สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 678 ไมตรี

ตอนที่ 678 ไมตรี

ใต้หล้าในตอนนี้ ผู้นำของแต่ละแคว้นพอใจเพียงการได้ครอบครองดินแดนบางส่วนของแคว้นอื่น ไม่มีความทะเยอทะยานอยากครอบครองใต้หล้า ดังนั้นจึงเกิดเหตุการณ์ที่แคว้นต้าจิ้นเป็นใหญ่อยู่เพียงแคว้นเดียว หากต้าเยี่ยนยกกองทัพบุกทำลายแคว้นต้าเว่ย ใต้หล้าต้องเกิดความโกลาหลขึ้นอย่างแน่นอน แคว้นอื่นอาจต้องการเอาตัวรอดโดยการร่วมมือกันบุกทำลายแคว้นต้าเยี่ยน

นอกเสียจากว่าครั้งนี้จะดึงต้าจิ้นเข้ามาร่วมในสงครามด้วย

บังเอิญพอดีที่ตอนนี้ทุกแคว้นต่างรับรู้ว่าองค์หญิงเจิ้นกั๋วได้รับบาดเจ็บหนัก องค์รัชทายาทไม่มีทางส่งไป๋ชิงเหยียนไปสู้รบกับต้าเหลียง เขาจึงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของหญิงสาว

เมื่อคิดได้ดังนี้ เซียวหรงเหยี่ยนจึงเอ่ยเรียกเสียงดัง “เยว่สือ…”

เยว่สือเดินเข้ามาด้านใน กำหมัดคาราวะ “นายท่าน!”

“ให้คนนำจดหมายไปยังเป่ยหรง บอกให้เป่ยหรงส่งทูตไปเจรจากับต้าเหลียง อ้างว่าเป่ยหรงแค้นที่ต้าจิ้นเข้ามาขัดขวางไม่ให้เป่ยหรงโจมตีหนานหรงเพื่อแก้แค้นแทนองค์หญิงหมิงเฉิงแห่งต้าเยี่ยนจึงอยากขอให้ต้าเหลียงร่วมมือกับเป่ยหรงบุกโจมตีต้าจิ้น จากนั้นบอกให้กิจการทั้งหมดของเราที่อยู่ในต้าเหลียงกระจายข่าวว่าต้าเหลียงทำสัญญาสงบศึกกับต้าจิ้นแล้ว ทว่า ไม่ยอมมอบดินแดนบางส่วนให้ต้าจิ้นเสียที ต้าจิ้นไม่พอใจจึงนำทัพไปประชิดชายแดนของต้าเหลียง”

เซียวหรงเหยี่ยนลูบนิ้วไปยังที่วางแขนเก้าอี้ เขาหยุดชะงักลงชั่วครู่ จากนั้นกล่าวต่อ

“จากนั้นบอกให้กวนเซียนเซิงซึ่งอยู่ในเมืองต้าเหลียงไปเข้าเฝ้าองค์ชายสี่แห่งต้าเหลียง แนะนำให้พระองค์นำทัพไปประชิดชายแดนต้าจิ้นเพื่อป้องกันไว้ก่อน”

“ขอรับ!” เยว่สือรับคำแล้วออกไปจัดการทันที

ไม่เพียงเท่านี้ เซียวหรงเหยี่ยนคงต้องเดินทางไปต้าเหลียงสักรอบเพื่อความแน่ใจว่าต้าเหลียงจะไม่มีเวลาแบ่งกำลังบุกไปโจมตีต้าเยี่ยน

เซียวหรงเหยี่ยนเม้มปากแน่น จากนั้นลุกขึ้นยืนพลางตะโกนเสียงดัง

“เตรียมรถม้าไปจวนองค์รัชทายาท”

ช่วงนี้องค์รัชทายาทวุ่นวายอยู่กับงานในราชสำนักจนไม่มีเวลาปลีกตัว เขากำลังหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินว่าเซียวหรงเหยี่ยนมาขอพบ เขาจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาไม่น้อย รีบวางพู่กันลงพลางสั่งให้คนไปเชิญเซียวหรงเหยี่ยนไปที่โถงรับรอง อีกสักพักเขาจะไปพบชายหนุ่ม

เมื่อเฉวียนเอวี๋เห็นคิ้วที่ขมวดแน่นขององค์รัชทายาทคลายปมลง เขาจึงคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ ส่งผ้าเช็ดหน้าเปียกให้องค์รัชทายาท

“องค์ชายทรงเช็ดมือก่อนพ่ะย่ะค่ะ ทุกครั้งที่เซียวเซียนเซิงมาพบ องค์ชายทรงอารมณ์ดีทุกครั้งเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าขององค์รัชทายาทกว้างมากขึ้น “ฐานะของเราและหรงเหยี่ยนแตกต่างกัน เขาเป็นพ่อค้า ได้เดินทางไปทั่วทุกที่ มีวิสัยทัศน์กว้างไกล คุยสนุกสนาน ยามเราได้สนทนากับหรงเหยี่ยน เรามักได้แรงบันดาลใจใหม่ๆ หรือรู้สึกผ่อนคลายเสมอ”

