สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 31 ตอนที่ 922 บังเอิญพบใครคนหนึ่ง

อู๋จุนเกือบจะกระโดดขึ้น เขาปัดมือของถังเสวี่ยออกไป “บ้าจริง เจ้าหยิกข้าทำไม? ”

ถังเสวี่ยกัดนิ้วมือ ดวงตาเปล่งประกาย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม

“ว้าว ตงหลิงหวงเท่มาก! ”

“หือ หือ หือ… ” สัตว์เทพกิเลนแสดงท่าทางกระตือรือร้น

มันเห็นเพียงร่างของตงหลิงหวงค่อยๆ เหาะขึ้น ไม่รู้ว่านางใช้พลังภายในประเภทใด ร่างกายทั้งหมดมีแสงสีขาวนวลห่อหุ้มไว้ ลำแสงนั้นค่อยๆ ควบแน่นอยู่ระหว่างนิ้วขณะที่นางประสานมือเข้าหากัน

จากนั้น นางก็ซัดลำแสงสีขาวนวลไปทางฝูงงู… ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าลำแสงที่พุ่งออกไปนั้นจะเป็นลูกศรนับหมื่นดอก

เท่มาก!

น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว

ไม่ต้องพูดถึงเหล่าองครักษ์วิหารวิญญาณกับถังเสวี่ยเลย แม้แต่อู๋จุนที่เดินทางไปทั่วหล้า พบพานยอดฝีมือมากมายในหลายปีที่ผ่านมา ทั้งยังได้เห็นวิชามามากมาย

ทว่า รัชทายาทตงเฉินผู้นี้… ใช้วิชาของสำนักใดกันแน่? เหตุใดวรยุทธ์ถึงได้รุดหน้ารวดเร็วถึงเพียงนี้?

อีกทั้งกระบวนท่านี้ของนาง ร่ำเรียนมาจากที่ไหนกันแน่?

เมื่อมองทั่วทั้งอาณาจักรเทียนเหอในตอนนี้ มีเพียงแม่นางพิษน้อยและเจ้าเยี่ยโยวเหยาเท่านั้นที่มีวรยุทธ์ถึงขั้นสูงสุด

เขากล้ารับประกันได้เลย ไม่ว่าเยี่ยโยวเหยาหรือแม่นางพิษน้อย ไม่มีทางใช้กระบวนท่านี้ได้อย่างแน่นอน

อีกทั้งกระบี่เหล่านั้น ดูเหมือนจะเป็นวิญญาณกระบี่ นางได้วิญญาณกระบี่เหล่านี้มาจากที่ใดกันแน่?

อู๋จุนครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาอดสังเกตท่าทางของตงหลิงหวงไม่ได้ ในที่สุด สายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่แหวนเก้ามังกรตรงนิ้วของตงหลิงหวง

ขณะที่ตงหลิงหวงยังคงใช้พลังเสวียนลี่อย่างต่อเนื่อง แหวนเก้ามังกรเปล่งแสงสีเขียวอ่อนออกมาตลอดเวลา เป็นเพราะแสงอ่อนเกินไปและไม่เด่นสะดุด หากไม่มองให้ละเอียดย่อมไม่มีทางมองเห็นได้เลย

หากเขาคาดเดาไม่ผิด จุดสำคัญอยู่ที่แหวนเก้ามังกรวงนี้แน่

ทันใดนั้น อู๋จุนพลันนึกถึงตำนานที่เล่าขานต่อกันมาในอาณาจักรเทียนเหอเมื่อหลายปีก่อน

ตามตำนานเล่าว่า มีปรมาจารย์ผู้ไร้เทียมทานท่านหนึ่งมาจากอาณาจักรอื่น เขามีนามว่าผู้วิเศษจิ่วเทียน ผู้วิเศษจิ่วเทียนรวบรวมทุกอย่างที่เขาได้เรียนรู้ในชีวิตของเขา เก็บไว้ในแหวนวงหนึ่ง

ต่อมาผู้วิเศษจิ่วเทียนหายสาบสูญ แหวนก็หายสาบสูญตามไปด้วย

บางคนบอกว่ามันอยู่ที่แคว้นเป่ยอี้ที่ลึกลับยากเกินคาดเดา บางคนบอกว่ามันตกไปอยู่ในมือของลูกหลานอาณาจักรต้าฉิน บางคนก็บอกว่าอยู่ที่แคว้นตงเฉิน…

