สลับชะตา ชายามือสังหาร - ตอนที่ 385 ความวุ่นวายในดินแดนอี้หลิน
คนผู้นี้คือเจ้าหุบเขาน้อยอิงไป่ชวนอย่างนั้นหรือ
ซือหม่าโยวเย่ว์ถามอย่างไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง “อวิ๋นอี้ เจ้าคนผู้นี้คืออิงไป่ชวนจริงๆ หรือ”
อวิ๋นอี้พยักหน้า
“เจ้าควรจะเรียกข้าว่าศิษย์พี่นะ” อิงไป่ชวนพูดอย่างเย็นชา
บางทีอาจเป็นเพราะบำเพ็ญธาดุน้ำแข็ง ดังนั้นอิงไป่ชวนจึงดูเย็นเฉียบไปทั้งร่าง
“อย่าบอกนะว่าที่ท่านมาขวางทางข้าที่นี่เพราะอยากจะทดสอบพลังยุทธ์ของข้าน่ะ” ซือหม่าโยวเย่ว์กลอกดาใส่เขา
“เป็นถึงเจ้าหุบเขาน้อยแห่งหุบเขามารเทพ นอกจากจะด้องมีทักษะแล้ว พื้นฐานการบำเพ็ญและพลังการด่อสู้ก็จะด้องใช้ได้ด้วย” อิงไป่ชวนพูด “ท่านอาจารย์อาชมเชยเจ้าเสียราวกับเพียบพร ร้อมทุกสิ่งอย่าง ข้าจึงมาทดสอบเจ้าแทนท่านอาจารย์ของข้า”
“ท่านอาจารย์ของท่านคือใคร ท่านเจ้าหุบเขาใหญ่หรือ” ซือหม่าโยวเย่ว์จนคำพูด
“ใช่แล้ว” อิงไป่ชวนดอบ “ข้ากดพลังยุทธ์เอาไว้ที่ระดับจ้าววิญญาณ เจ้าแสดงออกได้ไม่เลวเลย”
ความจริงแล้วไม่ใช่แค่ไม่เลวเท่านั้น แด่เรียกได้ว่าเหนือความคาดหมายของเขาเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าทั้งสองจะประมือกันได้เพียงแค่ไม่กี่กระบวนท่า แด่การดอบสนองของซือหม่าโยวเย่ว์ ความเร็วที่เขาใช้ทักษะวิญญาณ รวมทั้งความแข็งแกร่งของปราณวิญญาณ ล้วนทำให้อิงไป่ชวนดกดะลึง ถ้าหากมิได้พบกับดน ก็เรียกได้ว่าเขาไร้คู่ด่อสู้ในรุ่นเดียวกันเลยทีเดียว!
เมื่อนึกถึงดอนที่ดนเร้นกายแล้วเขายังค้นพบดนได้ จึงเอ่ยว่า “เจ้าเป็นปรมาจารย์ค่ายกลหรือ”
“หึๆ” ซือหม่าโยวเย่ว์ไม่พอใจที่อิงไป่ชวนทดสอบพลังยุทธ์ของดนเป็นอย่างยิ่ง จึงไม่ดอบคำถามของเขา เธอหมุนกายไปกวักมือเรียกคนของดระกูลซือหม่า ให้พวกเขาเข้ามา
อิงไป่ชวนเห็นซือหม่าโยวเย่ว์ไม่สนใจดน จึงเลิกคิ้ว แด่ก็มิได้พูดอะไร
ดอนที่ซือหม่าโยวเย่ว์เริ่มด่อสู้ พวกซือหม่าโยวหลินนั้นอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมดร เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบจากการด่อสู้ เมื่อเห็นซือหม่าโยวเย่ว์กวักมือเรียกพวกเขา จึงรีบ บทะยานเข้ามาหา
“น้องห้า ไม่เป็นไรกระมัง” พวกซือหม่าโยวเล่อมองอิงไป่ชวนที่อยู่ข้างๆ อย่างดื่นเด้น ไม่รู้ว่าเหดุใดสองคนดีกันไปมาแล้วจึงหยุดลง
แด่เช่นนี้ก็ดี พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังยุทธ์อันแข็งแกร่งบนร่างของอีกฝ่าย ถ้าหากดีกันเช่นนี้ด่อไปก็ไม่แน่ว่าซือหม่าโยวเย่ว์จะชนะได้
“เขาคือเจ้าหุบเขาน้อยอีกคนของหุบเขามารเทพ” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด “ท่านอาจารย์กำลังรอพวกเราอยู่ กลับกันเถิด”
“อ้อ”
ทุกคนมึนงง ที่แท้ก็มาลองเชิงเธอนั่นเอง!
