำถามตลอดทั้งวัน!
พวกเขาคิดว่าหากการรักษานี้ไม่ประสบความสำเร็จ พวกเขาจะส่งข้อความไปยังสำนักงานใหญ่ เพื่อให้ทางนั้นส่งแพทย์ผู้เชี่ยวชาญมารักษาองค์หญิงสาม ทว่าองค์หญิงสามกลับคลานออกมาจากห้องพยาบาลเองอย่างคาดไม่ถึง
“ฉันอยู่ที่ไหน?” ดูเหมือนว่าเธอจะยังอยู่ในยานรบอวกาศ?
“นี่คือยานรบอวกาศของจอมพลแอนดรูว์ครับ องค์หญิงสาม ท่านฟื้นแล้ว!” แพทย์ทหารเกือบจะน้ำตาไหลริน!
“เอ๋ เกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั่น? ดาวเคราะห์รกร้างถูกทำลายไปแล้วเหรอ?” แน่นอนว่าสวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกเป็นกังวลกับธัญพืชและอาหารของเธอเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งปลาหมึกยักษ์เอเลี่ยนที่แสนอร่อย!
ถ้ามันกลายเป็นอาหารกระป๋องรสชาติจัดจ้าน หึหึ! คงจะขายดีในอินเทอร์เน็ตไม่น้อย!
“ตอนนี้ทางเราสามารถควบคุมสถานการณ์ได้แล้วครับ ท่านจอมพลกำลังเกณฑ์กำลังคนไปจัดการปลาหมึกยักษ์พวกนั้น จากนั้นคนจากฝ่ายเทคนิคและฝ่ายชีววิทยาจะมารับช่วงต่อ เพื่อฟื้นฟูชีวมณฑลของที่นี่ครับ”
แพทย์ทหารมองดูการเคลื่อนไหวขององค์หญิงสามอย่างระมัดระวัง หากกล่าวตามตรง ตัวจริงขององค์หญิงสามค่อนข้างแตกต่างจากในวิดีโอ!
ตอนที่มองดูเธอในวิดีโอ องค์หญิงสามให้ความรู้สึกราวกับสหาย แต่เมื่อได้มองดูเธอในระยะใกล้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เธอนิ่งเงียบนั้น เธอกลับดูเหมือนบุคคลทรงเกียรติที่สง่างาม
ในช่วงเวลาที่เธอนิ่งเงียบ มันทำให้ประชาชนตัวเล็กไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีก หากต้องบรรยายเป็นสำนวนคงกล่าวได้ว่า ‘แม้นไม่ได้โกรธแต่กลับรู้สึกกดดัน’
หากมองดูในระยะประชิด องค์หญิงสามดูสง่างามอย่างไร้ที่ติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่เชิดขึ้น เมื่อเธอจ้องมองมาที่คุณ ราวกับว่าดวงตาของเธอกำลังกระซิบอะไรบางอย่าง
ขนตาเรียวยาว และผิวเนียนผุดผ่อง!
แพทย์ทหารแสดงท่าทีเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง “องค์หญิงสาม ฝ่าบาท ท่านต้องการตรวจร่างกายของท่านอีกครั้งไหมครับ?”
“ตรวจ? ไม่ต้องล่ะ…ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว!” สวี่หลิงอวิ๋นโบกมือ และต้องชื่นชมยาที่ถูกพัฒนาขึ้นมาบนดวงดาวแห่งนี้ เพียงการรักษาในห้องพยาบาลแค่สองวัน ร่างกายของเธอกลับไม่บุบสลายแม้แต่น้อย
หึหึ มันจะดีแค่ไหนหากมีเทคโนโลยีระดับนี้ในยุคของพวกเธอ?
