สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1506 คุ้มครองให้ปลอดภัย

ตอนที่ 1506 คุ้มครองให้ปลอดภัย

ไทเฮานึกถึงคำกล่าวที่ผู้สำเร็จราชการต้าเยี่ยนบอกนางว่าจะยกทหารห้าหมื่นนายให้เป็นกำลังเสริมของนาง ดูเหมือนตอนนี้จะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว

ไทเฮามองไปทางเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นมองดูปฏิกิริยาของแม่ทัพคนอื่นๆ ของต้าเยี่ยน ใจของนางกระตุกวูบทันที

ผู้สำเร็จการต้าเยี่ยนคงซ่อนทหารห้าหมื่นนายนั้นไว้ในภูเขาริมแม่น้ำเฝ่ยชุ่ย ตอนนี้ทหารห้าหมื่นนายคงตกอยู่ในการควบคุมของไป๋ชิงเหยียนแล้ว มิเช่นนั้นจักรพรรดินีต้าโจวก็คงไม่กล้ากล่าวออกมาอย่างเปิดเผยเช่นนี้

จักรพรรดินีต้าโจวผู้นี้เก่งกาจเกินไปแล้ว ผู้สำเร็จราชการเก่งกาจเพียงใดกัน เหตุใดนางจึงพบที่ซ่อนตัวของทหารที่ผู้สำเร็จราชการต้าเยี่ยนเป็นคนซ่อนเองได้เช่นนี้

จักรพรรดินีต้าโจวนำทัพบุกมาทางทิศตะวันตก ทหารเรือของต้าโจวบุกมาจากทิศใต้ ส่วนต้าเยี่ยนบุกมาจากทิศตะวันออก ตามหลักแล้วทางทิศตะวันออกควรตกอยู่ในการควบคุมของต้าเยี่ยนทั้งหมดถึงจะถูก ไป๋ชิงเหยียนรู้ได้อย่างไรกัน

นิ้วมือของไทเฮาขยับเล็กน้อย นางมองไปทางไป๋ชิงเหยียน จากนั้นนึกถึงเรื่องย้อนเวลาขึ้นมาอีกครั้ง

จักรพรรดินีต้าโจวเคยย้อนเวลาจริงๆ อย่างนั้นหรือ นางต้องเคยเผชิญกับเหตุการณ์นี้มาแล้วจึงรู้เรื่องราวทั้งหมด มิเช่นนั้นนางไม่มีทางเชื่อว่าไป๋ชิงเหยียนจะรู้ที่ซ่อนของทหารต้าเยี่ยนทางทิศตะวันออกซึ่งเป็นเขตควบคุมของต้าเยี่ยนได้

ไทเฮาตงอี๋มองไป๋ชิงเหยียนที่กำลังยกเหล้าขึ้นดื่ม ยิ่งคิดนางก็ยิ่งรู้สึกว่าคือเรื่องจริง นางกำชายกระโปรงแน่น ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในใจ

จักรพรรดิเทียนเฟิ่งกล่าวว่ามีหยกจักจั่นตัวเมียและตัวผู้อยู่อย่างละชิ้น เมื่อนำหยกทั้งสองชิ้นมารวมกันจึงจะสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ไทเฮาของตงอี๋เคยได้ยินตำนานของหยกจักจั่น…ฮองเฮาของเทียนเฟิ่งย้อนเวลากลับไปหลายเพื่อชัยชนะของเทียนเฟิ่ง สุดท้ายนางจึงสูญเสียสามีและบุตรไป

เมื่อไทเฮาคิดถึงตรงนี้ก็ได้สติขึ้นมาทันที การย้อนเวลาจะทำให้ผู้ที่ย้อนเวลาสูญเสียสิ่งที่รักไป หากนางต้องสูญเสียบุตรชายของตัวเองไปเพื่อแลกกับการย้อนเวลานางไม่มีทางทำเด็ดขาด

ไทเฮานึกถึงเรื่องที่ปู่ บิดา อาและน้องชายของไป๋ชิงเหยียนเสียชีวิตลงในสงครามในตอนที่ราชวงศ์ต้าจิ้นยังอยู่!

ใจของนางเต้นรัวกว่าเดิม จู่ๆ นางก็รู้แล้วว่าเหตุใดคนตระกูลไป๋จึงเสียชีวิตลงมากมายเพียงนั้น นั่นคงเป็นสิ่งที่ไป๋ชิงเหยียนต้องสูญเสียจากการย้อนเวลากลับไป!

