สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 24 ตอนที่ 706 ท่านอ๋อง ตั้งใจพูดจาส่งเดช

ขณะที่ผู้ส่งสารพูดถึงแสงอาทิตย์ที่แผดเผา ผู้อื่นอาจไม่ทันสังเกต ทว่าซูจิ่นซีกลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง นางรับเสื้อคลุมมาจากนายทหารโดยไม่พูดสิ่งใด ก่อนจะรีบเดินทางพร้อมกับกองทัพ ตรงไปยังโรงน้ำชาที่อยู่ด้านนอกประตูเมืองทางทิศตะวันตก

ตอนที่ทุกคนออกจากเนินเขาเลี่ยววั้งพอเพื่อเดินทางไปยังโรงน้ำชาในเมืองเล็ก ก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

เดิมทีพวกเขาคิดว่า โยวอ๋องเปลี่ยนสถานที่เช่นนี้ เมื่อพวกเขาไปถึง โยวอ๋องต้องมาถึงก่อนแล้วอย่างแน่นอน

ทว่าความจริงกลับกลายเป็นว่าพวกเขาคิดมากไป

ทั้งคณะรออยู่ที่โรงน้ำชานานหนึ่งชั่วยาม ทว่าไม่เห็นเยี่ยโยวเหยาแม้แต่น้อย

แม่ทัพใหญ่นายหนึ่งเดือดดาลขึ้นมาอีกคน

“บัดซบ ตกลงโยวอ๋องผู้นี้จะมาหรือไม่? ”

เขาพูดพลางหันไปถามมู่หรงฉี “ฉีอ๋อง พระองค์คิดว่าโยวอ๋องต้องการเล่นลูกไม้อันใดหรือไม่? ”

มู่หรงฉีจิบชา พลางเลิกคิ้วเล็กน้อย “ข้าไม่ใช่เยี่ยโยวเหยา จะรู้ได้อย่างไร? ”

แม่ทัพผู้นั้นหันไปมองซูจิ่นซีอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คุ้นเคยกับซูจิ่นซี และเนื่องจากสถานะของนางคือสตรีที่ออกเรือนแล้ว เขาจึงไม่ได้ถามนางโดยตรง

มู่หรงอ้าวเทียนจึงเป็นคนพูดแทน ทั้งเขายังใช้น้ำเสียงของผู้อาวุโสที่พูดกับผู้น้อย

“จิ่นซี! อย่างไรเสีย เจ้ากับโยวอ๋องก็เป็นสามีภรรยากัน เจ้าเข้าใจโยวอ๋องดีที่สุด จากสิ่งที่เจ้าเห็น โยวอ๋องคิดจะทำอันใดกันแน่? ”

ต่อให้ซูจิ่นซีรู้ว่าเยี่ยโยวเหยาคิดจะทำสิ่งใด ทว่านางต้องบอกพวกเขาหรือ?

คำตอบคือ ไม่มีทางอย่างแน่นอน!

ซูจิ่นซีดื่มชาด้วยท่าทางเคร่งขรึม พลางส่ายศีรษะอย่างเชื่องช้า “เรื่องที่แม้แต่ผู้บัญชาการยังไม่เข้าใจ นับประสาอันใดกับสตรีที่ออกเรือนแล้วอย่างข้า! ”

ซูจิ่นซียกยอผู้บัญชาการมู่หรง และตบเขาอย่างโหดร้าย!

เรื่องที่แม้แต่ผู้บัญชาการมู่หรงยังไม่เข้าใจ นับประสาอันใดกับสตรีที่ออกเรือนแล้วอย่างข้า?

ซูจิ่นซีถือว่าเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้วได้หรือ?

นางถือว่าเป็นสตรีธรรมดาที่ออกเรือนแล้วได้หรือไม่?

หากต่อสู้กันจริงๆ นางยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าบุรุษทั่วไปเสียอีก!

ไม่สิ วรยุทธ์ของนางอยู่ในระดับเทพยุทธแล้ว ตอนนี้นางสามารถสังหารคนทั้งอาณาจักรเทียนเหอได้ในพริบตาแม้แต่เยี่ยโยวเหยาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง

เช่นนั้น นางจัดว่าเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้วได้หรือ?

อย่างมากก็เป็นเพียงสตรีนางหนึ่ง!

