สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 24 ตอนที่ 697 ลืมทุกสิ่ง

อวิ๋นจิ่นอุ้มซูจิ่นซีเข้าไปในห้องและวางนางลงบนเตียง

แท้จริงแล้ว เขาไม่ได้ทำเรื่องผิดศีลธรรมใดๆ ต่อซูจิ่นซี

สัตว์เทพกิเลนและจิ้งจอกเก้าสีออกมาจากกำไล พวกมันนั่งยองอยู่บนพื้น เฝ้ามองอวิ๋นจิ่นและซูจิ่นซีอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

อวิ๋นจิ่นนั่งลงตรงข้ามซูจิ่นซี เขาค่อยๆ รวบรวมพลังวิญญาณไว้ในมือ และผลักพลังวิญญาณนั้นเข้าสู่ร่างของซูจิ่นซี

ยิ่งพลังวิญญาณไหลเข้าสู่ร่างของซูจิ่นซีมากขึ้นเท่าไร ท่าทางของซูจิ่นซีก็ยิ่งเผยให้เห็นความเจ็บปวด

ไม่รู้ว่าซูจิ่นซีเห็นสิ่งใดท่ามกลางการกระตุ้นของพลังวิญญาณ นางส่งเสียงตะโกนพลางขมวดคิ้วมุ่น “อาจารย์… อาจารย์… ”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ท่าทางของนางก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง

อวิ๋นจิ่นเก็บฝ่ามือกลับมา เขาเก็บสัตว์เทพกิเลนกับจิ้งจอกเก้าสีไว้ในอาคมกำไลปี่อั้นของซูจิ่นซี ก่อนจะอุ้มซูจิ่นซีเหาะออกจากประตูเพื่อเดินทางออกจากเขาเมฆา

เมื่อซูจิ่นซีตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางกำลังนอนอยู่บนเตียงหยกขนาดใหญ่ในห้องโถงว่างเปล่า

ระหว่างม่านเหนือศีรษะมีเมฆมงคลเคลื่อนผ่านไปอย่างต่อเนื่อง

บริเวณโดยรอบมีการตกแต่งด้วยเครื่องประดับที่แตกต่างจากโลกมนุษย์และโลกเขตแดนโดยสิ้นเชิง ทั้งยังมีกลิ่นยาจางๆ ลอยอยู่ในอากาศ

สำหรับซูจิ่นซีแล้ว นางรู้สึกคุ้นเคยกับที่แห่งนี้

สำนักแพทย์เทียนอี… ตำหนักเซียนหลิน!

ความทรงจำบางอย่างเป็นความจริง ความทรงจำบางส่วนกลับว่างเปล่า

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างละเอียด เหตุใดนางจึงมาอยู่ที่นี่ ทว่ายิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

ปวดจนศีรษะแทบระเบิด

นางนอนกุมศีรษะอยู่ที่ขอบเตียงอย่างทนไม่ไหว

ทันใดนั้น ประตูห้องโถงใหญ่อันหนักอึ้งก็เปิดออกพร้อมกับเสียง ‘เอี๊ยดอ๊าด’ แสงสว่างจ้าสาดส่องเข้ามาในห้องโถง

ซูจิ่นซีเงยหน้าขึ้น นางเห็นบุรุษผู้หนึ่งในชุดสีขาวดั่งหิมะยืนอยู่ท่ามกลางแสงเจิดจ้านั้น

“อาจารย์… ”

ซูจิ่นซีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

บุรุษผู้นั้นสวมชุดสีขาวราวหิมะที่ไร้ซึ่งรอยยับย่น เขาอยู่ในมุมที่มีแสงระยิบระยับราวกับแสงจันทร์สาดส่องลงมา

ผมสีดำหนาที่อยู่ข้างหลังอ่อนนุ่มราวกับน้ำตก งดงามดั่งภาพวาด

การแต่งกายของบุรุษผู้นั้นเหมือนการแต่งกายของจิ่วหรง

จิ่วหรงถือถ้วยชาไว้ในมือ และเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ทั้งยังแย้มยิ้มให้ซูจิ่นซี “ฟื้นแล้วหรือ”

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วเล็กน้อย “อาจารย์ ข้า… เสียชีวิตในสุสานจิ่นอีโหวแล้ว… มิใช่หรือ? ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ฉ่ายเวยอยู่ที่ใด? ”

เมื่อได้ยินคำพูดของซูจิ่นซี สัตว์เทพกิเลนที่นอนอยู่ข้างกายก็กระโดดลงจากเตียง และมองไปที่ซูจิ่นซีด้วยท่าทางที่ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

นายท่าน เกิดอันใดขึ้น?

เหตุใด… ราวกับความทรงจำย้อนกลับไปเมื่อพันกว่าปีก่อน?

นางลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อพันกว่าปีก่อนแล้วไม่ใช่หรือ?

คุณชายทำสิ่งใดกับนายท่านกันแน่?

จิ่วหรงก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า และยื่นถ้วยชาให้ซูจิ่นซี “เจ้ายังไม่ตาย ดื่มก่อน แล้วอาจารย์จะอธิบายให้เจ้าฟัง”

ซูจิ่นซีถือถ้วยชาด้วยใบหน้างุนงง นางเปิดฝาออก ด้านในเป็นโจ๊กถั่วแดงที่นางโปรดปราน

ซูจิ่นซีดื่มโจ๊กทั้งหมดในคราวเดียว ก่อนจะมองไปที่จิ่วหรงด้วยสายตาค้นหา

จิ่วหรงนั่งลงข้างเตียง และมองซูจิ่นซีด้วยท่าทางจริงจัง

“ซีเอ๋อร์ เจ้าฟังอาจารย์อธิบาย แท้จริงแล้ว ฉ่ายเวย… เป็นหุ่นเชิดที่อาจารย์สร้างขึ้นมาจากรากบัว”

“หุ่นเชิด? ”

ซูจิ่นซีเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“เพราะเหตุใด? เกิดอันใดขึ้นกันแน่? ”

จิ่วหรงยื่นมือออกไปลูบผมซูจิ่นซีด้วยความรัก “อย่าถามให้มากความนักเลย มันไม่มีประโยชน์อันใดที่ต้องค้นหาเรื่องราวในอดีต อาจารย์สัญญากับเจ้า พวกเราจะอยู่ที่สำนักแพทย์เทียนอี ไม่ไปที่ใดอีกแล้ว! ”

“จริงหรือ? ”

ดวงตาของซูจิ่นซีทอประกายสดใส

“อาจารย์ ท่านสัญญากับข้าจริงๆ นะ เมื่อกลับไปสำนักแพทย์เทียนอี พวกเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกของราชวงศ์ซีโจวอีกต่อไป รวมถึงไม่ยุ่งเกี่ยวกับจิ่นอีโหว พวกเราจะไม่มีวันแยกจากกันอีกแล้ว ใช่หรือไม่? ”

ซูจิ่นซีพูดพลางคว้าแขนจิ่วหรงด้วยความตื่นเต้น

จิ่วหรงเหลือบมองมือของซูจิ่นซี พลางปกปิดความรู้สึกผิดปกติไว้ภายในส่วนลึกของหัวใจ

“อืม จะไม่แยกจากกันอีกแล้ว”

สัตว์เทพกิเลนยิ่งไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

นายท่านเป็นอันใด?

เหตุใด หลังจากตื่นขึ้นมาก็ราวกับกลายเป็นอีกคน?

ดูเหมือนว่า… ความทรงจำจะย้อนกลับไปเมื่อพันกว่าปีก่อนจริงๆ

แล้วโยวอ๋องเล่า?

แคว้นหนานหลีเล่า?

แคว้นจงหนิงเล่า?

นางลืมเรื่องทุกอย่างไปหมดแล้วหรือ?

เมื่อจิ่วหรงจากไป สัตว์เทพกิเลนก็นอนลงเบื้องหน้าซูจิ่นซีและส่งเสียงร้อง “โฮก… โฮก” พยายามเตือนสติซูจิ่นซีเกี่ยวกับบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม แววตาของซูจิ่นซีปรากฏความสับสน เหมือนว่านางไม่เข้าใจสิ่งที่กิเลนพูด

“สัตว์เทพกิเลน เจ้ากำลังจะสื่ออันใด? ”

ซูจิ่นซีลูบหัวสัตว์เทพกิเลนอย่างอ่อนโยน “ข้าเพียงหลับไปครู่หนึ่งเท่านั้น แต่ดูเหมือนเจ้าจะสูงขึ้นมาก”

ซูจิ่นซีมองไปที่บาดแผลบนตัวของสัตว์เทพกิเลน และขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้าบาดเจ็บได้อย่างไร? บาดแผลนี้ได้มาจากที่ใด? ผู้ใดทำร้ายเจ้า”

ซูจิ่นซีพูดพลางลุกจากเตียง นางอุ้มสัตว์เทพกิเลนไปยังตำแหน่งที่วางกล่องยาอย่างคุ้นเคย จากนั้นจึงนำกล่องยาออกมาทำแผลให้สัตว์เทพกิเลน

ตอนอยู่ในโลกเขตแดน สัตว์เทพกิเลนได้รับบาดเจ็บอย่างมาก ซูจิ่นซีจึงพันแผลให้มันอย่างระมัดระวัง

นานเพียงใดแล้ว…

สัตว์เทพกิเลนจำไม่ได้ว่านานเพียงใดแล้วที่นายท่านไม่ได้ปฏิบัติต่อมันอย่างอ่อนโยน

สัตว์เทพกิเลนร้องไห้ด้วยความรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก

ทันใดนั้น ซูจิ่นซีก็ขมวดคิ้วมุ่น นางยกมือจับหน้าผากของตนเองด้วยความรู้สึกมึนงงอีกครั้ง

“นี่มันเกิดอันใดขึ้น? เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าในตัวของข้ามีมิติเวลา? ราวกับว่า… ราวกับเป็นสมุนไพรบางอย่าง นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่? ”

ดวงจิตของซูจิ่นซีเข้าไปในระบบถอนพิษ ไม่นานก็กลับออกมาอีกครั้ง

“เหตุใดจึงมีการฝึกหลอมยาพิษและยาถอนพิษ? อาจารย์ไม่เคยสอนให้ข้าฝึกหลอมยาพิษและยาถอนพิษ นี่มันเกิดอันใดขึ้น? ”

สัตว์เทพกิเลนตกตะลึง นายท่านลืมระบบถอนพิษแล้ว นางเป็นผู้ที่นำมันมาจากโลกนั้นมิใช่หรือ

หรือว่า นางลืมแม้กระทั่งเรื่องราวของโลกใบนั้น?

สัตว์เทพกิเลนพยายามอธิบายให้ซูจิ่นซี มันกระโดดไปรอบๆ อย่างต่อเนื่อง

รู้สึกกังวลจนแทบบ้าแล้ว

ทันใดนั้น สัตว์เทพกิเลนก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ มันตรงไปที่อาคมกำไลปี่อั้นบนมือของซูจิ่นซีอย่างตื่นเต้น และคาบขึ้นมาวางเบื้องหน้าซูจิ่นซี

ซูจิ่นซีมองอาคมกำไลปี่อั้นด้วยความสงสัย

“นี่คือสิ่งใด? ”

ดวงตาของสัตว์เทพกิเลนเปล่งประกายด้วยความคาดหวัง มันจ้องไปที่ดวงตาของซูจิ่นซีโดยไม่กะพริบ

ราวกับมันกำลังพูดว่า ‘ใช่! นายท่าน ท่านยังจำสิ่งนี้ได้หรือไม่? ’

สัตว์เทพกิเลนไม่เห็นความผิดปกติใดๆ ในแววตาของซูจิ่นซี มันรู้สึกเพียงว่า ท่าทางของนายท่านที่มองอาคมกำไลปี่อั้นนั้น ราวกับนางนึกบางอย่างขึ้นมาได้

มันมองดวงตาของซูจิ่นซีด้วยความคาดหวัง

ทว่าหลังผ่านไปครู่หนึ่ง ซูจิ่นซีก็เงยหน้าขึ้นและส่ายศีรษะไปทางสัตว์เทพกิเลน

“สิ่งนี้เหมือนจะไม่ใช่ของข้า มันมาจากที่ใด? ”

สัตว์เทพกิเลนนอนราบกับพื้นอย่างสิ้นหวังและไร้เรี่ยวแรง

นายท่านลืมทุกอย่างแล้วจริงๆ นางจำอันใดไม่ได้เลย

ทำอย่างไรดี?

ไม่กี่ชั่วยามหลังจากนั้น สัตว์เทพกิเลนพยายามอย่างหนักเพื่อช่วยเตือนความทรงจำให้ซูจิ่นซีนึกถึงเรื่องราวในอดีต

มันไม่รู้เลยว่า ในอดีต มันไม่ชอบให้นายท่านและโยวอ๋องอยู่ด้วยกัน มันคิดเพียงว่าต้องการให้นายท่านกับคุณชายอยู่ด้วยกัน ทว่าเหตุใด เมื่อรู้ว่านายท่านลืมเรื่องราวทุกอย่างก่อนหน้านี้ มันจึงมีอาการผิดปกติ ทั้งยังเจ็บปวดและกังวลใจ ต้องการให้นายท่านจำเรื่องทุกอย่างก่อนหน้านี้ให้ได้