ไม่คาดคิดว่าโชคชะตาฟ้าสวรรค์ก็เป็นเช่นนี้

ดูเหมือนสวรรค์ได้กำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว ตงหลิงหวงผู้นี้ก็เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งเช่นกัน

ตงหลิงหวงยิงธนูออกไปพร้อมกัน เล็งตรงเป้าไปที่หัวงู

ในชั่วพริบตา ฝูงงูดำทะมึนทั้งหมดก็ถูกตัดหัวขาด พวกมันล้มลงกับพื้น เลือดกระจัดกระจาย น่าสะอิดสะเอียนอย่างมาก

ถังเสวี่ยเห็นภาพนี้ก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว นางกอดต้นไม้และอาเจียนออกมาอีกครั้ง

แม้แต่อู๋จุนเองก็แทบจะอาเจียนออกมา เขายกมือปิดหน้า และเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

ตงหลิงหวงผนึกพลังปราณเทพเก็บวิญญาณกระบี่ จากนั้นจึงหันหลังกลับ และเหาะไปยืนด้านข้างสัตว์เทพกิเลน

“สัตว์เทพกิเลน ถึงตาเจ้าลงมือแล้ว! ”

สัตว์เทพกิเลนกำลังรออย่างกระตือรือร้น ในที่สุดก็ถึงเวลาที่มันลงมือแล้ว

อย่างไรก็ตาม มันไม่รีบร้อน ทว่าวางมาดเยื้องย่างขึ้นไปกลางอากาศ เมื่อเดินไปข้างหน้าได้สองก้าวก็แสดงท่าทางมีอำนาจ

ไม่นานนัก ดวงตาของมันก็ปรากฏแสงเย็นเยือกวาบผ่าน จากนั้นก็พ่นเปลวเพลิงกิเลนออกมาจากปาก

ในชั่วพริบตา ป่าส่วนใหญ่ถูกเปลวเพลิงเผาผลาญ ซากศพงูที่เปื้อนเลือดถูกฝังอยู่ในเปลวเพลิงเหมันต์สีน้ำเงิน

อู๋จุนอยู่ใกล้สัตว์เทพกิเลนมากที่สุด ขณะที่เปลวเพลิงสีน้ำเงินกำลังลุกโชน เขาจึงอยู่ใกล้เปลวเพลิงมากที่สุด

ลำแสงจากเปลวเพลิงเคลื่อนผ่านคิ้วของเขา เกือบจะไหม้คิ้วของเขาไปแล้วเชียว

“บัดซบ… ”

อู๋จุนสบถเสียงต่ำ และตบหัวของสัตว์เทพกิเลนไปหนึ่งที

“ไม่รู้จักควบคุมเปลวเพลิงเสียบ้าง? ข้าเกือบจะถูกเผาไปด้วย! ”

สัตว์เทพกิเลนแสดงสีหน้าละอายใจ มันม้วนหางหลบอยู่ด้านหลังของตงหลิงหวง

เอ่อ… ขอโทษจริงๆ

ตื่นเต้นเกินไปนิด เปลวเพลิงแรงไปหน่อย

ถังเสวี่ยอาเจียนจนหน้าซีดขาว ทว่าขณะที่นางเห็นท่าทีของอู๋จุน ก็พลันรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

“นางเด็กบ้า หัวเราะอันใด เดี๋ยวถีบส่งเจ้ากลับไปหุบเขาร้อยบุปผาเสียเลย! ” อู๋จุนจ้องหน้าถังเสวี่ย

เสียงหัวเราะสะใจของถังเสวี่ยหยุดชะงักอย่างกะทันหัน ทว่าแก้มของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย รอยยิ้มที่ควบคุมไม่ได้ยังคงค้างอยู่บนใบหน้า

เมื่อเห็นอู๋จุนเดินไปไกลแล้ว นางจึงรีบวิ่งตามอู๋จุนและรั้งอู๋จุนไว้

“ข้า ถังเสวี่ย ชาตินี้ไม่มีวันหวนกลับไปยังหุบเขาร้อยบุปผา หากพี่จุนต้องการไปส่ง เช่นนั้นส่งข้าไปที่หุบเขาเทพโอสถเถิด! ”

“ออกไป ออกไป ไปเล่นที่ไหนก็ไป! บ้านตนเองไม่กลับ เจ้าจะไปที่หุบเขาเทพโอสถทำอันใด? ”

