สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 17 ตอนที่ 498 ช่องว่างระหว่างยุคสมัยสามพันปี อธิบายยาก!

ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกมา เหล่าคณะทูตต่างแคว้นก็หัวเราะเสียงดัง

ซูจิ่นซีใช้หางตาเหลือบมองมู่หรงเฟิง ทว่ากลับเห็นเพียงใบหน้าไม่แยแสของเขา

มู่หรงเฟิงถือจอกสุรา ค่อยๆ ยกขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ ราวกับไม่แยแสต่อคำยั่วยุโดยเจตนาของคณะทูต

ผู้อื่นอาจทนได้หรืออาจทำเป็นไม่สนใจ ทว่าซูจิ่นซีไม่สามารถทนกับเรื่องเช่นนี้ได้

นางกวาดสายตามองด้วยความเย็นชา คณะทูตต่างตกตะลึงไปชั่วครู่

“ใต้เท้า ข้าคิดว่าท่านเดินทางมาในวันนี้ หาใช่มาร่วมงานเฉลิมฉลองวันพระราชสมภพของมหาอุปราช ทว่ามาสร้างความเกลียดชังมากกว่ากระมัง! ”

แววตาของทูตท่านนั้นพลันเปล่งประกาย

“คำพูดของเจ้าหมายความว่าอย่างไร? ตั้งใจยั่วยุความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นเป่ยอี้กับแคว้นหนานหลีหรือ? ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าเจ้าไม่ใช่คนของแคว้นหนานหลี แต่เป็นคนจากแคว้นจงหนิง? เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาพูดแทนแคว้นหนานหลี? ”

แววตาของซูจิ่นซียังคงเย็นชา

“ถูกต้อง ข้ามาจากแคว้นจงหนิง ทว่าโชคดีที่ตอนนี้ข้าเป็นคนของฉีอ๋อง ดั่งคำกล่าวที่ว่า ได้รับเมตตาจากท่านอ๋อง ก็ต้องแบ่งเบาความกังวลของพระองค์ ฉีอ๋องปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดีมาโดยตลอด แน่นอนว่าข้าย่อมมีสิทธิ์พูดแทนราชสำนักของพระองค์”

ทูตท่านนั้นหยุดชะงักและไม่พูดอันใดอีก

“แม่นางซู เจ้าอย่าเปลี่ยนเรื่อง ทุกคนรอเจ้านานแล้ว เจ้าตอบคำถามนี้ได้หรือไม่กันแน่! ”

“ใช่! เจ้าคิดเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเราด้วยการถ่วงเวลาหรือ? เจ้าตอบคำถามนี้ได้หรือไม่กันแน่? ”

“หากตอบไม่ได้ก็บอก ดูจากปฏิกิริยาของพวกท่านทั้งหลาย คาดว่าคงตอบไม่ได้เช่นกัน ในเมื่อทุกคนตอบไม่ได้ เช่นนั้นก็ไปที่คำถามต่อไปเถิด! ตอนนี้ก็สายมากแล้ว”

“ใช่ อย่าให้ทุกคนต้องเสียเวลาอีกเลย! ”

ซูจิ่นซีฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคนอย่างสงบ ไม่ว่าเสียงนั้นจะดังเพียงใด เนื้อหาในการโต้เถียงจะชัดเจนเพียงใด ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของนางแม้แต่น้อย

ซูจิ่นซียกยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงหันไปเผชิญหน้ากับใต้เท้าจาง

“คำตอบก็คือ ห้าครั้ง ใต้เท้าจาง ท่านดูสิว่าเหมือนกับคำตอบที่ฮองเฮาฉางซุนทิ้งไว้หรือไม่? ”

ใต้เท้าจางฟังเสียงผู้คนโต้เถียงกันราวกับฟังบทเพลง ครู่หนึ่งจึงตอบสนองต่อคำตอบของซูจิ่นซี เขารีบไปดูคำตอบที่อยู่ในคัมภีร์เหล็กผลึกเทพฉบับย่อย

คำตอบถูกผนึกไว้หลายพันปีมาแล้ว และไม่มีผู้ใดเคลื่อนย้าย ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยังเปิดไม่ออก ผู้ตัดสินหลายท่านจึงเข้ามาช่วยใต้เท้าจาง ครู่หนึ่งจึงเอาคำตอบออกมาได้

ฮ่า วัตถุโบราณนับพันปี!

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วแน่น

อย่างไรก็ตาม ใต้เท้าจางยังไม่ทันได้เปิดคำตอบ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

“เป็นห้าข้างได้อย่างไร? ข้าว่าอย่างน้อยต้องมีหกข้างถึงจะถูก! ”

“เป็นหกข้างได้อย่างไร อย่างน้อยต้องแปดข้างไม่ใช่หรือ! ”

“แปดข้าง? เจ้าช่างโง่เขลานัก จำเป็นต้องนำออกมามากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? ตามความคิดของข้า เอาออกมาเพียงสองข้างก็พอแล้วกระมัง? ”

“สองข้าง? คำตอบของเจ้าจะทำได้อย่างไร? เจ้าอธิบายให้พวกเราฟังได้หรือไม่! คำตอบของเจ้ายังน้อยกว่าคำตอบของคนแซ่ซูผู้นั้น ไม่แน่ว่าเจ้าอาจตอบถูกก็ได้ เช่นนั้นก็ดี ทำให้คนแซ่ซูเสียหน้าบ้าง นางจะได้เลิกวางอำนาจอวดเบ่งในแคว้นหนานหลีของข้า เลิกอวดอ้างว่าตนเองเป็นคนของฉีอ๋อง”

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วแน่น นางอวดอ้างว่าตนเป็นคนของมู่หรงฉีตั้งแต่เมื่อใด นางหยิ่งยโส วางอำนาจในแคว้นหนานหลีเมื่อใด?

นางทำหรือ?

อย่างไรก็ตาม ยังคงไม่ขาดแคลนเสียงของความยุติธรรม

“อย่าเอะอะ ใต้เท้าจางนำม้วนคำตอบออกมาแล้ว มาฟังคำตอบของฮองเฮาฉางซุนว่าเป็นอย่างไรเถิด! ”

“ใช่ พวกเจ้าทะเลาะกันไปก็ไร้ประโยชน์ ความคิดของฮองเฮาฉางซุนเป็นสิ่งที่พวกเราสามารถคาดเดาได้ง่ายๆ หรือ? ”

ไม่ว่าผู้คนที่อยู่ด้านล่างจะพูดเช่นไร ซูจิ่นซีก็ยังคงยืดตัวตรง ไม่สั่นคลอน

ใต้เท้าจางค่อยๆ เปิดม้วนคำตอบ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ด้านล่างพลันหยุดลง สายตาทุกคู่เบิกกว้าง ทุกคนต่างเงี่ยหูฟัง รอให้ใต้เท้าจางประกาศคำตอบที่ถูกต้อง

ทว่าใต้เท้าจางกลับมองดูม้วนคำตอบและหันไปมองซูจิ่นซี เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและถอนหายใจ ครู่หนึ่งก็ยังไม่พูดสิ่งใดออกมา

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนร้อนใจจะตายอยู่แล้ว!

“ใต้เท้าจาง พูดออกมาเถิด ม้วนคำตอบเขียนว่าอย่างไร? ”

“ใช่ ท่านแสดงท่าทางอันใดกัน! ”

“พูดสิ คำตอบที่ถูกต้องคืออันใด? คำตอบของแม่นางซูถูกต้องหรือไม่ หรือว่านางตอบผิด? ”

ใต้เท้าจางขมวดคิ้วแน่น

แม้ทุกคนต่างบังคับให้เขาตอบคำถาม ทว่าเขากลับค่อยๆ ปิดม้วนคำตอบ และไม่ตอบคำถามผู้ใดทั้งสิ้น

“แม่นางซู ท่านบอกมา คำตอบที่ว่าจำเป็นต้องหยิบถุงเท้าจำนวนห้าข้างออกมานั้น ท่านคิดได้อย่างไร? มีวิธีการอย่างไร? ”

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วเล็กน้อย

สติปัญญาของคนโบราณแย่ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

เหตุผลง่ายๆ เช่นนี้ ทำไมยังไม่เข้าใจอีก?

เรื่องบทกวีเจ็ดก้าวของเฉาจื๋อ เฉาชงชั่งน้ำหนักช้างตอนอายุเจ็ดขวบ เฉาพีสังหารพี่เพื่อยึดอำนาจตั้งแต่วัยหนุ่ม ซือหม่ากวงทุบถังน้ำ ตำนานเหล่านี้เล่าขานกันมาได้อย่างไร?

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซูจิ่นซีก็อธิบายความคิดของนางอย่างอดทน

“แท้จริงแล้ว นี่เป็นหลักการทางคณิตศาสตร์”

“หลักการทางคณิตศาสตร์? นั่นคือสิ่งใด? ”

ซูจิ่นซีกระตุกมุมปากอย่างแรง

ช่องว่างระหว่างยุคสมัยสามพันปี ผ่านไปโดยไร้คำอธิบาย!

“สมมติว่านำถุงเท้าออกมาก่อนสี่ข้าง ทุกคนลองคิดดู ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดคือสิ่งใด? ”

“แน่นอนว่าถุงเท้าทั้งสี่ข้างนั้นไม่เหมือนกัน! ”

ทันใดนั้น เด็กอายุราวเจ็ดถึงเก้าขวบก็พูดขึ้น

ดูเหมือนยุคสมัยนี้ยังพอมีผู้ที่ฉลาดอยู่บ้าง

เป็นความจริงที่คนโบราณไม่ได้หลอกลวง มีผู้ที่ฉลาดอยู่จริงๆ ทั้งยังจำกัดอยู่เพียงวัยเด็กเท่านั้น ดูเหมือนอายุยิ่งมาก สติปัญญายิ่งลดลง

ตัวอย่างเช่น ผู้คนที่เบิกตากว้าง รอให้ซูจิ่นซีอธิบายต่อ

มองดูผู้คนที่มีรูปร่างอ้วนท้วนสูงใหญ่นั่นแล้ว พวกเขาเทียบเด็กน้อยคนหนึ่งไม่ได้แม้แต่น้อย

ซูจิ่นซีแย้มยิ้มให้เด็กน้อยผู้นั้น

“ถูกต้อง ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดคือทั้งสี่ข้างนั้นไม่เหมือนกัน หากข้าเกิดโชคร้าย หยิบถุงเท้าติดต่อกันสี่ข้างแล้วยังไม่มีข้างใดที่เหมือนกัน เช่นนั้นเมื่อข้าหยิบข้างที่ห้า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเป็นคู่หนึ่งคู่ใดของถุงเท้าสี่ข้างก่อนหน้านั้นแน่นอน ใช่หรือไม่? ”

ใบหน้าของทุกคนพลันปรากฏความกระจ่าง

ทว่ายังมีบางคนที่สมองทึบ แสร้งหลับ ทำเป็นไม่รับรู้ เช่นนั้นเจ้าจะทำอันใดเขาได้

ทันใดนั้น คนผู้หนึ่งก็ยืนขึ้นชี้หน้าซูจิ่นซี

“เจ้ากล่าวไม่ถูกต้อง หากข้าหยิบถุงเท้าข้างที่ห้าขึ้นมาแล้วยังไม่เหมือนกันอีกจะทำอย่างไร? ”

ซูจิ่นซีขมวดคิ้ว มุมปากกระตุกอย่างแรง

ผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงแย้มยิ้ม

“ใต้เท้าจาง รบกวนท่านอ่านเนื้อหาคำถามข้อที่หนึ่งให้พ่อหนุ่มรูปงามผู้นั้นฟังอีกครั้งเถิด”

ใต้เท้าจางไม่ทราบว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นลุกขึ้นยืนเพราะต้องการอธิบายสิ่งใด ดังนั้นเขาจึงทำตามความต้องการของซูจิ่นซี และนำหัวข้อคำถามออกมาอ่านอีกครั้ง

“ที่หัวเตียงของข้า มีถุงเท้าสี่คู่ที่แตกต่างกัน มีAnda มีadisas และมีอดิฮวง ทุกครั้งที่ต้องการสวมถุงเท้า ข้าจะสุ่มเลือกถุงเท้าจากด้านในนั้นออกมาหนึ่งข้าง หลังจากดูแล้วว่ามันยังไม่เข้าคู่ ขอถามว่าข้าต้องหยิบถุงเท้าออกมาอย่างน้อยกี่ข้าง จึงจะยืนยันได้ว่ามีถุงเท้าครบคู่? ”

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางเลื่อนสายตาไปยังใบหน้าของชายผู้นั้น และมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ

“ท่านไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร สติปัญญาของท่านคงไม่เพียงพอ ทว่าคำถามยังต้องทบทวนอย่างถี่ถ้วน หากยังไม่เข้าใจ กลับบ้านไปก็หาถุงเท้ามาวางไว้ใต้หมอนแล้วลองหยิบออกมาดู หยิบดูหลายครั้งเข้า ท่านก็จะเข้าใจเอง”