สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 30 ตอนที่ 896 ตายก่อนตายหลังต่างกันอย่างไร?

แม้อู๋จุนจะแย้มยิ้ม ทว่าเขาตอบคำถามของซูจิ่นซีอย่างจริงจัง

“ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้เอง! ข้าคิดว่าเป็นเรื่องอันใด! พอดีเลย พี่จุนกลับมาจากแคว้นไหวเจียงในครั้งนี้ ได้นำของล้ำค่ามามากมาย เมื่อวานข้าต้องการเอามาให้เจ้าดู! น่าเสียดายที่ถูกเยี่ยโยวเหยารบกวนเสียก่อน”

เขาพูดพลางหยิบสิ่งของที่นำติดตัวออกมา ชั่วพริบตาก็ปรากฏสิ่งของเต็มโต๊ะ

เสื้อคลุมสีแดงที่อู๋จุนสวมมาแต่เดิมนั้นกว้างใหญ่และแขนเสื้อกว้างมาก สามารถซ่อนสิ่งต่างๆ ได้มากมาย

อู๋จุนเห็นซูจิ่นซีมองด้วยสายตาตกตะลึงเล็กน้อย จึงนั่งไขว้ขาอยู่ข้างเก้าอี้อย่างภาคภูมิใจ

“เฮ้ ของล้ำค่าทั้งหมดในตัวของพี่จุนอยู่ที่นี่ เจ้าชอบชิ้นใด ก็เลือกได้ตามใจชอบ! ”

ซูจิ่นซีรับไว้ด้วยความยินดี

เมื่อดูทีละชิ้น ก็พบว่ามีคางคกโลหิต คางคกเหมันต์ และคางคกมรกต ราชาหยกนิลกาฬเป็นคางคกที่ล้ำค่าที่สุดและมีพิษร้ายแรงมากที่สุดในบรรดาคางคก นอกจากนี้ยังมีบางสิ่งที่อู๋จุนเอาออกมาอีก

แมงป่อง ราชามด งูเขียวน้อย ราชาน้อยด้วย…

สิ่งที่บินอยู่บนฟ้า วิ่งบนพื้นดิน และว่ายอยู่ในน้ำ ล้วนอยู่ที่นี่ครบถ้วน บางส่วนซูจิ่นซีรู้จัก บางส่วนก็ไม่รู้จัก

ซูจิ่นซีเปิดระบบถอนพิษและตรวจสอบทีละอย่าง จากนั้นจึงเลือกราชาหยกนิลกาฬอย่างระมัดระวัง ซึ่งก็คือคางคกสีดำนั่นเอง

“ข้าต้องการสิ่งนี้! ”

อู๋จุนมองกล่องเล็กๆ ในมือของซูจิ่นซีด้วยความกังวลเล็กน้อย “แม่นางพิษน้อย เจ้าแน่ใจหรือ? อย่ามองเพียงว่าเป็นกล่องเล็ก มันมีพิษร้ายแรงมาก! อาการของฮ่องเต้เฒ่าแคว้นตงเฉินเป็นอย่างไร? อย่าคิดว่าใช้พิษสู้กับพิษ ถึงเวลานั้น นอกจากจะกำจัดพิษในร่างกายไม่หมดแล้ว ยังอาจตายเพราะถูกพิษเข้าก็เป็นได้ หากเป็นเช่นนั้น พวกเราคงไม่มีเหตุผลให้อธิบาย”

อย่างไรเสีย ไม่มีผู้ใดรู้ดีไปกว่าอู๋จุนว่า พิษของราชาหยกนิลกาฬนั้นร้ายกาจมากเพียงใด

ท้ายที่สุด สถานะของฮ่องเต้แคว้นตงเฉินก็ทรงเกียรติสูงศักดิ์

พวกเขาไม่อาจทำผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย อู๋จุนคิดถึงจุดนี้แทนซูจิ่นซี

ใบหน้าของซูจิ่นซีปรากฏความแน่วแน่มั่นคง

“วางใจได้ ข้าทำสิ่งใดล้วนมีขอบเขต”

“แหะ แหะ ในเมื่อเจ้ารู้จักขอบเขตก็ดี พี่จุนก็วางใจ หากต้องการให้พี่จุนช่วยเหลือ เพียงบอกมา”

“อืม! ”

ซูจิ่นซีพยักหน้า

ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน เยี่ยโยวเหยาได้สั่งให้คนยกน้ำแกงอิงเถาใบบัวเข้ามา ซูจิ่นซีเลือกทานของบางอย่างที่อู๋จุนซื้อ จากนั้นจึงดื่มน้ำแกงอิงเถาใบบัวหนึ่งชาม และเดินไปหาตงหลิงหวงเพื่อถอนพิษให้ฮ่องเต้แคว้นตงเฉิน

