สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 491 องค์หญิงเตรียมจะหนี
ตอนที่ 491 องค์หญิงเตรียมจะหนี
ตอนที่ 491 องค์หญิงเตรียมจะหนี
ในทางตรงกันข้าม ชาวเคทเลอร์ต่างรู้สึกว่าเถาวัลย์เหล่านี้ดูคุ้นเคยยิ่งนัก!
[พวกคุณยังจำกันได้ไหมว่าพวกโจรสลัดบุกมาโจมตีพวกเราก่อนหน้านี้? แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็รอดมาได้เพราะพืชพวกนี้! ทำไมมันถึงได้ดูคล้ายคลึงกันจังเลยนะ?]
[เอ้อ! ที่คอมเมนต์บนพูดก็จริงนะ! ฉันจำเหตุการณ์นั้นได้ ตอนนี้บ้านเราก็ปลูกพืชชนิดนี้อยู่ด้วยล่ะ แม่บอกว่ามันเป็นพืชที่ช่วยชีวิตพวกเรา เพราะงั้นเราต้องดูแลมันอย่างดี]
[เฮ้! บ้านของพวกคุณยังมีมันอยู่สินะ พืชในบ้านผมกลายเป็นต้นไม้ธรรมดาไปแล้วล่ะ ไม่มีความรู้สึกอะไร พวกคุณยังมีมันอยู่อีกเหรอ?]
[ไม่! มันหดตัวไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว แต่หลังจากที่มันช่วยชีวิตพวกเรา ครอบครัวผมก็กลับมาดูแลมันอีกครั้ง!]
[พวกคอมเมนต์บนอย่าหลงประเด็นดิ บอกพวกเราทีว่าเกิดอะไรขึ้นในเคทเลอร์? พืนพวกนั้นโจมตีโจรสลัดด้วยเหรอ? หรือว่าพืชพวกนี้จะมีความแค้นกับโจรสลัด?]
[ก็คล้ายกันจริง ๆ โอ้! พวกคุณลองคิดดูว่าทำไมพืชถึงเอาแต่โจมตีโจรสลัดทุกครั้งเลย? ยิ่งคิดก็ยิ่งน่ากลัวแฮะ!]
[ยิ่งคิดก็ยิ่งน่ากลัวเหรอ เหลวไหลน่า! สิ่งที่พวกคุณควรคิดในตอนนี้ก็คือมนุษย์เกี่ยวข้องกับพืชพวกนั้นยังไง?]
[คุณกำลังพูดถึงความเกี่ยวข้องอะไร! ถ้ามันเกี่ยวข้องกับเผ่ามนุษย์ ทำไมพวกมนุษย์ถึงไม่มาร่วมโจมตีโจรสลัดตอนที่บุกมาที่เคทเลอร์?!]
[ไม่ใช่ว่ามนุษย์ทำอะไรลับหลังนะ? เคทเลอร์ของพวกคุณเป็นผู้นำในการยกระดับกฎหมายให้มนุษย์กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาไม่ใช่เหรอ? บางทีเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิของพวกคุณก็ได้?]
[ที่คุณพูดก็พอจะเป็นไปได้ ต้องขอบคุณท่านจักรพรรดิสำหรับการมีไหวพริบของพระองค์!]
[ใช่ จักรพรรดิของเราเป็นคนที่เฉลียวฉลาดปราดเปรื่องที่สุดในจักรวาล! ถ้าฝ่าบาทไม่สร้างควมสัมพันธ์กับมนุษย์ล่วงหน้า ป่านนี้พวกเราคงจะตกอยู่ในสภาวะวิกฤตเหมือนกับจักรวรรดิอื่น ๆ แล้ว หรืออาจจะเป็นเหมือนดาวโจรสลัด แม้จะมีสุดยอดอาวุธอยู่ แต่ดินแดนก็ต้องถูกกวาดล้างอยู่ดี!]
[เห็นด้วย!]
[เห็นด้วย!]
[เห็นด้วย!]
…
ตอนนี้จักรวรรดิเคทเลอร์กำลังยืดหลังตรงหน้าตั้ง อดทนต่อความอิจฉาริษยาและความเกลียดชังจากจักรวรรดิอื่น
และแล้วชื่อเสียงของโมยาตก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง
พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ตอนนี้โมยาตควรจะอารมณ์ดี ทว่าตอนนี้เขากลับอารมณ์เสีย และเรียกว่าโกรธจัดด้วยซ้ำ…
เพราะนังบ้าจากดาวโจรสลัดเอาแต่ส่งข้อความมาหาเขา สั่งให้เขารีบไปช่วยดาวโจรสลัดโดยด่วน นี่มันเพ้อเจ้ออะไร? เขาจะไปช่วยดาวโจรสลัดได้ยังไง?!
เขาหวังว่าดาวโจรสลัดจะหายวับไปในไม่กี่วินาทีข้างหน้า! สิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงมากที่สุดคือนังบ้านั่นถึงกับเอ่ยปากว่าถ้าเขาไม่รีบไปช่วยเธอ เธอจะป่าวประกาศเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขา!
“แกมันบ้า! บ้าไปแล้ว!”
ซินหยากลับเข้ามาในห้อง ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธจัด แต่ไม่นานก็สงบสติลง
ไม่ว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะพูดยังไง เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องยอมรับ ยังไงตอนนี้ก็ยังมีคนอยู่เบื้องหลังเขา!
เหมยหลี่ยังคงรอคอยการตอบกลับของโมยาต เห็นได้ว่าลูกชายไม่เต็มใจจะมาช่วยดาวโจรสลัด และถึงกับภาวนาให้ดาวโจรสลัดหายไปในชั่วพริบตา!
โมยาตไม่มีดาวโจรสลัดก็ไม่เป็นไร แต่ในขณะที่เธอเป็นถึงองค์หญิงแห่งดาวโจรสลัด เธอจะปล่อยให้ดาวโจรสลัดหายไปได้อย่างไร? ถ้าดาวโจรสลัดหายไป เธอจะเป็นอย่างไร?
เธอจะยังรักษาสถานะปัจจุบันของเธอได้อยู่หรือไม่? จะยังมีความมั่งคั่งและความรุ่งโรจน์เหลืออยู่ไหม? จะมีคนคอยอารักขาเหมือนตอนนี้หรือเปล่า?
เหมยหลี่จะไม่เหลืออะไรเลย ดังนั้นเธอไม่สามารถสูญเสียดาวโจรสลัดไปได้ เธอจะต้องทำลายโมยาตและบังคับให้เขารักษาดาวโจรสลัดเอาไว้!
“โมยาต เจ้าลองคิดดูนะ ถ้าเจ้าไม่มาช่วยแม่ แม่จะป่าวประกาศความสัมพันธ์ของเรา สูติบัตรการเกิดของเจ้า ผลการทดสอบความเป็นแม่ลูก รูปถ่ายตอนเจ้ายังเด็ก…”
“แม่บันทึกวิดีโอและรายการโทรเข้าออกทั้งหมดไว้แล้ว”
สีหน้าของเหมยหลี่เต็มไปด้วยการคุกคาม!
โมยาตที่เป็นซินหยาปลอมตัวมากำลังมองดูเหมยหลี่และครุ่นคิดว่าเขาโชคดีเหลือเกินที่คนตรงหน้าไม่ใช่แม่ของเขา ถ้าคนตรงหน้าเป็นแม่ของเขาจริง ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะต้องอึดอัดมากแค่ไหน?!
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนพยายามฉุดลากลูกของตัวเองกลับไป น่ากลัวชะมัด
“งั้นท่านก็ป่าวประกาศเลย” ซินหยาพูด “ต้องขอโทษด้วยนะ แต่ตอนนี้ข้าเป็นจักรพรรดิแห่งเคทเลอร์แล้ว หากข้าต้องสละราชบัลลังก์เพราะเป็นลูกชายขององค์หญิงเหมยหลี่แห่งดาวโจรสลัด นั่นมันจะไม่ล้มเหลวไปหน่อยเหรอ?”
“ท่านอย่ามาดูถูกข้าให้มาก ตอนนี้ข้าไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว!”
เหมยหลี่มองดูลูกชายที่อยู่ตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าคนตรงหน้าเติบโตขึ้น และปีกกล้าขาแข็งออกไปจากกำมือของเธอ
เธอตะคอก “เจ้าใจแข็งมองดูดาวโจรสลัดหายไปได้หรือ?! อย่าลืมนะว่าเจ้าเกิดที่นี่ และที่นี่มีรอยประทับชีวิตเจ้าอยู่!”
“แล้วยังไง? ข้าโตมาในเคทเลอร์ ที่นี่คือบ้านเกิดที่แท้จริงของข้า!”
ซินหยาพูดเสียงแหบ “ท่านมีอะไรอีกไหม? หากไม่มีอะไร ข้าจะวางสายแล้ว ท่านน่าจะคิดหาวิธีปลงใจแล้วได้นะ”
เหมยหลี่มองดูอีกฝ่ายวางสายลง และกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง!
เธอขดตัวอยู่ในอุโมงค์ที่มีเพียงแสงไฟสลัว ขณะที่องครักษ์โจรสลัดสองสามคนคอยอารักษาความปลอดภัยอยู่เคียงข้างเธอ
หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง เธอก็เงยหน้าขึ้น เอ่ยถามองครักษ์ที่อยู่ด้านข้าง “ท่านพ่อล่ะ?”
“ฝ่าบาทไม่ได้หนีออกมาพ่ะย่ะค่ะ”
เหมยหลี่ถอนหายใจเฮือกยาว “เข้าใจแล้ว…”
เธอลุกขึ้นยืน องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเดินตามหลังเธอ ลอดผ่านอุโมงค์ยาวไปยังปากประตู
“นี่คือสมบัติทั้งหมดที่ตระกูลโจรสลัดเก็บรวบรวมตลอดหลายปีที่ผ่านมา” เธอผลักประตูให้เปิดออก
กองเหรียญทองอินทนิลวางกระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง มีวัตถุโบราณและอาวุธขั้นสูงทุกชนิดวางเรียงรายอยู่บนชั้นวาง
เหมยหลี่เคยรักเครื่องประดับเงินทองและเหรียญทองอินทนิลในที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้ทรัพย์สมบัติเงินทองเป็นเพียงเศษขยะสำหรับเธอเท่านั้น
“เราเคยคิดว่าที่นี่เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดในจักรวาล แต่ตอนนี้เราคิดผิด” เหมยหลี่ถอนหายใจ และเดินเข้าไปข้างใน
ยานอวกาศขนาดเล็กปรากฏขึ้นในส่วนที่ลึกที่สุด
เหมยหลี่ลูบไล้ยานอวกาศเบา ๆ “ยานอวกาศลำนี้ได้รับการปรับปรุงทุกปี เพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉินบนดาวโจรสลัดที่เราไม่สามารถรับมือได้ มันถูกจัดเตรียมขึ้นโดยหัวหน้าโจรสลัดคนก่อน…”
“เรารู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์มาตลอด เพราะงั้นเราถึงไม่ได้ปรับปรุงมันมาสองสามปีแล้ว และไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้”
เหมยหลี่มองดูองครักษ์ที่อยู่ข้างหลัง และพูดว่า “เรารู้ว่าพวกเจ้าคือผู้พิทักษ์ที่ซื่อสัตย์ที่สุดในดาวโจรสลัด และยังได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เรามีภารกิจให้พวกเจ้า”
“น้อมรับคำสั่งการขององค์หญิง!”
องครักษ์หกถึงเจ็ดคนคุกเข่าลงกับพื้น และก้มหัวให้เหมยหลี่
“เราจะจากไปพร้อมกับทรัพย์สมบัติล้ำค่า พวกเจ้าจงเฝ้าที่นี่ให้ดี ถ้าพวกมนุษย์หาที่แห่งนี้เจอ โปรดจงจำไว้ว่าอย่าทิ้งเหรียญทองอินทนิลให้พวกมันแม้แต่แดงเดียว! จงระเบิดทิ้งให้หมด!”
“พ่ะย่ะค่ะองค์หญิง!”
