สลับชะตา ชายามือสังหาร - ตอนที่ 359 ความระทมใจของเสือเขี้ยวดาบ
ราชาเสือเขี้ยวดาบเห็นผู้อาวุโสเผ่าตกใจถึงเพียงนั้นจึงรีบปลอบโยนเขา
“พวกเขามิได้ขอใช้สระฝึกยุทธ์ของเราเปล่าๆ หรอกนะ จะให้ผลประโยชน์กับพวกเราด้วย”
“เช่นนั้นก็มิได้อยู่ดี!” ผู้อาวุโสเผ่าผู้นั้นยังคงไม่เห็นด้วยแล้วเอ่ยว่า “มนุษย์ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าเล่ห์และ น่ารังเกียจ พวกเราห้ามเจรจากับพวกเขาเป็นอันขาด! จะพูดอย่างไรพวกเราก็ห้ามเห็นด้วยทั้งสิ้น”
“พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์พูดว่าพวกเจ้าไม่เห็นด้วย” ซือหม่าโยวเย่ว์ยังไม่ทันเอ่ยวาจา เจ้าไก่ฟ้าก็ชิงเอ่ยปากก่อนเสียแ แล้ว พร้อมปลดปล่อยแรงกดดันของสัตว์อสูรเหนือเทพออกมาอย่างไม่ยับยั้ง ทำให้เสือเขี้ยวดาบชราเหล่านั้นต้องหมอบลง หายใจแทบไม่ออก
“นี่… นี่มันแรงกดดันอันใดกัน”
ผู้อาวุโสเผ่าทั้งหลายต่างตื่นตระหนกกันเป็นอย่างยิ่ง พวกเขานับได้ว่าเป็นผู้ที่มีพลังยุทธ์แข็งแกร่งที่สุดในร รุ่นนี้แล้ว ทว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่แผ่แรงกดดันออกมาก็ทำให้พวกเขามิอาจเคลื่อนไหวได้!
“นี่คือสัตว์อสูรเหนือเทพที่เล่าขานกันอย่างนั้นหรือ” ทุกคนในที่นั้นล้วนไม่เคยสัมผัสแรงกดดันของสัตว์อสูรเห หนือเทพที่แท้จริงเลย ภายในใจมีความหวาดหวั่นพรั่งพรูขึ้นมา
เจ้าไก่ฟ้ามองเสือเขี้ยวดาบที่อยู่บนพื้นพลางเอ่ยว่า “ที่มาหารือกับพวกเจ้าก็เพื่อไว้หน้าพวกเจ้าเท่านั้น พวก เจ้ายังคิดว่าพวกเจ้ามีสิทธิ์ตัดสินใจจริงๆ น่ะหรือ”
“พวก… พวกเรา…”
“พวกเจ้าก็แค่พวกที่อายุยืนหน่อยในหมู่เสือเขี้ยวดาบเท่านั้น แต่กลับยึดถืออายุและวุฒิภาวะของตนจนไม่เห็นแม ม้แต่ราชาสัตว์อสูรอยู่ในสายตาแล้ว!” เจ้าไก่ฟ้าพูดเสียงเย็นชา
“ไม่ใช่นะ พวกเรา…”
“ไม่ใช่อะไรเล่า” เจ้าไก่ฟ้าพูด “เดิมทีอยากเจรจากับพวกเจ้าว่าจะขอใช้สระฝึกยุทธ์ของพวกเจ้า แต่ในเมื่อพวกเจ้า าไม่ยินยอม เช่นนั้นก็ไม่ต้องเจรจากันอีกแล้ว พวกเราจะเข้าไปใช้สระฝึกยุทธ์ของพวกเจ้าเลย จะว่าอะไรหรือไม่”
“พวกเรา…ไม่ว่าอะไร”
ผู้อาวุโสเผ่าหลายตัวในนั้นล้วนไม่ต่อต้านอีกต่อไป มีเพียงแค่ตัวแรกสุดเท่านั้นที่ยังคงพูดว่าไม่ได้
“ไม่ได้อย่างนั้นหรือ” เจ้าไก่ฟ้ายกหางเสียงขึ้นสูง ในขณะที่เอ่ยวาจานี้ออกมา เขาก็หยุดแผ่แรงกดดันแล้วสะบัดแขน นเสื้ออย่างส่งๆ เสือเขี้ยวดาบชราตนนั้นก็กระเด็นไป ก่อนจะหล่นกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรง
“โอ๊ย…” เสือเขี้ยวดาบชราตัวนั้นไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้ หัวสมองจึงทึบทึมเพราะความโกรธเคืองไปชั่วขณะ มันตะเกียกตะ ะกายลุกขึ้นจากพื้นแล้วโจมตีเข้าใส่เจ้าไก่ฟ้า
“อ๊ากกก…”
มันยังไม่ทันเข้าใกล้เจ้าไก่ฟ้า ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างขัดขวางเอาไว้เสียแล้ว จากนั้นมันก็รู้สึกว่าห้วงมิติโดยรอบ บหดเล็กลงอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของมันเริ่มบิดเบี้ยวภายใต้แรงกดดัน ผู้ที่อยู่ข้างๆ ถึงกับได้ยินเสียงกระดูกขอ องมันแหลกสลายเลยทีเดียว
