สนมโง่เจ้าจะหนีไปไหน - เล่มที่ 38 ตอนที่ 1117 ลูกสะใภ้

โอ้ พระเจ้า…

พวกเขาไปทำอันใดมา?

ฉินเทียนรีบเข้าไปสางเส้นผมที่ยุ่งเหยิงบนใบหน้าของบุรุษคนนั้น เป็นมู่หรงฉีไม่ผิดแน่

ทว่าดูเหมือนเขาจะเสียสติไปแล้ว ทั้งยังส่งเสียงคำรามในลำคอเหมือนสิงโต

เนื่องจากกลัวว่าเขาจะทำร้ายตงหลิงหวง ฉินเทียนจึงรีบสั่งให้ทหารจับเขาไว้ กลับไม่คิดว่าองครักษ์จำนวนหนึ่งจะก้าวเข้ามาข้างหน้าและคุมตัวเขาไว้

ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็ถูกคุมตัวไปพบเยี่ยโยวเหยา

เยี่ยโยวเหยาเห็นทั้งสองคนก็พลันขมวดคิ้วแน่น “เกิดอันใดขึ้นกับพวกเจ้า? ”

จิ้นหนานเฟิงและทหารองครักษ์ก้มหน้า ไม่มีใครกล้าพูด ฉินเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “เอ่อ… พี่ใหญ่ พวกเราไม่รู้ว่าเป็นพวกเขา จึงทำร้ายพวกเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“รีบไปตามซูอวี้มาเดี๋ยวนี้! ”

องครักษ์รีบไปตามซูอวี้ ทันใดนั้นเสียงของซูจิ่นซีก็ดังมาจากด้านหลังกลุ่มคน “เกิดอันใดขึ้น? ”

หัวหน้าทหารองครักษ์ก้มหน้าลงต่ำ พวกเขาหลีกทางให้ซูจิ่นซี และยืนแยกออกเป็นสองฝั่ง

ซูจิ่นซีเห็นลูกธนูสามดอกปักอยู่ที่หน้าอกของตงหลิงหวงที่หมดสติ นางรีบวิ่งเข้าไปหา

“ตงหลิงหวง เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า? ”

เยี่ยโยวเหยานั่งยองๆ เพื่อพยุงซูจิ่นซี “ฝนยังไม่หยุดตก เจ้าออกมาได้อย่างไร? ”

ซูจิ่นซีไม่ตอบคำถามเยี่ยโยวเหยา นางปัดเส้นผมที่ปรกหน้าบุรุษผู้นั้น ก่อนจะตกตะลึงอย่างมาก “เสด็จพี่? ” จากนั้นจึงมองรูปลักษณ์ที่เหมือนศพพิษของมู่หรงฉี สีหน้าของนางปรากฏความเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น

ทหารองครักษ์หลายคนกำลังคุมตัวมู่หรงฉี เขายังส่งเสียงคำรามในลำคอตลอดเวลา ดวงตาของซูจิ่นซีหดเกร็ง

เยี่ยโยวเหยารู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ซูจิ่นซีไม่มีทางพักผ่อนอย่างสงบ จึงรีบสั่งให้องครักษ์พาตงหลิงหวงและมู่หรงฉีไปพักที่กระโจมก่อน

ไม่นานนัก ซูอวี้ หมอเทวดา และเทพโอสถก็มารวมตัวกันในกระโจมบัญชาการ ซูจิ่นซีสั่งการให้พวกเขาจัดการกับลูกศรและบาดแผลบนร่างกายของทั้งสองคน

โชคดีที่ลูกศรทั้งสามดอกปักเข้ากลางอกตงหลิงหวงแต่ไม่ถูกหัวใจจึงช่วยชีวิตนางไว้ได้ ทว่า…

มู่หรงฉีเสียสติอย่างสมบูรณ์ เขาคลุ้มคลั่งดุดัน ทหารองครักษ์ใช้แรงอย่างมากเพื่อจับเขาไว้ เชือกธรรมดาก็ไม่สามารถมัดเขาได้ ซูจิ่นซีทำได้เพียงใช้เชือกเทวะโดยไม่เต็มใจนัก กลับไม่คิดว่าทันทีที่มัดเชือกเทวะที่มือและเท้าของมู่หรงฉีแล้ว เขาก็หมดสติไป

“พระชายา! ” ซูอวี้กล่าว

แววตาของซูจิ่นซีจ้องไปที่ร่างของมู่หรงฉี “ไม่ใช่การถูกพิษ”

หมดสติเมื่อถูกมัดด้วยเชือกเทวะ นี่ไม่ใช่สัญญาณการได้รับพิษ ทว่า… เหมือนเป็นเวทมนตร์ดำ

อย่างไรก็ตาม เวทมนตร์ดำจำพวกนี้ นอกจากพบที่แคว้นหนานหลีก่อนหน้านี้แล้วก็ไม่เคยพบคนที่ใช้เวทมนตร์ดำนี้เลย หรือว่าในอาณาจักรเทียนเหอยังมีคนที่ใช้วิชาเวทมนตร์ชั่วร้ายเช่นนี้อีก?

