สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 36 ตอนที่ 1074 แผนยิงเกาทัณฑ์นัดเดียวได้นกสองตัวของเยี่ยโยวเหยา

เยวี่ยไหวชิ่งร้องไห้เศร้าโศกอย่างหนัก ทั่วทั้งวังใต้ดินมีแต่เสียงร่ำไห้ของนาง ร้องไห้จนหมดสติ

ถังเสวี่ยรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรของนาง “แค่หมดสติไป ไม่มีอันใดร้ายแรง”

ซูจิ่นซีนิ่งเงียบไม่พูดอันใดอีก ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง

ถังเสวี่ยพูดว่า “ครั้งเมื่อข้าพบนางที่การชุมนุมซิ่งหลินที่แคว้นหนานหลี ท่าทางของนางหยิ่งทะนงอย่างมาก ตอนนี้นางกลายเป็นเช่นนี้ก็ดูน่าสงสารเหมือนกัน”

หลังผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม เยวี่ยไหวชิ่งก็ฟื้นขึ้นมา แววตาเหม่อลอยมองไปข้างหน้า ถังเสวี่ยและซูจิ่นซีพยายามถาม นางก็ไม่ตอบ ขณะที่ถังเสวี่ยคิดว่านางคงกลายเป็นคนใบ้ไปแล้ว นางจึงเอ่ยปากถามว่า “เหตุใดพวกเจ้าถึงอยู่ที่นี่? ”

ถังเสวี่ยพูดว่า “ที่แท้เจ้าก็พูดได้ ข้าคิดว่าเจ้าเป็นใบ้ไปแล้ว! พวกข้าถูกโจรเฒ่าจิ้นอี้เฉินจับตัวมาขังอยู่ที่นี่ ทว่าเจ้าเป็นถึงกงจู่ เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ได้? เสด็จพ่อของเจ้าจับเจ้ามาขังไว้หรือ? ”

“เจ้าจิ้นอี้เฉินอีกแล้ว… ” แววตาของเยวี่ยไหวชิ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางกำหมัดแน่น

ถังเสวี่ยถามว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น? เจ้าช่วยพูดให้เข้าใจง่ายกว่านี้ได้หรือไม่? ”

“เป็นความผิดของเสด็จพ่อข้าเองที่เชื่อใจคนผิด และคิดว่าโจรเฒ่าจิ้นอี้เฉินคิดจะช่วยพวกเราสกุลเยวี่ยด้วยความสัตย์ซื่อจริงใจ เพราะฉะนั้นหลายปีที่ผ่านมา เรื่องในแคว้นไหวเจียงทั้งหมด เสด็จพ่อเชื่อและทำตามเขาทุกเรื่อง กลับไม่คาดคิดว่า… เขาจะมีใจคิดคดทรยศจริงๆ… ”

“จิ้นอี้เฉินจับเจ้ามาขังไว้ที่นี่ แล้วอาการบาดเจ็บของเจ้า… ” ไม่จำเป็นต้องพูด ต้องเป็นฝีมือของจิ้นอี้เฉินแน่นอน

ซูจิ่นซีครุ่นคิด “ตามคำพูดของกงจู่ อำนาจทางการทหารและราชสำนักในแคว้นไหวเจียงทั้งหมดอยู่ในมือของราชครูจิ้นอี้เฉิน? ”

เยวี่ยไหวชิ่งไม่ได้คิดมาก นางร้องไห้ไปพลางพูดว่า “แม้แคว้นไหวเจียงจะมีตระกูลเชื้อพระวงศ์อยู่ ทว่านับถือสำนักห้าพิษ แม้จะเป็นเช่นนี้ สถานะของเชื้อพระวงศ์ก็ยังดำรงอยู่มาตลอด ทว่าหลังจิ้นอี้เฉินปรากฏตัว สำนักห้าพิษก็ยิ่งเหิมเกริมมากขึ้น ไม่กี่วันก่อน… ถึงกับบีบบังคับให้เสด็จพ่อสละราชบัลลังก์ต่อหน้าเหล่าขุนนางในราชสำนักอย่างเปิดเผย ตอนนี้… ตอนนี้… เสด็จพ่อของข้าถูกพวกเขากักบริเวณอยู่ในพระราชวัง เชื้อพระวงศ์อีกหลายคน บ้างก็ถูกสังหาร บ้างก็ถูกจับ …เสด็จพ่อของข้า… เชื่อใจคนโดยไม่รอบคอบเลยจริงๆ… ”

