สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 32 ตอนที่ 952 เป่ยถังหลีหรือหลานเยวี่ยหลี?

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง อวิ๋นจิ่นจึงปล่อยมือ เมื่อปลอบถังเสวี่ยให้นอนหลับแล้ว ทั้งสองก็เดินออกประตูไป

ทันทีที่ออกไป ซูจิ่นซีจึงถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? มองออกหรือไม่ว่าเป็นพิษอันใด? ”

อวิ๋นจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย “นอกจากแม่นางถังเสวี่ยจะถูกวางยาพิษแล้ว อาการบาดเจ็บภายในยังเป็นปัญหาอย่างมากและจำเป็นต้องรีบรักษาให้เร็วที่สุด สำหรับยาพิษนั้น… ” อวิ๋นจิ่นพูดพลางเหลือบมองเป่ยถังหลี

เป่ยถังหลีถูกซูจิ่นซีสกัดจุดให้นั่งบนเก้าอี้ เมื่อเห็นว่าสายตาของทุกคนมองตามอวิ๋นจิ่น พวกเขาทุกคนต่างมองมาที่นางและพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึมว่า “อย่าถามข้า ต่อให้ข้ารู้ ข้าก็ไม่บอกพวกเจ้า! ”

แสดงว่า เป่ยถังหลีอาจรู้ว่าถังเสวี่ยถูกพิษอันใด?

ซูจิ่นซีเดินไปด้านหน้าเป่ยถังหลี “หากเจ้ารู้อันใดก็พูดมาดีกว่า มิฉะนั้น ข้าจะทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่าถังเสวี่ยเป็นพันเท่า”

กลับไม่คิดว่า เป่ยถังหลีจะเบือนหน้าหนีไปอีกด้านหนึ่ง “อยากจะฆ่าก็ลงมือเลย เหตุใดต้องพูดจาไร้สาระตั้งมากมาย ข้าไม่เหมือนเป่ยถังเฮ่อ อย่าคิดว่าเจ้าใช้วิธีการทรมานข้าแล้ว ข้าจะยอม เรื่องที่ไม่อยากพูด ข้ายอมตายดีกว่าพูด”

“ใช่หรือ? ”

ซูจิ่นซีหรี่ดวงตาลงเล็กน้อย ก่อนจะพลิกฝ่ามือ จากนั้นฝ่ามือของนางก็ปรากฏหมอกหนาทึบ ขณะที่กำลังโจมตีเป่ยถังหลี อวิ๋นจิ่นที่อยู่ด้านหลังก็ตะโกนห้ามนางไว้

“พระชายา! ”

หมอกหนาทึบบนฝ่ามือของซูจิ่นซีถูกดึงกลับ นางหันไปมองอวิ๋นจิ่นด้วยความสงสัย

อวิ๋นจิ่นกล่าวด้วยความเคารพ “พระชายาโยวอ๋อง เชิญมาทางนี้ กระหม่อมมีเรื่องจะทูล”

ดังนั้น ซูจิ่นซีจึงตามอวิ๋นจิ่นไปอีกห้องหนึ่ง

เพราะเยี่ยโยวเหยายังคงเชื่อใจอวิ๋นจิ่น จึงไม่ได้ห้ามพวกเขา

ซูจิ่นซีกล่าวว่า “อวิ๋นจิ่น เจ้ามีอันใดจะพูดกับข้าใช่หรือไม่? ”

อวิ๋นจิ่นไม่พูดอันใด ทว่าเดินไปที่ฉากกั้นภายในห้อง และเปิดม่านอย่างเชื่องช้า

“พระชายา ดูเถิด นี่คือผู้ใด? ”

ข้างหลังม่านมีเด็กชายอายุราวเก้าหรือสิบปี สวมหน้ากากสีเงิน แม้ไม่เห็นใบหน้า ทว่าร่างนั้นทำให้ซูจิ่นซีรู้สึกคุ้นเคยเป็นพิเศษ นางคาดเดาอยู่ในใจ ทว่านางไม่แน่ใจนัก จึงค่อยๆ เดินไปหาเด็กชายทีละก้าว จากนั้นจึงถอดหน้ากากของเด็กชายออก

เมื่อเจ้าเห็นใบหน้านั้น ซูจิ่นซีก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“อวี้เอ๋อร์? เป็นเจ้าได้อย่างไร? ”

ใช่ เขาคือซูอวี้จริงๆ และคือเจ้าทึ่มที่ช่วยเป่ยถังหลีในเรือนอี๋หงก่อนหน้านี้

ทว่า เหตุใดเขาจึงอยู่ที่นี่?

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเป่ยถังหลีหรือ?

ความสัมพันธ์ระหว่างเป่ยถังหลีและหลานเยวี่ยหลีเป็นอย่างไรกันแน่?

ภายในใจเกิดการคาดเดามากมาย ซูจิ่นซีจึงคลายจุดที่สกัดไว้ให้ซูอวี้อย่างรวดเร็ว

ซูอวี้ลุกขึ้น ดวงตาเป็นประกาย “ท่านพี่จิ่นซี! ”

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เหตุใดเจ้าไม่เคยพูดถึงในจดหมายที่เขียนถึงข้า? นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่? ยังมีเป่ยถังหลี… นางคือผู้ใดกันแน่? ”

แม้ซูจิ่นซีจะออกจากแคว้นจงหนิง ทว่าทุกเดือนนางจะได้รับจดหมายของซูอวี้จากแคว้นจงหนิง อีกทั้งเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้ นางเพิ่งได้รับจดหมาย หรือว่าจดหมายนั้นเป็นของปลอม?

ซูอวี้เม้มปากและไม่พูดอันใด น้ำเสียงของซูจิ่นซีเย็นชาเล็กน้อย “ยังไม่รีบบอกอีก! ”

ซูอวี้รีบพูด “ท่านพี่ ท่านอย่าโกรธข้า คือว่า… อวี้เอ๋อร์โกหกท่านเอง”

“เจ้ามาที่แคว้นเป่ยอี้เพราะเป่ยถังหลีหรือ? ”

ซูอวี้พยักหน้า

“นี่มันเรื่องอันใดกัน ยังไม่รีบพูดอีก เจ้าจะทำให้ข้าโกรธยิ่งกว่านี้ใช่หรือไม่? ”

“ท่านพี่ อย่าเพิ่งโมโห อวี้เอ๋อร์พูด อวี้เอ๋อร์มาที่นี่เป็นเพราะคุณหนูจิ่วของจวนเป่ยอี้อ๋อง และ… แม่นางจิ่ว เป่ยถังหลี คือแม่นางเยวี่ยหลีแห่งจวนแม่ทัพใหญ่หลาน”

ที่แท้ เป่ยถังหลีคือหลานเยวี่ยหลี

เพราะเป่ยถังหลีไม่รู้จักพวกเขามาก่อน อีกทั้งอุปนิสัยยังตรงกันข้ามกับหลานเยวี่ยหลีอย่างสิ้นเชิง นอกจากนั้น อวิ๋นจิ่นก็ไม่สังเกตเห็นอาการถูกพิษหรือการสูญเสียความจำบนตัวของนางเลย ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าเป่ยถังหลี ไม่ใช่ หลานเยวี่ยหลี

กลับไม่นึกว่า พวกนางคิดผิด

“ในเมื่อนางคือหลานเยวี่ยหลี เหตุใดจึงจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ ทั้งอุปนิสัยยังต่างจากตอนที่นางอยู่ที่แคว้นจงหนิงอย่างสิ้นเชิง? ” ซูจิ่นซีถาม

ซูอวี้ตอบคำถามตั้งแต่ต้นจนจบ “เป่ยถังหลีเหมือนหลานเยวี่ยหลีที่เป็นตัวปลอม เพียงแต่… เพียงแต่ความจำเสื่อม ดังนั้นจึงจำเรื่องก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย”

“รายละเอียดเล่า เกิดอันใดขึ้น? ”

อยู่ดีๆ หลานเยวี่ยหลีจะความจำเสื่อมได้อย่างไร? ทั้งยังกลายเป็นแม่นางจิ่วแห่งจวนเป่ยอี้อ๋องอีก

จากเส้นผมสีขาวของหลานเยวี่ยหลี และเรื่องราวชีวิตที่พลิกผันของนาง ก่อนหน้านี้ ซูจิ่นซีอาจเดาได้ว่าสถานะของหลานเยวี่ยหลีอาจไม่ธรรมดา ทว่ากลับไม่เคยคิดว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับจวนเป่ยอี้อ๋อง

