Midterm Fantasy - ตอนที่ 127

“นายได้ข่าวเรื่องเมื่อกลางวันหรือเปล่าวะ”

“ได้สิ ข่าวดังขนาดนั้น ว่าแต่มันจะลามมาถึงเราหรือเปล่า”

“ก็ไม่แน่นะ ขนาดเฮียโต้งยังเจอถล่ม พวกเราก็คงไม่รอดไปง่ายๆแน่ หรือว่าพวกเราจะยอมเจ้าพวกแก๊งค์รุ่งโรจน์(หรงเย่า)พวกนั้นดี”

“อืม ก็น่าคิดดีนะ ถ้ายังไงพรุ่งนี้เราประชุมพี่น้องของเรา อย่างน้อยพวกเราคุมบาร์ 30 กว่าแห่งในพื้นที่ แม้ไม่มีพวกหัวหน้าแต่ว่าเสียงต่อรองคงมีไม่น้อย”

นักเลงคุมบาร์ทั้ง 5 คนนั่งคุยกันอย่างเคร่งเครียดในห้องชั้นในที่สุด เวลาตีสามแบบนี้ที่พวกมันควรจะนั่งงีบหลับสบายๆ กลับกลายเป็นเวลาอันเคร่งเครียดเนื่องจากเฮียโต้งอันเป็นนายใหญ่สุดของมันในเขตนี้เพิ่งเจอถล่มลงไปด้วยฝีมือของแก๊งค์ชาวจีน

และให้เรื่องเลวร้ายลงไปอีก เฮียชัยที่เป็นหัวหน้าโดยตรงของพวกมันก็หายไปในเหตุการณ์เดียวกันนี้ด้วย

ก๊อกๆๆ

“ใครวะ”

“โทรศัพท์ค่ะ” เสียงของแคชเชียร์ประจำร้านดังมาจากหน้าประตู

นักเลงคนนึงเดินไปที่ประตูและเปิดออก “ใครโทรมาตอนนี้กัน อุ๊บบบบ”

พลั่ก! เสียงหมัดกระแทกใบหน้าดังอย่างถนัดถนี่ ร่างของนักเลงคนที่หน้าประตูลอยกลับไปที่เตียง

“แกเป็นใคร”

“อยากตายใช่ไหมมึง”

คนที่เหลืออีก 4 คนชักมีดและไม้เบสบอลออกมามองไปยังร่างของเด็กหนุ่มหน้ากากดำที่เดินเข้ามา แคชเชียร์สาววิ่งหลบไปอย่างตื่นกลัว

“ผมมาขอรับบาร์นี้ให้กับสมาคมรุ่งโรจน์” รอนพูดสั้นๆ จะตามผมออกมาดีๆ หรือจะเจ็บตัว

“แก๊งค์รุ่งโรจน์!”  พวกมันที่เหลือ 4 คนมองหน้ากัน

“เอาไงดีวะ”

“ยอมแพ้ดิ มันไม่ได้มาคนเดียวอยู่แล้ว ข้างนอกต้องมีอีกแน่”

แล้วนักเลงคนที่เป็นเหมือนหัวหน้าก็เดินออกมา ยิ้มแก้มปริให้กับรอน

“แหะๆ พวกเราทั้งหมดยอมรับใช้แก๊งค์รุ่งโรจน์ของพี่ใหญ่หลิวครับ ขอเพียงพี่ชายคนนี้ยอมให้พวกเราคุมที่นี่ต่อไป เรายินดีจะแบ่งส่วนแบ่งรายได้ให้พี่ชาย”

มันคิดว่าถ้าเชลียร์สักนิด คนตรงหน้าคงไม่ปฏิเสธ การคุมบาร์ต้องมีเส้นสาย ต้องมีค่าใช้จ่าย ต้องมีบัญชีรายได้ของเจ้าของร้าน ถ้าหากได้นักเลงกลุ่มเดิมคุม ก็จะเป็นเรื่องง่ายกับแก๊งค์  มันจึงคิดว่าถ้าติดสินบนเด็กหนุ่มหน้ากากดำตรงหน้านี่คงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร

