สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 333 อดสู

ตอนที่ 333 อดสู

ไป๋ชิงเหยียนไม่อยากติดค้างเซียวหรงเหยี่ยนอีก

หญิงสาวปลดถุงทรายที่หนักอึ้งจนคนตะลึงออกจากเรียวขาเล็ก จากนั้นวิ่งเข้าไปต่อสู้กับกลุ่มคนในห้องโถง

เซียวหรงเหยี่ยนมองดูแผ่นหลังของหญิงสาวที่กำลังสู้อยู่กับนางกำนัลของซีเหลียง เขากำดาบในมือแน่นพลางตะโกนเสียงดัง “เยว่สือ คุ้มกันจวิ้นจู่!”

ข้อมือของไป๋ชิงเหยียนยังไม่ได้ฟื้นตัวกลับไปคล่องแคล่วเหมือนดังเมื่อก่อน ร่างกายของนางก็ไม่ได้คล่องตัวเหมือนเดิม หญิงสาวเคลื่อนไหวราวกับนกนางแอ่น

หญิงสาวรับมือกับศัตรูโดยอาศัยเพียงสัญชาตญาณ ความว่องไวและความกล้าหาญของตัวเองเท่านั้น

ดาบคมกริบเยือกเย็นของไป๋ชิงเหยียนพุ่งเข้าใส่ศัตรูอย่างรวดเร็วจนคนมองถึงกับอ้าปากค้าง ทันทีที่ดาบแทงเข้าไป เลือดสดไหลทะลักออกมา เป็นภาพที่น่าสะพรึงยิ่งนัก

หลี่จือเจี๋ยใช้พัดเหล็กของตัวเองขวางดาบเทียนซือซึ่งอยู่ในมือของหลี่เทียนฟู่ที่กำลังจ้องไปทางไป๋ชิงเหยียนเขม็ง ชายหนุ่มเครียดจนเส้นเอ็นปูดขึ้นที่หน้าผาก ตวาดเสียงดังลั่น “ท่านฆ่าไป๋ชิงเหยียนไม่ได้หรอก! ท่านทำเช่นนี้มีแต่จะทำให้ซีเหลียงเดือดร้อนกว่าเดิม ท่านอย่าลืม…ว่าท่านคือองค์หญิงของซีเหลียง!”

ดวงตาของหลี่เทียนฟู่ส่อแววคลุ้มคลั่ง แสยะยิ้มเย็น “ข้ารู้ดีว่าข้าคือองค์หญิงของซีเหลียง!”

หลี่เทียนฟู่หันกลับไปมองร่างของไป๋ชิงเหยียนที่กำลังต่อสู้อยู่กับนางกำนัลของนาง ตวาดออกมาสุดเสียง “ดังนั้นข้าจะให้ซีเหลียงทั้งแคว้นแก้แค้นให้ลู่เทียนจัว!”

หลี่เทียนฟู่ชักดาบกลับมา จากนั้นพุ่งดาบไปที่ลำคอของหลี่จือเจี๋ยอย่างไม่ไว้หน้า หากหลี่จือเจี๋ยใช้พัดเหล็กขวางไว้ไม่ทัน ศีรษะของเขาต้องหลุดร่วงลงพื้นทันทีที่ดาบเทียนซือนั่นตวัดโดนคอเขาอย่างแน่นอน

หลี่จือเจี๋ยเบิกตาโพลง ใช้มืออุดเลือดที่ไหลออกจากลำคอของตนไว้ หลี่เทียนฟู่เป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไรกันถึงลงมือกับเขาอย่างเด็ดขาดเช่นนี้!

ขณะที่หลี่จือเจี๋ยกำลังสู้อยู่กับหลี่เทียนฟู่ นางกำนัลของหลี่เทียนฟู่บ้างก็ล้มตายลง บ้างก็ถูกจับกุม หลี่เทียนฟู่ไม่มีกำลังสนับสนุนอีกแล้ว

“จับกุมตัวหลี่เทียนฟู่ไว้!” องค์รัชทายาทขบกรามแน่น ดวงตาเคร่งขรึมถึงขีดสุด “จับเป็นหรือจับตายก็ได้!”

