สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 27 ตอนที่ 791 รักและเอ็นดูซูจิ่นซี

ทั้งสามเดินทางมาถึงปากทางเข้าหุบเขาหลูเหว่ยอย่างรวดเร็ว คุณชายฉู่เปิดดินแดนลึกลับเสวียนคง และพาซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยาเข้าไปในพื้นที่หุบเขาหลูเหว่ย

ซูจิ่นซีเคยเห็นทางเข้าโลกเขตแดนและทางเข้าทะเลอู๋ว่างแล้ว นางจึงไม่ประหลาดใจกับดินแดนลึกลับเสวียนคง

ทว่าขณะที่คุณชายฉู่เปิดดินแดนลึกลับเสวียนคง ซูจิ่นซีรู้สึกได้ทันทีว่าสัตว์เทพกิเลนและจิ้งจอกน้อยที่อยู่ในอาคมกำไลปี่อั้น มีอาการกระสับกระส่ายและอยู่ไม่สุขเล็กน้อย ทั้งภายในใจของนางยังรู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก

หลังจากเข้าไปในหุบเขาหลูเหว่ย เยี่ยโยวเหยาเห็นใบหน้าของซูจิ่นซีมีความผิดปกติ จึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เจ้าไม่สบายที่ใดหรือไม่? ”

ซูจิ่นซีส่ายศีรษะเล็กน้อย “ไม่เป็นอันใด บางทีหลายวันมานี้อาจเหนื่อยเกินไป”

แม้ซูจิ่นซีไม่ได้พูดอันใด แต่เยี่ยโยวเหยายังคงกังวลและเป็นห่วงซูจิ่นซี

ทว่าเวลาของพวกเขามีไม่มากแล้ว พวกเขาต้องแก้ปัญหาเหล่านี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด และตามหาสิ่งที่พวกเขาต้องการ

เยี่ยโยวเหยารีบเข้าไปโอบกอดซูจิ่นซี

ซูจิ่นซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เยี่ยโยวเหยา ท่านคิดจะทำอันใด”

“ข้าอยากกอดเจ้า เจ้าพักผ่อนในอ้อมกอดของข้าก็ได้”

“ท่านอ๋องกำลังทำอันใด รีบปล่อยข้า ทุกคนกำลังมองอยู่นะ”

เนื่องจากซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยามีใบหน้าที่หล่อเหลาและงดงามเป็นอย่างมาก ทั้งยังมีบุคลิกภาพโดดเด่น ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในหุบเขาหลูเหว่ยก็กลายเป็นจุดสนใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยโยวเหยายังอุ้มซูจิ่นซีไปตลอดทาง ทั้งสองคนจึงโดดเด่นสะดุดตาอย่างมาก

ชาวบ้านในหุบเขาหลูเหว่ย ลืมแม้กระทั่งเจ้าหุบเขาน้อย ผู้ที่พวกเขาชื่นชมและต้องการพบมากที่สุด

“ว้าว บุรุษหล่อเหลาคมสัน… ไม่เคยเห็นบุรุษที่หล่อเหลาเช่นนี้มาก่อน”

“ใช่! ทั้งยังเป็นคนที่เจ้าหุบเขาน้อยพาเข้ามาด้วยตนเองอีก บุรุษทุกคนจากโลกภายนอกล้วนหล่อเหลาและดูดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ”

“ไม่รู้เหมือนกัน คงจะเป็นเช่นนั้น! ”

“ทุกคนดูสิ สตรีที่เขาอุ้มอยู่ในอ้อมกอดก็งดงามมาก ราวกับนางฟ้า”

“ใช่ ข้าโตมาจนป่านนี้แล้ว ไม่เคยเห็นสตรีที่งดงามเช่นนี้มาก่อน… ”

ชั่วพริบตา ชาวบ้านหลักหมื่นคนก็ปรากฏตัวขึ้นบนถนนในหุบเขาหลูเหว่ย พวกเขาเดินกันพลุกพล่านตามถนนสายหลักที่มุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าหุบเขา

“เฮ้… อย่าเบียด อย่าเบียด ขอข้าดูก่อน”

“เจ้าเหยียบเท้าข้าแล้ว เจ้าเหยียบเท้าข้าแล้ว… ”

……

ชาวบ้านห้อมล้อมตลอดทางเดิน เสียงพูดคุยดังขึ้นไม่ขาดสาย ซูจิ่นซีพยายามขัดขืนหลายครั้ง นางขอให้เยี่ยโยวเหยาวางตัวนางลง ทว่าเยี่ยโยวเหยากลับพูดกับนางเพียงสองคำว่า “พักผ่อน! ”

ซูจิ่นซีอับจนหนทาง ทำได้เพียงซุกหน้าลงไปในอ้อมกอดของเยี่ยโยวเหยา ราวกับมองไม่เห็นอันใดแม้แต่น้อย

โยวอ๋อง ท่านแน่ใจหรือว่าทำเช่นนี้แล้ว ข้าจะมีโอกาสพักผ่อน?

ผู้ใดสามารถพักผ่อนในสถานการณ์เช่นนี้?

ผู้ที่พักผ่อนได้คงมีเพียงพระพุทธรูปแล้วกระมัง!

คุณชายฉู่พาซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยามาที่จวนเจ้าหุบเขาก่อน หลังจากนั่งพักครู่หนึ่ง ซูจิ่นซีก็ต้องการไปยังพื้นที่แพร่ระบาด

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว คุณชายฉู่พาซูจิ่นซีและเยี่ยโยวเหยาตรงไปยังหมู่บ้านที่ผู้ป่วยอาศัยอยู่

ทันทีที่นางเข้าใกล้หมู่บ้าน ระบบถอนพิษก็ส่งเสียงเตือนอย่างบ้าคลั่ง แทบทำให้นางประสาทเสีย

ทั้งระบบถอนพิษยังส่งข้อมูลการตรวจสอบทั้งหมดออกมา ข้อมูลเบื้องต้นพบว่าผู้ป่วยไม่ได้ป่วยด้วยโรคติดต่อ ทว่าถูกวางยาพิษ

นอกจากนั้น รูปแบบของสารพิษยังมีความเป็นไปได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าจะตรงกับพิษของแคว้นไหวเจียง ซึ่งนางมีข้อมูลในระบบถอนพิษก่อนหน้านี้แล้ว

ซูจิ่นซีหยุดชะงัก นางพูดกับคุณชายฉู่ว่า “เรียบร้อย ข้าเข้าใจแล้ว พวกเรากลับกันเถิด! ”

คุณชายฉู่พูดด้วยความประหลาดใจ “กลับ? ทว่าพวกเราเพิ่งมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน พระชายาโยวอ๋อง ท่านยังไม่ได้ตรวจดูอาการผู้ป่วยเลย! หรือว่า… พระชายาทรงเปลี่ยนพระทัย? ”

ซูจิ่นซีเพิ่งรู้ว่านางยังไม่ได้ตรวจอาการผู้ป่วย ไม่ได้ตรวจชีพจร หรือถามไถ่อาการแต่อย่างใด

แม้เยี่ยโยวเหยาพอจะเข้าใจเกี่ยวกับระบบถอนพิษ ทว่านางไม่สามารถอธิบายเรื่องเหล่านี้ให้คุณชายฉู่ฟังได้

นางใจร้อนเกินไปจริงๆ

ดังนั้น ซูจิ่นซีจึงเดินตามคุณชายฉู่เข้าไปในหมู่บ้าน และเลือกผู้ป่วยจำนวนหนึ่งที่มีระดับความเจ็บป่วยต่างกันมาตรวจสอบตามขั้นตอน

ขณะที่ออกจากหมู่บ้าน พระจันทร์ก็ลอยเด่นส่องแสงสว่างบนท้องฟ้าแล้ว

คุณชายฉู่มีท่าทางวิตกกังวล “ไม่ทราบว่าพระชายาโยวอ๋องตรวจพบอาการเจ็บป่วยของชาวบ้านในหุบเขาบ้างหรือไม่? พระองค์มีวิธีรับมือหรือไม่? ”

ซูจิ่นซีรีบตอบทันที “ข้าจะเขียนเทียบยาให้เจ้า เมื่อข้ากลับไป เจ้าเพียงถอนพิษให้ผู้ป่วยตามเทียบยาก็เป็นอันเรียบร้อย พวกเราจะรีบกลับไปคืนนี้เลย”

อา…

คุณชายฉู่ตกตะลึง

ก่อนหน้านี้เขาทดลองทุกวิถีทาง ทว่าไม่สามารถถอนพิษได้ แต่พระชายาโยวอ๋องกล่าวว่า ก่อนกลับ นางจะเขียนเทียบยาและให้เขาถอนพิษตามเทียบยานั้น

ร้ายกาจยิ่งนัก!

นางคงไม่ทำอันใดอย่างขอไปทีกระมัง?