หลังจากกระโดดโลดเต้นไปมาสักพัก เธอก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก
ชายหนุ่มผมสีเงินในเครื่องแบบสีเดียวกับสีผมเดินเข้ามาด้านใน ทันใดนั้นดวงตาของแพทย์ทหารทั้งสองก็กลายเป็นรูปหัวใจ เผยความเป็นแฟนบอยออกมา
“ท…ท่านพลเอก! ท่านอยู่นี่เอง!” แพทย์ทหารทั้งสองกล่าวออกไปอย่างตะกุกตะกัก แต่ปรากฏว่าพลเอกโอคาซีเดินตรงเข้าไปหาสวี่หลิงอวิ๋นและทำราวกับว่าพวกเขาไร้ตัวตน
“ฟื้นแล้วเหรอครับ?” โอคาซีมองดูเธอหัวจรดเท้า และพบว่าแก้มของเธอแดงระเรื่อ สภาพจิตใจก็ดูปลอดโปร่งดี เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะกล่าวออกไปว่า “ท่านหิวไหม? ผมเอาอาหารมาให้ท่าน”
เขาหยิบกล่องอาหารออกมาจากปุ่มมิติกักเก็บของตนเอง “พ่อครัวทำอาหารนี้ด้วยตัวเขาเองเลย ลองชิมดูสิครับ”
“ผัดผักเหรอ?” สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกตกใจเมื่อมองดูอาหารในกล่องอาการ เธอเปิดกล่องและชิมมัน ทว่าความร้อนของอาหารยังไม่ดีพอ เนื้อที่ผัดค่อนข้างดิบไปหน่อย และกำลังไฟที่ใช้ไม่แรงพอ
“ไม่เลว ๆ! ทักษะการทำอาหารของพ่อครัวพัฒนาเร็วมาก!” สวี่หลิงอวิ๋นยังคงประหลาดใจที่พ่อครัวสามารถทำอาหารแบบนี้ได้ในระยะอันสั้น
“ดีแล้วครับ” โอคาซีถอนหายใจย่างโล่งอก “ถ้าท่านชอบมัน ผมจะขอให้พ่อครัวทำมันให้ท่านอีก”
“อืม! ฉันกินอิ่มแล้วล่ะ! นอกจากนี้ ฉันไม่ค่อยหิว ฉันไม่อยากรบกวนพ่อครัวสักเท่าไหร่” ปากของสวี่หลิงอวิ๋นเต็มไปด้วยน้ำมัน ไม่อยากจะบอกว่าเธอไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว ท้องของเธอนั้นว่างเปล่าและหิวโหยเป็นอย่างมาก
โอคาซีรู้สึกหดหู่ แต่ก็สบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอกินอาหารอย่างมีความสุข การฝึกฝนทักษะการทำอาหารของพ่อครัวตลอดทั้งคืนนั้นไม่ได้สูญเปล่า
สวี่หลิงอวิ๋นมีความสุขที่ได้กิน และแพทย์ทหารทั้งสองมองดูท่านพลเอกโอคาซีราวกับคนโง่เขลา สำหรับท่านพลเอกโอคาซีแล้ว เขามองดูองค์หญิงสามด้วยสายตาจริงจัง
สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ และทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็พบว่าโอคาซีกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาจริงจัง!
“ทำไมเหรอ? มีอะไรติดบนหน้าฉันหรือเปล่า?” สวี่หลิงอวิ๋นดูมึนงงเล็กน้อย เธอรีบคว้ากระจกขึ้นมาก่อนจะส่องดูใบหน้าของตนเอง เอ๊ะ? ก็ไม่มีอะไรติดอยู่นี่!
หัวใจของโอคาซีเต้นรัว ทำไมเขาถึงจ้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น มันค่อนข้างหยาบคายหรือไม่? ชายหนุ่มส่ายหัวก่อนจะตอบว่า “ไม่มีอะไรครับ ผมแค่สงสัยอาการบาดเจ็บของท่าน”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ!” สวี่หลิงอวิ๋นตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “ฉันอยากจะถามท่านเหมือนกัน ธัญพืชของเราเป็นยังไงบ้างคะ? อย่าลืมนะว่าพวกเราต้องใช้ธัญพืชพวกนั้นเพื่อเปิดร้านบนเถาเป่าและทำเงินจากมัน!”
“มันเติบโตอย่างดีในพื้นดิน ดูเหมือนว่าเราจะต้องใช้เวลาเดือนหนึ่งในการเก็บเกี่ยว” โอคาซีหยิบกล่องข้าวออกมาจากมือเธอและเอามันเก็บไว้ในปุ่มมิติกับเก็บของตัวเอง “แล้วก็พวกปลาหมึกยักษ์ ผมเอาพวกมันแช่แข็งไว้ ผมไม่รู้ว่าท่านจะต้องการใช้มันหรือเปล่า?”
** มาแล้วผู้อ่านจ๋าาา เปิดนิยายให้อ่านฟรี กว่า 700 ตอน **
คัดสรรนิยาย 4 เรื่อง 4 แนว สุดฮิตมาให้อ่านกันตลอดช่วงซัมเมอร์นี้ ต้องรีบไปอ่านแล้ววว
⏰ ตั้งแต่วันที่ 11 เม.ย – 18 เม.ย. นี้
ติดตามผลงานและข่าวสารจากเราได้ที่ เพจ EnjoyBook