“องค์ชายเป็นถึงองค์รัชทายาท มีภาระมากมายต้องรับผิดชอบ องค์ชายย่อมไม่อาจเดินทางไปทั่วทุกแคว้นได้อย่างอิสระเหมือนเซียวเซียนเซิงอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ลำบากองค์ชายแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เฉวียนอวี๋รับผ้าเช็ดหน้าที่องค์รัชทายาทเช็ดเสร็จแล้วกลับคืนมา

เซียวหรงเหยี่ยนนั่งอยู่ในโถงรับรองด้านหน้า ยังไม่ทันดื่มชาหมดแก้ว องค์รัชทายาทก็มาถึงแล้ว เซียวหรงเหยี่ยนรีบวางถ้วยชาในมือลง จากนั้นลุกขึ้นยืนโค้งคำนับองค์รัชทายาท “คารวะองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”

“หรงเหยี่ยนไม่ต้องมากพิธีกับเราถึงเพียงนี้ นั่งลงเถิด!” องค์รัชทายาทโบกมือให้เซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ประมุข

“เจ้ามาถึงเมืองหลวงหลายวันแล้ว ทว่า ไม่ค่อยมาหาเราเลย วันนี้เจ้ามาที่นี่มีเรื่องอันใดหรือไม่”

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวรับองค์รัชทายาทยิ้มๆ “ฝ่าบาททรงมอบงานเมืองให้องค์ชายทรงดูแล เหยี่ยนทราบว่าองค์ชายคงยุ่งจนไม่มีเวลาปลีกตัวแน่นอน จะกล้ามาเยี่ยมองค์ชายที่จวนบ่อยๆ ได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ วันนี้เหยี่ยนมาอำลาองค์ชาย พรุ่งนี้เหยี่ยนจะเดินทางไปต้าเหลียงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เฉวียนอวี๋เดินอ้อมเสาหินไปหยุดอยู่ข้างกายขององค์รัชทายาท จากนั้นรินชาให้องค์รัชทายาทรับถ้วยชามาถือยิ้มๆ จากนั้นถอนหายใจออกมา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความอิจฉา

“เราอิจฉาเจ้าจริงๆ ที่ได้ไปท่องเที่ยวตามแคว้นต่างๆ เช่นนี้”

“องค์ชายคือองค์รัชทายาทของแคว้นต้าจิ้น ทรงมีฐานะสูงส่ง ชีวิตของพระองค์มีความสำคัญต่อต้าจิ้นมากจะทรงเดินทางอย่างอิสระเหมือนเหยี่ยนได้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ ทว่า หากเหยี่ยนกลับมาเมืองหลวง เหยี่ยนจะมาคาราวะองค์ชายและเล่าเรื่องแปลกๆ ที่เหยี่ยนได้พบเจอมาให้องค์ชายฟังแน่นอนพะย่ะค่ะ หากพบทิวทัศน์ที่สวยงาม เหยี่ยนจะให้ช่างวาดรูปกลับมาฝากองค์ชาย เช่นนี้องค์ชายจะได้รู้สึกเหมือนเดินทางไปพร้อมกับเหยี่ยนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“หรงเหยี่ยนใส่ใจแล้ว” องค์รัชทายาทพยักหน้าให้ยิ้มๆ

“เหยี่ยนมาที่นี่เพราะมีเรื่องบางอย่างอยากสอบถามจากองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวหรงเหยี่ยนคาราวะองค์รัชทายาท

“หลังจากสงครามของต้าจิ้นและต้าเหลียงจบลง ต้าเหลียงแบ่งดินแดนบางส่วนให้ต้าจิ้น แถบชายแดนเกิดการเปลี่ยนแปลง การเดินทางไปต้าเหลียงครั้งนี้ต้องผ่านเมืองหงเชวี่ย ไม่ทราบว่าองค์ชายส่งขุนนางท่านใดไปควบคุมดูแลเมืองหงเชวี่ยพ่ะย่ะค่ะ เมื่อเหยี่ยนทราบจะได้เจรจากับเขาได้ถูกพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อก่อนหากเซียวหรงเหยี่ยนกล่าวประโยคนี้ออกมา องค์รัชทายาทจะเข้าใจในทันทีว่าเซียวหรงเหยี่ยนต้องการให้เขาช่วยบอกกับทางการของที่นั่นให้ขบวนสินค้าของชายหนุ่มผ่านไปได้อย่างราบรื่น

องค์รัชทายาทใช้นิ้วลูบจมูกของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นกล่าวขึ้น “แม้ต้าเหลียงจะแพ้สงครามและยอมสละดินแดนบางส่วนให้เราและทำสัญญาลงนามแล้ว ทว่า พวกเขายังไม่ได้ส่งมอบทะเบียนราษฎร์ให้ต้าจิ้น ที่สำคัญชาวบ้านที่อาศัยอยู่เขตชายแดนระหว่างต้าเหลียงและต้าจิ้นได้รับความเดือดร้อนจากสงครามเป็นอย่างมาก พวกเขาเกลียดแคว้นต้าจิ้น ทางเราก็ใช้กำลังไม่ได้จึงยังจัดการเรื่องนี้ไม่เรียบร้อย น่าปวดหัวมากจริงๆ”

เซียวหรงเหยี่ยนแสร้งทำท่าที่ตกใจ “ทว่า ในเมื่อลงนามในสัญญาแล้ว ต้าเหลียงควรจัดการเรื่องชาวบ้านและส่งมอบทะเบียนราษฎร์ให้ต้าจิ้นเพื่อแสดงความจริงใจในการยุติสงครามแล้วไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทขมวดคิ้วแน่น เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ก็เดือดดาลขึ้นมาทันที

“จักรพรรดิต้าเหลียงทำเป็นไม่รับรู้อย่างหน้าไม่อาย ทูตของต้าจิ้นไปเร่งรัด จักรพรรดิต้าเหลียงอ้างว่าประชวรไม่ยอมพบ โยนเรื่องนี้ให้องค์ชายสี่เว่ยฉีเหิงเป็นคนรับผิดชอบ เว่ยฉีเหิงเป็นคนไม่ได้เรื่องชัดๆ!”

เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางองค์รัชทายาทอย่างตกตะลึง เม้มปากแน่น “เหยี่ยนได้ข่าวมาว่าแคว้นเว่ยของเหยี่ยนกำลังจะร่วมมือกับกองทัพต้าเหลียงแบ่งกันบุกโจมตีต้าเยี่ยนจากทางเหนือและใต้พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสามารถถือโอกาสนี้ส่งทูตไปเจรจาขอเมืองหงเชวี่ยจากต้าเหลียงได้พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ต้าเหลียงไม่มีเวลาจัดการเรื่องนี้ พวกเขาต้องยอมมอบเมืองหงเชวี่ยให้ต้าจิ้นแต่โดยดีแน่พ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทอึ้ง “เจ้าสมกับเป็นคนแคว้นเว่ยจริงๆ ได้ข่าวเร็วยิ่งนัก”

เซียวหรงเหยี่ยนยิ้มน้อยๆ “เหยี่ยนย่อมเป็นห่วงแผ่นดินบ้านเกิดของตัวเองอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ทว่า เหยี่ยนสนิทกับองค์ชาย หากเมืองหงเชวี่ยของต้าเหลียงตกเป็นของต้าจิ้น วันหน้าเหยี่ยนคงเดินทางกำการค้าได้สะดวกกว่าเดิมมากนัก เหยี่ยนย่อมอยากให้ต้าจิ้นได้ดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทชี้นิ้วไปทางเซียวหรงเหยี่ยน “เจ้านี่สมกับเป็นพ่อค้าจริงๆ ทว่า เจ้ากล่าวมีเหตุผล บัดนี้ต้าเหลียงกับแคว้นเว่ยจะบุกโจมตีต้าเยี่ยน นี่เป็นโอกาสอันดีที่เราจะขอแบ่งดินแดนจากต้าเหลียง”

เซียวหรงเหยี่ยนอยู่ที่จวนองค์รัชทายาทสักพัก จากนั้นจึงขอตัวกลับโดยอ้างว่าจะไปอำลาองค์หญิงเจิ้นกั๋ว องค์รัชทายาทรีบเรียกฟางเหล่ามาปรึกษาทันที

ฟางเหล่าได้ยินจึงพยักหน้ายิ้มๆ “เซียวเซียนเซิงผู้นี้ช่างสมกับเป็นพ่อค้าจริงๆ เขารู้ว่าบัดนี้ต้าจิ้นคือแคว้นที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ หากผูกมิตรและช่วยวางแผนให้องค์ชาย วันหน้าเขาย่อมทำการค้าได้สะดวกมากกว่านี้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

“ฟางเหล่าคิดว่าแผนที่หรงเหยี่ยนเสนอให้เราส่งทูตไปขอดินแดนจากต้าเหลียงใช้ได้หรือไม่” องค์รัชทายาทถามฟางเหล่า

ฟางเหล่าพยักหน้า “ได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ เซียวเซียนเซิงกล่าวเช่นนี้กับองค์ชาย กระหม่อมรู้สึกยินดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ ไม่เสียแรงที่องค์ชายมีไมตรีให้เขาพ่ะย่ะค่ะ เขากล่าวเพื่อองค์ชายและเพื่อแคว้นต้าจิ้นอย่างแท้จริงพ่ะย่ะค่ะ ทว่า อย่างไรเซียวเซียนเซิงก็เป็นคนแคว้นเว่ย เขาย่อมคำนึงถึงประโยชน์ของแคว้นตัวเองเป็นหลัก เขาทำได้เพียงเสนอแนะองค์ชายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่อาจกล่าวลึกไปกว่านี้ได้ กระหม่อมจะอธิบายให้องค์ชายฟังอย่างละเอียดเองพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายลองไตร่ตรองตามนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ฟางเหล่าว่ามาได้เลย” องค์รัชทายาทนั่งหลังตรง