ซูอวี้พูดขึ้นอีกครั้ง “เป็นความผิดของข้า เพราะนางช่วยชีวิตข้า นางจึงถูกพวกเขานำตัวกลับมาที่แคว้นเป่ยอี้… ” ซูอวี้ราวกับคิดอันใดได้บางอย่าง ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความเจ็บปวดอีกครั้ง

“พวกเขา? เป็นคนของจวนเป่ยอี้อ๋องหรือ? ”

ซูอวี้พยักหน้า

“พูดจาไม่ครบถ้วน ไม่มีหัวไม่มีท้าย เจ้าจะทำให้ข้าร้อนใจจนตายใช่หรือไม่? เกิดอันใดขึ้นตอนที่ข้าไม่อยู่ที่แคว้นจงหนิง? ”

ซูจิ่นซีบ่นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซูอวี้กำลังจะพูด ทว่ากลับถูกอวิ๋นจิ่นห้ามไว้ “พระชายา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถามคำถามเหล่านี้ แม่นางถังเสวี่ยถูกพิษอันใด แม่นางเป่ยถังจะต้องรู้อยู่บ้าง ในเมื่อแม่นางเป่ยถังคือแม่นางเยวี่ยหลี และมีความสัมพันธ์ผู้นำอวี้ คิดว่าผู้นำอวี้อาจมีวิธีทำให้นางพูดออกจากปากของนาง

เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ คือตรวจสอบพิษที่อยู่ในร่างกายของแม่นางถังเสวี่ยว่าเป็นพิษอันใด จากนั้นแยกรักษาอาการบาดเจ็บภายใน ซึ่งไม่อาจล่าช้าได้ แม่นางถังเสวี่ยไม่มีเวลามากแล้ว”

ซูจิ่นซีนิ่งเงียบ ก่อนจะมองไปที่ซูอวี้

ซูอวี้รู้อยู่แล้วว่าถังเสวี่ยถูกพิษ และยังเข้าใจข้อมูลสำคัญจากคำพูดของอวิ๋นจิ่นและดวงตาของซูจิ่นซี จึงรีบพูดว่า “ท่านพี่ ให้ข้าลองดู! ”

“ตกลง! ” ซูจิ่นซีตอบ “รอเจ้ามีเวลา ค่อยบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแคว้นจงหนิงกับข้า! ”

“อวี้เอ๋อร์เข้าใจแล้ว… ”

แม้หลานเยวี่ยหลีจะสูญเสียความทรงจำ ทว่านางยังค่อนข้างไว้ใจซูอวี้ อย่างไรเสีย เรื่องนี้ก็เกี่ยวพันกับซูจิ่นซีและผู้อื่น ทั้งหลานเยวี่ยหลียังค่อนข้างต่อต้านซูจิ่นซีและคนอื่นๆ ดังนั้นซูอวี้ต้องคิดหาวิธีบางอย่าง

การจัดเตรียมเกิดขึ้นในตอนเย็น

นอกจากต้องถอนพิษในร่างของถังเสวี่ยแล้ว ยังมีอาการบาดเจ็บภายในอีก ซูจิ่นซีและอวิ๋นจิ่นหารือเกี่ยวกับอาการของถังเสวี่ยและคิดหาวิธีรักษาด้วยการฝังเข็ม

สมุนไพรส่วนใหญ่ในใบสั่งยาอยู่ในระบบถอนพิษของซูจิ่นซี มีเพียงสมุนไพรบางชนิดที่ค่อนข้างหายาก อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับอู๋จุน อย่างไรเสีย เขาก็เป็นหมอยา มอบเรื่องการหาสมุนไพรให้อู๋จุนย่อมไม่มีอันใดผิดพลาด

……

ในที่สุด เวลาค่ำก็มาถึง

แม้ซูจิ่นซีจะย้ายเป่ยถังหลีไปที่ห้องนอน ทว่ายังไม่ได้คลายจุดที่สกัดนางไว้

ขณะที่ทุกคนให้ความสนใจกับอาการบาดเจ็บของถังเสวี่ย ซูอวี้ที่มาถึงห้องนอนของเป่ยถังหลี ก็นำถังหูลู่ที่เขาทำไว้ให้นาง

เอี๊ยดอ๊าด… เสียงเปิดประตูดังขึ้น แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาภายในห้องทันที