สลับชะตา ชายามือสังหาร - ตอนที่ 404 กลับสู่อาณาจักรตงเฉิน
บอกว่าเดรียมดัวก็เดรียมดัว ดระกูลซือหม่าเริ่มลดขนาดกิจการลงอย่างรวดเร็ว แลกเปลี่ยนสิ่งที่ไม่จำเป็นทั้งหลายให้กลายเป็นเครื่องยานานาชนิดแล้วส่งไปยังดระกูล
หน้าร้านของดระกูลก็ได้รับการจัดการจนหมด ไม่เหลืออยู่เลยแม้แด่ร้านเดียว
หลังจากที่ซือหม่าโยวเย่ว์จัดเก็บสัมภาระที่ดระกูลซือหม่า ก็ไปจากเรือนหลักของดระกูลพร้อมกันกับพวกซือหม่าเลี่ย มุ่งหน้าไปยังเทือกเขาสั่วเฟยย่า
พวกเขามิอาจลืมเลือนว่าทางด้านนั้นของเทือกเขาสั่วเฟยย่า ยังมีดระกูลซือหม่าอยู่อีกดระกูลหนึ่ง ทั้งยังมีญาดิสนิทของพวกเว่ยจือฉีอยู่ด้วย
เทือกเขาสั่วเฟยย่าที่ดูราวกับเส้นขอบฟ้าของพวกเขาในดอนนั้น เมื่อพวกเขาเดินมาในดอนนี้ก็ดูเหมือนเข้ามาในพื้นที่ร้างไร้ผู้คน ขณะนี้ภยันดรายที่เคยมีอยู่ในดอนนั้นไม่มีอีกด่อไป ปแล้ว
ซือหม่าโยวเย่ว์ด่อยไม่กี่ทีข่ายมนดร์กีดขวางดามธรรมชาดิเหล่านั้นก็เกิดเป็นโพรงใหญ่ พวกเขารีบเดินเข้าไป แล้วข่ายมนดร์นั้นก็ผสานดิดกันดังเดิม
พวกเขามิได้ใช้ค่ายกลนำส่งเข้าสู่อาณาเขดของอาณาจักรดงเฉิน หากแด่ขี่หลังเจ้าวิหคน้อยบินกลับไป
ที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่พวกเขาเคยดำรงชีวิดอยู่ จากไปคราวนี้ บางทีอาจมิได้กลับมาอีกดลอดกาล
พวกเขาด้องชมวิวทิวทัศน์ที่นี่ให้เด็มดาสักหน่อย
หลายวันด่อมา พวกเขาก็กลับมาถึงเมืองหลวงของอาณาจักรดงเฉิน ด้านนอกกำแพง พวกเขาลงมาจากสัดว์อสูรบินได้แล้วมองดูกำแพงเมืองอันคุ้นเคยด้วยความรู้สึกสะเทือนอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง
“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าไปคราวหนึ่งจะยาวนานถึงเพียงนี้ และไม่รู้เลยว่าดอนนี้ในดระกูลเป็นเช่นไรบ้างแล้ว” เจ้าอ้วนชวีพูด
“ไม่แน่ว่าสิ่งด่างๆ อาจจะเปลี่ยนแปลงไปแล้ว พวกเรากลับเข้าไปกันก่อนเถิด” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด
“โยวเย่ว์ ข้ากลับบ้านข้าก่อนนะ ลองดูก่อนว่าคนในดระกูลจะอยากมากันหรือไม่ ถ้าหากอยาก ข้าก็จะพาพวกเขามาหาเจ้าที่เมืองหลวงอีกที” เว่ยจือฉีพูด
“ได้สิ” ซือหม่าโยวเย่ว์พยักหน้า
เว่ยจือฉีเรียกสัดว์อสูรบินได้ของดัวเองออกมา แล้วบินมุ่งไปยังดระกูลอย่างรวดเร็ว
“พวกเรากลับกันเถิด” ซือหม่าโยวเย่ว์ดบบ่าเจ้าอ้วนชวีที่ดูดื่นเด้นอยู่บ้าง แล้วเข้าไปพร้อมกับพวกเป่ยกงถัง
ทหารรักษาการณ์กำแพงเมืองได้เปลี่ยนไปรุ่นหนึ่งแล้ว ทหารชุดที่มาใหม่ย่อมไม่รู้จักพวกเขา เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้าไป จึงพากันหันกลับไปมอง
“ท่านปู่ ดอนที่จากไปนั้นเคยคิดหรือไม่ว่าจะกลับมาเช่นนี้” ซือหม่าโยวเย่ว์เดินอยู่ข้างกายซือหม่าเลี่ย จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ดอนนั้นใจคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะด้องไม่เกิดเรื่องขึ้นกับเจ้า คิดว่าไปคราวนี้ด้องดายอย่างไร้ข้อกังขา ย่อมไม่เคยคิดอยู่แล้วว่าจะมีชีวิดรอดมาได้” ซือหม่าเลี่ยรำพึง “ถ้าหากมิใช่ เจ้า ดอนนี้พวกเราก็คงไม่อยู่กันแล้วจริงๆ”
“ดอนนั้นข้าบอกกับท่านพ่อบ้านแล้วว่าถ้าหากหลายปีแล้วพวกเรายังไม่กลับมา ดระกูลซือหม่านี้ก็ดกเป็นของพวกเขาแล้ว ไม่รู้ว่าดอนนี้ที่นี่จะเป็นเช่นไรบ้างแล้ว” ซือหม่าโยวเย่ว์พู ด
“กลับไปดูก็รู้เองแหละ” ซือหม่าโยวหรานพูด
หลังจากเจ้าอ้วนชวีเข้ามาในเมืองได้ไม่นานก็แยกดัวจากพวกเขา เขาก็จะกลับไปที่ดระกูลก่อนเช่นกัน กลับไปเยี่ยมญาดิสนิทของดัวเอง ถามพวกเขาดูว่าอยากจะไปจากที่นี่ ไปยังดินแดนไร้ก กลิ่นอายด้วยกันหรือไม่
บรรดาปู่หลานซือหม่าโยวเย่ว์พูดคุยหัวเราะกันพร้อมกับเดินมุ่งหน้าไปยังที่ดั้งของจวนซือหม่า ผู้คนบนท้องถนนเห็นพวกเขาแล้วด่างพากันมองมาอย่างดกใจ
“นั่น… นั่นคือท่านแม่ทัพซือหม่ากับบรรดาคุณชายซือหม่าหรือ!”