เยวี่ยไหวชิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้น ถังเสวี่ยรู้สึกหงุดหงิดมาก “เจ้า… หยุดร้องไห้ได้แล้ว แม้เจ้าจะประสบปัญหาจนทำให้ทุกคนเห็นอกเห็นใจ ทว่า… ทว่าคนแคว้นไหวเจียงอย่างพวกเจ้าก็ยังเป็นคนเลว! ”

ซูจิ่นซีคว้าถังเสวี่ยและแสดงสีหน้าให้ถังเสวี่ยพูดอย่างระมัดระวัง ถังเสวี่ยบ่นพึมพำ “ข้าพูดไม่ถูกต้องหรือ! ไม่มีแคว้นใดในอาณาจักรเทียนเหอที่ไม่ถูกคนของแคว้นไหวเจียงวางยาพิษ เจ้ากับข้าอยู่ที่นี่ก็เพราะพวกเขา”

“ฮือ… ” เยวี่ยไหวชิ่งร้องไห้โฮอีกครั้ง

ซูจิ่นซีนั่งลงบนเก้าอี้ นางมองไปข้างหน้าด้วยท่าทางจดจ่อครุ่นคิด ไม่รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใด

นอกพระราชวังแคว้นไหวเจียง ตลอดทั้งคืน เยี่ยโยวเหยาเขียนจดหมายจำนวนหนึ่ง ก่อนจะสั่งให้องครักษ์เงานำไปส่งให้กับสิบสี่ตระกูลและสามสิบหกพรรคใหญ่ของแคว้นไหวเจียง

ความจริงแล้ว ความขัดแย้งภายในระหว่างสิบสี่ตระกูลกับสามสิบหกพรรคใหญ่นั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

คืนนั้น เพราะว่ามีข้อมูลส่งมาถึงมือของเยี่ยโยวเหยา เยี่ยโยวเหยาอ่านแล้วรู้สึกพอใจมากจึงสั่งให้คนส่งให้ถึงมือหลานอวี่ หลานอวี่รีบขอเข้าพบเยี่ยโยวเหยาทันที เยี่ยโยวเหยาตกลงและไปพบหลานอวี่ที่นอกเมือง

ในเรือนที่ค่อนข้างลึกลับแห่งหนึ่งนอกเมืองหลวงแคว้นไหวเจียง

หลานอวี่รออยู่เป็นเวลานานก่อนที่เยี่ยโยวเหยาจะมาถึง

เมื่อเห็นเยี่ยโยวเหยาเข้ามาและยังมาคนเดียว หลานอวี่ก็ยืนขึ้นด้วยท่าทีเป็นศัตรู “ท่านอ๋อง ท่านช่างเหิมเกริมเกินไปแล้ว ที่นี่เป็นอาณาเขตแคว้นไหวเจียงของข้า”

เยี่ยโยวเหยาไม่ได้ตอบโต้ เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการสนทนากับหลานอวี่ด้วยเรื่องไร้สาระเช่นนี้มากเกินไป

สีหน้าของหลานอวี่พลันถมึงทึงและพูดว่า “โยวอ๋อง เจ้าสั่งให้คนมอบสิ่งของนั้นให้ข้า เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่? หากต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับท่านราชครู ข้าเกรงว่าเจ้าคงต้องผิดหวังแล้ว”

“โอ้? ” เยี่ยโยวเหยาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หากความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับจิ้นอี้เฉินมั่นคงจริงๆ ข้ายังต้องยุแยงอีกหรือ? ”

“หึ! ” หลานอวี่กระชากเสียงเย็นชา “หากเจ้าต้องการให้ข้าช่วยซูจิ่นซีออกมา ข้าขอบอกเจ้าตอนนี้ได้เลยว่า เจ้าอย่าได้คิดเรื่องนี้! คุณชายเสียชีวิตเพราะซูจิ่นซี หากไม่ใช่เพราะราชครูต้องการใช้นางหลอมยาวิเศษ ข้าคงสังหารนางไปนานแล้ว”

เยี่ยโยวเหยากำมือแน่นในแขนเสื้อกว้าง แม้เขาจะพยายามยับยั้งไอสังหารเย็นชารอบตัวอย่างสุดความสามารถ ทว่าเขาไม่สามารถยับยั้งมันไว้ได้

หลานอวี่เห็นเยี่ยโยวเหยาแสดงท่าทีคุกคามรุนแรง นางจึงก้าวถอยหลังและพูดว่า “เยี่ยโยวเหยา เจ้า… เจ้าคิดจะทำอันใด? หาก… หากเจ้าต้องการสังหารข้า ข้า… ข้าขอเตือนเจ้าก่อน ที่นี่คือแคว้นไหวเจียง หากเจ้าทำร้ายข้าแม้เพียงปลายขน เจ้าก็อย่าคิดจะออกไปจากที่นี่”