ไป๋ชิงเหยียนสัมผัสได้ว่าไทเฮาตงอี๋กำลังมองมาที่นาง นางจึงหันไปทางไทเฮาพลางถามขึ้นยิ้มๆ

“ไทเฮาจ้องเรานานเพียงนี้ มีเรื่องอันใดหรือไม่”

ไทเฮากำกระโปรงหรูของตัวเองแน่น นางพยายามฝืนยิ้มให้ไป๋ชิงเหยียน จากนั้นกล่าว

“แค่รู้สึกว่าฝ่าบาทมีทั้งความสามารถและสิริโฉมที่งดงาม ได้ยินว่าพระภัสดาของฝ่าบาทเสียไปนานแล้ว ฝ่าบาท…จะแต่งตั้งวังหลังหรือไม่”

เซียวหรงเหยี่ยนเงยหน้ามองไปทางไทเฮาของตงอี๋ จากนั้นเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ไทเฮามีคุณชายจากตระกูลใดอยากแนะนำให้จักรพรรดินีต้าโจวอย่างนั้นหรือ”

ไป๋จิ่นจื้อที่เพิ่งดื่มเหล้าเข้าปากได้ยินจึงหันไปมองเซียวหรงเหยี่ยนทันทีโดยยังไม่ได้กลืนเหล้าลงไปในลำคอด้วยซ้ำ แหม…พี่เขยของนางกำลังหึงอย่างนั้นหรือ!

ไทเฮาผู้นี้ก็จริงๆ เลย แคว้นตงอี๋มีสภาพเช่นนี้แล้วยังกล้าคิดส่งคนไปอยู่ในวังหลังของพี่หญิงใหญ่อีก

แม้จักรพรรดิชอบมีหญิงงามในวังหลังมากมาย ทว่า ตอนนี้จักรพรรดินีต้าโจวคือพี่หญิงใหญ่ของนาง

เมื่อก่อนจักรพรรดิคือบุรุษ พวกเขามีวังหลังมากมายเพื่อสืบทอดทายาท ทว่า พี่หญิงใหญ่ของนางคือสตรี ยามสตรีคลอดบุตรคือการเหยียบเท้าข้างหนึ่งไปยังปรโลก เป็นสิ่งที่น่ากลัวมากจริงๆ!

พี่หญิงใหญ่ของนางไม่ใช่คนชอบคนจากรูปร่างหน้าตา พี่หญิงใหญ่ไม่มีทางแต่งตั้งวังหลังแน่นอน ต่อให้พี่หญิงใหญ่จะแต่งตั้งขึ้นมาจริงๆ ก็คงถูกพี่เขยของนางกำจัดจนหมดสิ้น!

“นางคือคนของวังหลังย่อมเป็นห่วงเรื่องของวังหลังเป็นธรรมดา จะให้นางมาคุยเรื่องในราชสำนักกับพวกเราอย่างนั้นหรือ…ขอบคุณไทเฮามากที่เป็นห่วง เราไม่ชอบเรื่องเหล่านี้…”

ไป๋ชิงเหยียนกล่าวเสียงเรียบพลางหันไปกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยน

“ตอนนี้ผู้สำเร็จราชการคงไม่สามารถทำลายตงอี๋ได้แล้ว พวกเรามาเจรจาเรื่องค่าชดเชยกันใหม่ดีกว่า”

ใบหน้าของไทเฮาซีดเผือด ทว่า นางไม่กล้ากล่าวสิ่งใดต่ออีกแล้ว

“ในเมื่อจักรพรรดินีต้าโจวและจักรพรรดิตงอี๋ล้วนตรัสออกมาเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นก็จ่ายเงินชดเชยให้ต้าเยี่ยนเจ็ดส่วนก่อน ที่เหลืออีกสามส่วนค่อยจ่ายให้ครบภายในสองปี!”

