สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?! - ตอนที่ 180.3 เจ้าลัทธินอกรีต (3)

เมื่อรู้สึกถึงความชูชันของท่อนล่างชายหนุ่ม เล่อเหยาเหยาตกตะลึงอีกครั้ง เมื่อคิดถึงเรื่องที่ชายหนุ่มจะทำกับเธอหลังจากนี้ เล่อเหยาเหยาตื่นตระหนก หลังทุบตีชายหนุ่มไม่หยุดอย่างไร้ประโยชน์ เล่อเหยาเหยาจึงกัดลงไปอย่างรุนแรง

หลังเสียงเจ็บปวดในลำคอชายหนุ่มดังขึ้น เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงภายในปากมีกลิ่นเลือดกระจายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำให้ท้องไส้เธอปั่นป่วนรุนแรงขึ้น

ทว่าโชคดี เมื่อถูกเธอกัดอย่างรุนแรงเช่นนี้ ชายหนุ่มผละออกจากริมฝีปากของเธอ

“เจ้า เหตุใด…”

เห็นเพียงดวงตาหงส์ของซือมู่หานเบิกกว้าง มองเล่อเหยาเหยาอย่างไม่เชื่อสายตา

ริมฝีปากแดงนั้น เพราะจุมพิตเมื่อครู่จึงดูชุ่มชื้นแดงก่ำ

เข้ากับรอยเลือดที่ไหลตรงมุมปาก งดงามจนใจหายใจคว่ำ!

ไม่เสียแรงที่เป็นชายหนุ่มโดดเด่นงามล่มเมือง ไม่ว่าเช่นไร ล้วนงดงามหมดจด

เมื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่งดงามกว่าหญิงสาวนี้ เล่อเหยาเหยาเวลานี้กลับไม่รู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น ใช้ชายเสื้อเช็ดมุมปากอย่างรุนแรง เช็ดอย่างสุดชีวิต คล้ายกับทำเช่นนี้ จะสามารถลบรอยจุมพิตของชายหนุ่มบนริมฝีปากตนเมื่อครู่ได้

เห็นเช่นนั้น ซือมู่หานปรากฎสีหน้าเสียใจออกมา คล้ายถูกจู่โจมอย่างรุนแรง ดวงตาหงส์แคบยาวนั้น ค่อยๆ ปกคลุมด้วยละอองน้ำ

“ซินเอ๋อร์ เพราะเหตุใด ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เป็นเช่นนี้ เจ้ารังเกียจจุมพิตข้าหรือ”

เอ่ยจบ เห็นเพียงละอองน้ำในเบ้าตาของชายหนุ่ม เปลี่ยนเป็นน้ำตาแวววาวไหลรินลงมาไม่หยุด

ใบหน้าเปื้อนน้ำตาดุจดอกแพร์กลางสายฝนนั้น แบ่งแยกความโดดเด่นเหนือมนุษย์อย่างชัดเจน

รวมทั้งคำพูดปวดร้าวปานจะขาดใจของเขา ทำให้เล่อเหยาเหยาที่โมโห รู้สึกผิดชึ้นมา

แม้ชายหนุ่มผู้นี้จะมีนิสัยโหดเหี้ยม ชั่วร้าย แต่เขากลับเป็นสามีที่ดีผู้หนึ่ง!

เพราะหลังจากเธอฟื้นขึ้นมา เขาเข้าใจผิดว่าเธอคือภรรยาตน จากสีหน้าตื่นเต้นดีใจรับรู้ได้ว่า เขารักภรรยาอย่างมาก น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่ภรรยาของเขาจริงๆ

พอคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาเหยาเม้มริมฝีปากแน่น จากนั้นเงยหน้าสบตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของชายหนุ่ม ก่อนเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า

“เพราะข้าไม่ใช่ภรรยาของเจ้า เจ้าจำคนผิด ข้าไม่รู้เหตุใดข้าจึงมาอยู่ที่นี่ ข้าจำได้ว่าก่อนหมดสติไป ถูกคนชุดดำกลุ่มหนึ่งล้อมไว้ เดิมทีคิดว่าคนชุดดำน่าจะสังหารข้า สุดท้ายมีคนชุดดำคนหนึ่งขึ้นมาบนรถม้า พาตัวข้ามา ข้าจึงกัดเขา คิดต่อต้านเขา กลับถูกคนชุดดำนั้นตีจนสลบไป เมื่อตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว ข้าไม่ใช่ซินเอ๋อร์ที่เจ้าเรียก ไม่ใช่ภรรยาของเจ้า ชื่อจริงของข้าคือเล่อเหยาเหยา เดือนหน้า ข้าจะแต่งงานกับชายที่ข้ารัก ดังนั้นโปรดขอให้เจ้าเห็นใจ ปล่อยข้าไปเถิด!”