แก้มของถังเสวี่ยแดงระเรื่อ แววตาของนางยิ่งเหนียมอายมากขึ้นไปอีก

“เพราะหุบเขาเทพโอสถเป็นบ้านของพี่จุน! บ้านของพี่จุนก็คือบ้านของถังเสวี่ย! ”

“ไป ไป ไป! บ้านของข้ากลายเป็นบ้านของเจ้าตั้งแต่เมื่อใด? ”

ถังเสวี่ยไม่มีท่าทีโกรธเคือง นางเดินตามอู๋จุนอย่างใกล้ชิด ไม่ว่าคำพูดของอู๋จุนจะรุนแรงเพียงใด นางก็ไม่เคยปล่อยมืออู๋จุนเลย

ไม่นานนัก ไฟป่าก็ลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ สถานที่แห่งนี้อยู่นานไม่ได้แล้ว สัตว์เทพกิเลนและองครักษ์ออกจากโลกใบเล็กไปพร้อมกับตงหลิงหวง

หลังออกมาจากโลกใบเล็ก ทุกคนก็มาอยู่บริเวณนอกปราสาท

มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

ควรจะอยู่ภายในห้องโถงของปราสาทมิใช่หรือ?

ภายในใจของตงหลิงหวงยังมีข้อสงสัยเกี่ยวกับปราสาทโบราณแห่งนี้

ขณะที่ตงหลิงหวงหันไปมองที่ปราสาท นางก็เห็นว่าปราสาทค่อยๆ สลายกลายเป็นทรายหายไป

ในเวลาไม่ถึงกาน้ำชาเดือด ปราสาททั้งหลังกลับหายไป เบื้องหน้าคือทะเลทรายไกลสุดสายตา มีเนินทรายสูงต่ำราวกับว่าปราสาทไม่เคยปรากฏมาก่อน

ทุกคนต่างแสดงสีหน้างงงวยและตกใจ พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าทุกสิ่งที่พวกเขาเห็นเป็นเรื่องจริง ทว่าภาพที่เห็นราวกับเกิดขึ้นจริง

เสียงของถังเสวี่ยดังขึ้นอย่างชัดเจน “พี่เป่าอวี้ เมื่อครู่ข้าเห็นอันใดหรือ? หรือข้าฝันไป”

อู๋จุนก็ตกใจมากเช่นกัน ทว่าความตกใจถูกแทนที่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยและไม่แยแสอย่างรวดเร็ว เขาสะบัดแขนเสื้อและหันหลังเดินจากไป

“ข้าไม่ใช่เจ้า ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร? ”

ถังเสวี่ยหันไปมองตงหลิงหวงอีกครั้งด้วยสีหน้างงงวย

ตงหลิงหวงเดินไปตบไหล่ถังเสวี่ย

พยายามควบคุมความสงสัยเหมือนกับถังเสวี่ย “ไปกันเถิด! ซูจิ่นซีและคนอื่นๆ กำลังรอพวกเราอยู่! ”

สัตว์เทพกิเลนนำทางกลับไปตามเส้นทางเดิม ทุกคนรีบกลับมารวมตัวกับซูจิ่นซีและคนอื่นๆ

หลังจากฟังถังเสวี่ยอธิบายระหว่างทาง ตงหลิงหวงจึงรู้ได้ว่า ในคืนนั้นเกิดพายุทรายรุนแรง นางกับอู๋จุนถูกพายุทรายพัดหายไป เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ที่อื่นแล้ว

ต่อมา พวกเขาพยายามตามหากองขบวนเดินทาง ทว่าหลังจากเดินอยู่ในทะเลทรายเป็นเวลานาน พวกเขาก็หาไม่พบ จึงเข้าไปในปราสาทหลานลั่ว

พวกเขาไม่รู้ว่าเผลอเข้าไปอยู่ในโลกใบเล็กนั้นได้อย่างไร ทว่าพวกเขาจำได้ว่าเมื่อเข้าไปในส่วนของปราสาทที่สูงที่สุด พวกเขาก็เห็นแสงสว่างจ้าจนทำให้พวกเขาลืมตาไม่ขึ้น เมื่อแสงนั้นหายไป พวกเขาก็มาอยู่ในป่าแห่งนั้นแล้ว

หลายคนพูดพลางเดินกลับไป

ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าระหว่างทางจะได้พบกับใครบางคน ใครบางคนที่พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะปรากฏตัวในเวลานี้