สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1487 ซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

ตอนที่ 1487 ซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

ฮองเฮาของตงอี๋เพิ่งเคยเห็นไป๋ชิงเหยียนเป็นครั้งแรกเช่นเดียวกัน แสงแดดค่อนข้างแรงอีกทั้งหญิงสาวยังอยู่ค่อนข้างไกลฮองเฮาจึงเห็นเพียงใบหน้าและร่างของสตรีที่อยู่บนหลังม้าอย่างเลือนรางเท่านั้น ทว่า แค่ใบหน้าอย่างเลือนรางก็ทำให้ใจของฮองเฮากระตุกวูบแล้ว นางหันไปถาม “พาใต้เท้าหลิ่วและขุนนางคนอื่นของต้าโจวมาหมดแล้วหรือไม่”

“ฮองเฮาไม่ต้องเป็นห่วงเพคะ หม่อมฉันให้คนนำอาหารไปให้คนเหล่านั้นแล้วเพคะ พวกเขาร่างกายอ่อนแอหม่อมฉันจึงตัดสินใจให้พวกเขาพักอยู่ในกระโจมพักผ่อนโดยพลการเพคะ” นางกำนัลข้างกายของฮองเฮากล่าวขึ้น

“เจ้าทำดีมาก” ฮองเฮาพยักหน้า นางมองไปทางรถม้าที่อยู่ด้านหลังไป๋ชิงเหยียน จากนั้นรีบกล่าวขึ้น “รีบไปเชิญคนมา!”

“เพคะ!” นางกำนัลย่อกายรับคำ จากนั้นรีบสั่งให้คนไปเชิญพวกหลิ่วหรูซื่อมา

ไม่นานไป๋ชิงเหยียนจึงยกมือให้กองทัพหยุดเคลื่อนไหว

กองทัพหลายหมื่นหยุดเคลื่อนไหวโดยพร้อมเพรียงกัน หากไม่ใช่เพราะธงเฮยฟานไป๋หมั่งยังโบกสะบัดตามแรงลมจนทรายที่อยู่ปลายเท้าของเหล่าทหารลอยฟุ้งเต็มบริเวณ ชั่วขณะที่กองทัพหยุดเคลื่อนไหวคงเหมือนภาพนิ่งที่น่าตกตะลึงในทันที

ร่างกายของพวกหลิ่วหรูซื่อและทูตของต้าโจวอ่อนแอมาก พวกเขาถูกประคองเดินฝ่ากลุ่มคนออกมาด้านหน้าสุด เมื่อพวกเขาเห็นฝ่าบาทของพวกเขาเสด็จมารับพวกเขาด้วยตัวเอง เมื่อเห็นทหารของกองทัพไป๋ เมื่อเห็นฝ่าบาทในชุดเกราะสีเงินนั่งอยู่บนหลังม้า ขอบตาของพวกเขาจึงร้อนผ่าวขึ้นทันที

“ลำบากพวกท่านแล้ว ตอนนี้องค์ชายสองผู้ก่อกบฏเสียชีวิตแล้ว จักรพรรดินีต้าโจวพาองค์ชายเจ็ดมาส่งที่ตงอี๋ ทุกคนของแคว้นตงอี๋รู้สึกซาบซึ้งในพระคุณของจักรพรรดินีต้าโจวเป็นอย่างยิ่ง ข้ากล่าวภาษาต้าโจวได้ไม่ค่อยคล่องแคล่วนัก รบกวนทูตของต้าโจวช่วยถ่ายทอดให้ข้าด้วย” ฮองเฮากล่าวกับหลิ่วหรูซื่อยิ้มๆ

หลิ่วหรูซื่อแสยะยิ้มเย็นมองไปทางฮองเฮาของตงอี๋แวบหนึ่ง ฮองเฮาหลอกใช้ทูตของต้าโจวอย่างพวกเขาส่งองค์ชายเจ็ดลี้ภัยไปยังต้าโจวอย่างปลอดภัยจนหานเฉิงอ๋องต้องเสียชีวิต ตอนนี้ต้าโจวจะทำลายล้างตงอี๋ ฮองเฮากลับลุกขึ้นมาสังหารองค์ชายสองเพื่อผลักดันให้โอรสของตัวเองได้ขึ้นครองบัลลังก์แทน นางวางแผนทุกอย่างได้ดีจริงๆ

