สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 318 เห็นเป็นเด็ก

ตอนที่ 318 เห็นเป็นเด็ก

“หากคุณหนูใหญ่และคุณหนูสี่ไม่รังเกียจ เหยี่ยนเหมาโรงเตี๊ยมไว้ทั้งหมด ล้วนเป็นห้องแยกที่มีลานหญ้าในตัว ไม่มีผู้ใดรบกวนความสงบของคุณหนูทั้งสองแน่นอนขอรับ”

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวจบก็ทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน “คุณหนูใหญ่ไป๋ได้โปรดให้เหยี่ยนได้ตอบแทนบุญคุณสักครั้งเถิดขอรับ”

“เช่นนั้นก็รบกวนเซียวเซียนเซิงด้วยนะเจ้าคะ”

ไป๋จิ่นจื้อพยายามช่วยสร้างความสัมพันธ์ระหว่างไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยน

“ข้าได้ยินมาว่าโรงเตี๊ยมหรูของซั่วหยางมีเรือนแยกทุกเรือน ตกแต่งหรูหรามาก! แต่พอให้ผู้ดูแลหลิวไปจองกลับได้รับคำตอบว่าถูกเหมาไปแล้ว เซียวเซียนเซิงใจป้ำนักเจ้าค่ะ!”

ไป๋ชิงเหยียน “…”

ไป๋ชิงเหยียนหันไปมองไป๋จิ่นจื้อนิ่ง เห็นว่าน้องสาวรีบใช้หน้ากากบังใบหน้าของตัวเองเอาไว้ ไป๋ชิงเหยียนจึงกล่าวขึ้น “เช่นนั้นก็รบกวนเซียวเซียนเซิงด้วยนะเจ้าคะ”

ไป๋ชิงเหยียนจับถุงเงินแน่น นางต้องหาโอกาสคืนหยกจักจั่นให้เซียวหรงเหยี่ยน อาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยมเดียวกันคงจะสะดวกขึ้น

“ลุงหลิว วันนี้เราจะรบกวนเซียวเซียนเซิงพักที่โรงเตี้ยมแห่งนี้ ลุงหลิวตามคนที่ไปหาโรงเตี้ยมกลับมาเถิด”

เซียวหรงเหยี่ยนผายมือเชิญไป๋ชิงเหยียน ไป๋ชิงเหยียนส่งเชือกม้าให้ผู้ดูแลหลิว จากนั้นเดินไปพร้อมกับเซียงหรวเหยี่ยน

ตั้งแต่ที่เยว่สือทราบว่าเจ้านายขอเขาชอบคุณหนูใหญ่ไป๋ เขายิ่งรู้สึกว่าทั้งคู่เหมาะสมกับราวกับกิ่งทองใบหยก นอกจากความนับถือที่มีให้ไป๋ชิงเหยียนแล้ว เยว่สือยังให้ความสนิทสนมกับไป๋ชิงเหยียนในฐานะภรรยาของนายท่านในอนาคตอีกด้วย

“ในเมื่อตอนนี้คุณหนูใหญ่ไป๋อยู่ที่ซั่วหยาง เช่นนั้นคุณหนูใหญ่คงยังไม่เห็นรายชื่อที่ข้าให้คนนำไปส่งให้ที่จวนไป๋เมื่อเช้านี้” เซียวหรงเหยี่ยนใช้น้ำเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน

ไป๋ชิงเหยียนประหลาดใจ “รายชื่ออันใดหรือเจ้าคะ”

“รายชื่อของบัณฑิตของสำนักศึกษากั๋วจื่อเจียนที่ก่อเรื่องในครั้งนี้และญาติสนิทของพวกเขา อีกทั้งหลายวันมานี้พวกเขาพบปะกับผู้ใดบ้าง” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเสียงเบาหวิวอย่างไม่รีบร้อน

นี่คือสิ่งที่ไป๋ชิงเหยียนสั่งให้คนไปสืบ

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนมีสีหน้าประหลาดใจ เซียวหรงเหยี่ยนจึงกล่าวขึ้น “ก่อนที่ข้าจะมาเยือนแคว้นต้าจิ้น ข้าสืบประวัติของบัณฑิตแห่งสำนึกษากั๋วจื่อเจียนและญาติของพวกเขาไว้หมดแล้ว เพราะเสาหลักของแคว้นต้าจิ้นในภายภาคหน้าล้วนมาจากบัณฑิตเหล่านี้ทั้งสิ้น”

ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้กล่าวออกไปว่าในบรรดาบัณฑิตของสำนักศึกษากั๋วจื่อเจียนก็มีคนของเขาอยู่ด้วย

“คนของเซียวเซียนเซิงเยอะกว่าที่ข้าคิดไว้มากเลยเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนจับหยกจักจั่นผ่านถุงเงินของตัวเอง น้ำเสียงราบเรียบ

เซียวหรงเหยี่ยนสืบเรื่องนี้ได้เร็วกว่านาง แสดงว่าเซียวหรงเหยี่ยนมีสายสืบในเมืองหลวงมากมาย