ผู้บัญชาการมู่หรงสำลักในลำคอ ก่อนจะนิ่งเงียบไปชั่วขณะ

เขาเมินเฉยและไม่โต้เถียงกับซูจิ่นซีอีก ทั้งยังพยายามนั่งให้ห่างจากนาง

การรอคอยครั้งนี้ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม จนเวลาล่วงเลยมาถึงยามบ่าย

คราวนี้ ทุกคนเริ่มตบโต๊ะแล้ว

“บัดซบ เยี่ยโยวเหยากำลังล้อเล่นกับพวกเราหรือ? ”

“ใช่! เขาบอกว่าขอนัดพบกงจู่เพื่อหารือเรื่องสำคัญทางการทหาร และเป็นเขาที่กำหนดสถานที่เอง พวกเรามารออยู่ที่นี่นานมากแล้ว ทว่าจนถึงตอนนี้ เขายังไม่โผล่มาอีก นี่มันหมายความว่าอย่างไร! ”

“พวกเราไม่หารือแล้ว! สงบศึกชั่วคราวอันใด! ไร้สาระสิ้นดี! ตีกันให้ตายไปข้างเถิด! เปิดศึกกันไปเลย! ”

“ถูกต้อง เรื่องที่สามารถใช้คมดาบจัดการ ก็ไม่ต้องพูดจาให้มากความอีก! ”

“ใช่ กลับกันเถิด! ”

มือที่ถือจอกน้ำชาของมู่หรงฉีสั่นเทาเล็กน้อย เดิมทีเขาต้องการพูดสักสองสามคำ ทว่ากลับคิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันไปมองซูจิ่นซี

เมื่อเห็นว่าซูจิ่นซีมีท่าทางสงบนิ่ง ทั้งยังดื่มชาด้วยใบหน้าจริงจัง เขาจึงเก็บคำพูดทั้งหมดที่ต้องการพูดเอาไว้

และดื่มชาต่อไป

ขณะที่ทุกคนกำลังส่งเสียงโหวกเหวก คนส่งสารของเยี่ยโยวเหยาก็กลับมาอีกครั้ง

พวกเขาเงียบเสียงลงในทันที

แม่ทัพใหญ่ผู้หนึ่งส่งเสียงดัง พลางก้าวเข้าไปคว้าคอเสื้อของคนส่งสารผู้นั้น “เฮ้ ท่านอ๋องของเจ้าจะมาหรือไม่? เขามาหรือยัง? ให้ข้ารออยู่ที่นี่นานมากแล้ว เขากำลังล้อเล่นกับพวกเราหรือ?”

“ใช่! ให้เขาออกมาเดี๋ยวนี้! ออกมาอธิบายกับพวกเรา! ”

“ถูกต้อง ให้เขาออกมา! ”

……

ผู้ส่งสารมีท่าทางเมินเฉย เขามองข้ามฝูงชนมายังซูจิ่นซีที่นั่งอยู่ด้านหลังสุด

“ฉางอันกงจู่ ท่านอ๋องหาได้มีเจตนาหลอกให้ทุกคนมาที่นี่ ระหว่างทางท่านอ๋องเสด็จผ่านภูเขาไป่โถว และทรงชื่นชมทิวทัศน์ของหุบเขาหลานเยวี่ยบนภูเขาไป่โถว จนทำให้ลืมเวลาไปเสียสนิท

ดังนั้น ท่านอ๋องจึงให้กระหม่อมนำข้อความมาทูลกงจู่ว่า ‘แม้ทิวทัศน์จะงดงามเพียงใด ทว่ากลับขาดผู้ชื่นชมทิวทัศน์ด้วย’ ”

นี่นับเป็นข้อแก้ตัวได้หรือ?

หลอกให้คนจำนวนมากต้องหัวหมุนอยู่ที่นี่ตลอดช่วงบ่าย ทว่าเยี่ยโยวเหยากลับไปชื่นชมทิวทัศน์หรือ?

จริงๆ เลย… ไม่มีผู้ใดทำตามอำเภอใจได้อย่างเขาอีกแล้ว!

เหล่าแม่ทัพทั้งหลายต่างเดือดดาลจนแทบระเบิดอยู่แล้ว

“ไม่ไป! ”

“หึ! ใช่ เยี่ยโยวเหยาพูดสิ่งใดก็ต้องทำตามเช่นนั้นหรือ? เขาเห็นพวกเราเป็นอันใด? ”

“ใช่ โยวอ๋องเสียมารยาทยิ่งนัก! ไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตามากเกินไปแล้ว! ”

……

ผู้ส่งสารมองทุกคนด้วยใบหน้าราวกับผู้บริสุทธิ์

นี่ไม่ใช่ท่านอ๋องของพวกเขาหรือ?

เขาไม่รู้จริงๆ หรือว่า ในสายตาของท่านอ๋อง นอกจากฉางอันกงจู่แล้ว ผู้อื่นล้วนไม่อยู่ในสายตา?

ต้องการให้ท่านอ๋องเห็นแก่หน้าพวกเจ้าหรือ?

แม่ทัพทั้งหลาย พวกท่านคิดมากเกินไปหรือไม่?

เรื่องนี้ แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นจงหนิงของพวกเรา ยังไม่เคยคิดแม้แต่น้อย!

ทว่าคำพูดเหล่านี้ ผู้ส่งสารไม่พูดออกมาอย่างแน่นอน

หากพูดแล้ว อาจสร้างปัญหาให้ตนเองได้

ผู้ส่งสารเมินเฉยต่อคำพูดของทุกคน และหันไปมองซูจิ่นซีที่อยู่ในระยะไกล เพื่อรอให้ซูจิ่นซีพูด

ยังไม่มีความคิดเห็นอย่างเป็นทางการ!

ผู้อื่นเป็นเพียงไม้ประดับ เขาฟังคำสั่งของซูจิ่นซีผู้เดียวเท่านั้น

ทุกคนต่างหันไปมองซูจิ่นซีอย่างพร้อมเพรียง

มู่หรงฉี มู่หรงอ้าวเทียน และเจ้าเมืองหม่านเยวี่ยไม่ได้พูดอันใด ผู้อื่นจึงไม่กล้าพูดหรือตัดสินใจแทนซูจิ่นซี

อย่างไรก็ตาม ในใจของพวกเขาไม่ต้องการไป และต้องการเกลี้ยกล่อมไม่ให้ซูจิ่นซีไป

โดยไม่คาดคิด ซูจิ่นซีพูดขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง “ในเมื่อโยวอ๋องนัดหมายให้ไปชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามด้วยกัน เช่นนั้น ข้าจะปฏิเสธความปรารถนาดีของโยวอ๋องได้อย่างไร?

เสด็จพี่ แม่ทัพมู่หรง ท่านเจ้าเมือง และทุกท่าน ไปพร้อมกับข้าเถิด! ”

“ตกลง! ”

มู่หรงฉีเห็นด้วยเป็นคนแรก จึงไม่มีผู้ใดกล้าพูดอันใดอีก

ทุกคนต่างรีบเดินทางไปยังภูเขาไป่โถว

รู้ทั้งรู้ว่าเยี่ยโยวเหยาตั้งใจทำสิ่งนี้ ทว่าเพราะซูจิ่นซี พวกเขาจึงไม่กล้าพูดอันใด

วันนี้อากาศไม่ดีนัก ทันทีที่ออกมาจากโรงน้ำชา ลมหนาวก็พัดโชยมาเล็กน้อย

ซูจิ่นซีอดขยับเสื้อคลุมบนร่างกายให้แน่นขึ้นไม่ได้ ทันใดนั้น นางก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงก้มมองเสื้อคลุมและยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

กระทั่งลมหนาวยังพัดในช่วงเย็น ทุกสิ่งล้วนอยู่ในการควบคุม เยี่ยโยวเหยา ท่านยังบอกว่าไม่ได้ตั้งใจอีกหรือ

ผู้ส่งสารของแคว้นจงหนิงเดินมายังข้างกายซูจิ่นซี และชี้ไปที่รถม้าซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก

“กงจู่ ลมช่วงเย็นค่อนข้างแรง ท่านอ๋องบอกว่ากงจู่พระวรกายอ่อนแอ ไม่เหมาะที่จะทรงม้า กระหม่อมจึงเตรียมรถม้ามาให้กงจู่โดยเฉพาะ กงจู่ เชิญพ่ะย่ะค่ะ! ”

ซูจิ่นซีเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นไปบนรถม้าโดยไม่เกรงใจ

ทุกคนต่างขี่ม้าเดินทางทั้งวัน ล้วนเหน็ดเหนื่อยและเจ็บไปทั้งตัว พวกเขาต้องการนั่งรถม้า ทว่าทำได้เพียงอิจฉา

ในโลกนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่อยู่ต่อหน้าโยวอ๋องแล้วจะได้รับการปฏิบัติเหมือนซูจิ่นซี

รถม้าเคลื่อนที่ไปด้านหน้า บางครั้งด้านข้างก็มีเสียงพูดคุยกันของทุกคนดังขึ้น

“คราวนี้ โยวอ๋องคงไม่มาอีกกระมัง? ”

“ไม่น่าจะใช่! ”

“เพราะเหตุใด? ”

“ต่อให้เขาไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตา ทว่าคงเป็นห่วงความรู้สึกของกงจู่บ้าง! เขาไม่ควรปล่อยให้กงจู่ทนลำบากไปกับพวกเรา! ”

“มีเหตุผล! ”

อย่างไรก็ตาม มีบางคนพูดขึ้นว่า “ผู้ใดจะรู้! กระทั่งรถม้าก็เตรียมไว้ให้กงจู่ง! อาจเพื่อป้องกันไม่ให้กงจู่ต้องลำบากไปกับพวกเรา! ผู้ใดจะรู้ว่าโยวอ๋องคิดเล่นลูกไม้อันใดอีก! ”

คราวนี้ เยี่ยโยวเหยาจะมาหรือไม่?