สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 466 สัญญาณ
ตอนที่ 466 สัญญาณ
ตอนที่ 466 สัญญาณ
แมรี่ถือขวดยาพิษเอาไว้ในมือ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอดื่มยาขวดนี้ เธอจะตายลงโดยไม่รู้สึกเจ็บปวด
เธอไม่เต็มใจที่จะต้องกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของคนอื่น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยออกไปข้างนอก แต่ในฐานะยอดอัจฉริยะในการส่งคลื่นสัญญาณ เธอก็มักจะจับคลื่นสัญญาณจากทั่วทั้งจักรวาลได้เป็นครั้งคราว อีกทั้งยังเคยได้ยินเกี่ยวกับชีวิตที่น่าเวทนาอีกด้วย
“ตัวส่งสัญญาณคือความพยายามครั้งสุดท้ายของฉัน!” แมรี่ถอนหายใจและประกอบอุปกรณ์ส่งสัญญาณเข้าด้วยกัน เธอคิดค้นอุปกรณ์ส่งสัญญาณนี้มาตั้งแต่สมัยมัธยมศึกษาตอนปลาย ตอนนั้นเธอเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่คิดว่าการสร้างอุปกรณ์ส่งสัญญาณที่ยอดเยี่ยมจะนำไปสู่การช่วยเหลือไอดอลของเธอได้…
แต่ผลลัพธ์น่ะเหรอ? กลายเป็นว่างานวิจัยของเธอถูกขโมยไปครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกไอ้พวกผู้ชายที่น่ารังเกียจพวกนั้นขโมยไป และคอยพร่ำบอกเธอว่าข้างนอกอันตรายแค่ไหน เป็นผู้หญิงก็ควรอยู่ในจักรวรรดิดวงดาว!
‘ต่อให้คุณมีความสามารถ แต่แล้วจะมีประโยชน์อะไร? คุณใช้ความสามารถแลกกับชีวิตที่ปรารถนาไม่ดีกว่าเหรอ?’
‘ไม่ต้องห่วง ความสำเร็จของคุณจะถูกเอามาใช้เพื่อมนุษย์แน่นอน! คุณควรจะมีความสุขนะ!’
…
แม้แต่พ่อของเธอยังเอาแต่พูดว่า ‘แกไม่พอใจอะไรอยู่ได้ทั้งวัน? ต่อให้พวกเขาเอาผลงานวิจัยของแกไป แต่พวกเขาก็ชดเชยให้ไม่ใช่หรือไง?’
‘อีกอย่าง แกเองก็เป็นผู้หญิง อีกไม่นานก็ต้องออกเรือน หรืออยากจะใช้ชื่อเสียงไปกอบกู้โลกจากมนุษย์ต่างดาวล่ะ? แกเป็นผู้หญิงจะจัดการกับพวกมันได้ยังไง?’
ผู้หญิง! ผู้หญิง! ผู้หญิง!
เธอจะต้องสูญเสียทุกอย่างเพียงเพราะเป็นเพศหญิงงั้นเหรอ?!
“นี่คือผลงานชิ้นสุดท้ายของฉัน!” แมรี่แสยะยิ้ม “ผลงานของฉัน! จะต้องไม่มีใครแย่งไปได้! แต่ถ้าท่านอวี้ซินอยู่ที่นี่ล่ะ? ช่างเถอะ เขาคงไม่มาหรอก ถ้าท่านรู้ว่าฉันคือคนทรยศ ท่านคงจะเกลียดฉันน่าดู!”
“ฉันคิดว่าตอนนี้ท่านคงกำลังต่อสู้อยู่กับศัตรูข้างนอก? ใช่! ถ้าท่านตาย ฉันก็จะดื่มยาขวดนี้ซะ และตายตามท่านไปด้วย!”
เธอเปิดคลื่นสัญญาณและเสียบอุปกรณ์ “ไหนขอฟังหน่อยว่าข้างนอกนั้นเป็นยังไงบ้าง?”
“หืม?!”
แมรี่ตกตะลึง!
เธอค้นหาสัญญาณอยู่นาน แต่กลับไม่พบคลื่นสัญญาณอะไรเลย? มันเป็นไปได้ยังไงกัน?