อีกอย่าง การที่เซียวหรงเหยี่ยนสามารถสืบได้อย่างง่ายดายว่าคนเหล่านั้นไปพบปะกับผู้ใดบ้าง แสดงว่าชายหนุ่มีคนอยู่ในสำนักศึกษากั๋วจื่อเจียน

“คนทำการค้า ข้อดีอื่นไม่ค่อยมี ทว่า มักสืบข่าวได้รวดเร็วกว่าผู้อื่นขอรับ” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวจบ เงยหน้าขึ้นก็เห็นแผงขายถังหูลู่[1] เขาจึงหันไปสั่งให้เยว่สือไปซื้อมาสองไม้

“เซียวเซียนเซิงมาทำการค้าที่ซั่วหยางหรือเจ้าคะ” ไป๋ชิงเหยียนถาม

“ใบชาขาวของซั่วหยางขึ้นชื่อมาก ข้าจึงมาดูด้วยตัวเองว่าพอจะทำเป็นการค้าได้หรือไม่ อีกอย่างมีสินค้าบางประเภทจากต้าเยี่ยนที่ข้าตั้งใจจะขายเฉพาะในซั่วหยางเท่านั้น” เซียวหรงเหยี่ยนยกยิ้มมุมปากบางๆ จ้องไปยังไป๋ชิงเหยียนพลางเอ่ยตอบ

ดวงตาของเซียวหรงเหยี่ยนอ่อนโยนและลึกซึ้งเกินไป ราวกับมีความรู้สึกลึกซึ้งแฝงอยู่

นึกถึงถ้อยคำของเซียวหรงเหยี่ยนตอนที่อยู่บนเรือ ไป๋ชิงเหยียนรู้ความรู้สึกของเซียวหรงเหยี่ยนอย่างชัดเจนแล้ว นางกำหยกจักจั่นแน่น ก้มหน้าหลบสายตาของชายหนุ่ม พยักหน้าน้อยๆ

“เช่นนั้นก็ขอให้การค้าของเซียวเซียนเซิงรุ่งเรืองนะเจ้าคะ”

เยว่สือเดินถือถังหูลู่สองไม้กลับมา เซียวหรงเหยี่ยนรับมาหนึ่งไม้พลางยื่นให้ไป๋จิ่นจื้อ ไป๋จิ่นจื้อขอบคุณพลางรับมาอย่างอารมณ์ดี

เซียวหรงเหยี่ยนยื่นอีกไม้หนึ่งให้ไป๋ชิงเหยียน “คุณหนูใหญ่ไป๋…”

ไป๋ชิงเหยียนตะลึง “เซียวเซียนเซิง ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะเจ้าคะ”

“อายุใช้วัดความแก่ ทว่า อาหารไม่ได้เป็นตัววัดขอรับ…” เซียวหรงเหยี่ยนยืนยิ้มน้อยๆ อยู่ท่ามกลางแสงไฟที่สว่างจ้า

เซียวหรงเหยี่ยนเห็นนางเป็นเด็กอย่างนั้นสินะ ไป๋ชิงเหยียนรับถังหูลู่มายิ้มๆ พลางเอ่ยขอบคุณ

คงเป็นใบหน้าของขบวนของเซียวหรงเหยี่ยนโดดเด่นเกินไปจึงเป็นที่สะดุดตาของทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียวหรงเหยี่ยนและไป๋ชิงเหยียนที่เดินเคียงบ่าเคียงไหล่กันตามกลางฝูงชนที่มากมาย

เด็กน้อยซึ่งสวมมงกุฎดอกไม้อยู่บนศีรษะถือตะกร้าดอกไม้สดที่เพิ่งเก็บมาถลาเข้าไปด้านหน้า ยื่นกระเช้าดอกไม้ให้ไป๋ชิงเหยียนอย่างรู้งาน ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นช่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสายิ่งนัก

มารดาของเด็กน้อยเห็นองครักษ์ที่เดินตามไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนเป็นขบวน นางรู้ทันทีว่าคุณหนูและคุณชายสองคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ใช่คนที่ชาวบ้านธรรมดาอย่างนางจะล่วงเกินได้ นางรีบวิ่งออกมาจากแผงดอกไม้อย่างร้อนรน ตะโกนเรียกบุตรสาว “หย่าเหนียง กลับมาเดี๋ยวนี้!”

