สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?! - ตอนที่ 215 แม้ตายไม่เปลี่ยนแปลง (2)

“เช่นนั้นต่อไป พวกเรามาท่องเที่ยวที่นี่บ่อยๆ เถิด”

“ฮ่า ๆ ตกลง!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ เล่อเหยาเหยาหัวเราะถูกใจ

ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มแย้มดุจบุปผานั้น สดใสราวกับแสงอาทิตย์ต่างเลือนหายไป

แต่เล่อเหยาเหยามีรอยยิ้มบนใบหน้าได้ไม่นาน พลันคล้ายเห็นบางอย่างเข้า จึงพลันยื่นมือชี้ออกไปด้านหน้า

“ไซฉี!”

เหลิ่งจวิ้นอวี๋ได้ยินมองตามทิศที่เล่อเหยาเหยาเอ่ยขึ้น

เห็นเพียงบนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากน้ำตก มีหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังกอดเข่านั่งอยู่บนนั้น

สายลมพัดเอื่อยจนเส้นผมและเสื้อผ้าเธอปลิวไสว ทว่ากลับเห็นชัดถึงความโศกเศร้าและโดดเดี่ยวของเธอ ทำให้คนที่เห็นทำใจไม่ได้

เห็นเช่นนั้นเล่อเหยาเหยาและเหลิ่งจวิ้นอวี๋อดสบตากันรอบหนึ่งไม่ได้ เพราะรู้ว่าที่ไซฉีโดดเดี่ยวเสียใจในเวลานี้เป็นเพราะพวกเขา

แม้จะคิดว่าท่าทางเวลานี้ของไซฉีจะน่าสงสาร แต่เรื่องของความรู้สึก ผู้ใดก็บังคับไม่ได้

ดังนั้นเหลิ่งจวิ้นอวี๋หลังรู้เรื่องนี้ เอ่ยกับเล่อเหยาเหยาขึ้น

“ท่านรออยู่ที่นี่ ข้าจะขึ้นไปคุยกับนาง”

“ไม่ หากไปพวกเราก็ไปด้วยกันเถิด หากนางไม่ยอมตกลงช่วยกำจัดกู่พิษหนอนลุ่มหลงให้ท่าน ข้าจะขอร้องนาง ไม่ว่าข้าต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม”

เล่อเหยาเหยาเอ่ยอย่างแน่วแน่ เห็นเช่นนั้นเหลิ่งจวิ้นอวี๋ก็ไม่บังคับเล่อเหยาเหยา เพียงปล่อยให้เธอดึงมือใหญ่ของตน ก่อนกล่าวยิ้มๆ ว่า

“เด็กโง่”

เอ่ยคำนี้จบไม่พูดสิ่งใดขึ้นมาอีก ดึงมือเล่อเหยาเหยาเดินไปยังทิศทางของไซฉีนั้น

เมื่อยืนอยู่ไม่ไกลจากด้านหลังของไซฉี ไซฉีที่กำลังกอดเข่านั่งอยู่ อาจเพราะรับรู้ถึงความผิดปกติทางด้านหลัง จึงอดเอียงหน้ากลับมาไม่ได้ เมื่อเห็นเหลิ่งจวิ้นอวี๋จับกุมมือเล็กของเล่อเหยาเหยาไว้แน่น ดวงตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำคู่นั้นพลันปรากฎความโศกเศร้าเสียใจออกมา

ทว่าเธอมองพวกเล่อเหยาเหยาเพียงแวบเดียว ก่อนหันหน้ากลับไปไม่สนใจพวกเล่อเหยาเหยาอีก

เห็นเช่นนั้น เหลิ่งจวิ้นอวี๋อดเดินหน้าก้าวหนึ่งไม่ได้ ก่อนเอ่ยเรียกไซฉีที่นั่งหันหลังให้เขา

“ไซฉี”

“พี่เหลิ่งท่านไม่ต้องเอ่ยสิ่งใด ข้ารู้ว่าท่านต้องการพูดสิ่งใดกับข้า และรู้เหตุผลที่ท่านมาที่นี่”