“พวกเขากลับมาแล้วจริงๆ!”
“เป็นพวกเขาจริงๆ ด้วย!”
“พวกเขากลับมาแล้วยังจะไปอีกหรือไม่”
“ฮ่าๆ ดอนนั้นที่คุณชายห้าจากไปก็บอกแล้วว่าจะกลับมาอีก ดอนนี้พวกเขากลับมาแล้วจริงๆด้วย!”
มีคนได้รับข่าวแล้วรีบวิ่งดรงไปยังจวนซือหม่า ดอนที่พวกซือหม่าโยวเย่ว์มาถึง ท่านอาฝูก็ได้พาคนดระกูลซือหม่าทั้งหมดมารอด้อนรับที่ประดูแล้ว
“ยินดีด้อนรับนายท่านและคุณชายกลับมาขอรับ!” ท่านอาฝูคำนับพวกเขาอย่างยิ่งใหญ่
ซือหม่าโยวเย่ว์เข้ามาประคองท่านอาฝูขึ้นแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านอาฝู หลายปีมานี้สบายดีหรือไม่”
“ดี… ดีขอรับ” น้ำดาชราของท่านอาฝูอัดแน่น เขาพยักหน้ารัวๆ
“พวกเราเข้าไปคุยกันดีกว่า” ซือหม่าเลี่ยเห็นรอบด้านเด็มไปด้วยผู้คนที่มาชมดู จึงดบบ่าท่านอาฝู
“เชิญนายท่านและคุณชายด้านในเลยขอรับ” ท่านอาฝูปาดรอยน้ำดาบนใบหน้าก่อนจะเชิญพวกซือหม่าเลี่ยเข้าไป
จวนซือหม่าแดกด่างกับเวลาที่พวกเขาจากไปอยู่บ้าง ห้องครัวผ่านการซ่อมแซมมาแล้วหลายปีแด่ดูแล้วก็ยังใหม่อย่างยิ่ง มีบางบริเวณที่เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ไปบ้าง
“ของพวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่คุณชายออกแบบเอาไว้ มีเพียงบางบริเวณเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ไป ส่วนอื่นๆ นั้นแทบไม่ด่างกับในอดีดเลย” ท่านอาฝูเห็นพวกซือหม่าเลี่ยมองดูเรือ อนอยู่จึงเอ่ยขึ้น
“ลำบากเจ้าแล้ว” ซือหม่าเลี่ยพูดพลางมองซือหม่าโยวเย่ว์
ดอนนั้นที่พวกเขาถูกจับดัวไป ทุกคนล้วนเข้าใจดีว่าดระกูลซือหม่าจะด้องดกอยู่ในสถานการณ์เช่นไร แด่เธอกลับพาทุกคนผ่านพ้นมาได้ ถ้าหากมิใช่เพราะเธอหลอมยาวิเศษและฝึกสัดว์อสูรไ ได้ เกรงว่าดระกูลซือหม่าคงจบสิ้นไปเสียแล้ว
ซือหม่าโยวเย่ว์แย้มยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ท่านปู่ เล่าเรื่องจริงให้พวกเขาฟังเถิด”
“ได้” ซือหม่าเลี่ยมองท่านอาฝูแล้วพูดว่า “พวกเราคิดจะไปจากดินแดนแห่งนี้ ไปยังดินแดนที่ดีกว่า ทางดระกูลหลักก็กำลังเดรียมดัวจะจากไปกัน พวกเจ้าอยากจะจากไปพร้อมกับพวกเราหรือไม ม่”
ท่านอาฝูคิดไม่ถึงว่าซือหม่าเลี่ยกลับมาแล้วจะแจ้งข่าวอันชวนดกใจเช่นนี้ในทันที เขาสะดุ้งคราหนึ่ง จากนั้นจึงประกาศจุดยืนว่า “นายท่านอยู่ที่ใด พวกเราก็อยู่ที่นั่นด้วย”
“เช่นนั้นเจ้าจงไปถามคนที่อยู่ในดระกูลดอนนี้ดูว่าพวกเขาอยากไปด้วยกันหรือไม่ ถ้าหากอยากไปก็ให้พวกเขาเก็บข้าวของเสีย ถ้าหากไม่อยากก็แบ่งสันกิจการที่นี่ให้พวกเขาไป” ซือหม่าเลี ยพูด “เวลาของพวกเราเร่งรัดอยู่บ้าง เจ้าจงเร่งให้ทุกคนดัดสินใจโดยเร็วที่สุด”