เมื่อเห็นหลิ่วหรูซื่อไม่กล่าวสิ่งใดฮองเฮาก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด ตอนนี้เรื่องทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนใกล้เดินทางมาถึงเมืองหลวงของตงอี๋แล้ว หากจักรพรรดินีต้าโจวไม่อยากให้ต้าเยี่ยนได้ผลประโยชน์ในสงครามครั้งนี้ด้วยย่อมไม่มีทางทำลายแคว้นตงอี๋ให้ดับสูญจนต้องแบ่งผลประโยชน์ให้ต้าเยี่ยนแน่นอน หากต้าเยี่ยนช่วงชิงผลประโยชน์ไปจากสงครามที่ต้าโจวเป็นคนทำได้คงไม่ใช่เรื่องที่ดูดีนัก

เช่นนี้ต้าโจวคงทำได้เพียงสนับสนุนโอรสของนางขึ้นครองบัลลังก์ของตงอี๋เท่านั้น

ฮองเฮาของตงอี๋ไม่ถือสาท่าทีของหลิ่วหรูซื่อ เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนในชุดเกราะสีเงินลงจากหลังม้านางจึงพาขุนนางตงอี๋และพวกของหลิ่วหรูซื่อเดินไปต้อนรับหญิงสาว

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนยืนเอามือไพล่หลังพลางส่งยิ้มให้พวกนางอยู่ที่เดิมฮองเฮาจึงพาเหล่าขุนนางเดินเข้าไปต้อนรับหญิงสาวด้วยท่าทีนอบน้อมอย่างที่สุด “จักรพรรดินีต้าโจว…”

ขุนนางตงอี๋ที่รู้ภาษากลางยืนอยู่ด้านหลังฮองเฮา เขาก้าวเข้าไปทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน “คารวะจักรพรรดินีต้าโจว ฮองเฮาของกระหม่อมกล่าวภาษากลางได้ไม่ค่อยคล่องเท่าใดนัก…”

“มิเป็นอันใด เราพอรู้ภาษาตงอี๋อยู่บ้าง…” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวภาษาตงอี๋ขึ้นโดยไม่รอให้ขุนนางผู้นั้นกล่าวจบ

ฮองเฮาตงอี๋เงยหน้ามองสตรีซึ่งมีใบหน้างดงามตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เหตุใดจักรพรรดินีต้าโจวจึงกล่าวภาษาตงอี๋ได้ดีถึงเพียงนี้กัน

ขุนนางตงอี๋ประหลาดใจเช่นเดียวกัน เมื่อได้สติจึงรีบถอยหลังไปยืนอยู่ด้านหลังฮองเฮาตงอี๋อย่างนอบน้อม

“คารวะฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!” หลิ่วหรูซื่อเดินไปด้านหน้าโดยมีคนคอยประคอง เขานำขุนนางของต้าโจวทุกคนคุกเข่าลงบนพื้น

ทว่า ไป๋ชิงเหยียนรีบเข้าไปพยุงร่างของหลิ่วหรูซื่อไว้ก่อน “ใต้เท้าหลิ่วและขุนนางทุกท่านลำบากแล้ว!”

หลิ่วหรูซื่อกลัวว่าไป๋ชิงเหยียนจะถูกฮองเฮาตงอี๋หลอกใช้ ตอนนี้กองทัพใหญ่ของต้าโจวอยู่ที่นี่แล้ว พวกเขาไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวตงอี๋แม้แต่น้อยดังนั้นหลิ่วหรูซื่อจึงกล่าวขึ้น “ฝ่าบาท ที่ทหารเรือของตงอี๋ไล่ล่าเรือของทูตต้าโจวจนหานเฉิงอ๋องเสียชีวิตเป็นเพราะ…”

“ข้ารู้ดี เจ้าไม่ต้องห่วง” ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าสื่อให้ทหารของต้าโจวช่วยประคองร่างของหลิ่วหรูซื่อไปพักผ่อน

ทว่า หลิ่วหรูซื่อไม่ยอมจากไป เขาถูกประคองให้ไปยืนอยู่ด้านหลังไป๋ชิงเหยียน

ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางฮองเฮาตงอี๋ จากนั้นกล่าวขึ้นด้วยภาษาตงอี๋อย่างไม่รีบร้อน “ฮองเฮาของตงอี๋สังหารองค์ชายสองผู้ก่อกบฏจนสิ้นแล้ว ถือเป็นการแก้แค้นให้หานเฉิงอ๋อง ทหารเรือต้าโจวและองค์ชายเจ็ดแล้ว…”

ตอนที่ฮองเฮาตงอี๋ได้ยินไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถึงหานเฉิงอ๋องและทหารเรือของต้าโจวใบหน้าของนางยังมีรอยยิ้มอยู่ ทว่า เมื่อได้ยินไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถึงบุตรชายของตัวเองใบหน้าของนางเปลี่ยนสีในทันที นางมองไปทางรถม้าพลางพยายามควบคุมสติของตัวเอง “โอ…โอรสของข้ายังปลอดภัยดีใช่หรือไม่”

“ฮองเฮาน่าจะทราบดีว่าทูตของต้าโจวพาองค์ชายเจ็ดหลบหนีไปอย่างยากลำบาก หานเฉิงอ๋องและทหารเรือของต้าโจวเสียชีวิตในสนามรบทั้งหมดเพราะปกป้ององค์ชายเจ็ด ทว่า แม้จะปกป้ององค์ชายเจ็ดไว้ได้แต่แม่ทัพตู้อวี่หลางได้รับคำสั่งจากองค์ชายสองให้สังหารองค์ชายเจ็ดให้ได้ ดังนั้นเขาจึงจุดไฟเผา…” น้ำเสียงนิ่งขรึมของไป๋ชิงเหยียนแฝงไปด้วยความเศร้าโศก “ต่อมาเขาส่งคนไล่ตามองค์ชายเจ็ดไปถึงเมืองจินกว่าน สยงหมัวมัว องครักษ์เจียงโข่วและองครักษ์อีกสิบสี่นายล้วนเสียชีวิตทั้งหมด แม้องค์ชายเจ็ดจะรอดชีวิตมาได้ ทว่า บาดแผล…หมอขึ้นชื่อของต้าโจวรักษาองค์ชายเจ็ดจนหายดี ทว่า ยากจะรักษาแผลที่เสียโฉมบนใบหน้าขององค์ชายเจ็ดได้”

ไป๋จิ่นจื้อประหลาดใจ องค์ชายเจ็ดเสียโฉมตั้งแต่เมื่อใดกัน เหตุใดนางจึงไม่รู้

ฮองเฮาตงอี๋ได้ยินจึงเบิกตาโพลงขึ้นทันที นางเป็นคนส่งบุตรชายของนางหลบหนีไปเอง เหตุใดจึงกลายเป็นถูกขุนนางต้าโจวช่วยพาหนีไปกัน

เมื่อได้สติฮองเฮาตงอี๋จึงมองไปทางไป๋ชิงเหยียนที่มีสีหน้าเคร่งขรึมด้วยความตกตะลึง เมื่อนึกถึงจี้อายุยืนที่ภรรยาของซื่อหลางกรมการคลังนำมาให้ก็รู้สึกขนลุกชันไปทั้งร่าง

บางทีองครักษ์เจียงโขว่อาจไม่ได้เป็นคนไปติดต่อจักรพรรดินีของต้าโจวเมื่อเห็นว่าโอกาสเหมาะสม ทว่า จักรพรรดินีต้าโจวเป็นคนส่งคนไปจับตัวบุตรชายของนาง ซื่อหลางกรมการคลังอาจทรยศนางไม่ก็ถูกจักรพรรดินีต้าโจวหลอกใช้เช่นเดียวกัน

จักรพรรดินีต้าโจวกล่าวว่าบุตรชายของนางเสียโฉมเพราะถูกไฟไหม้ เกรงว่านางคงอยากให้คนอื่นขึ้นครองบัลลังก์แทนบุตรชายของนางแน่นอน

จักรพรรดินีต้าโจวใช้ชีวิตของบุตรชายนางมาข่มขู่นาง หากนางไม่ตกลงจักรพรรดินีต้าโจวคงสังหารบุตรชายของนางทิ้งแน่

ฮองเฮากำกระโปรงของตัวเองแน่น ใบหน้าของนางซีดเผือดจนแทบทรงตัวไม่อยู่ นางกำนัลข้างกายของฮองเฮาก้มหน้าซ่อนดวงตาที่สั่นไหวของตัวเองเช่นเดียวกัน แผนการที่ฮองเฮาวางไว้คงถูกจักรพรรดินีต้าโจวมองออกหมดแล้ว จักรพรรดินีต้าโจวซ้อนแผนของฮองเฮา คิดให้ตัวปลอมขึ้นครองบัลลังก์ตงอี๋เพื่อควบคุมตงอี๋แทน

ฮองเฮาพยายามควบคุมสติของตัวเองไม่ให้ร้อนรน ผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนเดินทางมาถึงแล้ว เสือสองตัวกำลังจะสู้กัน นางยังมีเวลาวางแผนใหม่

ฮองเฮาฝืนยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก จากนั้นทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน “ขอบพระทัยจักรพรรดินีต้าโจวมากที่ทำเพื่อโอรสของข้าถึงเพียงนี้ คนแคว้นตงอี๋ทราบซึ้งในบุญคุณของจักรพรรดินีต้าโจวเป็นอย่างยิ่ง”