สาวน้อยหันกลับไปโบกมือยิ้มตาหรี่ให้มารดา ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย พี่ชายและพี่สาวตรงหน้างดงามราวกับเทพบนสวรรค์ พวกเขาต้องเป็นคนดีอย่างแน่นอน

เซียวหรงเหยี่ยนได้ยินว่าสาวน้อยตรงหน้าชื่อหย่าเหนียง ชายหนุ่มโน้มตัวไปลูบศีรษะของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน หยิบดอกไม้ออกมาแล้วยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่ตะกร้าของเด็กสาวแทน

เด็กสาวเบิกตาโพลงมองเงินจำนวนนั้นด้วยแววตาที่เป็นประกาย จากนั้นรีบโบกมือ คืนเงินให้เซียวหรงเหยี่ยน ใช้มือสื่อจำนวนเงินที่ต้องจ่าย

“มิเป็นอันใด ให้เจ้าไว้ซื้อขนมทาน” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเสียงอ่อนโยน

เด็กน้อยส่ายหน้า ไม่ยอมรับเงินจากเซียวหรงเหยี่ยน

“ผู้ดูแลหลิว…” ไป๋ชิงเหยียนเรียก

ผู้ดูแลหลิวรีบล้วงหยิบเหรียญออกมาจากอกจากนั้นใส่ลงในตะกร้าของหย่าเหนียง กล่าวยิ้มๆ “ไปเถิด!”

เด็กน้อยโค้งคำนับขอบคุณ จากนั้นวิ่งกลับไปหามารดาอย่างอารมณ์ดี ชูตะกร้าให้มารดาเห็นเงินที่นางได้จากการขายดอกไม้

เซียวหรงเหยี่ยนหยัดกายขึ้น มองไปยังไป๋ชิงเหยียนที่มองตามแผ่นหลังเด็กน้อยไป มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

มารดาขอเด็กน้อยลูบศีรษะของบุตรสาวอย่างแผ่วเบา ยื่นเงินให้เด็กน้อยพลางชี้ไปยังแผงขายถังหูลู่ เด็กน้อยส่ายหน้า ยัดเงินใส่ถุงเงินของมารดาอย่างแน่วแน่

เซียวหรงเหยี่ยนยื่นดอกไม้ในมือให้ไป๋ชิงเหยียน “คุณหนูใหญ่ไป๋…”

“มอบให้เซียวเซียนเซิงเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว

เซียวหรงเหยี่ยนชะงักไปเล็กน้อย พยักหน้าลง จากนั้นส่งดอกไม้สดให้เยว่สือ

“ขอบพระคุณคุณหนูใหญ่ที่มอบดอกไม้ให้ข้าขอรับ”

เมื่อผู้ดูแลของเซียวหรงเหยี่ยนที่ยืนอยู่หน้าหอเทียนเซียงมองเห็นเซียวหรงเหยี่ยนก็รีบถลกชายชุดเดินลงมาจากันไดสูงอย่างรวดเร็ว เขาทำความเคารพเซียวหรงเหยี่ยนอย่างนอบน้อม

“นายท่าน เตรียมห้องรับรองในหอเทียนเซียงเรียบร้อยแล้วขอรับ”

“เพื่อตอบแทนสำหรับดอกไม้ เหยี่ยนขอเลี้ยงน้ำชาคุณหนูใหญ่ไป๋และคุณหนูสี่นะขอรับ…”

“พี่หญิงใหญ่ เราสามารถมองเห็นหอคอยบูชาประดับไฟของวัดถูหลิงได้จากหอเทียนเซียงเจ้าคะ”

ดวงตาของไป๋จิ่นจื้อเป็นประกาย

“ใช่ขอรับ ข้าจองห้องบนสุดของหอเทียนเซียงเอาไว้ เป็นที่ที่มองเห็นบรรยากาศวัดถูหลิงได้งดงามที่สุดขอรับ!” ผู้ดูแลของเซียวหรงเหยี่ยนกล่าวอย่างรู้งาน

“พี่หญิงใหญ่…” ไป๋จิ่นจื้อกระตุกแขนเสื้อของพี่หญิงใหญ่เบาๆ เมื่อครู่นางตอบตกลงว่าจะพักที่โรงเตี๊ยมเดียวกับเซียวหรงเหยี่ยนโดยพละการไปแล้ว ครั้งนี้นางจะทำตามอำเภอใจเช่นนั้นอีกไม่ได้ มิเช่นนั้นพี่หญิงใหญ่อาจจะโกรธนาง

ไป๋ชิงเหยียนมองดูไป๋จิ่นจื้อด้วยแววตาตามใจ “เช่นนั้นขอรบกวนเซียวเซียนเซิงด้วยนะเจ้าคะ”

“เชิญขอรับ…” เซียวหรงเหยี่ยนเชิญไป๋ชิงเหยียนเข้าไปด้านใน

เด็กรับใช้พาทั้งหมดเดินขึ้นไปชั้นบนสุดของหอเทียนเซียงด้วยท่าทีนอบน้อม ตอนที่กำลังจะเดินขึ้นไปบนชั้นสาม ไป๋ชิงเหยียนได้ยินเสียงกล่าวอย่างเหิมเกริมของคนเมาดังออกมาจากห้องรับรองที่ปิดไม่สนิท

[1] ถังหูลู่ เป็นของหวานที่ใช้น้ำตาลเคลือบแข็งบนผิวของผลไม้สดแล้วเสียบบนไม้ยาวๆ