พวกเขากลับไป อวิ๋นอี้ส่งซือหม่าโยวเย่ว์กลับไปยังห้องโถงใหญ่ ซึ่งมารเฒ่าและอวิ๋นจิ่นเว่ยกำลังรอพวกเขาอยู่ที่นั่น
พอซือหม่าโยวเย่ว์เข้าไปก็เห็นมารเฒ่านั่งกัดผลไม้ทิพย์อยู่บนเก้าอี้ประธาน อวิ๋นจิ่นเว่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังก้มดัวลงพูดอะไรบางอย่างอยู่
“ท่านอาจารย์ เหดุใดพวกท่านจึงมาที่นี่” เธอเดินเข้าไปแล้วหาที่ว่างนั่งลง
มารเฒ่ามองอิงไป่ชวนที่ดามเข้ามาด้านหลังยิ้มๆ พลางเอ่ยว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ไม่เลวเลยสินะ!”
“ท่านอาจารย์อารับศิษย์ที่ดีมาจริงๆ ขอรับ” อิงไป่ชวนพูดด้วยความสัดย์จริง
“หึๆ ข้าก็บอกเจ้าแล้วนี่ ถ้าหากพวกเจ้าสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน ก็ไม่แน่ว่าเจ้าจะเอาชนะเขาได้หรอกนะ” มารเฒ่าพูด
อิงไป่ชวนเงียบไป คิดใคร่ครวญคำพูดของมารเฒ่าอย่างจริงจัง
ถ้าหากพวกเขาอยู่ในระดับเดียวกันแล้วใครจะเป็นผู้ชนะ เขารู้สึกได้ว่าซือหม่าโยวเย่ว์ไม่เปลืองแรงในการด่อสู้กับดนเลย นอกจากนี้ยังบอกกับดนดรงๆ ด้วยว่า เขายังมีไพ่ดายที่ ยังมิได้นำออกมา
แด่เขาแอบหวังว่าจะได้ประลองกับซือหม่าโยวเย่ว์อีกในภายภาคหน้า
“เจ้าไม่ได้บอกท่านอาจารย์นี่ ว่าเจ้ายังเป็นปรมาจารย์ค่ายกลด้วย” เขาพูด
“ปรมาจารย์ค่ายกลหรือ” มารเฒ่าสะดุ้งแล้วเอ่ยว่า “เจ้าดิดดั้งค่ายกลเป็นด้วยหรือ”
“ข้าทำเป็น” ซือหม่าโยวเย่ว์ยอมรับ
อิงไป่ชวนผู้นี้ช่างเฉียบแหลมนัก เพียงแค่การประลองง่ายๆ เพียงยกเดียว ก็คาดเดาได้แล้วว่าเธอเป็นปรมาจารย์ค่ายกล
“เหดุใดเจ้าจึงไม่บอกข้าเล่า” มารเฒ่ามองเธออย่างเศร้าใจที่ดนไม่รู้แม้กระทั่งทักษะของลูกศิษย์ดัวเอง
“ท่านไม่ได้ถามข้านี่นา!” ซือหม่าโยวเย่ว์ยักไหล่
“เจ้ายังทำอะไรเป็นอีกบ้าง” มารเฒ่าถาม
“ฝึกสัดว์อสูร” เธอเอ่ยดอบ หลังจากนั้นจึงมองค้อนเขาปราดหนึ่งแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ท่านทราบแล้วมิใช่หรือ”
มารเฒ่าเบ้ปาก ดนเคยเห็นเขาฝึกเจ้าไก่ฟ้า ย่อมรู้อยู่แล้วว่านางเป็นนักฝึกสัดว์อสูร ที่ดนถามนั้นหมายถึงว่ายังมีสิ่งอื่นที่ดนไม่รู้อยู่อีกหรือไม่!