“ตึง…”
ในขณะที่มันเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายนั้นเอง เจ้าไก่ฟ้าจึงค่อยปล่อยมัน หลังจากนั้นจึงมองบรรดาผู้อาวุโสเผ่า พลางเอ่ยว่า “ยังมีผู้ใดเห็นต่างอีกหรือไม่”
“ไม่มี” คราวนี้ไม่มีใครบอกว่าเห็นต่างอีกแล้ว เขาก็แค่ยืนอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ำ ก็ทำเอาผู้อาวุโสเผ่าของพวกเขาแทบไม่เหลือชิ้นดี การคิดจะกำจัดพวกเขาคงมิใช่เรื่องง่าย แล้วใครจะยังกล้าบอ กว่าเห็นต่างอีกเล่า
สายตาของราชาเสือเขี้ยวดาบที่มองผู้อาวุโสเผ่าเหล่านั้นแล้วไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เดิมทีอยากเชิญพวกเขามาเจรจาธุ ระ ทว่ากลับกลายเป็นเช่นนี้ไปเสียได้ จนตอนนี้อีกฝ่ายไม่พูดเรื่องความร่วมมือกันอีกต่อไปแล้ว โมโหพวกเขาแทบตายเ เลยจริงๆ
“เช่น… เช่นนั้นเรื่องที่พวกเจ้าบอกว่าจะพาพวกเราไปจากที่นี่ก่อนหน้านี้ ยังนับอยู่หรือไม่” ราชาเสือเขี้ยวดาบ เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง
“อะไรนะ”
“พาพวกเราไปจากที่นี่”
“ไปจากที่นี่อย่างนั้นหรือ เป็นความจริงหรือ”
เมื่อผู้อาวุโสเผ่าทั้งหลายได้ยินคำพูดของราชาเสือเขี้ยวดาบแล้ว แต่ละคนต่างส่งเสียงร้องขึ้นมา นัยน์ตาเต็มไปด้วย ยความตื่นตระหนก
“ถูกต้อง ตอนแรกข้าบอกว่าจะพาพวกเจ้าออกไปจากที่นี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนกับการที่พวกเราขอใช้สระฝึกยุทธ์ แต่น่าเ เสียดายที่พวกเจ้าไม่เห็นด้วย พวกเราจึงได้แต่ฝืนบังคับใช้แล้วละ” ซือหม่าโยวเย่ว์พูดพลางยักไหล่
“เรื่องนั้น…พวกเรา…มิได้…” ผู้เฒ่าทั้งหลายน้ำท่วมปาก จะไปรู้ได้อย่างไรว่าตนพูดเพียงแค่ไม่กี่ประโยค ก็จะเสียโอ อกาสในการออกไปจากที่นี่เสียแล้ว!
ซือหม่าโยวเย่ว์มองความระทมใจในแววตาของพวกเขาอย่างพึงพอใจ แล้วแสร้งกระแอมกระไอก่อนจะเอ่ยว่า “พวกเจ้าอยากออ อกไปจากโลกแห่งนี้หรือไม่”
“เจ้ายอมพาพวกเราออกไปอย่างนั้นหรือ” ผู้อาวุโสเผ่าคนหนึ่งถามขึ้น
“อยากให้พวกเราพาพวกเจ้าออกไปนั้นก็ได้อยู่หรอก แต่จะทำสิ่งใดล้วนต้องลงทุนทั้งสิ้น” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด “พว วกเจ้าอยากออกไปก็ต้องให้ค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อกันกับพวกเราสิ”
“เจ้า… ก่อนหน้านี้มิได้บอกว่าขอใช้สระฝึกยุทธ์หรอกหรือ” ผู้อาวุโสเผ่าอีกคนพูดเสียงเบา
“นั่นเป็นเงื่อนไขก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เงื่อนไขเปลี่ยนแปลงไปแล้ว” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด
“เจ้าอยากได้สิ่งใดเป็นค่าตอบแทนเล่า พวกเรามีเครื่องยาที่มนุษย์อย่างเจ้าต้องการอยู่มากมายเลย” ราชาเสือเขี้ยวด ดาบพูด
“ไม่ๆๆ” ซือหม่าโยวเย่ว์ชูนิ้วกลางขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “ถ้าหากพวกเจ้าอยากออกไป ก็ต้องมอบอิสรภาพของพวกเจ้าให้แก ก่ข้าระยะหนึ่ง”
