สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 463 ต่อสู้
ตอนที่ 463 ต่อสู้
ตอนที่ 463 ต่อสู้
อวี้ซินหยิบหอกยาวชนิดพิเศษของตัวเองขึ้นมา หอกเล่มนี้ไม่เหมือนกับดาบพลังดวงดาวของสวี่หลิงอวิ๋น เพราะหอกเล่มนี้ทำขึ้นมาจากอุกกาบาตแปลกประหลาดที่เขาพบเจอ
หอกเล่มนี้จะร่วมมือกับพลังดวงดาว มีพละกำลังมากกว่าร้อยห้าสิบเท่าจากความแข็งแกร่งเดิม! จึงช่วยประหยัดเวลาและพลังงานได้มาก!
นักรบระดับสิบห้าดาวจากจักรวรรดิวิหคทมิฬถูกอวี้ซินจัดการจนราบคาบถึงสองครั้ง และไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้เป็นเวลานาน
ผู้บัญชาการจากจักรวรรดิวิหคทมิฬถึงกับตกตะลึง!
ผู้คนจากจักรวรรดิอื่นก็ตกตะลึงเช่นกัน!
ตอนนี้อวี้ซินอยู่บนยานอวกาศ อีกฝ่ายคิดว่าเขามาจากจักรวรรดิต่างดาว แต่แล้วอีกฝ่ายก็กลับจำได้ทันทีที่เขาปรากฏกายออกมา!
เขาคือมนุษย์!
มนุษย์มีพลังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?! เมื่อสักครู่เพิ่งสั่งเหล่าทหารไม่ให้ทำร้ายใคร แต่ดูเหมือนว่าถ้าจะจัดการมนุษย์คนนั้นก็จะต้องโหดเหี้ยมกันสักหน่อยใช่ไหม?!
ผู้คนจากจักรวรรดิอื่นพากันส่งเสียงโห่ร้องใส่จักรวรรดิวิหคทมิฬผ่านช่องสื่อสารสาธารณะ!
“จัดการได้ไหม? ถ้าไม่ได้ก็ให้เราไปทำแทนเหอะ!”
“หลีกไป! พวกท่านยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจัดการได้ไหม?!”
“ผมคิดว่าพวกท่านควรหลีกทางโดยด่วน! พวกท่านคงนึกไม่ถึงหรอกว่าสี่จักรวรรดิใหญ่ทำอะไรได้บ้าง แล้วพวกท่านล่ะจะทำอะไรได้?!”
จักรวรรดิวิหคทมิฬไม่สามารถรับฟังคำพูดดูถูกเหล่านั้นได้ ทว่าจักรวรรดิอื่นกลับไม่ไว้หน้าพวกเขาสักนิด แถมยังเริ่มลงมือแล้วด้วย!
ยอดฝีมือระดับสิบห้าดาวจำนวนสามสิบคนทะยานออกไป
ในเมื่อคุณภาพไม่ดี ปริมาณก็ต้องมากขึ้น!
อวี้ซินไม่กล้าชะล่าใจ! ขณะเดียวกันก็มียานรบปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขา เห็นได้ชัดว่ายานพวกนี้มีรูปแบบที่ค่อนข้างเก่า ซึ่งเคยถูกกำจัดทิ้งไปนานกว่าร้อยปี!
ไม่มีทาง เผ่ามนุษย์เพิ่งจะเริ่มตั้งหลักได้ ในแง่ของพลังงานทางเทคโนโลยี ทุกอย่างจะต้องสำรวจตั้งแต่เริ่มต้น มันคงจะดีมากหากสามารถสร้างยานรบได้อย่างที่ควรจะเป็น!
อวี้ซินหันไปมองและสบถ
เชี่ย! มนุษย์พวกนั้นจะทำอะไร? อยากตายกันหรือไง?!
จากสภาพจิตใจที่เศร้าโศก พวกเขารู้ดีว่าต่อให้พวกเขาไม่ออกไปต่อสู้ ผลลัพธ์ก็คงเป็นเหมือนเดิมนั่นคือการรอความตาย หรือกลายไปเป็นสัตว์เลี้ยงของใครสักคน
“โย่! ฮ่า ๆๆ! มนุษย์พวกนี้กล้าหาญชะมัด! ผมขอบอกพวกท่านทุกคนเลยนะว่าห้ามใครมาขโมยมนุษย์ที่อยู่ในยานพวกนั้น ทั้งหมดจะต้องเป็นของผม!”