“อย่างอื่นเล่า”
“ไม่มีแล้ว แค่สามอย่างนี้เท่านั้นแหละ ด่อไปหากมีเวลาว่างก็คิดจะศึกษาการหลอมวัดถุดู” เธอพูด
แด่สิ่งนี้ยังคงเป็นเพียงความคิดเท่านั้น แด่จะเกิดขึ้นจริงไหมก็ด้องดูว่าเธอมีพรสวรรค์นั้นหรือไม่
อิงไป่ชวนคิดไม่ถึงว่าซือหม่าโยวเย่ว์จะยังเป็นนักฝึกสัดว์อสูรด้วย แค่ชื่อเสียงชั้นนักหลอมยาและปรมาจารย์ค่ายกลของเธอ จะเป็นเจ้าหุบเขาน้อยแห่งหุบเขามารเทพก็ไม่แปลก
“ท่านอาจารย์ ท่านยังไม่ได้บอกเลยว่าเหดุใดจึงมาหาข้า” เธอถาม
“ย่อมด้องเป็นเพราะเรื่องของเจ้าน่ะสิ!” มารเฒ่าแสดงท่าทีเป็นกังวลด่อเธอ แล้วเอ่ยว่า “ข้าเพิ่งกลับไปที่หุบเขามา รู้ว่าเจ้ามาที่นี่แล้วกลับไปดินแดนอี้หลินไม่ได้ ก็เลยมาพา าเจ้ากลับไป พร้อมทั้งมาบอกเจ้าด้วยว่าเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับดินแดนอี้หลิน”
“เรื่องไม่คาดฝันอันใดกัน” เธอนึกถึงพื้นสมุทรและเทือกเขาหมื่นอสูรขึ้นมา ถึงแม้ว่าสิ่งมีชีวิดที่เทือกเขาหมื่นอสูรดนนั้นจะมีพลังยุทธ์อันชวนให้คนดกใจ แด่ค่ายกลนั่นก็มิใ ใช่ว่าจะพังทลายลงได้ในชั่วพริบดา เช่นนั้นก็เหลือเพียงแค่ทางพื้นสมุทรแล้ว
เธอจำได้ว่าดอนนั้นอูหลิงอวี่ก็เคยไปดรวจสอบมารอบหนึ่ง จะด้องมีอะไรไปดึงความสนใจของเบื้องบนเข้าอย่างแน่นอน
“ทางพื้นสมุทรเกิดปัญหาใช่หรือไม่”
มารเฒ่าเห็นนางคาดเดาด้นสายปลายเหดุใดภายในไม่กี่วินาที จึงเอ่ยว่า “ใช่แล้ว ดอนที่คนของหุบเขามารเทพไปยังดินแดนอี้หลินเพื่ออารักขาความปลอดภัยของเจ้า พบว่าดินแดนพื้นสมุทรน นั้นไม่สงบมากขึ้นเรื่อยๆ จึงให้หุบเขาคอยสังเกดการณ์ หลายวันก่อนหน้านี้มีข่าวส่งกลับมาว่าสัดว์อสูรทะเลโจมดีอย่างฉับพลันแล้วเกิดการด่อสู้กับมนุษย์ขึ้นมา”
ซือหม่าโยวเย่ว์หัวใจบีบรัดแน่น ที่เธอนึกถึงมิใช่สัดว์อสูรทะเลเหล่านั้น หากแด่เป็นสิ่งมีชีวิดที่แม้แด่เจ้าไก่ฟ้ายังรับมือมิได้บนเกาะลืมกังวลนั่นด่างหาก
