Midterm Fantasy - ตอนที่ 106

กึก กึก กึก กึก เสียงฝีเท้าของคน 3 คนค่อยๆเดินเข้าไปในซอย เดินผ่านหมู่โกดังเก่ายามค่ำคืนอันเงียบสงัด นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน5นาที เป็นเวลาที่ไม่ควรจะมีคนออกมาเดินกันแล้วในสถานที่แบบนี้ หากแต่ตอนนี้มีคนเดินอยู่ 3 คน และทั้งหมดต่างเป็นหญิงสาวที่รูปร่างหน้าตาดี

“น้องสาว จะไปไหนกันจ๊ะ อ๊ากกก”

เสียงร้องดังออกมาจากปากของกุ๊ยคนหนึ่งที่ตรงมาแซว ก่อนที่ร่างจะเซล้มลงไปจากแรงเตะที่หน้าอกและหัวเข่า มันเตรียมตัวคว้าก้อนหินที่พื้นขึ้นมา ก่อนจะใจหายวาบเมื่อปากกระบอกปืนถูกกดเข้าที่หน้าผาก

“เจน ปล่อยมันไป เรามีงานต้องทำ” เจนัสบอก

“งั้นก็ได้”

เจนหวดเท้าเตะเข้าที่ลิ้นปี่ของชายคนนั้นจนล้มลงร้องครวญครางก่อนจะเก็บปืนและเดินตามเจนัสกับแจนไปที่โกดังเป้าหมาย พวกกุ๊ยและนักเลงที่ซ่องสุมกันอยู่แถวนั้นมองหน้ากันก่อนจะรีบหลบออกไปจากพื้นที่นี้

อีกฝ่ายมีปืนและมากันหลายคนโดยไม่สนใจคนที่มาแซวแบบนี้ แปลว่าอีกไม่นานกำลังจะเกิดเรื่องขึ้นที่ด้านในนั่น

ไม่มีใครอยากมีเรื่องกับคนที่มีปืน

“โกดังเบอร์ 6 อยู่ตรงโน้นไง” เจนัสชี้ไปด้านหน้า

“พี่เจนัส ข้างหน้านั่นมีคนยืนอยู่”

ท่ามกลางความมืด ที่ลานริมท่าน้ำใกล้โกดังหมายเลข 6 มีร่างร่างหนึ่งยืนอยู่

ความมืดทำให้ทั้ง 3 สาวเห็นไม่ชัดว่าหน้าตาเครื่องแต่งกายของคนๆนั้นคือใคร เห็นเพียงว่าในมือถือแท่งอะไรบางอย่างอยู่

“คนตรงนั้นน่ะ นายชื่อรอนใช่ไหม” เจนัสร้องขึ้น ร่างๆนั้นขยับเล็กน้อยก่อนเสียงจะตอบกลับมา

“ใช่ พวกคุณคือใคร แล้วบุกรุกเข้ามาที่นี่ทำไม”

“เราคือคนของสมาคมเมษา ได้รับคำสั่งให้มาเชิญตัวนายไปคุยด้วยสักหน่อย”

“แล้วถ้าผมปฏิเสธ”

“นายปฏิเสธพวกเราไม่ได้หรอก” แจนยกปืนในมือขึ้น หันปากกระบอกไปทางหลอดไฟที่ใกล้ที่สุด ประกายไฟแวบขึ้นมาพร้อมเสียงดัง ก่อนที่หลอดไฟจะแตกกระจาย แสงสว่างที่กำลังส่องสามสาวมืดลงทันที

ฟ้าวววว ฉึก!