แม้จะรู้ชัดว่าชายตรงหน้าคือปีศาจ ไม่ควรยั่วโมโหเขา หลังตนเอ่ยประโยคนี้ออกไป อาจทำให้เขาโมโหจนสังหารเธอ แต่หากปล่อยให้คาราคาซังต่อไป เล่อเหยาเหยารู้สึกว่าเจ็บก่อนดีกว่าเจ็บหลัง ควรพูดให้ชัดเจนตั้งแต่แรกดีที่สุด

เล่อเหยาเหยาหลังเอ่ยคำพูดนี้ สายตามองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มโดยไม่ขยับไปไหน

ส่วนในใจคล้ายกังวลไม่สบายใจ

เพราะเธอคือปุถุชนธรรมดา จึงกลัวตายยิ่งนัก!

ขณะเล่อเหยาเหยากังวลในใจ เห็นเพียงซือมู่หานหลังได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ใบหน้าโดดเด่นนั้นตะลึง

เดิมทีเล่อเหยาเหยาคิดว่า เขาฟังเข้าใจ

ในใจทั้งดีใจและกังวล ผู้ใดจะรู้ผ่านไปชั่วขณะ เห็นชายหนุ่มได้สติกลับมา จากนั้นกัดฟันกรอดเอ่ยขึ้นว่า

“อะไรนะ เดือนหน้าเจ้าจะแต่งกับชายอื่น เจ้าคือภรรยาของข้า กลับคิดแต่งงานกับชายอื่นหรือ ไม่ได้ ข้าไม่ยอม!”

เอ่ยถึงตรงนี้ ชายหนุ่มเพราะโมโห ใบหน้าโดดเด่นจึงบิดเบี้ยว ทำให้คนเห็นรู้สึกขนลุกชัน

ส่วนเล่อเหยาเหยาก็หวาดกลัว ทว่ากลับจนใจเป็นที่สุด

รู้สึกเธอพูดไปมากมายเช่นนี้ เขาฟังเพียงประโยคสุดท้าย ประโยคก่อนหน้าต่างไม่เข้าใจใช่หรือไม่!

จะให้เธอพูดเช่นไร เขาจึงจะเข้าใจว่าเธอไม่ใช่ภรรยาของเขา หรือเขาเองกระทั่งภรรยาตนเองคือผู้ใดก็ไม่ชัดเจน เธอและภรรยาของเขาหน้าตาคล้ายคลึงกันขนาดนั้นหรือ!

เล่อเหยาเหยาจนใจอย่างมาก พลันถอนหายใจออกมาอย่างหนัก สายตากวาดมองไป หลังเห็นภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง ร่างกายชะงักงันชั่วขณะ ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง

เห็นเพียงบนภาพวาดนั้น วาดภาพสาวน้อยที่โดดเด่นเอาไว้

คิ้วเข้มดุจหมึก ดวงตาดุจสายน้ำ จมูกรั้นริมฝีปากแดง คุณสมบัติของสาวงามโดยธรรมชาติ!

แต่สิ่งที่ทำให้เล่อเหยาเหยาตะลึงที่สุดคือ สาวน้อยในภาพนั้น กลับรูปโฉมเหมือนเธอราวคนเดียวกัน!

สวรรค์!

มิน่าเธอจึงรู้สึกแปลกประหลาด เหตุใดชายผู้นี้หลังเธอตื่นขึ้นมา จึงเข้าใจผิดว่าเธอคือภรรยาของเขา ที่แท้เพราะเธอและภรรยาของเขารูปโฉมคล้ายคลึงกันอย่างมาก!

แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ เหตุใดเธอจึงปรากฎตัวขึ้นที่นี่ และยังนอนอยู่บนเตียงน้ำแข็งนั้น!

