สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?! - ตอนที่ 34 เปลี่ยนชุดให้ท่านอ๋อง + ตอนที่ 35 แต่งตัวให้เขา

ตอนที่ 34 เปลี่ยนชุดให้ท่านอ๋อง

ใบหน้าด้านข้างที่ค่อยๆ โดนแสงแดดนั้น ล้วนดูแข็งแกร่งสมบูรณ์แบบราวเป็นผลงานถูกแกะสลักสร้างสรรค์ขึ้นมาจากเทพหรือปีศาจ

ผิวหนังที่ขาวใสวับวาวดังหยก และโปร่งใสเล็กน้อยเหมือนคริสตัล

เขาใส่ขนตาปลอมหรือไม่

เพราะเธอไม่เคยเจอชายที่มีขนตายาวเช่นนี้มาก่อน หากแต่น่ามองอย่างมาก!

แต่เล่อเหยาเหยาคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย เพราะเมื่อสายตาเธอจ้องมองนัยน์ตาดำขลับที่เย็นชาของชายหนุ่ม ในใจอดสั่นไหวขึ้นมาไม่ได้

ช่างหนาวเย็นจริงๆ

นัยน์ตาดำขลับคู่นั้น คล้ายก้อนน้ำแข็งพันปีที่ไร้ความอบอุ่น

แม้จะถูกเขามองเพียงเล็กน้อย ล้วนทำให้คนรู้สึกว่าเลือดบนร่างกายค่อยๆ แข็งตัวขึ้นทีละน้อย

เล่อเหยาเหยาที่มองเห็นจึงสั่นสะท้านเล็กน้อย หลังจากได้สติพลันก้มใบหน้าลง ไม่กล้าจ้องมองดวงตากับชายหนุ่มที่เหมือนน้ำแข็งพันปีนี้อีกต่อไป

เพราะเธอกลัวว่าจะถูกสายตาเย็นชาของชายหนุ่มแช่แข็งจนตาย

แต่ทว่าในใจกลับคล้ายไม่พอใจ พญายมก็คือพญายม บุคลิกอารมณ์ล้วนเอาแน่เอานอนไม่ได้ เขาเมื่อคืนวานแม้จะเย็นชาเช่นนี้ ทว่าอย่างน้อยไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดจากความหนาวเย็น เหมือนเพิ่งออกมาจากถ้ำน้ำแข็งเช่นนี้

เมื่อควบคุมอาการสั่นได้แล้ว เล่อเหยาเหยาจึงเลียนแบบน้ำเสียงของเหล่าบ่าวรับใช้ในทีวี เอ่ยพูดกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม

“บ่าวคารวะท่านอ๋อง ขอท่านอ๋องอายุยื่นหมื่นปี”

“อืม”

สำหรับการคารวะของเล่อเหยาเหยา ชายหนุ่มเพียงส่งเสียงฮึเบาๆ ออกมา เป็นการตอบรับ

ทันใดนั้นจึงเหนเขาหมุนตัวกลับมา ก่อนที่จะก้าวเดินมาที่เล่อเหยาเหยา

เล่อเหยาเหยาเห็นเช่นนั้น ตกใจจนขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชันขึ้นลามไปถึงขันสันหลัง สายตาที่มองชายหนุ่มจึงปกคลุมด้วยหวาดระแวงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

สีหน้านั้นคล้ายสัตว์ที่อ่อนแอในป่ากำลังหวาดระแวงขณะที่เจอสัตว์ที่แข็งแรง และหวาดกลัวว่าสัตว์ที่ดุร้ายตัวนั้นจะเข้ามาโจมตีตนเองได้ทุกเมื่อ

เขาเดินเข้ามาแล้ว เข้ามาแล้ว เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?!

ในใจเล่อเหยาเหยาจึงตึงเครียด สายตาเพ่งมองที่ใบหหน้าหล่อเหลาที่ไร้ความรู้สึกของชายหนุ่ม

เห็นชัดว่าเป็นใบหน้างดงามไร้ที่ติที่สวรรค์ประทานมา ทว่าบนใบหน้านั้นนอกจากความเย็นชาก็ยังเป็นความเย็นชา

ยังมีดวงตาเย็นชาที่ดำขลับราวน้ำหมึกคู่นั้น เหมือนทะเลสาบพันปีที่ลึกสงบเงียบ จนมองไม่เห็นก้นบึ้ง ไร้ระลอกคลื่น จนทำให้คนไม่อาจล่วงรู้ความคิดในใจของเขา