แต่รอนกวาดสายตาไปที่เตียงนอนที่มุมห้องแล้วเขาก็ส่ายหน้า

“ไม่ตกลง พวกนายทั้งหมดจะต้องไปที่สมาคมไปรวมกับพวกของโต้งมิวสิคและคนอื่นๆ”

ร่างของหญิงสาวที่เปลือยเปล่า ร่างเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยเลือดบนเตียงนั้นทำให้รอนไม่คิดเจรจา

สมาคมรุ่งโรจน์ไม่ต้อนรับเดนสังคมพวกนี้

“หนอย ไอ้หนู อย่าคิดว่ามีแก๊งค์รุ่งโรจน์หนุนหลังแล้วจะทำซ่าได้ มึง ตายยย”​

“Tornado Slash”

ฉัวะๆๆๆๆๆ

“อ้ากกก มือกู”

ระหว่างที่คนแรกล้มลงรอนก็ถูกอีกคนหนึ่งฟาดไม้เบสบอลเข้าที่กลางหลัง ตัวเลข -3 ลอยขึ้นมา เด็กหนุ่มสวนด้วยหมัดกลับเข้าไปจนอีกฝ่ายกรามหัก

“เอาล่ะ เล่นแค่นี้พอแล้ว เข้ามาพร้อมกันเลย”

“ย้ากกกก” “ตายยย” “มึงงงง”

ผั่วะๆๆๆๆ

การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็ว ร่างของนักเลงทั้ง 5 คนนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น รอนกดที่หูฟังบลูทูธเรียกแพทและคุณหยางเทียนให้เข้ามา

หยางเทียนพาเด็กสาวเข้ามาในห้องแล้วก็สะอึกไปกับสภาพของหญิงสาวที่ถูกมัดอยู่บนเตียงจนแทบเบือนหน้าหนี แพทดูBattle map แล้วชี้ไปที่ฝ้าเพดานให้รอนขึ้นไป ขณะที่เธอตรงไปหาหญิงคนนั้นและร่ายเวทรักษา

<High Heal>

บาดแผลบนร่างค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ เลือดและรอยฟกช้ำค่อยๆจางไป แพทถอนหายใจตาม

ถึงบาดแผลบนร่างกายจะหายไป แต่บาดแผลในจิตใจคงต้องใช้เวลาอีกมากกว่าจะหายขาด  เธอหยิบเสื้อผ้าของหญิงสาวคนนั้นที่ถูกถอดไว้ที่ข้างเตียงสวมกลับไปให้

“ได้ของแล้ว นี่ครับคุณหยางเทียน สมุดบัญชีรายรับจ่ายของบาร์” รอนโยนสมุดให้ หยางเทียนเปิดดูรายการและหันไปหาเจ้าของบาร์ตัวจริงที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหลัง

“ไม่มีรายการเกี่ยวกับธุรกิจค้ามนุษย์กับยาเสพติดเลยเรอะ”  หยางเทียนถาม

“ม ม ไม่มีครับ ร้านของผมประกอบอาชีพสุจริต ที่มีขายยากันในบาร์ก็เป็นฝีมือของ 5 คนนี้ทั้งนั้นครับ” เจ้าของบาร์บอก

“แล้วนี่ล่ะ” หยางเทียนชี้ไปที่ร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่ที่เตียง

“น นี่ เป็นผู้หญิงที่พวกนั้นพาเข้ามาจากข้างนอกครับ พอมันเล่นงานจนพอใจแล้วก็จะไล่ผู้หญิงเหล่านี้ออกไปจากร้านในตอนเช้า”​เจ้าของบาร์บอก “ผม ผมก็อยากจะทำอะไรบ้าง แต่ผมไม่กล้า”