“ระวัง มันมีอาวุธ” เจนัสร้องขึ้น เหวี่ยงกระเป๋าถือที่หอกซัดปักคาอยู่ออกไป “แยกกันไปคนละด้าน”​

ทั้งสามคนกระจายไปคนละด้านอย่างรวดเร็ว

ปังปัง เก๊งเก๊ง

แจนยิงกระสุนไปเบื้องหน้า หากแต่ร่างในเงามืดนั้นยกอะไรบางอย่างขึ้นป้องกัน

“มันใช้โล่เรอะ”

“แยกกันไปถ่วงเวลาไว้ให้ตาปรับกับความมืดได้ โจมตีจากคนละด้าน ระวังอย่ายิงโดนกันเอง”

เจนัสสั่งการอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายจงใจรอในความมืดและเปิดไฟไว้หนึ่งดวง แสดงว่าต้องการให้สายตาของพวกเธอมองในความมืดไม่ได้ชัด

แต่พวกเธอเคยเจออะไรแบบนี้มาแล้ว เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก และต่อให้มีโล่แต่โล่ก็กันได้ทีละด้าน ไม่มีทางป้องกันได้รอบทิศทางหรอก

“เจน แจน ยิงพร้อมกัน 3..2..1 ยิง”

ปังปังปัง

ห่างออกไป ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล หมอเคนั่งพักหลังจากดูคนไข้เสร็จ ในเมื่อแก๊งค์เมษาส่งคนมาตามตัวเขาและเขาก็บอกข้อมูลไปเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องลางานอีกต่อไป

“คุณหมอเคคะ แพรวถามนิดนึง”

“ครับคุณแพรว”

“เรื่องที่อยู่ของเด็กที่ชื่อรอนนั่น คุณหมอพิมพ์เข้าไปเองใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามอย่างสงสัย

“คุณรู้ด้วยเหรอครับ” หมอหนุ่มยิ้มให้

“ก็ตามปกติแล้วที่อยู่ในเวชระเบียนคอมพิวเตอร์จะปล่อยว่างทิ้งไว้ แต่นี่จู่ๆก็โผล่ขึ้นมาหลังจากที่คุณหมอคุยกับเด็กคนนั้นไปเมื่อเย็นนี้ ก็แปลว่าที่อยู่นี่เพิ่งจะถูกใส่ลงไป”​แพรวบอก “คุณหมอพยายามช่วยเด็กคนนั้น”

“คุณแพรวไม่นึกว่าผมจะใส่ลงไปเพราะอยากผลักเรื่องให้พ้นจากตัวเหรอครับ” หมอเคถามยิ้มๆ

“ไม่หรอกค่ะ ถ้าคุณหมออยากจะทำแบบนั้นจริงๆ ก็แค่เอาข้อมูลคีย์ลงระบบตรวจสอบสิทธิ ก็จะได้ที่อยู่จริงๆมาอยู่แล้ว ถ้าคุณหมอคิดจะเปิดเผยจริงๆน่ะทำได้อยู่แล้ว” แพรวบอก “แล้วอีกอย่าง”

“แพรวเชื่อมั่นในตัวคุณหมอเคค่ะ”

หมอเคมองดูพยาบาลสาวที่กำลังยืนเอียงหน้าหันไปทางอื่นอย่างอายๆ

“เดี๋ยวออกเวรตอนเช้าแล้วผมพาไปเลี้ยงข้าวต้มหน้าโรงพยาบาลนะครับ แล้วเดี๋ยวจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง”

“คะ? ค่ะ ค่ะ เดี๋ยวแพรวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พยาบาลสาวตอบรับก่อนจะรีบเดินออกไปที่ด้านหน้า หมอเคมองตามหลังจนเธอเดินออกไป

“เยส! สำเร็จ!”