ซูจิ่นซีใช้ระบบถอนพิษตรวจสอบร่างกายของมู่หรงฉีอีกครั้ง ทว่าไม่พบสารพิษใดๆ

บาดแผลของมู่หรงฉีและตงหลิงหวงได้รับการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ซูจิ่นซีเรียกให้คนมาชำระร่างกายของมู่หรงฉีและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดให้เขา จากนั้นจึงเตรียมคนคอยดูแล ก่อนจะออกจากกระโจม

ทันทีที่เดินออกมา นางก็เห็นฉินเทียนเดินไปรอบๆ และอุ้มเด็กทารกคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล เด็กคนนั้นกำลังร้องไห้ และดูเหมือนว่าเขาจะเกลี้ยกล่อมเด็กทารกไม่ได้

ซูจิ่นซีเดินเข้าไปหา

ฉินเทียนพูดว่า “พี่สะใภ้! ”

ฉินเทียนเคยมีอคติกับนางมาก่อน ต่อมาแม้เขาจะยอมรับในตัวนาง ทว่าเขาและทหารองครักษ์คนอื่นๆ ก็ยังเรียกนางว่าพระชายา และนางก็ไม่คุ้นเคยกับคำว่าพี่สะใภ้ นางเกือบลืมไปแล้วว่าเขาเป็นบุตรชายของฮูหยินปิงจี และเป็นลูกพี่ลูกน้องของเยี่ยโยวเหยา

“เกิดอันใดขึ้น? ”

ฉินเทียนรู้ว่าซูจิ่นซีกำลังถามถึงเด็กทารกที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา “เด็กคนนี้ รัชทายาทตงหลิงอุ้มไว้ขณะที่พวกเราพบนาง ในจังหวะที่สถานการณ์คับขัน นางโยนเด็กออกไปจนเกือบจะตกลงบนพื้น ข้าเข้าไปอุ้มไว้ได้ทัน ทว่าเด็กร้องไห้ไม่หยุดเลย เกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่หยุดร้อง”

เด็กที่ตงหลิงหวงอุ้มมา?

ซูจิ่นซีขมวดคิ้วเล็กน้อย “ให้ข้าดูหน่อย! ”

ฉินเทียนอุ้มเด็กไปให้ซูจิ่นซี

ซูจิ่นซีกอดเด็กทารกในอ้อมแขนและมองอย่างละเอียด คิ้วและดวงตาสีอ่อนเหมือนเมฆ ดวงตากลมโตสุกสกาวดั่งทะเลแห่งดวงดาว มีส่วนคล้ายตงหลิงหวงมาก สันจมูกโด่ง หว่างคิ้วเด่นชัด ดูอบอุ่นคล้ายมู่หรงฉี

ซูจิ่นซีตกตะลึงกับความคิดในใจของนาง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นและหันกลับไปมองยังกระโจมที่ตงหลิงหวงและมู่หรงฉีอยู่

หรือว่า… นี่คือบุตรของพวกเขา?

จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่พบกับตงหลิงหวงที่ภูเขาคุนหลุน ตอนนั้นนางไม่มีร่องรอยการตั้งครรภ์แม้แต่น้อย!

นางเปิดผ้าห่มที่ห่อตัวเด็กขึ้น เห็นเด็กน้อยตัวเล็กมาก แขนเรียวเล็กเพียงครึ่งเดียวของเยี่ยหลินเชวีย เห็นได้ชัดว่าเป็นทารกที่คลอดก่อนกำหนด

ฉินเทียนเห็นท่าทางแปลกๆ ของซูจิ่นซีจึงพูดว่า “พี่สะใภ้! ”

ซูจิ่นซีเงยหน้าขึ้น “เด็กทารกคนนี้ข้าจัดการเอง! ”

“ทว่า… ”

“อันใด? ”

“ทว่าพี่เยี่ยไม่ต้องการให้พวกเรารบกวนท่าน! ”

“ไม่เป็นไร ข้างกายข้ายังมีแม่นมเฝิงกับแม่นมอี๋! ”

ซูจิ่นซีอุ้มเด็กทารกกลับไปที่กระโจมของตนเอง

เยี่ยโยวเหยากับซูอวี้กำลังหารือเกี่ยวกับสถานการณ์ของตงหลิงหวงและมู่หรงฉีภายในกระโจม

เมื่อเห็นซูจิ่นซีเข้ามาพร้อมกับเด็กทารกที่กำลังร้องไห้ เยี่ยโยวเหยาพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย “เด็กคนนั้นเป็นของผู้ใด? ”

ซูจิ่นซีพูดว่า “ฉินเทียนอุ้มอยู่ บอกว่าตงหลิงหวงอุ้มเด็กทารกคนนี้ตอนที่พวกเขาพบนาง”

ซูจิ่นซีพูดพลางอุ้มเด็กยื่นไปด้านหน้าเยี่ยโยวเหยา “เยี่ยโยวเหยา ท่านดูสิ เด็กคนนี้เหมือนตงหลิงหวงและมู่หรงฉีหรือไม่? ”

เยี่ยโยวเหยาขมวดคิ้ว ไม่พูดอันใด

ซูจิ่นซีพูดอีกครั้ง “ดูคิ้วของเขา ดูเหมือนตงหลิงหวงเจ็ดส่วน มู่หรงฉีสามส่วน”

เยี่ยโยวเหยาพูดว่า “เด็กยังเล็กอยู่จะเห็นอันใด อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”

ซูจิ่นซียกยิ้มเล็กน้อย

สีหน้าของซูอวี้แปลกไป หลังครุ่นคิดครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ของตงหลิงหวงกับมู่หรงฉีมีบางอย่างที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้อีกแล้ว

ซูจิ่นซีพูดว่า “อวี้เอ๋อร์ อีกเดี๋ยวเจ้ากลับไปศึกษาดูว่าจะจัดการกับอาการของพี่ฉีอย่างไร? ”

“พ่ะย่ะค่ะพระชายา” ซูอวี้พยักหน้าให้ซูจิ่นซีด้วยความเคารพ

ซูจิ่นซีตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ เหตุการณ์ในแคว้นจงหนิงปีนั้นก็ปรากฏเข้ามาในความคิดของนาง

ทว่าบุคคลที่อยู่ในความทรงจำไม่ใช่ซูอวี้ เขาเป็นคนที่อบอุ่นและอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

เขาสวมชุดสีขาว ยืนอบอุ่นและสง่างามท่ามกลางดอกไห่ถัง รอยยิ้มที่สดใสดั่งฟ้าหลังฝน

“พ่ะย่ะค่ะพระชายา! ”

“กระหม่อมคำนับพระชายา! ”

“พระชายา! ”

……

“จิ่นซี? ” เยี่ยโยวเหยาเห็นซูจิ่นซีจิตใจเหม่อลอย จึงเอ่ยเรียกแผ่วเบา

ซูจิ่นซีกลับมาได้สติ นางรีบปกปิดความผิดปกติในดวงตาอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่ได้พบเจ้ามาสองสามวันแล้ว เหตุใดอวี้เอ๋อร์จึงพูดจาเหินห่าง? เมื่อก่อนเจ้ามักเรียกข้าว่าพี่จิ่นซีมิใช่หรือ? เหตุใด จู่ๆ ถึงเรียกข้าเช่นนี้? ”

ซูอวี้พูดว่า “ตอนนี้อวี้เอ๋อร์ปฏิบัติหน้าที่ในสำนักหมอหลวงและไม่ใช่เด็กเล็กเหมือนเมื่อก่อน เป็นการไม่สมควรที่จะเรียกท่านว่าพี่จิ่นซีอีก”

“เหตุใดถึงไม่เหมาะสม? เรียกตั้งแต่เล็กจนโต จู่ๆ ก็เปลี่ยนชื่อเรียก ดูขัดเขินอย่างไรบอกไม่ถูก ต่อไปก็เรียกพี่จิ่นซีเหมือนเดิมเถิด”

ซูอวี้พูดว่า “เรื่องนี้ไม่เหมาะสม! ”

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เพียงเพราะความเหินห่างหรือสาเหตุอื่น แต่เป็นเพราะว่าคนในราชสำนักแคว้นจงหนิงและแคว้นซีอวิ๋นต่อต้านซูจิ่นซีมาโดยตลอด ตอนนี้เขาเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับการปกครองอย่างเป็นทางการ เขาเกรงว่าจะสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นให้กับซูจิ่นซี

แม้บางเรื่องจะมองภายนอกไม่ออก ทว่ากระแสน้ำกำลังพลุ่งพล่านและซ่อนตัวอยู่ลึกลงไป ไม่รู้ว่าวันใดจะปะทุขึ้นมาอย่างกะทันหัน ระมัดระวังไว้ดีที่สุด

ซูจิ่นซีเห็นสีหน้าดื้อดึงของซูอวี้ นางรู้ดีว่าไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้ จึงพูดว่า “ไม่เป็นอันใด! ต่อไปอยู่ต่อหน้าผู้อื่นจะเรียกอย่างไรก็ได้แล้วแต่เจ้า ทว่าตอนไม่มีใครอยู่ เจ้าต้องเรียกข้าว่าพี่จิ่นซี ข้ามีน้องชายไม่กี่คน! ”

“พ่ะย่ะค่ะ! ”

“เรียกให้ข้าฟังหน่อย! ”

ซูอวี้เงยหน้าขึ้น “พี่จินซี! ”

“เช่นนี้ถูกต้องแล้ว! ”

หลังจากพูดจบ นางก็กล่อมเด็กในอ้อมแขนต่อ เด็กหยุดร้องไห้เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของซูจิ่นซี ดวงตากลมโตจ้องมองนาง

ซูจิ่นซีแย้มยิ้มและพูดว่า “เด็กคนนี้ โตขึ้นคงจะเป็นเด็กที่งดงามมากทีเดียว”

หลังพูดจบ นางก็หันไปพูดกับเยี่ยโยวเหยาว่า “เยี่ยโยวเหยา ต่อไปให้นางเป็นพระชายาหลินเชวียของเราเป็นอย่างไร? ”