สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 18 ตอนที่ 512 โยวอ๋อง นางกับข้าอภิเษกกันแล้ว

ดูเหมือนมู่หรงเฟิงจะเข้าใจความคิดของซูจิ่นซี

เขาใช้นิ้วมือเชยคางของซูจิ่นซีขึ้น พลางเหลือบหางตามองไปที่องครักษ์เงาและมู่หรงฉีที่กำลังพัวพันกันอยู่

“เห็นหรือไม่? กระทั่งตัวเขาเองยังไม่สามารถปกป้องตนเองได้ เขาจะมาช่วยเหลือเจ้าได้อย่างไร? หากเจ้ายังมีความรักต่อเขา ก็ไม่ควรทำให้เขาเดือดร้อน”

“ถุย! ”

ซูจิ่นซีถ่มน้ำลายใส่หน้ามู่หรงเฟิงอย่างแรง พลางยกยิ้มมุมปากเย้ยหยัน

“มู่หรงเฟิง จงซีจือไม่รักท่านใช่หรือไม่? ”

คำพูดนี้ทิ่มแทงหัวใจของมู่หรงเฟิงดั่งใบมีด หลังสิ้นเสียงพูดของซูจิ่นซี ท่าทีของมู่หรงเฟิงก็เปลี่ยนไปในพริบตา

เมื่อเห็นสีหน้าของมู่หรงเฟิงมีการเปลี่ยนแปลง ซูจิ่นซีก็รู้สึกเบิกบานในใจ

“คนอย่างท่าน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคือสิ่งใด และไม่รู้ว่าความรักเป็นอย่างไร ไม่แปลกใจที่จงซีจือไม่รักท่าน ท่านรู้หรือไม่ว่าเป็นเพราะเหตุใด? ”

มู่หรงเฟิงพยายามระงับความโกรธ รอให้ซูจิ่นซีพูดต่อไป

ซูจิ่นซียังคงยกยิ้มมุมปากเย้ยหยัน

“เพราะว่า… ท่านไม่คู่ควร! ”

“เจ้ารนหาที่ตาย! ”

มู่หรงเฟิงบีบกรามซูจิ่นซีอย่างรุนแรง และยกร่างของนางขึ้นอีกครั้ง

“ซูอวิ๋นคาย ข้าจะบอกเจ้า ไม่ว่าระหว่างเจ้ากับจงซีจือจะเกี่ยวข้องกันอย่างไร ทว่านางติดค้างข้า ข้าจะเอาคืนจากเจ้าทุกอย่าง”

ขณะที่ร่างของซูจิ่นซีถูกมือของมู่หรงเฟิงยกขึ้นสูงเรื่อยๆ ผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายของนางก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลงมา

“มู่หรงเฟิง ท่านปล่อยนาง! ท่านไม่อาจปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ ท่านจะต้องเสียใจภายหลัง! ”

มู่หรงฉีแทบบ้าคลั่ง เขาแผดเสียงคำรามและดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดกำลัง ใบมีดแหลมคมฟาดฟันเลือดเนื้อ กลิ่นคาวเลือดอันน่าขยะแขยงคละคลุ้งไปทั่วร่าง

ซูจิ่นซีไม่ต้องการต่อสู้ดิ้นรนอีกต่อไป นางไม่ต้องการลดศักดิ์ศรีของตนเองและปล่อยให้ผู้อื่นเหยียบย่ำ ยิ่งไม่ต้องการให้ผู้อื่นเสียสละเพื่อนาง

ซูจิ่นซีหลับตาทั้งสองอย่างยอมรับชะตากรรม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและสิ้นหวัง

“มู่หรงเฟิง ท่านสังหารข้าเสียเถิด! จงซีจือติดค้างท่าน วันนี้ข้าจะชดใช้แทนนาง สังหารข้าเสียเถิด! ”

“หากไม่มีคำอนุญาตจากข้า ผู้ใดจะกล้าสังหารซูจิ่นซี ซูจิ่นซี ข้ายังมีชีวิตอยู่ ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าเหยียบย่ำตนเองเช่นนี้? ”

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดัง ‘ปัง’ ขึ้นข้างหู และน้ำเสียงเย็นชาที่คุ้นเคย ทั้งยังเกรี้ยวกราดและไร้ความอบอุ่น

ตามมาด้วยเสียงอาวุธแหลมคมที่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว

น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชา กลิ่นเลือดในอากาศ มือของมู่หรงเฟิงที่ควบคุมตัวซูจิ่นซีไว้คลายออกอย่างกะทันหัน ทำให้ร่างของซูจิ่นซีตกลงบนเตียง

แม้ซูจิ่นซีไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ทว่าร่างกายของนางสั่นเทาราวกับตะแกรงร่อนแกลบ สุดท้ายน้ำตาก็ไหลรินดั่งสายน้ำ

ซูจิ่นซีต้องการเงยหน้ามองเพื่อยืนยันว่า เมื่อครู่นี้ สิ่งที่นางได้ยินทั้งหมดเป็นความจริง ทว่านางไม่กล้าแม้แต่จะใช้หางตาเหลือบมอง นางไม่กล้าจริงๆ

นางเกรงว่าหากได้เห็นแล้ว จะเป็นดั่งการฝ่าฝืนคำสั่ง แอบเข้าไปในดินแดนต้องห้ามของเทพเจ้า และนางจะถูกลงทัณฑ์ตลอดกาล

และหากบทลงโทษนั้นเป็นภาพลวงตา เป็นการดิ้นรนอันแสนเจ็บปวด เป็นการสูญเสียที่มิอาจทนได้ เช่นนั้น นางจะทนรับมันได้อย่างไร?

ขณะที่ภายในใจของซูจิ่นซีกำลังขัดแย้งกันเอง ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นที่ข้างหู

“เด็กโง่ กระทั่งแรงจะยืนยังไม่มีหรือ? เจ้าอ่อนแอถึงเพียงนี้ ผู้ใดบอกให้เจ้าทำเช่นนี้? ”

ขณะเดียวกัน ภาพที่คุ้นเคยและชุดสีดำที่มีกลิ่นอายความเย็นชาก็นำพาลมหนาวเย็นจากอากาศลงมาปกคลุม ทั้งยังปิดบังความอัปยศบนตัวนาง

ร่างของนางพลันตกสู่อ้อมกอดอันกว้างใหญ่ที่แสนคุ้นเคย และเผชิญหน้ากับการต่อสู้อันดุเดือดอย่างรวดเร็ว

เสียงอุทานอันน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นข้างหู เสียงร่างที่ไร้ลมหายใจล้มลงบนพื้น ทั้งยังมีกลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งตลอดเวลา

มือของซูจิ่นซีที่พันรอบคอคนผู้นั้นค่อยๆ กระชับแน่นขึ้น น้ำตายังคงไหลรินไม่ขาดสาย นางไม่กล้าเชื่อในสายตาตนเอง

รูปลักษณ์ที่เปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาและความกล้าหาญ คิ้วและดวงตาที่งดงาม ใบหน้าคมสันราวกับใบมีด ดวงตาลึกซึ้ง สันจมูกโด่งได้รูป และริมฝีปากบางที่คุ้นเคย

ดูเหมือนการกำมือให้แน่นจะเป็นวิธีเดียวที่ช่วยยืนยันได้ว่า ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นความจริง

“เด็กโง่ เจ้าจะบีบคอข้าให้ตายหรืออย่างไร? ”

เยี่ยโยวเหยามองมาด้วยแววตาเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเขาโหดร้ายกับซูจิ่นซี ทว่าในน้ำเสียงกลับเผยให้เห็นความอ่อนโยน

ซูจิ่นซีไม่ต้องการพูดสิ่งใด นางทำเพียงประทับรอยจูบไปที่ริมฝีปากของเยี่ยโยวเหยาอย่างแผ่วเบาด้วยท่าทีเงอะงะ

ยามนี้ คำพูดมากมายถูกปกปิดด้วยจุมพิต

ดูเหมือนเยี่ยโยวเหยาจะชะงักด้วยความตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าช่วงเวลาวิกฤติ ซูจิ่นซีจะมีพฤติกรรมอุกอาจเช่นนี้

ทันใดนั้น มือขนาดใหญ่ก็โอบเอวซูจิ่นซีแน่น และจุมพิตซูจิ่นซีกลับอย่างดุดัน อย่างไรก็ตาม การจุมพิตไม่มีผลต่อการใช้มืออีกข้างของเขา เขายังคงต่อสู้ฆ่าฟันชีวิตคนที่บุกเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ มู่หรงฉีที่กำลังหมดเรี่ยวแรงก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้

“ป่านนี้แล้ว ไม่คิดว่ายังเอาแต่ใจเช่นนี้”

เพื่อช่วยเหลือซูจิ่นซี เยี่ยโยวเหยาที่กำลังโกรธเกรี้ยวจึงวาดกระบี่ยาวไปทางมู่หรงเฟิง เดิมทีกระบี่ยาวนั้นพุ่งไปที่หลังของมู่หรงเฟิง และโจมตีจุดตายในกระบวนท่าเดียว

โชคดีที่มู่หรงเฟิงหลบหลีกได้ทันเวลา เขาปล่อยมือจากซูจิ่นซีอย่างรวดเร็ว กระบี่ยาวได้ทำลายแขนข้างหนึ่งของเขา ทว่าไม่ได้ทำร้ายเขาจนถึงแก่ชีวิต

อย่างไรก็ตาม แขนขาดข้างหนึ่งไม่ใช่เรื่องเล็ก มู่หรงเฟิงใช้เวลาชั่วครู่จึงตั้งสติจากเหตุการณ์ไม่คาดคิดและความเจ็บปวดอย่างกะทันหัน เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยอาการมึนงงจากความเจ็บปวด และพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อแย่งชิงสตรีที่อยู่ในอ้อมกอดของบุรุษอื่น สตรีที่เขาต้องการจับมาเป็นพระชายาและแสดงความรักอย่างเปิดเผย

ภายในใจของมู่หรงเฟิงเดือดดาลสุดขีด ทันใดนั้น เขาก็เกิดความรู้สึกราวกับว่าแตงที่เขาปลูก เมื่อสุกกลับร่วงหล่น เป็นความรู้สึกราวกับถูกแย่งชิงของรัก

มู่หรงเฟิงกำลังยกกระบี่ข้างกายขึ้นต่อกรกับเยี่ยโยวเหยา ทว่าความเจ็บปวดจากแขนที่ถูกตัดขาด ทำให้อารมณ์ที่ไม่อาจควบคุมได้นั้น กลับมาสู่ความจริงในชั่วพริบตา

ตอนที่เยี่ยโยวเหยาปรากฏตัว เขาพูดสิ่งใด?

มู่หรงเฟิงหรี่ตาลง พลางคิดทบทวนสิ่งที่เยี่ยโยวเหยาพูดกับซูจิ่นซีก่อนหน้านี้อีกครั้ง

แคว้นจงหนิงมีเสียงร่ำลือว่า เยี่ยโยวเหยาไม่ใกล้ชิดสตรี ทว่าโยวอ๋อง เทพสังหารผู้ไม่เคยเข้าใจความรักระหว่างชายหญิง ได้อภิเษกสมรสกับพระชายาผู้หนึ่งซึ่งเป็นที่โปรดปรานอย่างมากและเป็นที่รู้กันทั่ว

หรือว่า…

มู่หรงเฟิงครุ่นคิดอย่างละเอียด ไม่นานก็ระบุฐานะที่แท้จริงของซูจิ่นซีได้

ไม่ว่าจะเป็นซูอวิ๋นคายหรือพระชายาโยวอ๋อง วันนี้ ความอัปยศที่บุกรุกเข้ามาในวังหลวง และความแค้นต่อแขนข้างนี้ มู่หรงเฟิงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่นอน

เมื่อครุ่นคิดมาถึงตรงนี้ มู่หรงเฟิงก็นึกแผนการขึ้นมาในใจ ดวงตาของเขาพลันเผยให้เห็นความเจ้าเล่ห์เย็นชา

เขาพยุงแขนที่หักและยืนขึ้นในระยะไกล

“เยี่ยโยวเหยา ซูอวิ๋นคายได้อภิเษกเป็นพระชายาของข้าแล้ว ท่านทำเช่นนี้นับเป็นการล่วงเกิน ท่านกำลังท้าทายศักดิ์ศรีและอำนาจของแคว้นหนานหลีใช่หรือไม่? ”

อภิเษกกันแล้ว?

ซูจิ่นซีตกตะลึง ทันใดนั้นนางก็ปล่อยเยี่ยโยวเหยา และหันไปมองมู่หรงเฟิงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“มู่หรงเฟิง… ท่านกำลังพูดสิ่งใด? ”