สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 27 ตอนที่ 784 ฮิ ฮิ...

สีหน้าของราชาเฮยซาหู่พลันแข็งทื่อ

พระชายาเก่งกาจและสง่างาม ยอดเยี่ยมยิ่งนัก…

ฉางอันกงจู่เด็ดขาดมาก…

นายท่านยอดเยี่ยมมาก…

ชั่วพริบตา ทุกคนก็มองมาทางราชาเฮยซาหู่กับซูจิ่นซีด้วยสายตาซับซ้อนอย่างมาก แต่ไม่ว่าจะซับซ้อนเพียงใด นอกจากลูกน้องของราชาเฮยซาหู่แล้ว คนส่วนใหญ่กำลังรอชมการแสดงที่น่าอับอายของราชาเฮยซาหู่

ทุกคนต่างตั้งตารอที่จะได้เห็นว่าราชาเฮยซาหู่ผู้อวดดีจองหองเมื่อครู่ จะอ้อนวอนซูจิ่นซีเยี่ยงไร

ทว่า ราชาเฮยซาหู่ไม่ยอมเปิดปากแม้แต่น้อย

ความอดทนของซูจิ่นซีมีจำกัด นางขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีอันใดต้องพูดกันอีก ข้ายังมีเรื่องให้แก้ไขอีกมาก ขอตัวก่อน”

พูดจบ นางก็หันกลับมาพูดเสริมอีกประโยคว่า “โอ้ จริงสิ หากใช้ยาพิษชนิดนี้กับเนื้อมนุษย์คงน่าสังเวชและโหดร้ายอย่างมาก อย่างไรเสีย ความเจ็บปวดเนื่องจากกระดูกกร่อนและเนื้อเน่าเปื่อย ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนรับไหว

ทว่าข้าพอจะมีวิธี ราชาเฮยซาหู่ลองพิจารณาดูเถิด”

เมื่อได้ยินว่าซูจิ่นซีมีวิธี และเห็นสีหน้าของนางที่ราวกับกำลังคิดหาวิธีช่วยตนเองจริงๆ แววตาของราชาเฮยซาหู่ก็ปรากฏความหวังเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่าซูจิ่นซีจะพูดว่า “หากราชาเฮยซาหู่ทนรับความเจ็บปวดไม่ไหว ก็ควรเชือดคอตนเองก่อนจะดีกว่า”

“ฮิ ฮิ… ”

ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดในฝูงชนที่หัวเราะออกมาเสียงดัง หลังจากนั้น ผู้ที่ไม่กล้าหัวเราะกลับพากันหัวเราะอย่างขบขัน แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของราชาเฮยซาหู่เองก็แอบเม้มปาก พยายามกลั้นหัวเราะ

ใบหน้าของราชาเฮยซาหู่ดำทะมึนอย่างมากจนแทบจะบีบน้ำออกมาได้

เขากำมือที่อยู่ข้างลำตัวแน่น

ซูจิ่นซีเก็บสัตว์เทพกิเลนและจิ้งจอกน้อยเก้าสีกลับเข้ามาในอาคมกำไลปี่อั้น ก่อนจะจับมือเยี่ยโยวเหยาและเตรียมพร้อมจากไป

ราชาเฮยซาหู่มองด้านหลังของซูจิ่นซีและกัดฟันกรอด ทว่าความเจ็บปวดจากมือกลับถาโถมเข้ามาในจิตใจของเขาตลอดเวลา ความเดือดดาลที่กำลังปะทุนับครั้งไม่ถ้วนทำให้เขาได้สติ

พิษนี้ร้ายกาจสมชื่อ ในช่วงเวลาสั้นๆ เขาคงไม่สามารถหายาแก้พิษได้แน่

ตอนนี้มีวิธีเดียวที่จะถอนพิษได้ คือพระชายาโยวอ๋องที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น

ทว่า…

ราชาเฮยซาหู่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ในที่สุดก็กัดฟันแน่น เขาตัดสินใจว่าบุรุษที่ดีไม่ควรโต้เถียงกับสตรี แก้ไขปัญหาเบื้องหน้าก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่

ดังนั้น ขณะที่ซูจิ่นซีเดินไปได้สามก้าว เขาจึงกระชากเสียงอย่างขุ่นเคือง “พระชายาโยวอ๋อง รอก่อน”

ซูจิ่นซีหยุดเดิน มุมปากปรากฏรอยยิ้มแห่งความสำเร็จและความเยาะเย้ย

ดวงตาของนางสดใส “โอ้? ราชาเฮยซาหู่คิดรอบคอบแล้วกระมัง”