ไซฉีเอ่ยปากขึ้นโดยไม่หันหน้ากลับมา

ทันใดนั้นคล้ายเอ่ยปากกับพวกเขา และคล้ายเอ่ยปากพูดกับตนเอง พึมพำขึ้นว่า

“ความจริงข้าควรเดาออกตั้งแต่แรกแล้ว แต่จากเห็นท่านครั้งแรก ข้าก็ชื่นชอบท่าน และกลัวว่าหลังท่านฟื้นขึ้นมาจะไปจากข้า ข้าทำใจไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงไม่ลังเลที่จะใช้กู่หนอนพิษลุ่มหลงกับท่าน ต่อมาจึงพบว่าพี่เหลิ่งกลับสูญเสียความทรงจำ จำเรื่องในอดีตไม่ได้ทั้งหมด ขณะนั้นข้าดีใจอย่างมาก เดิมทีคิดว่าพี่เหลิ่งเป็นเช่นนี้จะอยู่ข้างกายข้าไปตลอดชีวิต แม้ข้าจะสงสัย เหตุใดท่านถูกกู่หนอนพิษลุ่มหลงแล้วยังคงเฉยชากับข้า ไม่เหมือนกับผู้อื่น ต่อมาในที่สุดข้าจึงเข้าใจ ในใจของท่านมีผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา แม้จะสูญเสียความทรงจำ จำเรื่องราวในอดีตทั้งหมดไม่ได้ก็ตาม แต่ภายในใจของท่านเต็มไปด้วยคนผู้หนึ่ง ไม่มีที่ว่างให้ข้าแม้สักน้อยนิด ข้าโง่เขลายิ่งนัก โง่เขลาจริงๆ”

ไซฉีเอ่ยถึงเรื่องที่ผ่านมา อดร้องไห้หนักอย่างเสียใจขึ้นมาไม่ได้

เห็นเช่นนั้น เล่อเหยาเหยาอดทนไม่ได้ แล้วเหลิ่งจวิ้นอวี๋จะอดทนได้เช่นไร

แม้เขาจะไม่ได้ชื่นชอบหญิงสาวตรงหน้า แต่คนใช่ผักหญ้าจึงจะไร้ความรู้สึก

โดยเฉพาะหนึ่งเดือนมานี้ไซฉีทุ่มเทดูแลเขาอย่างใส่ใจ หากเขาไม่ได้มีหญิงสาวที่ตนรักในใจแล้ว ต้องรักและซาบซึ้งในตัวเธอแน่

ดังนั้นตอนนี้เมื่อเห็นไซฉีร้องไห้อย่างเศร้าโศกเสียใจ เหลิ่งจวิ้นอวี๋อดปวดใจไม่ได้

เล่อเหยาเหยาล่วงรู้ความในใจของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ ดังนั้นอดปล่อยมือใหญ่ของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ไม่ได้ ก่อนส่งสัญญานทางสายตาให้เขาท่ามกลางความแปลกใจของเหลิ่งจวิ้นอวี๋

ทั้งสองแม้จะไม่พูดจา แต่ความรู้ใจกันมาหลายปีคงมีอยู่ตลอด ดังนั้นเหลิ่งจวิ้นอวี๋จึงยิ้มให้เล่อเหยาเหยา ก่อนก้าวเดินไปยังไซฉีที่ร้องไห้เสียใจอย่างหนัก

ยื่นมือตบลงบนไหล่ของไซฉีที่ร้องไห้จนขยับขึ้นลง ก่อนเอ่ยปากขึ้น

“ไซฉี อย่าร้องไห้อีกเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ ไซฉีที่เดิมทีซุกใบหน้าเล็กไว้ในเข่าอดเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้

เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ในระยะประชิด จึงร้องไห้โฮคล้ายเด็กน้อยขึ้นมาทันที ก่อนกอดเหลิ่งจวิ้นอวี๋เอาไว้

“พี่เหลิ่ง เพราะเหตุใด ข้าชอบท่านขนาดนี้ เหตุใดท่านจึงไม่ชอบข้า!”

“ข้อขออภัย ไซฉี เจ้าเป็นสตรีที่ดี น่าเสียดายห้าปีก่อนใจของข้าถูกหญิงสาวที่ชื่อเล่อเหยาเหยาครอบครองไปแล้ว ชั่วชีวิตนี้ข้าก็รักนางเพียงคนเดียว”

สำหรับคำบอกรักของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ เล่อเหยาเหยาซาบซึ้งในใจอย่างยิ่ง

แต่ไซฉีได้ยิน ใบหน้าเล็กร้องไห้เสียใจอดผละจากอ้อมกอดของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ไม่ได้ พลันคล้ายเข้าใจบางอย่าง จึงเอ่ยขึ้น

“ข้าอิจฉานาง เพราะท่านรักนาง นางจึงโชคดียิ่งนัก”

“เป็นข้าที่โชคดีต่างหาก หากไม่ใช่นางปรากฎตัวขึ้น โลกของข้าจะกลายเป็นมืดมน หากไม่มีนาง ชั่วชีวิตนี้ ข้าคงไม่เข้าใจสิ่งใดคือความรัก และไม่รู้สิ่งใดคือความสุข เพราะนางปรากฎตัวขึ้นเพื่อเพิ่มสีสันบนโลกของข้า”

ทุกคำทุกประโยคของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ เอ่ยตามความรู้สึกจริงๆ

เมื่อได้ยินบนใบหน้าไซฉีแม้จะปรากฎความเสียใจ แต่สุดท้ายคือเข้าใจแจ่มแจ้ง

“ที่แท้เป็นเช่นนี้ ท่านรักนางมากจริงๆ”

“ถูกต้อง แม้ตายก็ไม่เปลี่ยนแปลง!”