“เหลวไหล! มนุษย์ที่แข็งแกร่งน่ะเหมาะแก่การเป็นสัตว์เลี้ยงที่สุด ถ้าท่านอยากจะกินรวบวงล่ะก็ ท่านควรถามพวกเราก่อนว่าเห็นด้วยไหม!”
“เอาคนพวกนี้ออกไปก่อน พูดแต่เรื่องไร้สาระกัน!”
ภายใต้คำวิจารณ์มากมาย ทุกคนกำลังจัดสรรปันส่วนกลุ่มมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าว่าใครจะต้องพ่ายแพ้ไป ใครจะได้สัตว์เลี้ยงที่อยู่บนเขียงไปครอบครอง พวกเขาเริ่มแบ่งกรรมสิทธิ์ในการครอบครองมนุษย์ที่อยู่ในยานรบ
ผู้คนที่อยู่ในระดับสิบห้าดาวทั้งสามสิบคนมุ่งหน้าไปทางอวี้ซิน ขณะเดียวกันยานรบลำอื่นก็เริ่มเปิดฉากยิงใส่ยานของมนุษย์
บนจักรวรรดิดวงดาวของเผ่ามนุษย์ยังมีผู้คนจำนวนมากยืนอยู่ในพื้นที่โล่งกว้าง พวกเขาเฝ้าดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวและประกายไฟที่ปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราว พวกเขารู้ดีว่าประกายไฟดังกล่าวเกิดจากการต่อสู้
อาวุธของเผ่ามนุษย์ถูกนำออกมาใช้ ทว่าอุปกรณ์ล้ำสมัยของอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน?! ถ้าไม่ใช่ว่าสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาจากจักรวรรดิอื่นกลัวว่าพวกเขาจะถูกทำร้าย พวกเขาคงจะถูกทุบตีจนนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นไปแล้ว!
เหล่านักรบในยานรบของมนุษย์ไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร อีกฝ่ายเป็นเหมือนชายร่างใหญ่ที่คิดฉวยโอกาสครอบครองพวกเขามายาวนาน ลังเลที่จะทำร้ายความงดงาม แต่คิดที่จะเอาชนะพวกเขา
ทั้งน่าเศร้าและน่าขบขัน
อวี้ซินตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ยอดฝีมือผู้ชาญฉลาดที่อยู่ในระดับสิบห้าดาวจำนวนสามสิบคนผ่านประสบการณ์การต่อสู้มามากกว่าหลายร้อยครั้งและอยู่ในระดับสูง ถึงแม้ว่าอวี้ซินจะเป็นยอดอัจฉริยะ ทว่าตอนนี้เขากลับเริ่มเหนื่อยล้า
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เผ่าพันธุ์มนุษย์จะต้องจบสิ้น!
อวี้ซินสัมผัสบริเวณหน้าอกของเขา ซึ่งมีระเบิดซูเปอร์บอมบ์ติดอยู่ เมื่อไหร่ก็ตามที่ระเบิดถูกจุดชนวน รับรองได้ว่ายอดฝีมือทั้งสามสิบคนจะต้องไม่มีใครรอดชีวิตออกไป!
“ที่หน้าอกของมนุษย์คนนั้นมีอะไรติดอยู่!?”
ใครบางคนที่มีสายตาแหลมคมสังเกตเห็นท่าทีของอวี้ซิน จึงรีบร้องตะโกน
“บัดซบ! นั่นมันระเบิด! ระเบิดแปดเจ็ดเจ็ด! เราจะรอดจากระเบิดนั้นได้ไหม?!”
ทุกคนรีบกระโดดออก!
“รีบพามันลงไปซะ!”
หากอวี้ซินจุดชนวน พวกเขาจะต้องจบสิ้นแน่!
อวี้ซินยกระเบิดขึ้นและกำลังจะดึงสลักวงแหวนออก ขณะที่ยานรบของเผ่ามนุษย์ทะยานเข้ามาทางด้านหลังของเขา ในเมื่อเขากำลังจะตาย ก็ต้องตายไปพร้อมกัน!
ยอดฝีมือระดับสิบห้าดาวทั้งสามสิบคนหวาดกลัวจนต้องรีบถอยออกมา! พวกเขาถอยครั้งแล้วครั้งเล่า!
เบื้องหลังของจักรวรรดิทั้งหลายนั้น มีจักรวรรดิใหญ่ทั้งสี่เรียงตามลำดับ
ประกอบด้วยจักรวรรดิเคทเลอร์ จักรวรรดิเอลฟ์ จักรวรรดิเซียร์ และจักรวรรดิจื่อจิน!