ราชาเฮยซาหู่ชักสีหน้า เขาไม่ชายตามองซูจิ่นซีแม้แต่น้อย ทั้งยังเบือนหน้าหนีด้วยท่าทีดื้อรั้นและกดเสียงต่ำ “พระชายาโยวอ๋อง ได้โปรดมอบยาถอนพิษให้ข้า! ”

ซูจิ่นซียกมือป้องหู พลางโน้มตัวไปด้านหน้าเพื่อเงี่ยหูฟังอีกครั้ง “ราชาเฮยซาหู่ เมื่อครู่ท่านพูดอันใด ข้าไม่ได้ยิน! ท่านพูดให้ดังกว่านี้อีกครั้งได้หรือไม่? ”

ใบหน้าของราชาเฮยซาหู่ถมึงทึง เขาเอ่ยด้วยเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย “พระชายาโยวอ๋อง โปรดมอบยาถอนพิษให้ข้าด้วยเถิด! ”

ซูจิ่นซีคิ้วกระตุก “ราชาเฮยซาหู่ ท่านทานข้าวไม่อิ่มหรืออย่างไร ข้ายังไม่ได้ยิน! ”

ในเวลานี้ ด้านข้างมีเสียงซุบซิบที่คุยกันเป็นการส่วนตัว แม้เสียงนั้นจะเบามาก ทว่าราชาเฮยซาหู่ได้ยินทุกคำพูด

ส่วนใหญ่เป็นเสียงหัวเราะเยาะ

ราชาเฮยซาหู่ไม่สามารถแบกรับความอับอายเช่นนี้ได้ ทว่าทำอันใดไม่ได้เพราะเขาได้รับพิษจริง ชีวิตของเขากำลังจะตกอยู่ในอันตราย ทั้งตอนนี้เขายังเจ็บปวดอย่างมาก

เขากัดฟันกรอด “พระชายาโยวอ๋อง ได้โปรดมอบยาถอนพิษให้ข้าด้วยเถิด! ”

คราวนี้ เสียงของเขาดังอย่างมาก ไม่ต้องพูดถึงซูจิ่นซี ทว่าทุกคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นต่างได้ยินกันทั่วหน้า คนที่ไม่ควรได้ยินก็ได้ยิน แม้แต่นกสองสามตัวที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ไกลออกไปก็ตกใจจนบินหนีไปเช่นกัน

ซูจิ่นซีเม้มริมฝีปากพลางลอบยิ้มเย้ยหยัน… ก่อนจะพูดด้วยท่าทางจริงจัง

“แม้เสียงในลำคอของราชาเฮยซาหู่จะดังขึ้นเล็กน้อย ทว่าข้าได้ยินแล้ว อืม… เรื่องนี้… ราชาเฮยซาหู่อย่าได้กังวล ข้าจะพิจารณาอย่างรอบคอบ”

พิจารณา…

ราชาเฮยซาหู่เลิกคิ้วขึ้น

หมายความว่าอย่างไร?

ยังต้องพิจารณาอีกหรือ?

นางต้องพิจารณานานเพียงใด?

หากพิจารณาสองหรือสามชั่วยามแล้วไม่มีผลตอบรับ ถึงเวลานั้น ต่อให้เทพเซียนต้าหลัวลงมาบนโลกก็ไม่อาจช่วยอันใดได้แล้ว

ราชาเฮยซาหู่ไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อที่มุมปากได้อีกต่อไป มุมปากของเขากระตุกไม่หยุด ดวงตาแทบจะพ่นไฟได้แล้ว

“พระชายาโยวอ๋อง ท่านกำลังล้อข้าเล่นอยู่หรือ? ”

ซูจิ่นซีเลิกคิ้วเล็กน้อย “กำลังล้อเล่นหรือ? ราชาเฮยซาหู่เป็นลิงไม่ใช่หรือ? ”

“ฮิ ฮิ… ”

ฝูงชนพากันหัวเราะเยาะอีกครั้ง

ซูจิ่นซีแสดงท่าทางเคร่งขรึมเล็กน้อย “ตกลง ข้าไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับเจ้ามากนัก ราชาเฮยซาหู่ได้โปรดดูแลตนเองด้วย ทว่า… ทางที่ดี ก่อนเจ้าจะตาย โปรดออกไปให้ไกลเสียหน่อย อย่าทำให้แผ่นดินของข้าต้องเปรอะเปื้อน”

พูดจบ ซูจิ่นซีก็หันหลังเดินต่อ

เยี่ยโยวเหยาและคนอื่นๆ จึงเดินตามไปอย่างรวดเร็ว

แม้ราชาเฮยซาหู่จะกัดฟันกรอดด้วยความโกรธเคือง ทว่าความเจ็บปวดที่มือทั้งสองข้าง ทำให้เขามีสติตลอดเวลา