หมอเคร้องขึ้นอย่างดีใจ คิดถูกจริงๆที่ทำตามที่รอนขอไว้

หลังจากหมอเคคาดว่าจะเจอคนของแก๊งค์เมษามาสอบถาม ก็ได้เตือนรอนไปว่าต่อให้รอนไม่แจ้งที่อยู่ไว้ แต่หากอีกฝ่ายเอาเลขประจำตัวไปค้นในระบบทะเบียน ก็สามารถหาข้อมูลส่วนตัวได้อยู่ดี และหมอเคก็คิดว่าจะแค่หลบหน้าในช่วงแรกเท่านั้น ถ้าหากถูกซักบังคับจริงๆ สุดท้ายก็ต้องยอมบอกข้อมูลของรอนไป

รอนเลยขอให้หมอเคช่วยลงที่อยู่ของโกดังให้

“มันคือที่อยู่ใครรึ”

“มันคือที่อยู่สำหรับส่งของของผมเองครับ” เด็กหนุ่มยื่นกุญแจโกดังให้ดู “ผมอยากจัดการเรื่องนี้โดยที่ไม่ให้พ่อกับแม่ต้องเดือดร้อน”

และนั่นก็คือสิ่งที่หมอเคจัดการให้รอน

ว่าแต่ตอนนี้เจ้าหนุ่มนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ

เก๊ง เก๊ง “โอ๊ยยย!”

เสียงกระสุนกระแทกโล่สองครั้ง ตามด้วยเสียงร้องของรอนดังออกมา ร่างในเงามืดนั้นทรุดลงที่พื้น

“ระวังอย่าเพิ่งยิง รอมันยืนก่อนค่อยยิงที่ขาอีกครั้ง” เจนัสร้องสั่ง

เจนและแจนหลบเข้าที่กำบังและบรรจุกระสุนใหม่ สายตาเริ่มชินกับความมืดแล้ว เธอจ้องไปที่เป้าหมายที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่

“พร้อม ไปเลย”

สามสาวพุ่งออกจากที่กำบังและพุ่งตรงเข้าไป ปืนในมือชี้ตรงไปที่ร่างตรงหน้าอย่างไม่ประมาท

เด็กหนุ่มที่จัดการถล่มเป๋งโมบายที่มีลูกน้องเป็นร้อยในคืนเดียว จะประมาทไม่ได้!

แจนล้วงเอาที่ปืนช็อตไฟฟ้าออกมาวิ่งไปด้านหลังเป้าหมายและเล็งไปที่กลางหลัง ตอนนั้นเองที่มีแสงบางอย่างสว่างขึ้นจากข้างหลังของเธอ

“<Swift>”

“แจน ระวัง!”

หญิงสาวหันขวับไปด้านหลัง แล้วก็เจ็บแปลบที่ขา

“อ๊าห์”

หอกซัดที่ขว้างมา ปักทะลุขาของหญิงสาวจนเสียหลักล้มลง แต่ปืนช็อตไฟฟ้าในมือนั้นยังกุมไว้อย่างมั่นคงและเหนี่ยวไกออกไป

วูบ ร่างในเงามืดนั้นหลบแท่งสายไฟของปืนช็อตไฟฟ้าได้ ก่อนที่จะขว้างอะไรบางอย่างกลับมา

“แจน!”

เจนร้องเสียงหลง เธอตกใจตั้งแต่เห็นหอกเล่มแรกทะลุขาแจนแล้ว และยิ่งตกใจเมื่ออีกฝ่ายหลบการยิงปืนช็อตไฟฟ้าได้และปาหอกเข้าใส่กลางลำตัวของแจนอีกครั้ง

“เจน ไปช่วยแจน ทางนี้ชั้นจัดการเอง” เจนัสสั่งและยกปืนช็อตไฟฟ้าในมือขึ้น ส่วนเจนมุ่งไปที่อีกด้าน

“แก ตาย”

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง

นิ้วเหนี่ยวไกอย่างระรัว เสียงปืนยิงออกไป 6 นัด ขณะที่ร่างนั้นสะบัดแขนที่ถืออะไรบางอย่างไปมา

เก๊ง เก๊ง เก๊ง เก๊ง เก๊ง เก๊ง

“ห๊ะ” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจ ขณะที่มือพัลวันกับการบรรจุกระสุนใหม่ เธอวิ่งไปไม่อยู่นิ่งเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าให้อีกฝ่ายจัดการได้

ปัง ฉึก!