อีกทั้งเมื่อเห็นฝีเท้าของเขาใกล้เข้ามา เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงกระแสลมที่เย็นยะเยือกรุนแรงสายหนึ่ง กำลังใกล้เขามาหาเธออย่างช้าๆ จนทำเธอใจเต้นเร็วและตื่นเต้นอย่างมาก

ขณะที่เล่อเหยาเหยากำลังถูกกระแสลมแรงจนสั่นสะท้านคิดจะเดินถอยหลังไป พลันเห็นว่าชายหนุ่มกลับหยุดฝีเท้าลงห่างจากตนสามก้าว ก่อนที่จะค่อยๆ กางแขนออกต่อหน้าเล่อเหยาเหยา

เล่อเหยาเหยาพอเห็นสีหน้าพลันตกตะลึง พร้อมไม่เข้าใจว่าจะทำเช่นไร จนเมื่อได้ยินเสียงที่แหบแห้งมีเสน่ห์ทว่าเย็นชาราวน้ำค้างแข็งของชายหนุ่มดังขึ้น

“ยังไม่รีบเปลี่ยนชุดให้ข้าอีก!”

“เออ!? เปลี่ยน ชุด!?”

เมื่อได้ยินดังนั้น เล่อเหยาเหยาจึงเบิกตากว้างขึ้น

ที่แท้เขาเดินเข้ามาหาเธอ เพราะอยากให้เธอช่วยเปลี่ยนชุด เมื่อครู่ทำให้เธอตกใจอย่างมาก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาจึงอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ ทันใดนั้นจึงคล้ายนึกบางอย่างขึ้นมาได้ คิ้วที่ดำสนิดงดงามคู่นั้นจึงขมวดแน่นขึ้น

แม้จะอายุขนาดนี้แล้ว ทว่าเธอยังไม่เคยปรนนิบัติรับใช้ผู้ใด อีกทั้งเสื้อผ้าของคนในสมัยโบราณพวกนี้ยังยุ่งยากเป็นพิเศษด้วย เธอไม่รู้ว่าจะช่วยเขาสวมอย่างไรจริงๆ

แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาหยิ่งยโสด้านบนอีกครั้ง เล่อเหยาเหยาจึงกัดฟันทุ่มสุดตัวเดินเข้าไป

………………………………………………………………..

ตอนที่ 35 แต่งตัวให้เขา

อันที่จริงเมื่อคิดแล้วเธอเป็นประเภทคนรุ่นใหม่ที่มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เพียงสวมเสื้อผ้าชุดเดียว คงไม่มีอะไรยากสำหรับเธอแน่นอน!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาเหยาจึงหมุนตัวพร้อมเบนสายตาไป พลันเห็นเสื้อคลุมและเข็มขัดพวกนั้นบนฉากกั้นด้านหลัง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เล่อเหยาเหยาจึงรีบเข้าไปหยิบของทั้งหมดมา เห็นเพียงตรงนั้นมีเสื้อคลุมสามตัว

ตัวแรกเป็นเสื้อคลุมยาวสีขาวหิมะที่บางอย่างมาก อีกตัวเป็นชุดผ้าไหมที่ใช้ด้ายสีทองและสีเงินวาดลวดลาย ตัวสุดท้ายเป็นเสื้อคลุมยาวสีขาวหิมะที่ใช้ผ้าไหมชั้นดีตัดเย็บขึ้นมา

เมื่อเห็นเช่นนั้น ดวงตาของเล่อเหยาเหยาจึงเป็นประกาย พร้อมกับนึกคิดอยู่ในใจ

ตัวนี้บางขนาดนั้นต้องเป็นเสื้อตัวในแน่นอน เสื้อคลุมยาวสีขาวหิมะตัวนี้เป็นเสื้อตัวกลาง สุดท้ายเสื้อผ้าไหมตัวนี้ต้องเป็นตัวที่สวมด้านนอกแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาเหยาจึงรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาในใจ

ความจริง เรื่องเหล่านี้ไม่ได้ยากอย่างที่คิดไว้เลย!

ขณะที่กำลังภาคภูมิใจในใจ เล่อเหยาเหยาจึงหยิบเสื้อชั้นในที่เบาบางตัวนั้นมา แล้วเดินทางด้านซ้ายมือของชายหนุ่ม

กลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มพลันวางมือด้านขวาลงมา ทำให้เธอโผเข้าไปในความว่างเปล่า

“หือ?”