ยามนี้ มือข้างหนึ่งของเขาเกือบหายไปหมดแล้ว เนื้อเน่าเฟะจนเห็นกระดูก

ภายในใจของเขาชัดเจนอย่างมาก พระชายาโยวอ๋องไม่พอใจในน้ำเสียงและท่าทีในการขอยาถอนพิษของเขา

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เมื่อพระชายาโยวอ๋องจากไปแล้ว ทว่าเขาต้องการขอยาถอนพิษอีกครั้ง เกรงว่าจะยากมากขึ้นไปอีก

ในที่สุด ราชาเฮยซาหู่ก็ตัดสินใจเด็ดขาด เขาฉวยจังหวะที่ซูจิ่นซียังไปได้ไม่ไกลเพื่อวิ่งไปหานาง

“พระชายาโยวอ๋อง! ได้โปรดมอบยาถอนพิษให้ข้าด้วยเถิด ไม่ว่าพระชายาโยวอ๋องมีเงื่อนไขอันใด ข้ายินดีทำให้ทุกอย่าง ไม่อิดออด”

แม้น้ำเสียงในครั้งนี้จะไม่ค่อยเป็นมิตรนัก แต่เห็นได้ชัดว่านุ่มนวลกว่าครั้งที่แล้วมาก

อย่างไรเสีย เล่นแง่กันถึงสองครั้งแล้ว ไม่อาจให้อีกฝ่ายคุกเข่าและประจบประแจงได้ อีกฝ่ายเป็นถึงเจ้าอาณาจักรของโลกเขตแดน ซูจิ่นซีเข้าใจถึงความพอดี นางจึงตัดสินใจพูดไกล่เกลี่ย

ซูจิ่นซีหันกลับมาด้วยรอยยิ้มบางเบาที่มุมปาก แต่ไม่ได้พูดอันใด

ราชาเฮยซาหู่รีบหยิบกล่องดำออกมาจากอกเสื้อของเขา “นี่คือผลมะเดื่อที่มีเฉพาะในแดนปีศาจของโลกเขตแดนเราเท่านั้น มันเป็นผลไม้ที่เติบโตบนต้นมะเดื่อ มีหงส์สวรรค์คอยปกปักรักษา มีประโยชน์ต่อการฝึกตนบำเพ็ญเพียร พระชายาโยวอ๋องได้โปรดรับไว้เถิด”

ผลมะเดื่อ ทั้งยังมีหงส์สวรรค์คอยปกปักรักษาอีก?

ฟังดูล้ำค่ามากทีเดียว

ราชาเฮยซาหู่ยื่นของล้ำค่ามาให้ ดูเหมือนเขาต้องการแลกมันกับยาถอนพิษของซูจิ่นซี

น่าเสียดาย ซูจิ่นซีไม่ชายตามองของในมือราชาเฮยซาหู่ด้วยซ้ำ

“หากข้าจำไม่ผิด หงส์สวรรค์ในโลกเขตแดนและโลกมนุษย์ได้สูญพันธุ์ไปตั้งแต่สมัยโบราณแล้วมิใช่หรือ? แม้ตอนนี้จะพบได้เพียงในแดนสวรรค์ก็ตาม ทว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ราชาเฮยซาหู่หรือสายเลือดอย่างท่านจะสามารถควบคุมได้

หากข้าคาดไม่ผิด สิ่งที่ท่านเรียกว่าหงส์สวรรค์ซึ่งคอยปกปักรักษามะเดื่อนั้น น่าจะเป็นนกยูงเสียมากกว่า”

“อ้าว ฮิ ฮิ… ”

ทุกคนอดหัวเราะไม่ได้ แม้นกยูงจะมีสายเลือดสูงส่ง แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับหงส์สวรรค์แน่นอน!

แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

“เฮ้อ… ” ซูจิ่นซีถอนหายใจแรง “ช่างเป็นผลมะเดื่อชั้นเลิศที่ดูไร้ค่าอย่างมาก เจ้าทำลายคุณค่าของมันเช่นนี้เชียวหรือ”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดหรือเป็นเพราะความอับอาย ลำคอของราชาเฮยซาหู่พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาซูจิ่นซีและไม่กล้าสบตาผู้ใด

หงส์ที่อยู่ในเขตแดนปีศาจของเขานั้น เป็นนกยูงจริงๆ!

หงส์สวรรค์ตัวจริง มีเพียงพระชายาขององค์รัชทายาทเหยาฉือแห่งเผ่าสวรรค์เท่านั้นจึงจะมีได้ เขาจะมีได้อย่างไร!