ทั้งหมดนี้ เกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ หรือมีคนตั้งใจทำเช่นนี้!

แต่จุดประสงค์ของคนผู้นั้นคือสิ่งใด

ยิ่งคิดเล่อเหยาเหยายิ่งสงสัย คิ้วเข้มสวยงามนั้นขมวดมุ่น

แต่ขณะเล่อเหยาเหยาขมวดคิ้วขบคิด กลับไม่รู้ตัวเลยว่าหลังชายหนุ่มได้ยินประโยคเมื่อครู่นั้น ร่างกายเปลี่ยนไปเป็นโมโหและเสียใจ สุดท้ายใบหน้าดุดัน กระโจนเข้าหาเธอ ก่อนริมฝีปากแดงนั้นจะกัดลงบนปากเล็กของเธอ ตามมาด้วยเสียงคำรามดุจราชสีห์ถูกยั่วโมโหว่า

“ข้าไม่อนุญาต เจ้าคือภรรยาของข้า ต้องมีเพียงข้า ดังนั้นไม่เพียงตัวเจ้า หัวใจเจ้าต่างเป็นของข้า ข้าไม่ให้เจ้าแต่งกับชายอื่น ข้าไม่ยอม!”

ครั้งนี้จุมพิตของชายหนุ่มไม่อ่อนโยนและลึกซึ้งเช่นก่อนหน้านี้ แต่บ้าคลั่งดุจพายุลมพายุฝน

ลิ้นยาวสอดเข้าไปพัวพันลิ้นเล็กของเธอ และเต็มไปด้วยความรุนแรง ทำให้เล่อเหยาเหยาเจ็บที่มุมปาก กระทั่งได้รสชาติของเลือด

ทว่าครั้งนี้ กลับเป็นเลือดของเธอ!

น่าตายนัก กลับกัดปากเธอจนแตก!

เล่อเหยาเหยาโมโห แต่เธอก็ยิ่งหวาดกลัว กระทั่งเสียใจที่เมื่อครู่พูดคำพูดพวกนั้นออกมา ยั่วให้ชายผู้นี้โมโห

เพราะตอนนี้ชายหนุ่ม ดุจราชสีห์ถูกยั่วโมโห ดวงตาแดงก่ำ แววตาลุกโชนด้วยเปลวไฟ ทำให้คนที่เห็นอกสั่นขวัญแขวน

ขณะเล่อเหยาเหยาตกตะลึงกับการกระทำของชายหนุ่ม พลันได้ยินเสียง ‘แคว๊ก’ ดังขึ้น ก่อนเล่อเหยาเหยาจะรู้สึกเพียงเย็นที่หน้าอก

เมื่อก้มลงมอง เล่อเหยาเหยาพลันใจหาย

เห็นเพียงชุดสีแดงที่สวมอยู่บนกายเธอ เวลานี้ถูกมือใหญ่ของชายหนุ่มดึงผ้าตรงหน้าอกฉีกลงมา หน้าอกขาวผ่องจึงเปิดเผยออกมาสู่สายตาของเขา

เห็นเพียงชายหนุ่มเวลานี้ ดวงตาหงส์เคร่งขรึมลง ไฟปรารถนาในแววตายิ่งลุกโชนมากขึ้น

เล่อเหยาเหยาเห็นเช่นนั้น ตกใจลนลาน

เพราะไม่ว่าจะเปรียบเทียบเรื่องพละกำลังหรือวรยุทธ์ เขาใช้เพียงปลายนิ้วสามารถปลิดชีพเธอได้ เธอเสียใจจริงๆ เธอไม่ควรวู่วามเช่นนี้!

ชายผู้นี้ น่ากลัวเกินไป!

หรือเธอต้องถูกเขาบังคับข่มขืนจริงๆ!