เธอยังคงค้นหาสัญญาณต่อไป ทันใดนั้นก็พบว่าอุปกรณ์ส่งสัญญาณของเธอถูกบุกรุก!
ใครกัน?!
แมรี่ตกตะลึง!
เธอพยายามปิดเครื่องส่งสัญญาณ แต่กลับไม่เป็นผล!
“คุณเป็นใคร?!” จู่ ๆ รหัสลับก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจออุปกรณ์ และเธอก็ถอดความหมายของรหัสได้ภายในพริบตา!
“เกิดอะไรขึ้น?!” เธอรู้สึกว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับยอดฝีมือ! แต่ยอดฝีมือคนนี้อยู่ที่ไหน?! มาจากจักรวรรดิอะไร?!
“คุณคือใคร?!” แมรี่ได้หลงลืมความตายของเธอเสียแล้ว เธอหวาดกลัวการสนทนาออนไลน์กับคนอื่นเสียที่ไหน?!
ไกอากับโอคาซีกำลังพิจารณาวิธีการเคลื่อนย้ายจักรวรรดิดวงดาว แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็จับคลื่นสัญญาณที่บุกรุกเข้ามาได้
ไกอามีความเป็นมืออาชีพมาก การตรวจจับคลื่นสัญญาณที่บุกรุกเข้ามานั้นง่ายกว่าปอกกล้วยเข้าปากอีก!
ไกอาตรวจสอบแหล่งที่มาของคลื่นสัญญาณ และค่อนข้างสนใจแหล่งที่มาของคลื่นสัญญาณนั้น
นี่คือยอดอัจฉริยะสินะ! สามารถบุกรุกเข้ามาในคลื่นสัญญาณของเขาทั้งที่อยู่ในพื้นที่กันดาร แบบนี้จะไม่เรียกว่ายอดอัจฉริยะได้ยังไง?!
จะต้องกลายเป็นความสัมพันธ์อันดีงามแน่!
“ผมเป็นมนุษย์ชื่อไกอา คุณล่ะ?”
แมรี่ตกตะลึง! ไกอา? ไกอาคือใคร? เธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน! เธอรู้สึกว่าเธอกำลังถูกหลอก!
ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป!
“ฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน บังเอิญจัง!” แมรี่ตอบรับเขา จากนั้นจึงตรวจสอบแหล่งที่มาของคลื่นสัญญาณอย่างจริงจัง เธอต้องการที่จะค้นหาว่าอีกฝ่ายมาจากจักรวรรดิไหน!
ไกอาดีใจที่เห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มตรวจสอบแหล่งสัญญาณของพวกเขา!
“โย่ หาที่อยู่ผมอยู่สินะ! ดี! ลองหาดูสิ! อีกไม่นานคุณก็คงจะรู้ว่าผมเป็นใคร!”
ผู้ยอดอัจฉริยะ!
ไม่ง่ายนักที่จะมียอดอัจฉริยะอย่างไกอาอยู่ในเผ่ามนุษย์!
แมรี่ตรวจสอบและพบว่าคลื่นสัญญาณอยู่เหนือหัวของเธอ เธอไม่เคยเห็นคลื่นสัญญาณนี้มาก่อน! ดูเหมือนว่าจะมาจากต่างดาว!
เธอรู้สึกสนใจและวางขวดยาพิษไว้ด้านข้าง ตัดสินใจที่จะจัดการกับไกอาก่อน!
พวกไกอากำลังยุ่ง! จักรวรรดิทั้งหลายที่เคยอยู่บริเวณนั้นรีบพากันเข้าไปหาชนชั้นสูงในจักรวรรดิของตัวเองและออกเดินทางมาที่นี่!
สวี่หลิงอวิ๋นรอจนกว่าเจ้าพวกคนคิดสั้นจะกลับไปในที่ของตัวเอง และโอบต้นไม้แห่งชีวิตเอาไว้! เถาวัลย์งูที่อยู่ด้านนอกกลายร่างเป็นเมล็ดอีกครั้ง และคอยซุ่มโจมตีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
เถาวัลย์งูที่กลายเป็นเมล็ดเติบโตขึ้นอีกครั้ง แตกแยกสาขาออก และพลังการต่อสู้ก็เพิ่มมากขึ้น!