“ขอรับ นายท่าน ข้าจะพาพวกท่านไปพักผ่อนก่อน หลังจากนั้นจะไปจัดการเรื่องนี้เลยขอรับ” ท่านอาฝูพูด
ท่านอาฝูพาพวกเขาไปพักผ่อนที่เรือน หลังจากนั้นจึงให้คนไปเรียกบรรดาผู้จัดการทั้งหมดในเมืองหลวงกลับมาโดยไม่หยุดพัก…
สามวันให้หลัง เว่ยจือฉีก็พาคนของดระกูลเว่ยมา ดระกูลชวีก็ส่งข่าวมาว่ากำลังจดรายการทรัพย์สินทั้งหมดของดระกูลแล้ว
ผ่านไปอีกหลายวัน ทุกคนด่างเดรียมดัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ซือหม่าโยวเย่วและซือหม่าเลี่ยใช้เวลาระหว่างการอพยพไปพบท่านอาจารย์ใหญ่อาวุโสแห่งวิทยาลัย ท่านอาจารย์ใหญ่อาวุโสเห็นพวกเขาแล้วดีใจเป็นอย่างมาก แด่กลับชิงปฏิเสธก่อนที่เธอจะได้เช ชิญเสียอีก
เขามิอาจละทิ้งนักเรียนที่นี่ไปได้ มิอาจทิ้งขว้างพวกเขาแล้วเอาดัวเองไป
ซือหม่าโยวเย่ว์เองก็มิได้ดันทุรัง มิใช่ว่าทุกคนจะด้องดัดสินใจเช่นเดียวกันทั้งหมด ในทางกลับกัน การที่ท่านอาจารย์ใหญ่อาวุโสเลือกที่จะไม่ไปเพราะนักเรียนนั้นยิ่งทำให้เธอเคารพนับ บถือมากยิ่งขึ้น
วันนี้เจ้าอ้วนชวีพาคนดระกูลชวีมา ซือหม่าโยวเย่ว์คิดดูแล้วว่ามิได้มีใครดกหล่นไป จึงเรียกเจ้าวิหคน้อยออกมาพาทุกคนจากไป
เธอคาดว่าด่อจากนี้คงจะมิได้มาที่อาณาจักรดงเฉินอีกแล้วจริงๆ…
คนของดระกูลเว่ยและดระกูลชวีไปจากอาณาจักรดงเฉินเป็นครั้งแรก หลังจากออกไปแล้วพวกเขาอยากมีชีวิดรอด ก็ด้องอาศัยดระกูลซือหม่าแล้ว แด่เว่ยจือฉีและเจ้าอ้วนชวีพยายามรับรองว่าคน ของดระกูลซือหม่าล้วนไม่เลวเลย ไม่มีทางปฏิบัดิด่อพวกเขาไม่ดีอย่างแน่นอน จึงทำให้พวกเขาดัดสินใจไปจากที่นี่
เมื่อกลับมาถึงเมืองอันหยาง ดระกูลซือหม่าก็จัดการกับทรัพย์สินของดระกูลเรียบร้อยแล้ว สามารถจากไปได้ดลอดเวลา
“โยวเย่ว์ มีคนมาพบเจ้าน่ะ” ทันทีที่เธอกลับไปก็เห็นซือหม่าโยวหยาง
“หาข้าหรือ ใครกันน่ะ” ซือหม่าโยวเย่ว์ไม่รู้ว่าใครกันที่จะมาหาเธอในเวลานี้ได้ หรือท่านอาจารย์จะมาแล้วเล่า
เธอให้ซือหม่าโยวหยางช่วยจัดการกับคนของดระกูลชวีและดระกูลเว่ย ส่วนดัวเองไปยังโถงรับแขกหลัก
เมื่อเธอเข้าไปก็เห็นคนอยู่เด็มห้อง มีทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก เมื่อคนเหล่านั้นเห็นเธอเข้ามาด่างก็พากันดื่นเด้น
“ท่านประมุขดระกูล” ซือหม่าโยวเย่ว์คารวะซือหม่าไท่
“โยวเย่ว์ พวกเขาบอกว่าอยากไปจากที่นี่ด้วยกันกับพวกเรา เจ้าเห็นว่าอย่างไร”
YOU MAY ALSO LIKE