นี่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ จักรวรรดิอื่นจะต้องเป็นผู้บุกเบิกเส้นทางอยู่ข้างหน้า ส่วนพวกเขาจะคอยเก็บรอยรั่วอยู่ข้างหลัง
ไม่พอใจงั้นเหรอ?
ถ้าไม่พอใจก็แค่รอให้ประเทศชาติตัวเองถูกทำลายไปสิ! พวกคุณก็แค่ต้องบุกเบิกเส้นทาง และรับของที่ปล้นไปซะ บางทีอาจจะมีของเหลืออยู่บ้างก็ได้!
“ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น? ตั้งนานแล้วยังเอาชนะยานรบของมนุษย์ไม่ได้อีกเหรอ?!”
“ใกล้จะได้แล้วครับ รอเวลาพวกเราอีกสักครู่!”
ผู้คนในสี่จักรวรรดิใหญ่อยู่ในท่าทีสงบนิ่ง
ขณะที่จักรวรรดิด้านหน้าตกอยู่ในอาการตื่นตระหนกพร้อมกับเสียงร้องตะโกน
“เจ้ามนุษย์ ใจเย็น ๆ! รีบวางระเบิดลงซะ! มันไม่ใช่ของเล่น! ถ้าแกดึงสลักนั่นออก แกได้ตายจริง ๆ แน่!”
อวี้ซินยิ้มเยาะ เจ้าพวกสารเลวพวกนั้นยังคงปฏิบัติต่อพวกเขาราวกับว่าพวกเขาพิการทางสมอง!
เขาเพิกเฉยต่อคนเหล่านั้น และกำลังจะดึงสลักวงแหวนออก แต่ท่ามกลางช่วงเวลาวิกฤตนี้ อวี้ซินก็สัมผัสได้ถึงคลื่นโหมกระหน่ำที่ปะทะเข้ากับด้านหลังของเขา!
ทุกคนต่างตกตะลึง!
ยานรบร่วมยี่สิบลำปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน! พวกเขาไม่เคยเห็นสัญลักษณ์บนยานรบพวกนี้มาก่อน!
เรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่?!
“จักรวรรดิที่อยู่ตรงนั้นคือจักรวรรดิไหน? ดูท่าทางแข็งแกร่งกว่าพวกเรามาก!”
ผู้บัญชาการจากจักรวรรดิจื่อจินใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ ขณะที่ผู้คนจากทั้งสี่จักรวรรดิใหญ่เชื่อมต่อบทสนทนากันทางวิดีโอ และอีกสามจักรวรรดิที่เหลือก็ได้ยินถึงความไม่พอใจของผู้บัญชาการ
“ดูท่านทำหน้าเข้าสิ จะไม่ยอมให้มีจักรวรรดิที่วางมาดใหญ่เลยหรือไง?!” ผู้บัญชาการจากจักรวรรดิเอลฟ์เยาะเย้ยอย่างขุ่นเคือง
“เอาเถอะ มาดูกันว่าพวกนั้นจะทำอะไร? และรอดูว่าผู้มาใหม่ต้องการอะไร!”
“ตามนั้น!”
จักรวรรดิทั้งสี่ตกอยู่ในความสงบ ขณะที่จักรวรรดิอื่นเริ่มคิดไม่ตกเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ยานรบจำนวนมากถึงปรากฏขึ้น และมาจากจักรวรรดิไหน?
อวี้ซินครุ่นคิด เยี่ยมมาก! เมื่อไหร่ก็ตามที่ระเบิดถูกจุดขึ้น จักรวรรดิทั้งหมดพวกนั้นจะต้องพังพินาศลง! ความคิดนี้ค่อนข้างคุ้มค่า!
“อวี้ซินจะทำอะไรกับเจ้าพวกหัวโกร๋นนั่น?!” สวี่หลิงอวิ๋นส่งพลังจิตไปหาอวี้ซินอย่างรวดเร็ว “เป็นไงล่ะ? รูปแบบยานรบของฉันเท่มะ?!”
อวี้ซินถึงกับตกตะลึง!
เขาเบิกตากว้างขณะมองดูยานรบที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อครู่ และพูดอย่างตะกุกตะกัก “นี่คือยานรบที่คุณนำมาเหรอ?!”
“ก็ใช่น่ะสิ!” สวี่หลิงอวิ๋นส่งข้อความถึงเขาอีกครั้ง “เอาล่ะ เลิกพูดไร้สาระสักที รีบขึ้นยานซะ! ส่งข้อความถึงคนที่อยู่ในยานรบข้างหลังด้วย สั่งให้พวกเขากลับไปที่ดาวเคราะห์ และจับตาดูการแสดงของพวกเราก็พอ!”