เล่อเหยาเหยาเห็นดังนั้น ดวงตาตกตะลึงเล็กน้อย ภายในปรากฏความไม่เข้าใจขึ้นมา ก่อนที่จะมองตรงไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม

เห็นเพียงชายหนุ่มนั้นขมวดคิ้วให้เธอ เผยอริมฝีปากเล็กน้อย แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เจ้าไม่ถอดเสื้อชั้นในให้ข้าก่อนหรือ?”

“หา? ถอด เสื้อชั้นใน!?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเล่อเหยาเหยาพลันเบิกกว้าง

พร้อมกับสายตาที่มองไปยังบนตัวของชายหนุ่ม

เห็นเพียงบนตัวชายหนุ่มสวมเสื้อชั้นในสีดำที่เบาบางตัวหนึ่ง ช่วงเอวมีเพียงเข็มขัดแบบธรรมดาที่ผูกไว้อย่างหลวมๆ

บริเวณปกเสื้อแยกออกเล็กน้อยนั้น  จึงปรากฏผิวสีน้ำตาลที่มีเสน่ห์ออกมาอย่างเลือนราง

ถึงแม้ชายหนุ่มไม่ได้เปิดเผยออกมามากมาย ทว่าความรู้สึกเลือนรางนี้ กลับทำให้คนใจเต้นแรงอย่างที่สุด

ทั้งยังปลุกสิ่งที่สัตว์ร้ายตัวน้อยได้กลบฝังเอาไว้ในใจขึ้นมา จนอยากเข้าไปฉีกทึ้งเสื้อชั้นในตรงหน้าให้หลุดออกมา ก่อนที่จะย่ำยีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาทว่านิสัยโหดร้ายนี้ดูอีกสักครั้ง

แน่นอนว่าเรื่องประเภทนี้ เล่อเหยาเหยาทำได้เพียงคิดอย่างลามกอยู่ในใจ ถ้าคิดให้เธอย่ำยีชายผู้นี้จริง เออ ช่างมันเถอะ!

เพราะถึงอย่างไรเขาใช้เพียงนิ้วเดียว ก็สามารถเด็ดหัวเธอได้

เมื่อเล่อเหยาเหยาคิดถึงตรงนี้ ร่างกายพลันสั่นสะท้าน จนกระทั่งมีเสียงไอที่รุนแรงดังขึ้นมา จึงทำให้เธอได้สติกลับมา พร้อมสังเกตเห็นว่า เมื่อครู่ตนเองเพียงคิดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องพวกนั้น จึงทำให้ลืมเรื่องที่ต้องทำไป

ถ้าท่านอ๋องตรงหน้าไม่พอใจเพียงนิดเดียว ศีรษะเธอลงต้องย้ายกลับบ้านเป็นแน่!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เล่อเหยาเหยาถึงไม่สนใจสิ่งใจ ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปถอดเสื้อผ้าให้กับเหลิ่งจวิ้นอวี๋

เพราะเขาผูกที่คาดเอวไว้อย่างหลวมๆ เมื่อต้องปลดจึงง่ายดายอย่างมาก

หลังเล่อเหยาเหยาปลดเข็มขัดนั้นออก เสื้อชั้นในที่เบาบางตัวนั้นพลันแยกออกจากกันจากตรงกลาง

ร่างกายที่สมบูรณ์แบบแข็งแรง พลันปรากฏออกมาตรงหน้าเล่อเหยาเหยาอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน

ผิวหนังเป็นสีน้ำตาลอ่อนดูแข็งแรง ไหล่กว้างเอวแคบ ขาทั้งสองยาวเรียว สะโพกแคบดูงอนเล็กน้อย เนื้อผิวเรียบเนียนอย่างเด่นชัด ทำให้เขาดูคล้ายเสื้อชีต้าร์ในแอฟริกาที่เปี่ยมไปด้วยพละกำลังและความป่าเถื่อน

นี้เป็นร่างกายที่งดงามที่สุดที่เล่อเหยาเหยาเคยเห็นมา แม้กระทั่งนายแบบในทีวีและนิตยสารล้วนไม่อาจเทียบได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น จึงทำให้เล่อเหยาเหยาอดกลั้นที่จะกลืนน้ำลายที่แทบจะไหลลงมาไม่ได้ สายตาที่มองยังร่างกายของชายหนุ่มนั้นก็เป็นประกาย คล้ายกับดวงตาของแมวตาเพชรที่งดงามและน่าหลงใหล!

หากภายในดวงตาของเธอยังเต็มไปด้วยความตกตะลึง ที่ปิดบังไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว จนเห็นได้ชัดว่าประทับใจในตัวชายหนุ่ม

“พอใจกับสิ่งที่ตนเห็นไปทั้งหมดแล้วหรือไม่!?”

………………………………………………………………..