ก่อนออกจากตำหนักฟางเฟย ถังเสวี่ยยังคงโต้เถียงกับอู๋จุนเกี่ยวกับอาหารเช้า สถานการณ์เช่นนี้เป็นเรื่องปกติระหว่างถังเสวี่ยกับอู๋จุน แม้ซูจิ่นซีจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่นางก็ช่วยอะไรได้ไม่มากนัก จึงเดินอ้อมไปอีกทาง

เยี่ยโยวเหยาคงไม่สนใจเรื่องเช่นนี้

อู๋จุนและถังเสวี่ยทะเลาะกันตั้งแต่ด้านในห้องจนกระทั่งเดินออกมาด้านนอก เยี่ยโยวเหยาสั่งให้ใครบางคนปิดประตูห้องและอ่านตำราในห้อง

เมื่อซูจิ่นซีพบตงหลิงหวง ตงหลิงหวงอยู่ในตำหนักว่าราชการ นางเพิ่งอนุมัติฎีกาเสร็จ และกำลังจะไปเยี่ยมพระอาการของฮ่องเต้แคว้นตงเฉินพอดี นางจึงไปห้องบรรทมของฮ่องเต้แคว้นตงเฉินพร้อมกับซูจิ่นซี

ระหว่างทาง ซูจิ่นซีได้อธิบายเรื่องของราชาหยกนิลกาฬให้ตงหลิงหวงฟังหนึ่งครั้ง

แม้ตงหลิงหวงจะกังวลว่าพิษของราชาหยกนิลกาฬจะรุนแรงเกินไป เกรงว่าฮ่องเต้แคว้นตงเฉินอาจทนไม่ไหวเหมือนที่อู๋จุนพูดไว้

ทว่าตงหลิงหวงรู้ดีว่าซูจิ่นซีกระทำการอย่างระมัดระวังเสมอมา เรื่องเช่นนี้ หากซูจิ่นซีไม่มั่นใจเต็มสิบส่วน นางไม่มีวันลงมือทำ อีกทั้งวิชาแพทย์และทักษะด้านพิษของนางน่าเชื่อถืออย่างยิ่ง

ตงหลิงหวงจึงไว้วางใจซูจิ่นซีอย่างไม่มีเงื่อนไข

เมื่อทั้งสองมาถึง ฮ่องเต้แคว้นตงเฉินเพิ่งเสวยยาที่ซูจิ่นซีจัดให้ก่อนหน้านี้ พระอาการก็ดีขึ้นมาก

ซูจิ่นซีบอกขั้นตอนการรักษาแก่ฮ่องเต้แคว้นตงเฉินอีกครั้ง เมื่อฮ่องเต้แคว้นตงเฉินเห็นว่าตงหลิงหวงเชื่อมั่นในตัวซูจิ่นซีมาก จึงไม่ถามสิ่งใดอีก และให้ซูจิ่นซีเริ่มการรักษา

ขั้นตอนยังคงเป็นไปตามเดิม ซูจิ่นซีไม่ชอบให้ผู้อื่นอยู่ข้างกายขณะที่นางทำการวินิจฉัยและรักษา ต่อให้เป็นนางกำนัลก็ตาม นางจึงให้ตงหลิงหวงทำความสะอาดพื้นที่

หลังจากเตรียมพื้นที่แล้ว ตงหลิงหวงจึงเอ่ยถามซูจิ่นซี “ต้องการคนช่วยเหลือหรือไม่? หมอหลวงไม่สะดวก ข้าสามารถช่วยได้”

เมื่อพบปัญหาในการรักษา ซูจิ่นซีมักมีท่าทางจริงจังเสมอ “ไม่ต้อง! ”

ตงหลิงหวงไม่เคยเห็นซูจิ่นซีมีท่าทางจริงจังเช่นนี้มาก่อน นอกจากฮ่องเต้แคว้นตงเฉินแล้ว ยังไม่เคยมีผู้ใดแสดงท่าทางจริงจังต่อหน้านาง

ทว่าตงหลิงหวงกลับไม่รู้สึกอึดอัดใจ นางทำเพียงเดินออกไปเงียบๆ และปิดประตู

เมื่อภายในห้องบรรทมเหลือเพียงซูจิ่นซีกับฮ่องเต้แคว้นตงเฉินสองคน ซูจิ่นซีจึงหยิบยาจากระบบถอนพิษและเทลงในถ้วยหนึ่งใบ ละลายยาลงในน้ำ จากนั้นก็ยื่นให้ฮ่องเต้แคว้นตงเฉิน

“เสวยโอสถนี่ก่อนเพคะ เวลาล้างพิษจะบรรเทาความเจ็บปวดได้”

ฮ่องเต้แคว้นตงเฉินนั่งพิงหมอน ไม่ขยับเขยื้อน

ดูเหมือนซูจิ่นซีได้คาดการณ์ถึงสถานการณ์นี้ไว้แล้ว

“แน่นอน พระองค์ไม่ต้องเชื่อหม่อมฉันก็ได้ พระองค์ไม่จำเป็นต้องเสวยยานี้ หากสามารถทนความเจ็บปวดได้”

“เจ้าช่วยบอกวิธีถอนพิษให้เราฟังได้หรือไม่? ”

แม้ซูจิ่นซีไม่ต้องการกล่าวอันใด ทว่านางยังหยิบราชาหยกนิลกาฬออกมา และอธิบายให้ฮ่องเต้แคว้นตงเฉินฟังอย่างอดทน

“ไม่ว่าจะเป็นอาการบาดเจ็บภายในหรือบาดแผลอื่นๆ ในพระวรกายของพระองค์ ล้วนรักษาได้ง่ายกว่า ทว่าพิษในพระวรกายของพระองค์กลับยากที่จะขจัดออก โดยเฉพาะสารพิษจากโลหะหนัก

โอ้ พระองค์อาจไม่เข้าพระทัยเกี่ยวกับสารพิษโลหะหนัก นั่นก็คือ ปรอท ตะกั่ว และอื่นๆ มักเป็นสิ่งที่ใช้สำหรับหลอมยาวิเศษ

แม้ในยามปกติ สิ่งเหล่านี้จะใช้เป็นยา ทว่ามันขึ้นอยู่กับปริมาณที่ใช้ หากใช้ในปริมาณน้อยก็ไม่ส่งผลเสียต่อร่างกายมนุษย์มากนัก ทว่าหากใช้ในปริมาณมากเกินไป มันจะสะสมอยู่ในร่างกายของมนุษย์และกลายเป็นสารพิษ ไม่มียาที่สามารถรักษาให้หายขาดได้

วิธีการของหม่อมฉันง่ายมาก นั่นคือการนำราชาหยกนิลกาฬเข้าสู่พระวรกายของพระองค์ และใช้พิษต่อสู้กับพิษเพื่อขจัดสารพิษโลหะหนักในช่องท้องของพระองค์”

ซูจิ่นซีอธิบายอย่างชัดเจน ฮ่องเต้แคว้นตงเฉินอาจฟังไม่เข้าใจบ้าง ทว่าหลังจากที่ซูจิ่นซีพูดจบ พระองค์ก็เริ่มเกิดความสงสัยและความกังวล

เรื่องนี้ซูจิ่นซีจะไม่บังคับ นางวางถ้วยยาในมือไว้ข้างแท่นบรรทมของฮ่องเต้แคว้นตงเฉิน จากนั้นก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะ และรินน้ำชาให้ตนเองด้วยท่าทีผ่อนคลาย

“ยาในถ้วยนี้ นอกจากจะบรรเทาความเจ็บปวดแล้ว ยังเพิ่มบางสิ่งซึ่งเป็นของโปรดของราชาหยกนิลกาฬ เพื่อให้ง่ายต่อการดึงมันเข้าสู่ร่างกาย หากพระองค์ไม่ไว้ใจหม่อมฉัน การรักษาของเราก็จะจบลงเพียงเท่านี้ หม่อมฉันไม่มีเวลามากพอให้อยู่กับพระองค์ที่นี่”

พูดตามตรง ซูจิ่นซีถอนพิษให้ฮ่องเต้แคว้นตงเฉินได้ ทั้งหมด เป็นเพราะมู่หรงฉีชอบพอกับตงหลิงหวง หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์เช่นนี้ ซูจิ่นซีในฐานะพระชายาโยวอ๋องแห่งแคว้นจงหนิงคงไม่สามารถมารักษาฮ่องเต้แคว้นตงเฉินซึ่งเป็นแคว้นศัตรูแน่นอน

นางต้องการสังหารเขาเสียมากกว่า!

ฮ่องเต้แคว้นตงเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แววตาแห่งความสงสัยค่อยๆ จางหายไป จากนั้นจึงหยิบถ้วยยาขึ้นมา

“ข้ารู้ดีที่สุดว่าร่างกายของข้าเป็นอย่างไร หากไม่ใช่เพราะสูตรยาที่เจ้าสั่งเมื่อวันก่อนใช้ได้ผล ข้าคงไม่หยิบยาถ้วยนี้

อย่างไรเสีย ช้าเร็วก็ต้องตาย หากเจ้าใช้โอกาสนี้สังหารข้าจริง ตายช้าหรือตายเร็วจะต่างกันอย่างไร”

เขาพูดพลางเงยหน้าขึ้นและดื่มยาจนหมดถ้วย