และท้องของเธอ บุตรของเธอ

เพียงคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาเหยาไม่สบายใจ สองมือจึงปกป้องท้องของตนเอาไว้

ในใจรู้สึกเสียใจ ภาพตรงหน้าพร่ามัว แสบจมูก น้ำตานั้นไหลรินอาบแก้มอย่างอดกลั้นไม่ไหว

“ไม่ ไม่ บุตรของข้า”

หากชายผู้นี้คิดใช้กำลังกับเธอจริง บุตรของเธอเกรงว่าต้องตกอยู่ในอันตรายแน่

พอคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาเหยาร้องไห้อย่างเสียใจออกมา

แต่เล่อเหยาเหยากลับไม่รู้ว่า ประโยคเดียวของตน กลับทำให้ชายหนุ่มที่โมโหตกตะลึงสุดขีด

ดวงตาหงส์ที่เต็มไปด้วยความโมโหพลันตะลึงงัน

“อะ อะไรนะ!”

ซือมู่หานเอ่ยถามอย่างสงสัย ไม่รอให้เล่อเหยาเหยาพูดสิ่งใด ฉุกคิดขึ้นมาได้ จากนั้นดวงตาหงส์เป็นประกาย ใบหน้าโดดเด่นนั้นค่อยๆ ปรากฎรอยยิ้มดีใจอย่างเสียสติออกมา

“ซินเอ๋อร์ เจ้า เจ้าพูดว่า พวกเรามีบุตรกันหรือ!”

“เอ่อ”

เล่อเหยาเหยาที่เสียใจไม่หยุด ครั้งนี้ทำตัวไม่ถูกที่สุด และไม่อยากพูดคุยกับชายผู้นี้

เพราะไม่ว่าเธอพูดเช่นไร ชายหนุ่มนี้ต่างคิดว่าเธอคือภรรยาของเขา

สำหรับเรื่องนี้ เล่อเหยาเหยาจึงไม่เปลืองน้ำลาย

เพราะสำหรับชายหนุ่มที่พูดได้ว่าลุ่มหลงในรักเกินไปตรงหน้านี้ เธอไม่รู้ควรอธิบายให้เขาเข้าใจเช่นไร

อาจเพราะชายผู้นี้แสร้งทำเป็นเลอะเลือน รังแกตนเองและผู้อื่น

พวกนี้เธอไม่เข้าใจ เธอตอนนี้ เพียงอยากไปจากที่นี่ กลับไปอยู่ข้างกายเหลิ่งจวิ้นอวี๋

แต่เธอก็รู้ว่านี่เป็นไปไม่ได้

เธอตอนนี้เหมือนตกลงมาในรังของแมงมุม ไม่ว่าดิ้นรนเช่นไร ต่างหนีไม่พ้น

คิดไปแล้ว เล่อเหยาหยาจึงผิดหวัง

แต่ตรงข้ามกับความผิดหวังและเสียใจของเล่อเหยาเหยา ซือมู่หานกลับคิดว่าการเงียบของเธอคือการยอมรับ

เห็นมุมปากซือมู่หานยิ้มกว้างขึ้น สุดท้ายแทบลอยละล่องขึ้นไป

ดวงตาหงส์เต็มไปด้วยน้ำตา เวลานี้เป็นประกายแวววาว เต็มไปด้วยความดีใจ

ทันใดนั้น ซือมู่หานยื่นมือไปอุ้มเล่อเหยาเหยาบนเตียงขึ้นมา จากนั้นหมุนตัวไม่หยุด

“ฮ่าๆ ข้าจะเป็นบิดาแล้ว ฮ่าๆ ข้าจะเป็นบิดาแล้ว”

สีหน้าตื่นเต้นมีความสุขนั้น เพียงมองก็รู้ว่าเป็นความสุขของบิดา

และชายหนุ่มที่ตื่นเต้นดีใจเวลานี้ ไม่ได้หลงเหลือความโหดเหี้ยมเมื่อครู่ มีเพียงความตื่นเต้นดีใจ ที่ไม่จางหายไป บนใบหน้าโดดเด่น มีรอยยิ้มไร้เดียงสา ทำให้คนเห็นคล้ายกับหนุ่มบริสุทธิ์ผู้หนึ่ง

เห็นเช่นนั้น ดวงตาคู่งามเล่อเหยาเหยาอดเป็นประกายครู่หนึ่งไม่ได้ มองอย่างตกตะลึง

ในใจสงสัย

ชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มบริสุทธิ์เช่นนี้ คือปีศาจที่เล่าลือกันว่าสังหารคนไม่กระพริบตา ชั่วร้าย โหดเหี้ยมไร้ความปราณีจริงหรือ!

……………………………………………………………………………………