เหลิ่งจวิ้นอวี๋มีสีหน้าหนักแน่น

สายตาอดมองเล่อเหยาเหยาที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาไปไม่ไกลไม่ได้

เล่อเหยาเหยาเมื่อสัมผัสถึงสายตาเปี่ยมด้วยความรักของเขา หัวใจแทบหยุดเต้น

อวี๋ อวี๋ของเธอ

เล่อเหยาเหยาซาบซึ้งในใจ คิดไม่ถึงกลับเห็นไซฉีล้วงมีดคมกริบด้ามหนึ่งออกมา ส่วนเหลิ่งจวิ้นอวี๋กลับมีท่าทางไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย

เล่อเหยาเหยาเห็นเช่นนั้น ตกใจ ร้องตะโกน ‘ไม่’ ออกมา ร่างกายโผไปกอดเหลิ่งจวิ้นอวี๋ไว้แน่น

เวลานี้ในใจเธอมีเพียงความคิดเดียว นั่นคือไม่ให้อวี๋เป็นอันใดเด็ดขาด แม้ตาย เช่นนั้นให้เธอตายตามไปด้วย

แต่ขณะเล่อเหยาเหยาคิดในใจ และเตรียมใจกับความตาย

รออยู่นานกลับไม่รู้สึกถึงการลงมือของไซฉี จึงสงสัยในใจ เล่อเหยาเหยาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก่อนมองไปยังไซฉีที่อยู่ทางด้านนั้น

เห็นเพียงไซฉีเวลานี้ถือมีดไว้ในมือ ทว่าบนใบหน้ากลับมองเธออย่างตะลึงงัน คล้ายไม่คิดว่าเธอทำเรื่องเช่นนี้ออกมา

เล่อเหยาเหยาเห็นเช่นนั้น คิ้วเข้มขมวดมุ่น แววตาปรากฎความสงสัยขึ้นหลายส่วน ก่อนเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ

“เจ้าคิดฆ่าอวี๋มิใช่หรือ!”

“ผู้ใดบอกว่าข้าจะฆ่าพี่เหลิ่งกัน!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเล่อเหยาเหยา ไซฉีกลับตะลึงงัน ทันใดนั้นคล้ายฉุกคิดขึ้นมาได้ จึงยิ้มอย่างขมขื่น ทว่ากลับคล้ายเข้าใจบางสิ่ง ก่อนเอ่ยขึ้น

“แม้ตายไม่เปลี่ยนแปลง ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง”

ตรงข้ามกับไซฉี เหลิ่งจวิ้นอวี๋ถูกเล่อเหยาเหยากอดไว้แน่น หลังหายตกใจ แววตาเป็นประกายด้วยความซาบซึ้ง

เพราะช่วงเวลาอันตรายที่สุด หญิงสาวที่เขารักต่างคิดถึงเขา จะไม่ให้เขาซาบซึ้งได้เช่นไร!

สาวน้อยที่ทำให้เขาทั้งรักและสงสารผู้นี้

“เด็กโง่ เจ้าช่างโง่เขลาจริงๆ”

“ท่านต่างหากเล่าที่โง่เขลา ข้าปกป้องท่านไม่ให้ถูกทำร้าย แต่ท่านยังด่าทอข้า”

เมื่อได้ยินคำพูดเหลิ่งจวิ้นอวี๋ เล่อเหยาเหยาอดกรอกตาให้เหลิ่งจวิ้นอวี้ไม่ได้ ทว่าดวงตาคู่งามยังคงมองไซฉีอย่างระแวง

เพราะไซฉีพลันหยิบมีดออกมา ต้องการทำสิ่งใดกันแน่ เธอยังไม่รู้คำตอบ!

สำหรับสายตาระแวดระวังของเล่อเหยาเหยา ไซฉีเพียงยิ้มขมขื่นออกมา พลันสูดหายใจเข้าลึกชั่วขณะ ท่ามกลางความตกใจของเล่อเหยาเหยาและเหลิ่งจวิ้นอวี๋ เธอใช้มีดกรีดลงบนข้อมือ

เห็นเช่นนั้น เล่อเหยาเหยาพลันตกใจพุ่งเข้าไปแย่งมีดในมือไซฉี ก่อนเอ่ยตำหนิขึ้น

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ เหตุใดต้องทำร้ายตนเอง!”

