สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 20 ตอนที่ 594 อย่าให้ข้าเห็นเจ้าอีก

‘ขวับ ขวับ ขวับ’ หลังสิ้นเสียงพูดของหลิงเซียวจวิ้นจู่ องครักษ์หลายคนพลันปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าและควบคุมตัวซูจิ่นซีไว้

ซูจิ่นซีเหลือบมองเหล่าองครักษ์ด้วยสายตาเย็นชา ทั้งยังมีท่าทีรังเกียจ นางหรี่ตาลงมองถ้วยชาที่หมุนอยู่ในมือ ราวกับกำลังชื่นชมงานฝีมือที่สวยงาม

“จะจับตัวข้าโดยใช้พวกสวะเพียงไม่กี่คนเช่นนั้นหรือ? ”

วรยุทธ์ของซูจิ่นซีในตอนนี้ องครักษ์เพียงไม่กี่คนของจวนจวิ้นจู่ล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง

สีหน้าของหลิงเซียวจวิ้นจู่พลันซีดขาว

ทันใดนั้น นางก็พับแขนเสื้อขึ้น “หากพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า เช่นนั้นจวิ้นจู่อย่างข้าจะลงมือเอง! เป็นอย่างไร? ท่านหมอซู เจ้ามาประลองวรยุทธ์กับจวิ้นจู่อย่างข้าอีกครั้งก็แล้วกัน! ”

ก่อนหน้านี้ที่งานร้อยบุปผาในสวนบุปผชาติวังหลวง หลิงเซียวจวิ้นจู่ได้เปิดเผยฝีมือของตนเองแล้ว เรื่องนี้จึงไม่เป็นความลับอีกต่อไป นางไม่ต้องปิดบังสิ่งใดอีก

อย่างไรก็ตาม ไม่คิดว่าซูจิ่นซีไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมองด้วยซ้ำ สายตาของนางทวีความดูถูกเหยียดหยามยิ่งกว่าตอนที่มองเหล่าองครักษ์พวกนั้นเสียอีก

ไม่ใช่ว่าเคยประลองกันแล้วหรือ?

ผู้ที่เคยแพ้ซูจิ่นซีมาแล้ว ยังพูดจาโอ้อวดได้ถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่าหลิงเซียวจวิ้นจู่ไปเอาความมั่นใจมาจากที่ใด

หลิงเซียวจวิ้นจู่เห็นสายตาของซูจิ่นซีแล้ว ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม นางกัดฟันอย่างแรงจนฟันแทบหัก

“ยังไม่เข้าไปจับตัวอีก แต่ละคนยืนเหม่อทำอันใด? พวกสวะ พวกสวะ! ”

คนผู้หนึ่งถือดาบยืนอยู่ด้านหลังของหลิงเซียวจวิ้นจู่ เขาชี้ดาบไปที่ซูจิ่นซีด้วยสายตาดุดันราวกับตาเสือ ทว่าสุดท้ายก็ไม่กล้าออกมายืนอยู่ด้านหน้า

เหล่าองครักษ์รีบพุ่งเข้าจู่โจมซูจิ่นซี

ทว่ามีหลายคนที่ไม่กล้าเข้าใกล้ซูจิ่นซี การแสดงออกของนางยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวใดๆ นางทำเพียงเอียงถ้วยชาในมือเล็กน้อย น้ำชาที่ไหลออกจากถ้วยนั้นเปี่ยมไปด้วยพลังมหาศาล มันลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนจะกลายเป็นหยดน้ำที่ราวกับไข่มุก และตกใส่ร่างของเหล่าองครักษ์ทั้งหลายด้วยความเร็วสูง

เหล่าองครักษ์พลันล้มลงบนพื้น พวกเขายกมือจับหน้าอกและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเห็นองครักษ์ล้มลงกับพื้น หลิงเซียวจวิ้นจู่ก็ยิ่งด่าทอพวกเขาอย่างรุนแรง

“พวกสวะ พวกสวะ! จวนจวิ้นจู่เลี้ยงพวกเจ้ามาเปลืองข้าวสุกเสียจริง จวิ้นจู่อย่างข้าเสียเงินเสียของเพื่อเลี้ยงดูสวะอย่างพวกเจ้า”

หลิงเซียวจวิ้นจู่พูดพลางหยิบดาบยาวที่อยู่บนพื้นขึ้นมา และแทงไปที่ร่างของเหล่าองครักษ์

ทันใดนั้น เลือดก็ไหลนองเต็มพื้น

เพื่อไม่ให้เรื่องราวบานปลายใหญ่โต ซูจิ่นซีจึงเว้นระยะห่างเล็กน้อย และไม่คิดเอาชีวิตคนเหล่านั้น

อย่างไรก็ตาม คิดไม่ถึงว่าคนเหล่านั้นไม่ได้เสียชีวิตด้วยน้ำมือของซูจิ่นซี ทว่าเสียชีวิตด้วยน้ำมือของผู้เป็นนายตนเอง

ช่าง… น่าขันเสียจริง

ต่อหน้าผู้คน หลิงเซียวจวิ้นจู่มีภาพลักษณ์ไร้เดียงสา ทั้งนางยังเป็นจวิ้นจู่ผู้สูงศักดิ์ของแคว้นหนานหลี เป็นสตรีผู้มีเกียรติที่สุดในราชวงศ์ เมื่อกล่าวถึงหลิงเซียวจวิ้นจู่ ทุกคนต่างชื่นชมนางอย่างไม่หยุดปาก

ทว่าวันนี้ ไม่คิดเลยว่าหลิงเซียวจวิ้นจู่ผู้นี้จะผิดไปจากที่พวกเขารู้จักก่อนหน้า นางเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

เรื่องแรกคือ การตัดลิ้นชาวบ้านที่วิจารณ์ราชวงศ์ ทั้งเวลานี้ นางยังลงมือสังหารองครักษ์ของตนเองไปหลายคน

เกิดสิ่งใดขึ้นกับหลิงเซียวจวิ้นจู่ผู้นี้กัน?

เหตุใด จู่ๆ นางก็อำมหิตราวกับถูกมารร้ายเข้าสิง?

คงไม่ได้ถูกทำร้ายหรือถูกกระตุ้นด้วยบางอย่างกระมัง?

หรือว่า… นิสัยที่แท้จริงของนางเป็นเช่นนี้ ที่ผ่านมาล้วนเป็นการเสแสร้งมาตลอด?

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เวลานี้ ผู้คนที่มุงดูโดยรอบก็ทำได้เพียงแอบไม่พอใจอยู่ในใจ ไม่กล้าแสดงออกทางสีหน้า และไม่กล้าโต้ตอบสิ่งใด

เนื่องจากเกรงว่าตนเองจะมีชะตากรรมเช่นเดียวกับคนผู้นั้นและเหล่าองครักษ์

หลิงเซียวจวิ้นจู่ลงมือสังหารคนเรียบร้อยแล้ว ทว่าความโกรธในใจยังไม่บรรเทา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยไอสังหาร นางค่อยๆ ยกกระบี่ยาวในมือชี้ไปที่หว่างคิ้วของซูจิ่นซี

“ท่านหมอซู ลงมือเถิด! วันนี้หากเจ้าชนะข้า ข้าจะละเว้นเจ้าและปล่อยทางรอดให้แก่เจ้า หากเจ้าแพ้ข้า วันดีๆ ของเจ้าก็จบลงเพียงเท่านี้”

ซูจิ่นซีรินน้ำชาให้ตนเองหนึ่งถ้วย นางปัดใบชาบนถ้วยออกและจิบน้ำชาอย่างเชื่องช้า จากนั้นจึงเหลือบตามองหลิงเซียวจวิ้นจู่

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองแววตานั้นแล้ว เหตุใดจึงรู้สึกเหมือนนางกำลังมองเด็กน้อยที่ก่อเรื่องอย่างไร้เหตุผล

“หลิงเซียว ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เจ้าเอาความมั่นใจถึงเพียงนั้นมาจากที่ใดกัน ถึงคิดว่าตนเองจะสามารถเอาชนะข้าได้? ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ เจ้าเคยถามความเห็นชอบของข้าหรือไม่? ”

หลิงเซียวจวิ้นจู่หยุดชะงักชั่วครู่ แววตาเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแรงกล้า ทันใดนั้นนางก็หมุนข้อมือจนเกิดเสียง ‘หวีด หวีด’ พร้อมกับพลังอันแข็งแกร่งน่าสะพรึงกลัว ดาบแหลมคมพลันโจมตีไปทางซูจิ่นซี

“หยุดพูดจาเหลวไหล ลงมือได้แล้ว! ”

ซูอวี้ที่มองเหตุการณ์โดยไม่พูดสิ่งใด รีบลุกขึ้นยืนทันที

หลินเฟิงที่อยู่ข้างกายและองครักษ์เงาสี่คนที่ปลอมตัวรีบชักกระบี่ออกมาถืออยู่ในมือ

ทว่าท่าทีของซูจิ่นซียังไม่มีการเปลี่ยนแปลง ยิ่งไปกว่านั้น นิ้วมือเรียวยาวของนางกลับขยับพลิกถ้วยชาอย่างเชื่องช้า

การเคลื่อนไหวที่แตกต่างกันเช่นนี้ ทำให้หลิงเซียวจวิ้นจู่ดูเหมือนตัวตลก

อย่างไรก็ตาม แม้นางจะเย่อหยิ่งลำพองใจ ทว่านางยังไม่มีโอกาสเข้าใกล้ซูจิ่นซี

เมื่อกระบี่ที่พุ่งออกจากมือของนางอยู่ห่างจากคิ้วของซูจิ่นซีราวหนึ่งชุ่น ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดัง ‘ตุบ’ กระบี่ยาวพลันลอยกระเด็นออกไป

ขณะเดียวกัน องครักษ์เงาชุดดำผู้หนึ่งก็เหาะลงมาตรงกลางระหว่างหลิงเซียวจวิ้นจู่กับซูจิ่นซี

หลิงเซียวจวิ้นจู่ประคองแขนที่ได้รับบาดเจ็บจากกระบี่ที่หมุนคว้าง นางพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า “บังอาจ กล้าลงมือกับจวิ้นจู่ เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ? ”

ชายชุดดำก้มหน้าลง “กระหม่อมเคยพบจวิ้นจู่มาก่อน! ”

เมื่อพูดจบ คนผู้นั้นก็เดินไปหาหลิงเซียวจวิ้นจู่สองก้าว และเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “จวิ้นจู่ ฉีอ๋องรอท่านอยู่ด้านนอก พระองค์ทรงรับสั่งว่าได้ซื้อเครื่องประดับศีรษะมุกขาวหนานหยูที่ท่านดูไว้เมื่อวันก่อนมาให้ และเชิญท่านไปดู”

แววตาอาฆาตของหลิงเซียวจวิ้นจู่พลันเลือนหายไป ใบหน้าไม่อาจเก็บซ่อนความรู้สึกดีใจไว้ได้ ทว่าในไม่ช้านางก็เข้าใจบางอย่าง แววตาจึงทอประกายความเย็นชา “เขาคิดจะให้ข้าปล่อยผู้แซ่ซูไปใช่หรือไม่? ไม่มีทาง อย่างไรก็ตาม วันนี้ข้าจะต้องสังหารนางให้ได้”

หลิงเซียวจวิ้นจู่พูดพลางซัดพลังฝ่ามือไปที่ใบหน้าของซูจิ่นซี

ซูจิ่นซียังคงสงบนิ่งราวกับไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เหมือนว่าเรื่องราวที่อยู่ตรงหน้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับนาง

แน่นอนว่าหลิงเซียวจวิ้นจู่ถูกองครักษ์เงาชุดดำขัดขวางไว้อีกครั้ง

“จวิ้นจู่ ท่านอ๋องปฏิบัติต่อท่านอย่างไร ท่านย่อมทราบดีที่สุด ท่านทำเช่นนี้ เป็นการบังคับให้ท่านอ๋องลงมือกับท่านด้วยพระองค์เอง”

หลิงเซียวจวิ้นจู่จ้ององครักษ์เงาชุดดำด้วยความโกรธเคือง

แต่น่าเสียดาย ใบหน้าขององครักษ์เงาชุดดำไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกใดเป็นพิเศษ และไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ มีเพียงท่าทางขององครักษ์เงาที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

ผ่านไปครู่หนึ่ง แววตาอาฆาตของหลิงเซียวจวิ้นจู่ก็เลือนหายไป นางผลักองครักษ์เงาชุดดำและมองซูจิ่นซีด้วยสายตาเย็นชา

“คนแซ่ซู วันนี้เห็นแก่หน้าพี่ฉี ข้าจะละเว้นเจ้าก่อน อย่าให้ข้าเห็นเจ้าในเมืองเย่หลินอีก วันหน้า หากข้าพบเจ้า ข้าจะลงมือกับเจ้า ให้เจ้าได้รู้ว่าเมืองเย่หลินเป็นถิ่นของตระกูลใด! ”

พูดจบ หลิงเซียวจวิ้นจู่ก็หันหลังเดินออกจากโรงน้ำชาทันที

ผู้ติดตามอย่างบ่าวรับใช้และองครักษ์หลายนายที่เหลืออยู่ต่างรีบเดินตามไป

แม้ผู้คนที่เฝ้าสังเกตการณ์จะอยากรู้อยากเห็นเพียงใด ทว่าพวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้หลิงเซียวจวิ้นจู่มากนัก รอจนนางเดินออกจากประตู จึงเบียดเสียดกันออกไป

เมื่อเห็นหลิงเซียวจวิ้นจู่ขึ้นรถม้าของจวนอ๋องฉีแล้ว พวกเขาก็แยกย้าย

แน่นอนว่าทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์ถึงเหตุการณ์ความวุ่นวายในวันนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้