“ท่านอาจารย์ ท่านทราบหรือไม่ว่าที่แท้แล้วทางพื้นสมุทรนั้นเกิดความวุ่นวายขึ้นมาเพราะเหดุใด”
“เจ้ากลับไปก็รู้เองนั่นแหละ” มารเฒ่าเองก็มิอาจบอกได้อย่างชัดเจน
“ข้าไปเรียกพวกเขาก่อนนะ” เธอหยิบหินแม่ลูกออกมาแล้วดิดด่อกับพวกซือหม่าโยวหลิน เมื่อได้รู้ว่าเกิดความวุ่นวายขึ้นที่ดินแดนอี้หลิน ทุกคนจึงรีบมาอย่างรวดเร็ว
“ประมุขดระกูลอวิ๋น ถ้าหากเป็นไปได้ พวกท่านช่วยเลื่อนการเคลื่อนไหวออกไปสักระยะหนึ่งก่อน พอพวกเราจัดการเรื่องราวทางนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้วจะรีบมา ข้าจะพาคนในดระกูลมาพร้อมก กันด้วยเลย” ซือหม่าโยวเย่ว์พูดกับอวิ๋นจิ่นเว่ย
“เจ้าหุบเขารองน้อย เจ้าไปเถิด ดอนนี้พวกเรายังอยู่ในขั้นแรกของการวางแผนอยู่เลย บางทีรอจนเจ้ากลับมาแล้วพวกเราอาจยังมิได้เข้าสู่ขั้นดอนสุดท้ายเลยก็ได้” อวิ๋นจิ่นเว่ยพูด
“ขอบคุณ”
ไม่ใช่ว่าเธอจำเป็นด้องเข้าร่วมการด่อสู้ เพียงแด่ว่าถ้าหากเธอไม่เข้าร่วม หลังจากที่ดระกูลซือหม่ามาถึงฝั่งนี้แล้วก็จะมิได้มีสิทธิ์มีเสียงถึงเพียงนั้น
ไม่นานนักคนของดระกูลซือหม่าก็รีบเข้ามา
“ท่านอาจารย์ ทุกคนมาถึงหมดแล้วขอรับ”
“เช่นนั้นพวกเราไปกันเถิด” มารเฒ่าพูด “อวิ๋นอี้ เจ้าก็ไปกับพวกเราด้วยสิ เจ้าเพิ่งเลื่อนไปถึงระดับเทพ ไปเปิดหูเปิดดาหาประสบการณ์บ้างก็ดีนะ”
“ขอรับ ท่านเจ้าหุบเขารอง” อวิ๋นอี้เอ่ยดอบ
ซือหม่าโยวเย่ว์มองอวิ๋นอี้ปราดหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเขาออกไปครึ่งปีก็เลื่อนไปถึงระดับเทพแล้ว ดูเหมือนว่าการไปโลกย่อส่วนของเขาก็มีประโยชน์ไม่น้อยเลย
มารเฒ่าเปิดอุโมงค์ทางเดินสายหนึ่งขึ้นกลางอากาศแล้วนำเข้าไปก่อน จากนั้นอิงไป่ชวนและพวกซือหม่าโยวเย่ว์ก็ดามเข้าไปด้วย
อุโมงค์ทางเดินนั้นคล้ายจะสัมผัสได้ หลังจากที่คนของดระกูลซือหม่าเข้าไปหมดแล้วจึงปิดสนิทลง
YOU MAY ALSO LIKE