ตามความสามารถของหลานอวี่ แม้ยังไม่ถึงจุดที่ต้องหวาดกลัวเยี่ยโยวเหยามากนัก ทว่าท่าทีของเยี่ยโยวเหยาเมื่อครู่น่ากลัวมากจริงๆ นางไม่เคยเห็นคนที่มีแววตาเย็นชาสุดขั้วและน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อน ดั่งปีศาจที่คลานออกมาจากขุมนรก

เยี่ยโยวเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อประมุขหลานมาที่นี่ เจ้าคงเปิดดูของที่ข้าส่งไปให้เจ้าแล้ว จิ้นอี้เฉินสังหารครอบครัวของเจ้า เจ้ายังอยากทำงานให้เขาอีกหรือ? ”

“ไม่! ” สีหน้าของหลานอวี่เปลี่ยนเป็นซีดขาว “เป็นไปไม่ได้ เยี่ยโยวเหยา สิ่งเหล่านั้นเป็นของปลอม อาจารย์มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงข้ามาแต่เล็ก หากเขาสังหารคนในครอบครัวของข้าทั้งหมดจริงๆ เขาจะชุบเลี้ยงข้ามาหลายปีได้อย่างไร? ”

“เช่นนั้นต้องไปถามจิ้นอี้เฉินคนเดียวเท่านั้น” เยี่ยโยวเหยาพูดด้วยน้ำเสียงทอดยาว

แม้มองภายนอก หลานอวี่เป็นถึงเจ้าสำนักห้าพิษ มีชื่อเสียงเลื่องลือ ความจริงแล้วภูมิหลังของนางน่าสงสารมาก นางสูญเสียครอบครัวไปเมื่ออายุได้สามขวบ ทั้งครอบครัวถูกทำลาย สี่ขวบพบกับจิ้นอี้เฉิน คำนับจิ้นอี้เฉินเป็นอาจารย์และส่งไปเรียนวิชาที่สำนักห้าพิษ นางเรียนรู้วิชาพิษมานานกว่าสิบปี

นางเคารพจิ้นอี้เฉินมาก เขาเป็นญาติเพียงคนเดียวของนางในโลกนี้ ทว่านางไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเขาจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของนาง

เมื่อเห็นข้อมูลที่เยี่ยโยวเหยาส่งมาให้ หลานอวี่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น นางเดือดดาลมากและทำลายข้าวของในบ้าน แม้กระทั่งฆ่าคนเพื่อระบายความโกรธ ทว่าในท้ายที่สุด นางก็ยังต้องมาพบกับเยี่ยโยวเหยา

บางทีภายในใจของนางคงสงสัยในตัวจิ้นอี้เฉินมานานแล้ว! อย่างไรเสีย เรื่องข้อเท็จจริงที่ว่าครอบครัวของนางถูกสังหารในชั่วข้ามคืน นางได้สืบสวนมาหลายปีแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่พบเบาะแสใดๆ เลย

ทว่าในใจของนางไม่เคยกล้าที่จะยอมรับมัน

หลานอวี่กัดฟันกรอด ใบหน้างดงามบูดบึ้ง นางกำมือแน่น จนเล็บจิกลงไปที่กลางฝ่ามือ “เยี่ยโยวเหยา ต่อให้จิ้นอี้เฉินจะเป็นศัตรูของข้า ข้าก็จะไม่ช่วยเจ้าและช่วยชีวิตซูจิ่นซีออกมา ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะบอกว่านางอยู่ที่ใด นางทำให้คุณชายจิ่วต้องตาย นางสมควรตายตามไปด้วย! ”

หากเป็นเมื่อก่อน เยี่ยโยวเหยาคงสังหารหลานอวี่ไปนานแล้ว ทว่าตอนนี้เขาทำไม่ได้ เพราะนางยังมีประโยชน์สำหรับเขา

เยี่ยโยวเหยาพูดว่า “ไม่ต้อง ข้าต้องการให้เจ้าฆ่าจิ้นอี้เฉินเพื่อล้างแค้นให้ตระกูลของเจ้าเท่านั้น อีกทั้ง… ข้าจะช่วยเจ้าด้วยอีกแรง”

“โยวอ๋อง เจ้าช่างเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ยิงเกาทัณฑ์นัดเดียวได้นกสองตัว! ”

“ทุกคนล้วนได้สิ่งที่ต้องการ! ”

“ตกลง ข้ารับปากเจ้า! “