สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?! - ตอนที่ 319 โบยสังหาร
เถาหงถูกเธอมองด้วยสายตาเช่นนี้ พลันรู้สึกแผ่นหลังชาวาบ ความเยือกเย็นถึงกระดูกทะลักจากปลายเท้าขึ้นสู่เหนือศีรษะอย่างรวดเร็ว
เพราะหญิงสาวตรงหน้านี้ แม้จะแต่งกายสง่าหรูหรา แต่กลับทำให้คนรู้สึกดุจงูพิษสวยงามที่ร้ายกาจตัวหนึ่ง
แม้เพียงหางตา แทบทำให้เถาหงตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ ทันใดนั้นไม่สนใจเลือดไหลซึมบนศีรษะ หมอบอยู่บนพื้นโขกศีรษะเอ่ยอ้อนวอนไม่หยุด
“องค์หญิง ทั้งหมดนี้ล้วนมิใช่ความผิดของบ่าว เป็นหญิงสาวที่มีนามว่าซินเอ๋อร์ผู้นั้นทำร้ายองค์ชายสาม องค์หญิงได้โปรดละเว้นชีวิตบ่าวด้วย ยเถิด”
เถาหงโขกศีรษะไม่หยุด ทำให้พื้นสะอาดมันวาวปรากฎรอยเลือดขึ้นมา
เห็นเช่นนั้น อ้าวเทียนเสวี่ยอดปรากฎความเกลียดชังขึ้นมาในแววตาไม่ได้
ทันใดนั้น แค่นเสียงอย่างเย็นชาว่า
“หญิงผู้นั้นสมควรตาย แต่เจ้าก็สมควรตาย!”
เอ่ยถึงตรงนี้ อ้าวเทียนเสวี่ยหรี่ตาลง ก่อนพลันปรากฎไอสังหาร
หลังอ้าวเทียนเสวี่ยเอ่ยจบ ภายในห้องโถงพลันเงียบงัน
อาจเพราะทุกต่างไม่รู้ องค์หญิงสี่จะโหดเหี้ยมเช่นนี้ ตัดสินใจเอาชีวิตคนอย่างง่ายดาย
ส่วนเถาหงตกใจจนโง่งม
เพราะความจริงเธอไม่รู้วันนี้ตนจะมีความตายเข้ามาเยือน
หลังได้ยินคำพูดของอ้าวเทียนเสวี่ย พลันตะลึงงัน และลืมร้องขอชีวิต
เพียงเงยหน้าจับจ้องหญิงสาวงดงามตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
อ้าวเทียนเสวี่ยเห็นเช่นนั้น แววตาเปี่ยมด้วยความเกลียดชัง
ตะคอกใส่เสี่ยวเต๋อจื่อด้านข้างอย่างรำคาญ
“เจ้ามัวตะลึงอันใด รีบพาตัวหญิงชั่วสมควรตายนี้ออกไป โบยให้ตาย!”
เอ่ยถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงอ้าวเทียนเสวี่ยแผ่วเบาคล้ายกำลังเอ่ยถึงดินฟ้าอากาศของวันนี้
แต่ประโยคแผ่วเบาของเธอนี้ จบชีวิตของคนลงได้อย่างง่ายดาย
ภายในวังหลวง ชีวิตของบ่าวในวังช่างไร้ค่าดังมดปลวกจริงๆ
หลังได้ยินคำพูดของอ้าวเทียนเสวี่ย เสี่ยวเต๋อจื่อแม้จะตกตะลึงหวาดกลัว แต่พลันรับคำสั่ง เข้าไปดึงตัวเถาหงลงไป
เถาหงที่ถูกเสี่ยวเต๋อจื่อกดตัวไว้ เวลานี้ได้สติกลับมา ทันใดนั้นเอ่ยปากอ้อนวอนอย่างทั้งกลัวทั้งเกรง
“องค์หญิงโปรดไว้ชีวิตด้วย เรื่ององค์ชายสามไม่ได้เกี่ยวกับบ่าวจริงๆ ไม่เกี่ยวกับบ่าวจริงๆ เพคะ”
หลังได้ยินเสียงร้องขอชีวิตของเถาหง อ้าวเทียนเสวี่ยกลับมีสีหน้าหงุดหงิด
ทันใดนั้นคล้ายฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเดินอย่างงดงาม ไปยืนอยู่ด้านหน้าเถาหงอย่างสบายอารมณ์
ทันใดนั้นโน้มตัวลง ยื่นมือเรียวขาวผ่องจับคางของเถาหงขึ้นมา ก่อนดวงตาแต่งแต้มอย่างสวยงาม แต่กลับเต็มไปด้วยความร้ายกาจดูถูก จับจ้องบนใบหน น้าของเถาหง คล้ายประเมินบางอย่าง
และเอ่ยขึ้น
“ข้าทราบว่าเรื่องพี่สามไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า เจ้ารู้ว่าเหตุใดข้าจึงต้องการให้เจ้าตายหรือไม่!”