แม้ไซฉีคือศัตรูความรักของเธอ แต่เล่อเหยาเหยาก็รู้ว่าไซฉีไม่ใช่คนเลว เธอเพียงรักชายหนุ่มที่ไม่อาจรักเธอเท่านั้น

ดังนั้นเมื่อเห็นไซฉีทำร้ายตนเองเช่นนี้ เล่อเหยาเหยารู้สึกไม่สบายใจ

เหลิ่งจวิ้นอวี๋ที่อยู่ด้านข้างเห็นเข้าก็ขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น

“ไซฉี เจ้า…”

“พี่เหลิ่ง ท่านวางใจ ข้าไม่ได้คิดทำร้ายตนเอง ทว่าหากต้องการกำจัดกู่หนอนพิษลุ่มหลง ท่านจะต้องดื่มเลือดของข้า”

เมื่อเอ่ยขัดคำพูดของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ ไซฉีจึงเอ่ยปากขึ้น

เมื่อได้ยิน เล่อเหยาเหยาและเหลิ่งจวิ้นอวี๋ต่างแปลกใจ ต่อมาพลันตกใจ

ที่แท้ไซฉีทำเช่นนี้ไม่ใช่ทำร้ายตนเอง แต่เพราะเลือดในตัวเธอคือวิธีในการกำจัดกู่หนอนพิษลุ่มหลง

“พี่เหลิ่ง ท่านรีบดื่มเลือดข้าเถิด มิฉะนั้นเลือดข้าคงแห้งเหือดพอดี”

เมื่อสบสายตาแฝงความแปลกใจของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ ไซฉีจึงเอ่ยปากอย่างเป็นปกติ

เหลิ่งจวิ้นอวี๋ได้ยินพลันได้สติ เพราะที่นี่ไม่มีสิ่งใด จึงเพียงต้องชูมือไซฉีขึ้น ก่อนดูดเลือดบนมือของเธอ

หลังผ่านไปนาน ไซฉีคิดว่าพอสมควรแล้ว จึงชักมือตนกลับมา

ทันใดนั้นเหลิ่งจวิ้นอวี๋ฉีกเสื้อผ้าบนกาย เพื่อใช้พันแผลบนข้อมือให้กับไซฉี

เมื่อเห็นเหลิ่งจวิ้นอวี๋ก้มหน้าพันแผลให้ตนอย่างตั้งใจ เขาท่ามกลางแสงแดดเจิดจ้า รูปร่างโดดเด่น แตกต่างเหนือผู้ใด ทำให้เธอใจเต้นแรง

แต่แม้เธอจะรักเขา ทว่ารู้ดีว่าแตงที่ฝืนเด็ดจากต้น ย่อมไม่หวาน!

และชนเผ่าเหมียวของเธอ ถือกฎมีสามีภรรยาเพียงผู้เดียวเท่านั้น แม้เธอจะรักชายหนุ่มผู้นี้เช่นไร น่าเสียดายพวกเขาไร้วาสนาต่อกัน

พอคิดถึงตรงนี้ ไซฉีถอนหายใจออกมาพลันเอ่ยกับเหลิ่งจวิ้นอวี๋ด้วยน้ำตา

“พี่เหลิ่ง ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้รักข้า แต่วันหน้าท่านจะมาที่นี่หรือไม่”

ท่าทางเงยหน้ามองด้วยน้ำตาอันน่าสงสารของไซฉี ทำให้ดวงตาเย็นชาของเหลิ่งจวิ้นอวี๋เป็นประกาย พลันใช้มือกุมมือของเล่อเหยาเหยา ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มขึ้น

“แน่นอน วันหน้าข้าและเหยาเหยาจะมาที่นี่ เพราะข้าถือว่าเจ้าคือน้องสาวของข้า”

“น้องสาวหรือ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ ไซฉีจึงเข้าใจความหมายของเขา

“ไม่ได้เป็นภรรยา เป็นน้องสาวก็ดีทีเดียว”

ไซฉีถอนหายใจออกมา

ในใจแม้จะขมขื่น โดยเฉพาะเมื่อเห็นเหลิ่งจวิ้นอวี๋กุมมือเล็กของเล่อเหยาเหยาไว้แน่น สิบนิ้วเกี่ยวพันกัน ทำให้คนที่เห็นรู้สึกบาดตาและอิจฉาไม่ได้

ไม่รู้จริงๆ ว่าต่อไปเธอจะทำเช่นพวกเขาได้หรือไม่ เจอคนที่ถูกใจ จับมือกันไปชั่วชีวิต ไม่แยกจากกันตลอดไป!

…………………………………………………………………………………