เซียวหรงเหยี่ยนยกจอกเหล้าชูไปทางท่าป๋าเย่า

ขุนนางตงอี๋รู้ดีว่าต้าโจวไม่บีบคั้นตงอี๋มากนักเพราะเห็นแก่ที่ตงอี๋คือแคว้นบรรณาการของต้าโจว ทว่า ต้าเยี่ยนต้องอยากได้ผลประโยชน์ในตอนนี้ให้ได้มากที่สุดอยู่แล้ว พวกเขาพอใจกับผลลัพธ์ในตอนนี้แล้ว

ขุนนางตงอี๋เห็นจักรพรรดิองค์น้อยของพวกเขาโค้งกายคำนับขอบคุณจักรพรรดินีต้าโจวและผู้สำเร็จราชการต้าเยี่ยนอีกครั้ง พวกเขารู้สึกแย่มาก ตอนที่ลูกหลานของพวกเขาอายุเท่านี้ยังไม่เคยต้องถ่อมตัวให้ผู้ใดจนถึงเพียงนี้เลย

ครั้งนี้ต้าโจวและต้าเยี่ยนนำทัพบุกมาประชิดหน้าประตูเมืองของตงอี๋เท่ากับว่าพวกเขาจ่อดาบอยู่ที่คอของตงอี๋ ตงอี๋ทำได้เพียงทำตามความต้องการของพวกนั้นไม่ว่าพวกนั้นจะเสนอเงื่อนไขใดมาก็ตาม

ทุกคนตกลงเรื่องสัญญาพันธมิตรกันเสร็จในวันที่สองหลังจากจักรพรรดิตงอี๋ขึ้นครองราชย์ กำหนดวันลงนามในสัญญาในวันถัดมาซึ่งก็คือวันที่ยี่สิบหก เดือนสิบ

ทว่า คืนนั้นจักรพรรดิตงอี๋เชิญจักรพรรดินีต้าโจวไปพบในวังหลวง ทุกคนต่างคาดเดากันไปต่างต่างนานา คนส่วนใหญ่คิดว่าจักรพรรดิตงอี๋อาจขอร้องให้ต้าโจวยืดเวลาชดใช้ค่าชดเชยออกไปให้นานกว่านี้เป็นการส่วนตัว ขุนนางตงอี๋รู้สึกปวดใจมาก

ไป๋ชิงเหยียนซึ่งนั่งอยู่ใต้แสงไฟมองดูท่าป๋าเย่า จากนั้นกล่าวขึ้น

“ผู้สำเร็จราชการต้าเยี่ยนน่าจะแนะนำให้ไทเฮาจับเจ้าขังไว้ จากนั้นให้คนคอยคุมไม่ให้เจ้าทำร้ายตัวเอง ดังนั้นเจ้าต้องรีบคุมราชสำนักทั้งหมดไว้ในมือตัวเองให้ได้และชิงกักบริเวณไทเฮาก่อนที่นางจะลงมือ!”

“ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วง กระหม่อมทราบดีพ่ะย่ะค่ะ…”

ท่าป๋าเย่าซึ่งนั่งอยู่ถัดจากไป๋ชิงเหยียนยกมือคารวะหญิงสาว

ไป๋จิ่นเซ่อซึ่งยืนอยู่ข้างกายไป๋ชิงเหยียนมองไปยังท่าป๋าเย่าซึ่งตอนนี้กลายเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่ของตงอี๋ นางกอดกล่องไม้สีแดงในอ้อมกอดแน่นพลางก้มหน้าลงด้วยความเป็นกังวล

“เจ้าเป็นเด็กที่รู้ขอบเขตและมีปณิธานยิ่งใหญ่ ข้าวางใจในตัวเจ้ามาก!”

ไป๋ชิงเหยียนหันไปทางไป๋จิ่นเซ่อ จากนั้นเอ่ยถาม

“เจ้ามีสิ่งใดจะกล่าวกับอวี๋เซิงอีกหรือไม่”

ท่าป๋าเย่าได้ยินคำนี้จึงก้มหน้าลง เขากำหมัดที่วางอยู่บนหน้าตักแน่น ไม่รู้ว่าจะมองสบตาไป๋จิ่นเซ่อเช่นไรดี เขาเคยสาบานกับไป๋จิ่นเซ่อว่าจะอยู่ปกป้องคุ้มครองนางให้ปลอดภัยตลอดชีวิต บัดนี้…หากเขาต้องอยู่ที่ตงอี๋ต่อเขาย่อมไม่สามารถปกป้องนางได้ ที่สำคัญ…ท่าป๋าเย่าอยากแก้แค้น เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดกลับไปหรือไม่