สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1525 ทรงพระเจริญหมื่นปี

ตอนที่ 1525 ทรงพระเจริญหมื่นปี

ไป๋ชิงเหยียนยังเดินทางไปไม่ถึงสถานที่พักรักษาตัว หมอหงและหมอคนอื่นๆ เริ่มทำงานอย่างไม่หยุดพักแล้ว

แม้ระหว่างทางหมอหงจะลองคิดค้นสูตรยารักษาโรคได้หลายสูตร ทว่า พวกเขาต้องเร่งเดินทางมาที่นี่จึงไม่มีเวลาทดลองยาเลยสักครั้ง เขาทำได้เพียงปรึกษาหารือกับบรรดาหมอที่ร่วมเดินทางมาด้วยเท่านั้น หมอหงนำสูตรยาทั้งหมดที่ตัวเองคิดค้นขึ้นมาได้ไปปรึกษากับหมอคนอื่นๆ อย่างไม่คิดปิดบังแม้แต่น้อย

สุดท้ายทุกคนจึงเลือกยาสามสูตรที่หมอทุกคนเห็นด้วยมากที่สุดออกมา

หมอหงคัดแยกผู้ป่วยออกเป็นสามชุดเพื่อใช้ยารักษาโรคสามตัวที่เขาคิดค้นขึ้นมาและรอสังเกตดูว่ายาสูตรใดใช้ได้ผลมากที่สุด

หมอหงที่สวมผ้าปิดบังใบหน้ากำลังแบ่งงานกับหมอคนอื่นๆ ว่าหมอคนใดรับผิดชอบผู้ป่วยคนใด ให้ทหารที่มาช่วยเหลือที่สถานที่พักรักษาตัวช่วยคัดแยกผู้ป่วย ผูกผ้าซึ่งแบ่งเป็นสามสีไว้ที่แขนของผู้ป่วยแต่ละรายเพื่อรักษาด้วยยาสามสูตรตามคำสั่งของหลูผิงอย่างเคร่งครัด

เมื่อหมอที่ตอนแรกขออาสาติดตามไป๋ชิงเหยียนมายังต้าเยี่ยนด้วยความเลือดร้อนเห็นซากศพของชาวบ้านต้าเยี่ยนที่นอนตายเกลื่อนกลาดระหว่างทางก็เกิดความรู้สึกหวาดกลัวและท้อถอยในทันที

หมอหงไม่ได้บังคับหมอเหล่านั้น ตอนนี้พวกเขากำลังปรึกษากันว่าจะทำเช่นไรต่อไปอยู่ใต้ต้นไม้

“ระหว่างทางเป็นเพราะมีฝ่าบาทอยู่พวกเราจึงไม่กล้าถอย รู้อย่างนี้พวกเราควรแกล้งป่วยเช่นเดียวกับหมอหวง เช่นนั้นพวกเราคงไม่ต้องเดินทางมาที่นี่แล้ว”

“นั่นน่ะสิ! โรคระบาดที่นี่รุนแรงกว่าโรคระบาดที่เคยเกิดขึ้นในแคว้นของพวกเรามาก หากติดเชื้อต้องตายสถานเดียว!”

“หากพวกเรารู้ก่อนหน้านี้ว่าโรคระบาดจะรุนแรงถึงเพียงนี้พวกเราก็คงไม่ตามมาด้วยแล้ว อย่างไรคนเหล่านี้ก็ไม่ใช่ชาวบ้านของต้าโจวเสียหน่อย”

“นั่นสิ! แต่พวกเราเดินทางมาถึงที่นี่แล้ว ตอนนี้ยังถูกส่งมารักษาผู้ป่วยที่นี่อีก หากไม่เข้าไปช่วยเหลือก็คงดูไม่ดี ทว่า หากเข้าไปก็กลัว…”

“เมื่อครู่พวกเราบอกกับจงกั๋วอ๋องว่าอยากอยู่ที่นี่ก็เพราะที่นี่ใกล้กับต้าโจวมากกว่า พวกเราจะได้เดินทางกลับไปถึงต้าโจวได้เร็วหน่อย ทุกคนรีบคิดหาวิธีเถิด อย่ามัวถอนหายใจกันอยู่เช่นนี้เลย”

เมื่อไป๋ชิงเหยียนมาถึงนางมองเห็นบรรดาหมอที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้มาแต่ไกล

นางควบม้าเข้าไปใกล้หมอเหล่านั้น หมอเหล่านั้นสังเกตเห็นไป๋ชิงเหยียนเช่นเดียวกัน

หมอคนอื่นๆ รีบหันไปมอง “ฝ่าบาทอย่างนั้นหรือ เหตุใดฝ่าบาทจึงเสด็จมาที่นี่ได้ ที่นี่อันตรายมากนะ!”

“หรือว่า…ฝ่าบาททรงทราบเรื่องที่พวกเราคิดกลับแคว้นต้าโจวจึงเสด็จมาเอาโทษพวกเรากัน”

“เป็น…เป็นไปไม่ได้!”