ยานรบนับพันลำโผล่ออกมาจากทางเชื่อมมิติ! มองดูยานรบยี่สิบกว่าลำของเผ่ามนุษย์ผู้โดดเด่น ความหยิ่งทะนงบนใบหน้าก็แทบจะพุ่งออกมาจากหน้าจอ!
“มาเลย! ส่งสัญญาณไปหายานของฝั่งตรงข้าม!” ผู้บัญชาการจากจักรวรรดิจื่อจินปริปากพูดเป็นคนแรก เขาแสยะยิ้มและลูบแหวนที่ทำมาจากทองคำอินทนิล
ผู้คนในจักรวรรดิจื่อจินร่ำรวยกันมาก! พวกเขาล้วนเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องความมั่งคั่ง เพราะถึงแม้ว่าพละกำลังการต่อสู้ของพวกเขาจะไม่แข็งแกร่งเท่าอีกสามจักรวรรดิ แต่ก็ไม่อาจต้านทานความเฉลียวฉลาดและความมั่งคั่งของพวกเขาได้!
มาจัดการกันเถอะ ถึงแม้จักรวรรดิจื่อจินจะไม่ดีเยี่ยมที่สุด แต่ก็ไม่อาจพลาดเรื่องใหญ่แบบนี้ไปได้!
ในฐานะผู้บัญชาการที่ ‘ยอดเยี่ยม’ ทั่วทั้งร่างกายของเขาจึงประดับประดาไปด้วยทรัพย์สมบัติที่หายากทุกชนิด รูปลักษณ์ของเขาแวววาวเสียจนผู้บัญชาการจากจักรวรรดิอื่นแทบจะตาบอด!
ผู้บัญชาการจากจักรวรรดิเคทเลอร์มาจากเผ่าตานหยางที่มีชื่อเสียง เขาไม่สามารถทนความเย่อหยิ่งของอีกฝ่ายได้ “ท่านจะส่งสัญญาณหาพวกเผ่ามนุษย์ไปทำไม? บอกว่าจะตั้งตารอสัตว์เลี้ยงอะไรทำนองนั้นเหรอ?”
หม่าอวิ่น ผู้บัญชาการจากจักรวรรดิจื่อจินเหล่มองผู้คนจากเผ่าตานหยาง และโพล่งขึ้นว่า “โอ้ ผมเพิ่งได้ยินได้มาว่าพวกท่านโดนปรับมาไม่ใช่เหรอ? กระเป๋าเงินพวกท่านยังอยู่ดีไหมล่ะ?”
“แต่ก็อย่างว่า จักรวรรดิของพวกท่านเป็นผู้นำในการค้าขายกลุ่มมนุษย์มาตลอด แต่กลับยกระดับเผ่ามนุษย์ให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาซะอย่างนั้น คาดว่าตอนนี้จักรวรรดิของพวกท่านกำลังถังแตกสินะ อ๊ะ ความจริงเราก็อยากถามชาวเคทเลอร์นะว่าพวกท่านตั้งใจจะมาปลดปล่อยพวกมนุษย์ที่นี่หรือไง?!”
เผ่าตานหยางโมโหจนหน้าแดงก่ำ เขาลุกขึ้นยืน ผลักโต๊ะจนล้มเพื่อโต้เถียงกับอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายกลับโยนเหรียญทองอินทนิลออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “อ๊ะ! คงจะเหงามากสินะ! ผมพอจะมีเงินเหลืออยู่บ้าง จะทำยังไงกับมันดีล่ะ?!”
ชาวตานหยางแทบจะกระอักเลือด! ทำไมจักรวรรดิจื่อจินถึงได้หยิ่งผยองแบบนี้?!
ผู้คนจากจักรวรรดิอื่นเฝ้าดูด้วยความตื่นเต้น เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่เกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น ต่อให้คนพวกนั้นทะเลาะกันแล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเขาล่ะ?!