หลังได้ยินคำพูดอ้าวเทียนเสวี่ย เถาหงอดส่ายหน้าไม่ได้
อ้าวเทียนเสวี่ยเห็นเช่นนั้น คล้ายรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ พลันยิ้มมุมปากอย่างดูถูกขึ้นมา
ก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า
“เพราะใบหน้าของเจ้า มันทำให้ข้ารังเกียจ!”
พอเอ่ยถึงตรงนี้ สายตาที่อ้าวเทียนเสวี่ยมองเถาหงแฝงไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง
เพราะเพียงเห็นใบหน้านี้ เธอนึกถึงหญิงชั้นต่ำที่แย่งชิงคนที่เธอรักไป
“ลากตัวออกไป!”
“พ่ะย่ะค่ะ!”
เสี่ยวเต๋อจื่อรับคำสั่ง ไม่ว่าเถาหงจะดิ้นร้องขอชีวิตเช่นไร สุดท้ายยังถูกลากตัวออกไป
และหนึ่งชีวิตสูญหายไปเช่นนี้ เงียบงัน ไร้ค่าดังต้นหญ้า
จนกระทั่งหลังเสียงร้องขอชีวิตน่าอนาถใจนั้นค่อยๆเลือนหายไป อ้าวเทียนเสวี่ยจึงพลันรู้สึกตนอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย
แม้หญิงผู้นี้จะไม่ใช่หญิงชั้นต่ำผู้นั้น แต่ผู้ใดให้เธอหน้าตาคล้ายคลึงกับหญิงชั้นต่ำผู้นั้นถึงห้าหกส่วน ดังนั้นเธอจำเป็นต้องตาย!
และเธอจะไม่ปล่อยหญิงชั้นต่ำผู้นั้นไปแน่!
“ซินเอ๋อร์ เจ้ารอก่อนเถิด คิดอภิเษกกับเขา สถานะต่ำต่อยเช่นเจ้า คู่ควรหรือ!”
…
เพราะกำหนดวันอภิเษกสมรสแล้ว ภายในวังเหลิ่งจึงเริ่มวุ่นวายขึ้นมา
เพราะเหลิ่งอวี้เซวียนคือเศรษฐีอันดับหนึ่งในใต้หล้า เมื่อต้องการแต่งหญิงที่ตนรัก ดังนั้นย่อมไม่ยอมให้ซินเอ๋อร์น้อยหน้า
ดังนั้น งานอภิเษกนี้สามารถจัดได้ใหญ่โตเพียงใด เขาจะให้ใหญ่โตที่สุด
จำต้องเชิญคนทั่วใต้หล้า ทำให้ทุกคนทราบ ว่าเขาจะแต่งกับหญิงสาวที่ตนรัก
และตั้งแต่กำหนดฤกษ์ยามวันมงคล ซินเอ๋อร์และเหลิ่งอวี้เซวียนหลังกลับมาถึงวัง ทุกวันต่างไม่มีเวลาว่าง
เหลิ่งอวี้เซวียนก่อนหน้านี้ความจริงงานยุ่งย่างมากอยู่แล้ว จำต้องเพิ่มเวลาในแต่ละวันขึ้นอีกหนึ่งเท่า
เวลานี้เพื่องานอภิเษกสมรสนี้ เขานอกจากทำงาน ยังหาเวลาว่างจัดการความเรียบร้อยของงานครั้งนี้
แน่นอนว่าเหล่าพระชายาออกแรงช่วยจัดการเพื่อเหลิ่งอวี้เซวียนเช่นกัน
ส่วนซินเอ๋อร์ทุกวันจะมีแม่นมช่วยจัดลองเสื้อผ้า อธิบายเรื่องการวางตัวของสตรีเป็นต้น
เหลิ่งอวี้เซวียนแต่ละวันจะส่งผ้าไหมผ้าแพร เครื่องประดับเงินทองจำนวนมากมายมอบให้แก่ซินเอ๋อร์ เพื่อให้เธอเลือกสรร
ดังนั้น แต่ละวันซินเอ๋อร์ก็ยุ่งอย่างมากเช่นกัน
แต่เธอกลับยุ่งอย่างมีความสุข และอิ่มเอม
เพราะไม่นาน เธอจะแต่งงานแล้ว
แต่งงานกับชายที่ตนรัก เธอจะไม่ดีใจหรือ!
สิ่งสำคัญคือ ไม่นานเธอจะได้พบหน้าน้องชายของตน
ก่อนหน้านี้น้องชายเธอเพราะบาดเจ็บ จึงถูกส่งไปรักษากับหมอประหลาด
ต่อมาหมอประหลาดส่งจดหมายมาว่า น้องชายเธอมีพรสวรรค์ด้านวิชาแพทย์ ไม่เพียงสนใจทักษะการรักษาโรคมากมาย สำหรับพวกสรรพคุณของยา เพียงอ่านจดจำไ ได้ทันที คำพูดที่เอ่ยออกไป สามารถเข้าใจได้เพียงรอบเดียว
ดังนั้น หมอประหลาดจึงชื่นชอบและชื่นชมอย่างมาก และทำลายกฏของตนโดยรับเสี่ยวเป่าน้องชายเธอเป็นศิษย์
สำหรับเรื่องนี้ ซินเอ๋อร์ย่อมดีใจอย่างหนัก
เพราะแม้หมอประหลาดนั้น นิสัยจะแปลกประหลาด แต่วิชาแพทย์โดดเด่น เวลานี้เขากลับรับเสี่ยวเป่าเป็นศิษย์ ต่อไปเสี่ยวเป่าจะกลายเป็นหมอ มีความรู้ค ความเชี่ยวชาญ เรื่องมีอนาคตเช่นนี้ เธอจะไม่ดีใจได้หรือ!
และในจดหมายยังเอ่ยว่าเมื่อถึงวันอภิเษกของเธอกับเซวียนนั้น หมอประหลาดจะพาน้องชายของเธอมาร่วมงานอภิเษกของพวกเธอด้วย
เพียงนึกถึงว่าอีกไม่นานจะพบหน้าน้องชายที่น่ารักของตน ซินเอ๋อร์อยากให้วันอภิเษกของเธอและเซวียนมาถึงให้เร็วที่สุด
พอคิดถึงตรงนี้ ซินเอ๋อร์ทั้งคาดหวัง และตื่นเต้น
แต่ทันใดนั้น เสียงเต็มไปด้วยความหยอกเย้ากลับพลันดังขึ้นข้างใบหูเธอ
“นายหญิง กำลังคิดสิ่งใดหรือ ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขขนาดนี้ คงมิได้คิดถึงนายท่านกระมัง จริงๆเลย นายท่านเพิ่งออกไปทำงาน นายหญิงก็คิดถึง งเสียแล้ว ไม่พบหน้ากันเพียงวันเดียว ราวไม่พบกันมาสามปีเสียจริง!”
หลังได้ยินเสียงเต็มไปด้วยความหยอกเย้า ซินเอ๋อร์ที่กำลังอยู่ในภวังค์ของความสุข จึงพลันได้สติ ดวงตาคู่งามหันมองค้อนเสี่ยวหวนที่อยู่ด้านข ข้างอย่างโกรธเคือง
“เจ้าพูดเหลวไหล!”
“ฮ่า ๆ ข้าพูดเหลวไหลที่ใด เห็นชัดว่านายหญิงคิดถึงนายท่าน ฮ่า ๆ เช่นนั้นพวกเรารีบกลับวังกันเถิด พวกเราซื้อของมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้ฟ้ามืดแ แล้ว ไม่รู้นายท่านกลับมาแล้วหรือไม่ หากนายท่านกลับถึงวัง ไม่เห็นนายหญิง ต้องร้อนใจแน่นอน”
เสี่ยวหวนเอ่ยพลางหัวเราะ สายตาที่มองซินเอ๋อร์เปี่ยมด้วยรอยยิ้ม
เห็นเช่นนั้น ซินเอ๋อร์ทั้งเขินอายและขบขัน
ก่อนมองสิ่งของในมือของเสี่ยวหวน และเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิดแล้ว จึงรู้ว่าตนและเสี่ยวหวน เดินเล่นอยู่ด้านนอกมาทั้งวันแล้ว
แม้ทุกวันเซวียนจะให้คนส่งผ้าแพรผ้าไหม เครื่องประดับของมีค่ามามอบให้เธอมากมาย แต่เมื่อเห็นเครื่องประดับงดงามเหล่านั้น เธอกลับปวดใจ
แม้เซวียนจะมั่งคั่ง แต่ไม่ควรใช้จ่ายเช่นนี้!
ดังนั้น เธอจึงเอ่ยขอร้องเซวียน ให้หยุดส่งของให้เธอ และให้เธอออกมาเลือกซื้อด้วยตนเอง
เซวียนได้ยิน ก็รับปาก
และเอ่ยว่างานอภิเษกของพวกเขา สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอมีความสุข
ดังนั้น ซินเอ๋อร์จึงพาเสี่ยวหวน มาเดินซื้อของตลอดทั้งวัน
ทว่ากิจการของเซวียนมีกระจายไปทั่วแคว้น จนกระทั่งต่างแคว้น
แม้ในเมืองหลวง ร้านค้าสิบร้าน มีเก้าร้านที่เป็นของเซวียน
ก่อนหน้านี้ซินเอ๋อร์ไม่ได้ออกมาด้านนอกจึงไม่รู้ เวลานี้ทุกร้านที่เธอเข้าไป เถ้าแก่ของร้านนั้นรีบเข้ามาต้อนรับเธออย่างนอบน้อม
และยังเรียกขานเธอว่านายหญิงอย่างเกรงใจ
สำหรับการต้อนรับเช่นนี้ ซินเอ๋อร์ย่อมตกใจ
เพราะเธอก่อนหน้านี้ เพื่อให้ตนและน้องชายอิ่มท้อง ทำงานหนักมาทุกอย่าง
ในอดีตเธอใช้ชีวิตอยู่ในชั้นต่ำสุด
เวลานี้เธอกลับก้าวกระโดดขึ้นมาเป็นคนชั้นบน
สำหรับการเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้ซินเอ๋อร์ไม่คุ้นชินอย่างยิ่ง
กลับเป็นเสี่ยวหวนด้านข้างเอ่ยอย่างดีใจอิจฉา
“นายท่านรักนายหญิงที่สุดเสียจริง ขนาดยังไม่ได้เข้าพิธีอภิเษก ถึงกับกลัวผู้อื่นจะไม่รู้จักนายหญิง ละเลยนายหญิง ดังนั้นจึงให้คนวาดภาพเ เหมือนของเธอหญิง มอบให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคนได้รับรู้”
หลังได้ยินคำพูดเสี่ยวหวน ซินเอ๋อร์พลันกระจ่างทันที
มิน่าเหตุใดเถ้าแก่ในร้านค้าเหล่านี้ ทุกคนจึงพลันรู้จักเธอ ที่แท้เป็นเช่นนี้
ดังนั้น จากนั้นทุกร้านที่ซินเอ๋อร์ไปซื้อของ ต่างไม่ต้องจ่ายเงิน เพราะพวกนี้คือร้านในเครือของเหลิ่งอวี้เซวียน
หลังเดินซื้อของมาตลอดทั้งวัน ถุงเงินในกระเป๋าเสื้อของซินเอ๋อร์ยังตุงเช่นเดิม
และเวลานี้ ซินเอ๋อร์จึงรู้แจ้งว่าตนกำลังจะอภิเษกกับชายหนุ่มเช่นไร
ชายผู้นี้มีเงินทองมากมายเพียงใดกัน!
และชายผู้นี้ วันหน้าคือสามีของเธอ
พอคิดถึงตรงนี้ ซินเอ๋อร์หวานชื่นในใจ
และเริ่มคิดถึงเซวียนขึ้นมา
เมื่อนึกถึงเซวียนที่ยุ่งกับกิจการทุกวัน เวลานี้ยังต้องยุ่งงานอภิเษกสมรสของพวกเธอ คงเหนื่อยล้ามากแน่!
ไม่รู้เขากลับถึงวังแล้วหรือไม่!
หากยัง วันนี้เธอคิดลงครัวด้วยตนเอง เพื่อทำอาหารง่ายๆ ให้เขาลิ้มลอง
พอคิดถึงตรงนี้ ซินเอ๋อร์อดเพิ่มความเร็วฝีเท้าไม่ได้
เสี่ยวหวนด้านข้างเห็นเช่นนั้น อดเอ่ยหยอกล้อขึ้นอีกครั้งไม่ได้
“เมื่อครู่นายหญิงไม่ยอมรับว่าคิดถึงนายท่าน ตอนนี้กลับเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น สตรีนั้น ปากไม่ตรงกับใจเสียจริง!”
“อืม เสี่ยวหวน เจ้าก็คือสตรีมิใช่หรือ!”
สำหรับคำพูดของเสี่ยวหวน ซินเอ๋อร์รู้สึกหมดคำพูดและขบขัน
เสี่ยวหวนได้ยิน อดกล่าวยิ้มๆ ไม่ได้
“ข้าไม่ได้เอ่ยว่าตนเองปากไม่ตรงกับใจ เพราะสิ่งเหล่านี้คือปัญหาของสตรีทั่วไป!”
“ข้าไม่ได้เอ่ยว่าตนเองปากไม่ตรงกับใจ เพราะสิ่งเหล่านี้คือปัญหาของสตรีทั่วไป!”
เมื่อเห็นเสี่ยวหวนยอมรับตนเองเช่นนี้ ซินเอ๋อร์อดหัวเราะไม่ได้
ซินเอ๋อร์ยังไม่ทันเอ่ยสิ่งใด จู่ๆ พุ่มไม้ด้านหน้าของพวกเธอพลันมีเสียงประหลาดดังขึ้นมา
คล้ายมีคนกำลังเจ็บปวด
YOU MAY ALSO LIKE
