สตรีมเมอร์สาว กินพิชิตอวกาศ - ตอนที่ 80 ศึกชิงตำแหน่งหัวหน้าของแผนกเกษตรกรรมเริ่มดำเนินการ 7
ตอนที่ 80 ศึกชิงตำแหน่งหัวหน้าของแผนกเกษตรกรรมเริ่มดำเนินการ 7
ในไม่ช้าทุกคนก็รู้เรื่องการเดิมพันระหว่างสวี่หลิงอวิ๋นและคณบดีแกลลาเกอร์
นักเรียนแผนกเกษตรกรรมรู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินแบบนั้น พวกเขาเพิ่งจะเริ่มได้ขับเครื่องจักรกล แล้วพวกเขาจะเอาชนะนักเรียนในหน่วยรบพิเศษที่ใช้เครื่องจักรกลตลอดเวลาได้ยังไง?
“เธอกลัวอะไร? ถ้าแพ้ก็คือแพ้” สวี่หลิงอวิ๋นพูดกับพวกเขา “อย่าลืมว่ามีผู้เชี่ยวชาญด้านการขับเครื่องจักรกลอยู่เคียงข้างเธอ”
พลเอกโอคาซียืนข้างเธอและพยักหน้าเล็กน้อย
แม้จะเป็นการสอนส่วนตัวของท่านพลเอก แต่นักเรียนเหล่านี้ก็ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยสักนิด
“แต่…”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น!” สวี่หลิงอวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันยังไม่กลัวเลย เธอแพ้แล้วจะกลัวอะไร? เหตุผลที่ฉันขอให้เธอแข่งขันกับพวกเขาคือการรู้จักตัวเองและคู่ต่อสู้ของเธอ เพื่อที่จะได้ชนะทุกการต่อสู้”
“เธอไม่จำเป็นต้องมีภาระทางจิตใจอะไรเลย มันคือพวกเขาต่างหาก ถ้าหน่วยรบพิเศษเป็นฝ่ายแพ้ ก็ลองคิดดูว่าทุกคนจะตกใจกับพวกเขาไหม? และต่อให้เธอจะแพ้ก็ไม่มีใครรู้สึกอะไรเลย”
โอเค สิ่งที่องค์หญิงสามพูดนั้นถูกต้อง แต่การพูดอย่างนั้นมันน่าตกใจสำหรับพวกเขาไม่ใช่เหรอ?!
“อย่าทำหน้าจริงจังเกินไปสิ ฉันจะบอกเธอว่าบางครั้งดูเหมือนว่าคนขับเครื่องจักรกลและพลังดวงดาวจะมีบทบาทในการฝึกซ้อมภาคสนาม แต่บางครั้งโชคก็มีความสำคัญมากเหมือนกัน”
สวี่หลิงอวิ๋นพูดอย่างลึกลับ “ติดตามฉันแล้วเธอจะกลัวอะไร? เคล็ดลับคือมีลูกพี่ใหญ่ ฉันสัญญาว่าจะส่งพวกเขาลงหลุม!”
หลังจากพูดแบบนี้ นักเรียนก็รู้สึกตื่นเต้นทันที ใช่แล้ว! องค์หญิงสามคือคนที่มีความคิดร้ายกาจมากที่สุด ถ้าเธอบอกว่ามีวิธีดักจับคนที่เป็นนักสู้พวกนั้น มันก็ต้องมีวิธี!
ดูเหมือนว่านักเรียนจะเริ่มคลายเครียดและโล่งใจขึ้นมาตอนนี้
จากนั้นท่านพลเอกโอคาซีก็ฝึกฝนทักษะการขับเครื่องจักรกลของนักเรียนเหล่านี้ทันที ชายหนุ่มอยู่ในกองทัพมาหลายปีแล้ว ทักษะการขับเครื่องจักรกลนี้ไม่ได้ครอบคลุมตายตัว เรียบง่ายและใช้ได้จริง กระชับและครอบคลุม ชัดเจนกว่าที่อาจารย์พูดสอนมาก
ในไม่ช้าเครื่องจักรกลก็เริ่มวิ่งไปรอบสนามทีละเครื่อง ทำท่าทางแปลก ๆ ทั้งหมอบ ยืน เดิน กระโดด…
ทุกการเคลื่อนไหวต้องประสานกำลังกายและใจของตนเอง ไม่อย่างนั้นถ้าไม่ระวังก็จะล้มลงกับพื้นและอับอายมาก
สวี่หลิงอวิ๋นปิดการถ่ายทอดสด เธอย่อมไม่รู้ว่าเรื่องที่เธอใช้น้ำพริกหนึ่งหยดทำให้ผู้ติดตามของเธอพัฒนาพลังจิตได้ทั้งกลุ่มได้แพร่กระจายไปทั่วอินเทอร์เน็ตและแม้กระทั่งทั่วทั้งจักรวรรดิ
ทุกคนรู้ดีว่าการพัฒนาพลังจิตนั้นยาก เพราะพลังจิตนี้จำกัดการดูดกลืนพลังดวงดาวของพวกเขา ตลอดหลายชั่วอายุคน ผู้ยิ่งใหญ่จำนวนมากต่างก็ได้พยายามหาวิธีพัฒนาพลังจิตแต่ก็ไร้ประโยชน์!
พลังจิตนี้มีมาแต่กำเนิด ไม่มีใครสามารถคิดหาวิธีเปลี่ยนมันได้
แม้แต่ตำราเรียนก็ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า ‘พลังจิตมีมาแต่กำเนิด นอกจากมีการผจญภัยวันมะรืน มันจะจำกัดระดับของพลังดวงดาวนี้อย่างแน่นอน’
บางทีวิธีของสวี่หลิงอวิ๋นอาจเปลี่ยนทั้งหมดนี้!
นี่พิสูจน์ได้ว่ามีวิธีพัฒนาความแข็งแกร่งทางจิตได้จริงหรือ?
วิดีโอของสวี่หลิงอวิ๋นได้รับการบันทึกไว้แล้ว วิทยาลัยและมหาวิทยาลัยหลายแห่งได้เริ่มทำการศึกษาการกระทำของเธออย่างละเอียด โดยพยายามวิเคราะห์ความลับของการพัฒนาพลังจิตของนักเรียนเหล่านี้ทั้งกลุ่มพร้อมกัน
“พริกนั่นเป็นสาเหตุใช่ไหม?” หลังจากการค้นคว้าและวิจัยแล้ว อาจารย์ในวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยเหล่านี้ก็ไม่สามารถคิดหาเหตุผลได้ และพวกเขายังขอให้คนจากสถาบันวิจัยสักแห่งสองแห่งอธิบาย
“ไม่น่าใช่ ถ้าเป็นพริกจริง ๆ ก็น่าจะเป็นไปได้ แต่พริกพวกนั้นถูกกินในโลกเสมือนจริง ร่างกายของพวกเขาไม่ได้สัมผัสมันจริง ๆ แล้วพริกจะเป็นสาเหตุได้ยังไง?”
“ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะพริก ลองคิดดูว่าอาหารกระป๋องที่ทำจากปลาหมึกยักษ์พวกนี้ล้วนมีพริกอยู่ในนั้น ลองคิดดูว่าหลังจากกินอาหารกระป๋องเหล่านี้แล้ว ระดับดาวสามารถอัปเกรดได้มากกว่าคนที่ซื้อปลาหมึกยักษ์มาทำอาหารเอง”
“แล้วคุณจะอธิบายเรื่องที่คนพวกนี้เพิ่งกินพริกไปในโลกเสมือนจริงได้ยังไง ต่อให้มีอะไรอยู่ในพริกจริง พวกเขาก็จะไม่อัปเกรด”
โอเค ปัญหาก็กลับไปยังจุดเริ่มต้น
“ไม่เป็นไร อย่าไปสนใจเรื่องอื่นเลย ให้ติดต่อองค์หญิงสามแล้วขอพริกมา”
จักรวรรดิระหว่างดวงดาวให้ความสำคัญกับลิขสิทธิ์อย่างมาก ไม่ว่าใครจะนำบางสิ่งมาสู่โลกเสมือนจริง ตราบใดที่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันก็จะไม่เป็นสาธารณะและเป็นของส่วนตัว ใครที่อยากใช้จะต้องขออนุญาตเจ้าของก่อนจึงจะนำไปใช้ได้
ผลพริกเป็นขององค์หญิงสามเท่านั้น หากจะใช้ผลพริกก็ต้องได้รับอนุญาตจากองค์หญิงสามก่อนจึงจะใช้ได้
“อ๋อ…อืม ตกลง!”
“ผมแค่ไม่รู้ว่าองค์หญิงสามจะเต็มใจให้มันหรือเปล่า” อารมณ์ประหลาดขององค์หญิงสามเป็นที่รู้จักกันดีบนอินเทอร์เน็ต แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้เผชิญหน้ากับองค์หญิงสามก็ตาม แต่ก็มีความรู้สึก ‘ตึกตึก’ ประหม่าเล็กน้อยในหัวใจของเขา
“ไม่ว่าเธอจะให้หรือเปล่า คุณก็ต้องหาทางเจรจากับองค์หญิงสามให้ได้!” คณบดีเหล่านี้ต่างยื่นคำขาด
“ต่อให้คุณต้องร้องไห้คร่ำครวญหรือนั่งยองอยู่นอกวัง คุณก็ต้องจัดการให้ฉัน! ลองคิดดูว่าอาจารย์และนักเรียนในวิทยาลัยของเรารออยู่กี่คน!”
โอเค! อาจารย์วิทยาลัยที่ดูแลด้านการทูตกัดฟันกรอด ในตอนนี้เขาเป็นชายคนหนึ่งที่กำลังเร่งไปข้างหน้า!
คณบดีของสถาบันการศึกษาทางทหารแห่งจักรวรรดิตอบสนองได้รวดเร็วที่สุด!
เมื่อเข้าสู่โลกเสมือนจริงโดยตรง เขาก็พบกับองค์หญิงสาม
“สวัสดี องค์หญิงสาม” คณบดีผู้เย่อหยิ่งผู้นี้ที่ส่ายหน้าเล็กน้อย บัดนี้มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาราวกับหญิงโสเภณีมองคนชราผู้มีเกียรติแต่งตัวใส่ทองและเงิน ตาเป็นประกาย!
นั่นทำให้สวี่หลิงอวิ๋นตกใจ!
“อะไร?! อยู่ให้ห่างจากฉัน! บอกเลยว่าองค์หญิงคนนี้ไม่สนตาแก่!” สวี่หลิงอวิ๋นรีบกระโดดออกห่างอีกเล็กน้อยแล้วมองคณบดีอย่างเย็นชา
เธอนึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นคณบดีคนนี้ถึงได้มาหาเธอ เป็นไปได้ไหมว่าเธอได้ทำบางสิ่งที่ชายหัวโบราณคนนี้รับไม่ได้?!
คณบดีพูลแมน เคย์ซี่เห็นสีหน้าขยะแขยงของสวี่หลิงอวิ๋น และเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็แทบจะหายใจไม่ออก องค์หญิงสามผู้นี้มีปากที่สามารถฆ่าคนได้ตามข่าวลือจริง ๆ ด้วย
แต่เขาก็ต้องก้มศีรษะลงใต้ชายคา
เพราะเห็นแก่ครูและนักเรียนมากกว่าหนึ่งหมื่นคนในวิทยาลัยทุกคน เขาต้องเสียหน้าเพื่อเอาใจองค์หญิงสาม ตราบใดที่จะได้รับสิทธิ์ใช้พริก บางทีพวกเขาอาจมีวิธีอื่นในการพัฒนาพลังจิตของนักเรียน
“คือว่า องค์หญิงสาม กระหม่อมมาหาท่านเพื่อหารือบางอย่าง” พูลแมนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
โอคาซีเดินไปอยู่ข้าง ๆ สวี่หลิงอวิ๋น เมื่อมองพูลแมน เขาก็รู้ดีว่าคณบดีคนนี้มาที่นี่เพื่ออะไร
“เกิดอะไรขึ้น?” สวี่หลิงอวิ๋นมองเขาอย่างระมัดระวัง “เราบอกท่านก่อนเลยว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะยืมเงิน!”
“เอ่อ!” พูลแมนคิดในใจว่าใครจะไปยืมเงินคุณ? ฉันก็มีเงินนะ!
“ไม่ใช่การยืมเงิน ผมมาที่นี่เพื่อผลพริกนั่น” พูลแมนอธิบาย “ผมสงสัยว่าองค์หญิงสามจะยอมมอบผลพริกให้แก่วิทยาลัยของเราหรือเปล่า?”
[การพูดนอกเรื่องของผู้เขียน]: เพื่อน ๆ หลายคนบอกว่าโรงเรียนกำลังจะเปิดแล้วและหวังว่าผู้เขียนจะอัปเดตเพิ่มให้มากกว่านี้ ดังนั้นผู้เขียนจะเพิ่มตอนเร็ว ๆ นี้ และฉันหวังว่าเพื่อน ๆ ของฉันจะประสบความสำเร็จในการศึกษาของคุณ ทุกอย่างต้องเป็นไปด้วยดี! มั๊วะ! จำไว้ว่านักเขียนของคุณจะรักคุณเสมอ!