หลี่จือเจี๋ยหลับตาลง ไม่มีทางแก้ไขแล้ว

หากวันนี้คนเสียสติอย่างหลี่เทียนฟู่เสียชีวิตอยู่ที่นี่ คงได้แต่ยอมรับว่านางทำตัวเอง

ทันทีที่องครักษ์ได้รับคำสั่งก็พากันพุ่งตัวไปยังหลี่เทียนฟู่ทันที

“ไป๋ชิงเหยียน ข้าจะฆ่าเจ้า!” หลี่เทียนฟู่กรีดร้องพลางพุ่งดาบไปยังร่างของไป๋ชิงเหยียน

แสงอาทิตย์ยามกลางวันส่องผ่านผ้าม่านผืนใหญ่ของหน้าต่างเข้ามาด้านใน ไป๋ชิงเหยียนถือดาบยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางกองเลือด ร่างเพรียวระหงของหญิงสาวเต็มไปด้วยไอสังหาร ดวงตาคมกริบราวกับใบมีด แววตาลึกล้ำเยือกเย็นและสงบนิ่งทำให้ผู้คนหวาดกลัว ไม่กล้าสบตาของนาง

นี่เป็นครั้งแรกที่คนตระกูลสูงศักดิ์เผชิญหน้ากับการลอบสังหารที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ และเป็นครั้งแรกที่เห็นไป๋ชิงเหยียนสังหารคน

แม้สตรีผู้นี้จะไม่ได้อยู่ในชุดนักรบ ทว่า ไอสังหารรอบกายนางกลับมีพลังอำนาจยิ่งนัก

กลุ่มของซือหม่าผิงลำคอร้อนผ่าว บีบมือของสหายที่อยู่ข้างกายแน่น พวกเขาจินตนาการภาพพี่สาวไป๋ตอนอยู่ในสนามรบออกทันทีว่าจะองอาจสง่างามเพียงใด จู่ๆ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกนับถือไป๋ชิงเหยียนมากขึ้น

พวกเขากลั้นหายใจรอดูว่าไป๋ชิงเหยียนจะจัดการกับหลี่เทียนฟู่เช่นไร ผู้ใดจะคิดว่าเยว่สือที่กำลังต่อสู้อยู่กับนางกำนัลของซีเหลียงโผล่ออกมาจากที่ใดก็ไม่รู้ ชายหนุ่มต้อนจนหลี่เทียนฟู่ต้องถอยหลังหนีไปหลายก้าว จนในที่สุดก็ล้มลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

เหล่าองครักษ์กรูกันเข้าไป ทว่า เยว่สือยังไม่หายโมโห เขาแกว่งดาบลงบนเส้นเอ็นที่ข้อมือซ้ายของหลี่เทียนฟู่ จากนั้นถีบดาบเทียนซือกระเด็นออกไปไกล ใช้ดาบจี้ไปที่ลำคอของหญิงสาวจนเลือดไหลจึงยอมลดดาบลง

หลี่เทียนฟู่กุมข้อมือซ้ายของตัวเองแน่นด้วยใบหน้าซีดเผือด เจ็บจนกลั้นน้ำตาต่อไปไม่อยู่ กัดฟันมองไปยังเยว่สือที่สีหน้าเต็มไปด้วยไอสังหารทั้งน้ำตา นางเคยเห็นแววตาเช่นนี้ ดังนั้นนางรู้ดีว่าหากนางขยับกายแม้แต่นิดเดียว องครักษ์ผู้นี้ต้องปลิดชีวิตของนางอย่างแน่นอน

ทว่า หากวันนี้นางสังหารไป๋ชิงเหยียนหรือองค์รัชทายาทไม่สำเร็จ นางคงตายเปล่าอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน!

แก้แค้นให้ลู่เทียนจัวไม่สำเร็จ นางจะมีหน้าไปพบลู่เทียนจัวได้อย่างไรกัน

หลี่เทียนฟู่จ้องไปยังไป๋ชิงเหยียนด้วยแววตาอาฆาต ดวงตาของนางพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาจนแทบมองร่างของไป๋ชิงเหยียนไม่ชัดเจน ทว่า นางจำร่างของไป๋ชิงเหยียนได้ขึ้นใจ สลักลึกถึงขั้วกระดูก!

ขอเพียงนางไม่ตาย นางสาบานว่าจะกวาดล้างตระกูลไป๋ให้สิ้นซาก!

หลี่จือเจี๋ยคุกเข่าลงตรงหน้าองค์รัชทายาทพลางกล่าวขึ้น “องค์รัชทายาท กระหม่อมควบคุมองค์หญิงได้ไม่ดีพอถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น! องค์รัชทายาทได้โปรดเห็นแก่ที่องค์หญิงยังไม่ได้ทำร้ายเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่จนได้รับบาดเจ็บไว้ชีวิตนางสักครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ! เมื่อกระหม่อมพาองค์หญิงกลับไปซีเหลียง กระหม่อมจะชดใช้เรื่องนี้กับต้าจิ้นอย่างเหมาะสมที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทแสยะยิ้มเย็นออกมา “องค์หญิงผิงหยางและขันทีที่ต้องการสังหารจวิ้นจู่ช่างรักใคร่กันดีเสียจริง ซีเหลียงกล้าให้องค์หญิงเช่นนี้แต่งงานเข้าจวนองค์รัชทายาท ช่างดูถูกกันมากเกินไปแล้ว!”

หลี่จือเจี๋ยหลับตาลง ปล่อยให้เลือดสดไหลออกมาจากลำคอของตัวเอง “องค์หญิงถูกขันทีผู้นั้นล่อลวง องค์รัชทายาทได้โปรดเห็นแก่ที่ทั้งสองแคว้นเพิ่งลงนามทำสัญญาสงบศึกกันไว้ชีวิตองค์หญิงเถิดพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมรับรองว่าจะชดใช้ให้องค์รัชทายาทและแคว้นต้าจิ้นจนเป็นที่น่าพอใจที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

การชดใช้ก็คงหนีไม่พ้นเงินชดเชยและการสละดินแดน

องค์รัชทายาทเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เหยียนอ๋องพาองค์หญิงซีเหลียงกลับไปยังที่พักเถิด! เราจะให้ทหารเฝ้าที่พักของพวกท่านเอาไว้ หวังว่าเหยียนอ๋องจะเข้าใจ พวกท่านจะเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้แล้ว หลังจากนี้อย่าได้สร้างปัญหาอันใดอีกเด็ดขาด!”

หลี่จือเจี๋ยหลับตาลง ยอมรับอย่างอดสู

งานแต่งงานที่ควรจะครึกครื้นมีความสุขกลับจบลงอย่างวุ่นวายเช่นนี้

หลี่จือเจี๋ยถูกส่งกลับที่พักท่ามกลาง ‘การคุ้มครอง’ ขององครักษ์ขององค์รัชทายาท

หลี่เทียนฟู่ถูกหลี่จือเจี๋ยมัดมือทั้งสองข้าง เดินออกไปด้านนอกท่ามกลางองครักษ์ของซีเหลียง

ขณะเดินผ่านไป๋ชิงเหยียน หลี่เทียนฟู่ชะงักฝีเท้าลง หันไปมองไป๋ชิงเหยียนที่มองมายังนางด้วยสายตาราบเรียบ หญิงสาวหัวเราะเสียงเย็นออกมา กัดฟันกรอดพลางกล่าวเสียงรอดไรฟัน “ไป๋ชิงเหยียน หากข้าไม่ตาย ข้าจะให้ตระกูลไป๋ชดใช้ให้อาจัวทั้งตระกูล!”

“ไป๋ชิงเหยียนจะรอดูเพคะ!” ไป๋ชิงเหยียนก้มหน้าให้เล็กน้อย ท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของหญิงสาวทำให้หลี่เทียนฟู่ยิ่งเกลียดนางเข้ากระดูกดำ

“เจ้าคอยดูเถิด!” หลี่เทียนฟู่ก้าวเท้าออกไปจากประตูห้องโถงอย่างอาฆาตแค้น

องค์รัชทายาทหัวเราะเสียงเย็น “หากนางไม่ใช่องค์หญิงของซีเหลียง บัดนี้นางได้กลายเป็นศพไปนานแล้ว!”

เซียวหรงเหยี่ยนก้มหยิบถุงทรายที่ไป๋ชิงเหยียนใส่เป็นประจำขึ้นมาจากพื้น ยื่นส่งให้องครักษ์ของตัวเอง จากนั้นเดินเข้าไปหาองค์รัชทายาท ยื่นดาบคืนให้เขาด้วยมือทั้งสองข้าง

องค์รัชทายาทมองดูเซียวหรงเหยี่ยน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา เขารับดาบพลางกล่าวยิ้มๆ “นึกไม่ถึงว่าหรงเหยี่ยนจะมีฝีมือการต่อสู้ดีถึงเพียงนี้”

เซียวหรงเหยี่ยนกระชับมือเล็กน้อย หันไปมองทางไป๋ชิงเหยียนยิ้มๆ ถอนหายใจออกมาราวกับเสียดายอันใดบางอย่าง กล่าวขึ้น “จะเทียบกับจวิ้นจู่ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ เดิมทีอยากทำตัวเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม ทว่า ไม่เพียงไม่มีโอกาสนั้น กลับเกือบเจ็บตัวอีกต่างหาก”

เซียวหรงเหยี่ยนสะบัดชายชุดยาวที่ถูกดาบฟันจนขาดวิ่น แสร้งทำเป็นหวาดกลัว “มีดอาบยาพิษเอาไว้ หากถูกเลือดคงไม่รอดแน่ ตอนนั้นเหยี่ยนไม่ทันคิด เหยี่ยน…ยังรู้สึกกลัวอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทหัวเราะออกมาอย่างขบขัน ขยับเข้าไปใกล้เซียวหรงเหยี่ยน “เราไม่บอกเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่เรื่องที่เจ้าหวาดกลัวทีหลังหรอก”