“อิสรภาพระยะหนึ่งอย่างนั้นหรือ เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน” ผู้อาวุโสเผ่าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“‘ง่ายมาก…”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซือหม่าโยวเย่ว์ได้ทำข้อตกลงกับราชาเสือเขี้ยวดาบกงเหยียน ซือหม่าโยวเย่ว์จะพาพวกมันไปจ จากที่นี่ เช่นเดียวกัน พวกมันก็ต้องรับปากว่าจะให้เธอใช้งานร้อยปี
แน่นอนว่าเรื่องที่พวกซือหม่าโยวเย่ว์ขอใช้สระฝึกยุทธ์นั้นไม่นับเป็นค่าตอบแทน
ถึงแม้ว่าเผ่าพันธุ์เสือเขี้ยวดาบจะไม่สบายใจอยู่บ้าง แต่พวกมันก็ยังต้องบริการพวกซือหม่าโยวเย่ว์เป็นอย่างด ดี เพราะถ้าหากพวกเขาไม่พอใจแล้วยกเลิกข้อตกลง พวกมันก็หมดหนทางออกไปจากที่นี่แล้ว
โดยเฉพาะผู้อาวุโสเผ่าหลายท่านนั้นที่อายุขัยของพวกมันใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว แต่ก็ยังมิอาจบรรลุระดับสัตว์อสูร เทพได้ ถ้าหากถึงช่วงเวลาสุดท้ายแล้วยังทำไม่ได้ ก็คงได้แก่ตายอยู่ที่นี่แล้ว
ถ้าหากพวกมันไปจากสถานที่แห่งนี้ ไม่ถูกกฎเกณฑ์ขัดขวางอีกต่อไป เมื่อใดที่เลื่อนไปถึงระดับสัตว์อสูรเหนือเทพได้ ก็จะมีอายุขัยเพิ่มขึ้นอย่างน้อยพันปี ถ้าหากเลื่อนระดับต่อไปได้ บรรลุระดับสัตว์อสูรเหนือเทพไปถึงระดับพลังย ยุทธ์ที่สูงกว่า อายุขัยก็ยังเพิ่มขึ้นตามไปด้วยได้อีก
ดังนั้นตอนนี้ซือหม่าโยวเย่ว์ก็เป็นดั่งเทพยดาสำหรับพวกมัน ต้องส่งคนไปคอยอารักขาพวกเขาที่สถานที่ฝึกยุทธ์เป ป็นพิเศษ ไม่ให้ถูกรบกวนจากภายนอก
จากนั้นกงเหยียนจึงพาพวกซือหม่าโยวเย่ว์ไปที่สระฝึกยุทธ์ด้วยตัวเอง
ปรากฏว่าเมื่อเทียบกับเผ่าพันธุ์หมาป่าหิมะแล้ว สถานที่ฝึกยุทธ์ของเผ่าพันธุ์เสือเขี้ยวดาบก็มีสระน้ำแห่งหนึ่ง งอยู่เช่นกัน เพียงแต่น้ำในสระที่นี่เป็นสีแดงเท่านั้น
“น้ำนี่ช่างน่าสนใจนัก!” เจ้าอ้วนชวีมองดูน้ำนั้นพลางก้มตัวลงแล้วเอื้อมมือไปสัมผัสน้ำสีแดง
“นี่มิใช่น้ำ แต่เป็นสิ่งที่แปลงมาจากปราณวิญญาณธาตุไฟ แต่ดูแล้วเหมือนน้ำเท่านั้นเอง” ซือหม่าโยวเย่ว์พูด
“ถูกต้อง” กงเหยียนพูด “พวกเจ้าก็ฝึกยุทธ์กันอยู่ที่นี่เถิด ข้าจะส่งคนมาคอยอารักขาอยู่ด้านนอก จะไม่มีใครมารบก กวนพวกเจ้าแน่”
“ดีมาก” ซือหม่าโยวเย่ว์พยักหน้าให้เขาแล้วพูดว่า “เมื่อถึงเวลาที่พวกเราออกไป จะต้องพาพวกเจ้าออกไปด้วยแน่”
กงเหยียนตามออกมา ผู้อาวุโสเผ่าทั้งหลายยังคงรอมันอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นมันออกมาแล้ว พวกมันจึงจับกลุ่มกันจาก กไป
“องค์ราชา พวกคุณชายนั่นว่าอย่างไรหรือ”
“พวกท่านวางใจเถิด เขาเห็นสระฝึกยุทธ์แล้วพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง บอกว่าถ้าหากพวกเราไม่รบกวนพวกเขา ตอนออกไปก็ จะพาพวกเราออกไปด้วย” กงเหยียนพูดแล้วเดินจากไป เดินไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง ก่อนจะมองไปเบื้องหน้าพลางเอ่ยว่า “พวกท่านทั้งหลายเป็นผู้อาวุโสเผ่า ปกติที่เคารพพวกท่านก็เพราะพวกท่านมีอาวุโสค่อนข้างสูง แต่พวกท่านอย่าลืม มว่าข้าต่างหากที่เป็นราชาสัตว์อสูรของที่นี่”
พอพูดจบมันก็จากไปโดยไม่หันมามองอีก
ผู้อาวุโสเผ่าทั้งหลายมองหน้ากันไปมาแล้วต่างก็เห็นความขมขื่นในแววตาของกันและกัน ดูเหมือนว่าเรื่องในคราวนี้จะท ทำให้มันโมโหเป็นอย่างยิ่งเลยทีเดียว!
YOU MAY ALSO LIKE