แผ่นหลังของหมอทุกคนแข็งทื่อ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในแคว้นต้าเยี่ยน แม้ตอนแรกพวกเขาจะเป็น “วีรบุรุษ” ที่กล้าตามเสด็จฝ่าบาทมายังต้าเยี่ยน ฝ่าบาทคงไม่สังหารพวกเขา ทว่า หากฝ่าบาททรงทราบว่าพวกเขาคิดถอยหนี หากนางส่งพวกเขากลับไปต้าโจวโดยที่มีความผิดติดตัว พวกเขาจะมองหน้าคนในบ้านเกิดของตัวเองเช่นไรกัน

ระหว่างที่หมอทุกคนกำลังประมวลผลในสมองว่าจะรับมือกับจักรพรรดินีต้าโจวเช่นไรไป๋ชิงเหยียนก็ขี่ม้ามาหยุดตรงหน้าพวกเขาแล้ว นางกระชากบังเหียนม้าให้หยุดลง หมอเหล่านั้นรีบถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างเข่าอ่อน

ไป๋ชิงเหยียนประคองหมอที่อยู่ด้านหน้าสุดไว้ได้ทัน นางช่วยพยุงให้เขาไม่ล้มลงไปบนพื้น จากนั้นกวาดสายตามองหมอคนที่เหลือราวกับเข้าใจเรื่องทุกอย่าง ทว่า ไม่ได้กล่าวออกไป นางกล่าวเพียง “ลำบากหมอทุกท่านมาปรึกษาวิธีรักษาคนไข้อยู่ที่นี่แล้ว โปรดรับการคำนับจากเราด้วย…”

ทุกคนเห็นไป๋ชิงโค้งกายคำนับพวกเขาจึงรีบคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเข่าอ่อนทันที

“รีบลุกขึ้นเถิด!” ไป๋ชิงเหยียนประคองคนเหล่านั้นให้ลุกขึ้น จากนั้นกล่าว “เราไม่รู้เรื่องการรักษาคนป่วย เราช่วยเหลือทุกท่านไม่ได้จริงๆ เราทำได้เพียงมาเยี่ยมทุกคน เราให้แม่ทัพเฉียนนำถ่าน ผ้านวมและเสื้อบุนวมมาให้ทุกคนด้วย หวังว่าจะช่วยคลายหนาวให้หมอที่ยิ่งใหญ่อย่างทุกท่านได้ เราเข้าไปด้านในกันเถิด!”

เมื่อหมอที่เริ่มมีใจท้อถอย อยากกลับบ้านเกิดของตัวเองเห็นของที่บรรทุกอยู่เต็มรถม้า เห็นจักรพรรดินีฐานะสูงส่งของแคว้นของพวกเขาให้เกียรติพวกเขาถึงเพียงนี้เลือดร้อนที่หายไปเพราะความหวาดกลัวถูกจุดขึ้นอีกครั้ง

“ฝ่าบาทอย่าเสด็จเข้าไปเลยพ่ะย่ะค่ะ ด้านในมีแต่ชาวบ้านที่ติดโรคระบาด หากทรงเป็นอันใดขึ้นมา…ต้าโจวของพวกเราจะสูญครั้งยิ่งใหญ่พ่ะย่ะค่ะ!” ผู้นำของหมอทุกคนกล่าวขึ้น

“ทุกท่านสามารถอยู่ดูแลชาวบ้านที่ติดโรคระบาดในนี้ทั้งวันทั้งคืนได้ เหตุใดเราจะเข้าไปดูไม่ได้กัน เทียบกับความกล้าหาญของทุกท่านแล้ว สิ่งที่เราทำได้ช่างน้อยกว่าทุกท่านที่เสี่ยงอันตรายเดินทางมาช่วยรักษาชาวบ้านที่ติดโรคระบาดที่นี่มากนัก!”

ไป๋ชิงเหยียนและทุกคนที่เดินทางมาที่นี่ล้วนเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แม้ตอนแรกจะเลือดร้อนเพียงใด ทว่า เมื่อเห็นซากศพที่กองราวกับภูเขาตลอดทางที่ผ่านมา พวกเขาจะไม่หวาดกลัวได้อย่างไรกัน

ไป๋ชิงเหยียนมองออกว่าหมอเหล่านี้อยากไปจากที่นี่ ทว่า ในเมื่อนางอยากให้คนเหล่านี้อยู่ช่วยเหลือชาวบ้านที่ติดโรคระบาดเหล่านั้น…นางก็ต้องเกลี้ยกล่อมและสรรเสริญพวกเขาด้วยวาจาที่น่าฟังที่สุด

ไป๋ชิงเหยียนรู้ว่าหากนางข่มขู่พวกเขาพวกเขาก็ต้องทำตามอยู่ดี ทว่า ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอย่างสุดความสามารถของตัวเองหรือไม่