คุณชายฉู่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน จนซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยาเดินไปได้สักระยะหนึ่งแล้ว

คุณชายฉู่จึงรีบไล่ตามพวกเขาไป “โยวอ๋อง พระชายาโยวอ๋อง มิสู้พักในหุบเขาอีกสักสองสามวัน หากวิธีการถอนพิษของพระชายาโยวอ๋องได้ผลจริง บิดากับข้า รวมถึงชาวบ้านในหุบเขาต้องขอบพระคุณพระชายาโยวอ๋องอย่างแน่นอน”

ซูจิ่นซีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เจ้าไม่เชื่อในความสามารถของข้าหรือ? ”

“ไม่ใช่เช่นนั้น… ”

คุณชายฉู่ตอบสั้น ๆ ทว่าพอกล่าวสี่คำนั้นออกมา เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรต่อ

เอาเถิด เขาเพียงกังวลเล็กน้อยว่าซูจิ่นซีจะรีบด่วนสรุปจนอาจทำอันใดตกหล่น

หากเทียบยานั้นใช้ไม่ได้ผลเล่า จะทำอย่างไร?

เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของคุณชายฉู่ ซูจิ่นซีจึงพูดอย่างเรียบเฉยว่า “อย่ากังวลไปเลย! แม้พิษชนิดนี้จะเป็นพิษที่รุนแรงมากของแคว้นไหวเจียง ทว่าข้าเคยพบพิษนี้มาก่อน หากข้าถอนพิษนี้ไม่ได้ ในใต้หล้านี้คงไม่มีผู้ใดถอนพิษนี้ได้อีกแล้ว”

ในความเป็นจริง ซูจิ่นซียังไม่เคยพบคู่ต่อสู้ด้านวิชาพิษที่สูสี หรือพบปัญหาที่ยากจัดการเลย

ก่อนที่คุณชายฉู่จะไปเชิญซูจิ่นซี เขาอ่านข้อมูลภูมิหลังเกี่ยวกับซูจิ่นซีมาพอสมควร และรู้ว่านางมีความสามารถจริงๆ จึงทำให้เขาเชื่อมั่นในคำพูดของนาง

ซูจิ่นซีกลับไปที่จวนเจ้าหุบเขา จากนั้นจึงรีบเขียนเทียบยาให้คุณชายฉู่ และกำชับเขาถึงข้อควรระวังอย่างละเอียด

“คุณชายฉู่ โปรดส่งพวกเราทั้งสองออกจากหุบเขา พวกเรายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ ไม่สะดวกที่จะเสียเวลาอยู่ที่นี่”

คุณชายฉู่พอจะมีความรู้เรื่องสมุนไพรเช่นกัน ขณะที่เขาอ่านเทียบยาของซูจิ่นซี ดวงตาของเขาพลันเปล่งประกาย ทั้งเขายังรู้สึกประหลาดใจและทึ่งกับวิธีการใช้สมุนไพรของซูจิ่นซีอย่างมาก

“ทั้งสองท่านจะออกเดินทางคืนนี้เลยหรือ? คืนนี้ดึกมากแล้ว มิสู้ให้ข้าออกไปส่งท่านทั้งสองในเช้าวันรุ่งขึ้น แท้จริงก็ไม่ทำให้ล่าช้ามากนัก”

เดิมทีซูจิ่นซีกำลังจะตอบคำถามของคุณชายฉู่ ทว่าก่อนที่นางจะตอบ เยี่ยโยวเหยากลับแย่งพูดขึ้นก่อน “ดีเหมือนกัน! ”

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วแน่น นางเงยหน้ามองเยี่ยโยวเหยาที่สูงกว่านางประมาณหนึ่งศีรษะ และต้องการจะพูดอันใดบางอย่าง ทว่าทันทีที่เปิดปาก คำพูดกลับติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกมาได้

เยี่ยโยวเหยาเพียงลูบผมหน้าม้าของซูจิ่นซีแผ่วเบา โดยไม่เอ่ยอันใดแม้แต่คำเดียว

มีบางเรื่อง แม้ไม่พูดออกมา ทั้งสองก็สามารถเข้าใจกันและกัน

เยี่ยโยวเหยารู้สึกรักและเอ็นดูซูจิ่นซีอย่างมาก

เพื่อค้นหาอมฤตทั้งห้าและวิชาการหล่อขึ้นรูปก่อนต้นฤดูหนาว เขาเองก็ร้อนใจเช่นกัน

ที่นี่คือหุบเขาหลูเหว่ย ซึ่งมีบุรุษผู้หนึ่งที่ดูดีทั้งด้านรูปลักษณ์ บุคลิกภาพ และด้านอื่นๆ มาใกล้ชิดกับภรรยาของตน

แม้เขาจะรำคาญปัญหาเหล่านี้มาตลอด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถปล่อยให้ซูจิ่นซีเหน็ดเหนื่อยทั้งวันทั้งคืนได้อีกแล้ว