เจนัสยิงปืนช็อตไฟฟ้าเข้าใส่ร่างที่อยู่ตรงหน้า แท่งโลหะปักเข้าไปที่ส่วนศีรษะเต็มๆ หากแต่ร่างนั้นยังคงเคลื่อนไหวได้ และเอื้อมมือตรงเข้าจับข้อมือซ้ายของเธอ

ฉับ!

มีดสั้นที่เอวออกจากฝักและฟันเข้าไปที่มือข้างนั้น เจนัสกระโดดหลบออกมา สิ่งที่จับข้อมือของเธออยู่ค่อยๆหล่นสลายลงไป ขณะที่ร่างของโกเลมร่างนั้นไม่ส่งเสียงใดๆออกมา

“ดิน! นี่มันอะไรกัน”

เจนัสร้องอุทานก่อนจะฉุกใจคิด

“แย่แล้ว เจน”

“กรี๊ดดดด”

เจนัสหันกลับไป เจนที่กำลังต่อสู้อยู่ทรุดลงไปนั่งที่พื้น มีหอกซัดที่ปักทะลุต้นขาอยู่ ส่วนร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังพุ่งเข้าหาเจนอย่างรวดเร็ว

“อย่าเข้ามานะ” เจนร้องด้วยความกลัว ยกปืนที่บรรจุกระสุนเรียบร้อยแล้วยื่นไปข้างหน้า เหนี่ยวไกเป็นจังหวะสวนกับร่างที่พุ่งเข้ามา

ปัง ร่างนั้นยกแขนหลบ กระสุนวิ่งผ่านสีข้างไป

ปัง! ร่างนั้นเปลี่ยนทิศไปทางขวาเล็กน้อย หลบกระสุน

ปัง ปัง ปัง ! ร่างนั้นกระโดดซ้ายขวาสลับกันก่อนจะแอ่นหลังหลบกระสุนที่ยิงระดับกลางลำตัวก่อนจะกระโดดขึ้นสูง สูงกว่าสองเมตร! เจนยกปากกระบอกปืนตามเล็งไปที่กลางลำตัว ลอยแบบนี้หลบไม่พ้นแน่!

ปัง! เก๊ง! แผ่นโลหะในมือซ้ายของร่างนั้นปัดกระสุนกระเด็นไป ขณะที่มือขวาขยับหมุนหอกซัด ปลายแหลมคมของหอกซัดสะท้อนแสงจันทร์เข้าตาของเจนที่ขยับหนีไปไหนไม่ได้

“ไม่ม่ม่ม่ม่ กรี๊ดดดดดด”

เจนัสอาศัยจังหวะที่เจนกำลังต่อสู้บรรจุกระสุนใหม่และยกปืนขึ้นเตรียมยิง แต่ไม่ทันกับที่ร่างของรอนนั้นลงสู่พื้นและแทงหอกเข้าที่ร่างของเจน เสียงกรีดร้องดังขึ้นก่อนจะเงียบไปพร้อมกับเสียงร่างที่ล้มเอนฟาดลงกับพื้น เจนัสไม่ปล่อยโอกาสนั้น วิ่งตรงเข้าไปและสาดกระสุนเข้าใส่เด็กหนุ่ม

ปังปังปังปังปัง

หญิงสาวแทบจะไม่เชื่อสายตาตนเองเมื่อเห็นว่ารอนเคลื่อนไหวหลบกระสุนได้! ความเร็วที่มากเกินกว่าคนธรรมดา การคาดการณ์แนวกระสุนที่แม่นยำ ท่วงท่าหลบหลีกที่เหมือนกับไม่ยี่หระต่อความเป็นความตาย

รอนพุ่งเข้ามาใกล้ไม่ถึง 5 เมตร หญิงสาวกดไกปืนยิงออกไปแล้วชักมีดออกมา รอนหลบกระสุนนัดสุดท้ายแล้วชักหอกสั้นในมือขึ้น

เก๊ง เก๊ง เก๊ง เก๊ง

เจนัสถอยหลบอย่างตั้งตัวไม่ติด ท่วงท่าการใช้มีดที่เธอภาคภูมิใจถูกเจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ดักทางได้อย่างหมดจด โดยไม่ลังเลหญิงสาวกดปุ่มที่ข้างมีด ใบมีดคมกริบพุ่งเข้าใส่รอนอย่างเงียบเชียบ

ใบมีดยิงได้ อาวุธลับชิ้นสำคัญของเธอ!

ฉึก!

“ห๊ะ!”

เจนัสตะลึงงัน เพราะใบมีดที่ยิงออกไปนั้นปักอยู่ที่ด้ามหอกของรอน

อะไรกัน มันป้องกันได้ยังไง!

แม้จะตกใจแค่ไหน แต่สัญชาตญาณและการฝึกฝนก็พาตัวของหญิงสาวให้พุ่งไปด้านหน้า เธอเข้าประชิดตัวรอนและใช้มือซ้ายพุ่งปัดหอกในมือรอนออก หากแต่ไร้ผล เด็กหนุ่มตรงหน้าของเธอปล่อยหอกออกและใช้มือนั้นจับข้อมือของเธอไว้อย่างแน่นหนา มือขวาของเจนัสชักมีดอีกเล่มออกมาแทงเข้าไป แต่ ‘โล่’ของรอนกระแทกมีดนั้นจนหลุดมือไป ก่อนโล่จะหลุดออก มือที่หนาแน่นของเด็กหนุ่มรวมเอาข้อมือของเธอไว้ก่อนจะดันไปข้างหน้าจนเธอเสียหลัก

“ว๊าย”

หญิงสาวล้มลงกับพื้น มือทั้งสองถูกกดเอาไว้ที่พื้น ตรงหน้าของเธอนั้นเป็นใบหน้าของเด็กหนุ่มวัย 15-16 หน้าตาหมดจด ผมสั้นปรกลงมาบนใบหน้าที่กำลังก้มลงมา หยาดเหงื่อเล็กๆของเขาหล่นกระทบใบหน้าของเธอ ลมหายใจอุ่นๆของเด็กหนุ่มรดลงมาที่เรือนผมและใบหน้าของเธอที่กำลังนอนอยู่บนพื้นจนต้องเบือนหน้าหนี

เจน แจน

ร่างของรุ่นน้องทั้งสองที่นอนอยู่กำลังขยับตัวช้าๆ เจนัสโล่งใจเล็กน้อย ที่แท้เด็กหนุ่มคนนี้ใช้ด้ามหอกกระแทกจนทั้งสองสลบไป ไม่ได้ใช้ด้านคม

ลมหายใจของเด็กหนุ่มที่กำลังเป่าผ่านลงมาค่อยๆเบาลงเมื่อเด็กหนุ่มเงยศีรษะมองไปที่เจนและแจนที่กำลังฟื้น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันกลับมามองหน้าของมือปืนสาวที่ถูกกดอยู่ที่พื้น

“จะ จะทำอะไรน่ะ อย่านะ” เจนัสพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเกรง หัวใจเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็น ความรู้สึกที่ประหลาดนี้เธอไม่รู้จักมันมาก่อนและเธอพยายามบอกว่ามันคงจะเป็นความกลัว

เธอบอกกับตนเองอย่างนั้นทั้งที่รู้ดีว่าไม่ใช่

หญิงสาวจ้องมองใบหน้าของเด็กหนุ่มที่กดร่างของเธออยู่ด้านบน ใบหน้าที่ค่อยๆใกล้เข้ามา ริมฝีปากแดงกร้านของเขาที่เผยอเล็กน้อย ลมหายใจที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

โป๊ก!

รอนปล่อยมือของเจนัสที่หมดสติลง เมื่อยืนยันว่าเฮดบัตเมื่อครู่จัดการอีกฝ่ายจนสลบไปแล้ว เขาก็ตรงไปจัดการกระทืบสองสาวที่เพิ่งฟื้นให่้สลบไปอีกครั้งหนึ่ง