“รู้แล้ว เอาล่ะ ทำงานทำการไปตามปกติ หลังจากนี้คนของเราจะติดต่อเข้ามา” หยางเทียนโบกมือ “และถ้ามีใครมาหาเรื่องก็ให้บอกไปว่าที่นี่คือที่ของสมาคมรุ่งโรจน์”

เจ้าของบาร์ตัวสั่นถอยไปเบื้องหลัง ขณะที่หยางเทียนพาแพทและรอนเดินออกจากห้องนั้นเดินกลับออกไป ส่วนคนของหยางเทียนก็เข้ามาในบาร์แล้วจัดการสำรวจความเรียบร้อยและพื้นที่กัน

“คุณรอน เรื่องการต่อสู้เมื่อครู่นี้ผลเป็นยังไงบ้างครับ”

“เรื่องRAGEนั่น ดูเหมือนว่าค่าของมันจะขึ้นตลอดการต่อสู้ครับ ไม่ว่าจะเป็นช่วงที่กำลังคุย ตอนที่กำลังสู้ หรือแม้แต่ตอนที่จัดการซัดอีกฝั่งได้” รอนบอก “แต่มันขึ้นมากที่สุดตอนที่โดนทำร้าย กับเห็นภาพที่น่าโมโหเข้า”

“แล้วมีตอนไหนที่ทำให้มันลดลงได้ไหม” แพทถาม

“มีนะ ดูเหมือนตอนที่ใช้ท่าออกไปมันจะลดลง” รอนมองไปที่หน้าจอของตนเอง “หรืออย่างตอนนี้มันก็ลดลงช้าๆ”

แพทลูบไปที่หลังของรอนตรงที่ถูกไม้เบสบอลตี

“ตรงนี้น่าจะเจ็บสินะ”​ เด็กสาวบอก “<Heal>”

แสงสว่างสีขาวอันอบอุ่นโอบล้อมร่างของเด็กหนุ่ม ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้หายไปจนหมดสิ้น และพร้อมกันนั้นค่า RAGE ที่เหลืออยู่ครึ่งหลอดก็ลดฮวบจนเกือบหมดสิ้น

“เอาล่ะ นี่ก็ตีสามแล้ว พวกเธอสองคนกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวที่เหลือพวกเราจะจัดการกันเอง” หยางเทียนบอกกับเด็กทั้งสอง

รถตู้พารอนและแพทกลับมาส่งที่ปากซอยบ้านแพท ทั้งสองลงจากรถและเดินเข้าไปในซอยอย่างเงียบๆ รอนยังคงสวมใส่หน้ากากและหมวกอยู่ ขณะที่จูงมือพาแพทไปข้างหน้า ทั้งสองเดินไปจนถึงกำแพงบ้านของเด็กสาว ยืนอยู่ใต้เงามืดของต้นไม้

“ถึงแล้ว แพทไปพักก่อนเถอะ อีก 3 ชั่วโมงก็ต้องตื่นไปโรงเรียนกันแล้ว”

“รอนก็รีบกลับบ้านด้วยนะ กลับไปแล้วหลับพักผ่อน เดี๋ยวตอนเช้าค่อยเจอกัน”

เด็กสาวบีบมือของเด็กหนุ่มเบาๆก่อนจะค่อยๆปล่อยมือ เธอร่ายเวทWind walk ให้กับตนเองก่อนจะกระโดดข้ามกำแพงขึ้นไปที่หน้าต่าง เมื่อเข้าไปแล้วเด็กสาวกดโทรศัพท์ในมือ เสียงสัญญาณดังเข้าที่หูฟังบลูทูธในหูของรอน

“รอน กลับบ้านเถอะ”​ แพทบอก “ฝันดีนะ”

“อื้อ เหมือนกัน” รอนตอบกลับ เขารอจนกระทั่งแพทปิดหน้าต่างและกลับเข้าไป ยืนรั้งรออยู่ใต้ต้นไม้นั้นมองดูบานหน้าต่างที่ปิดลงอีกครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจออกมา

ปี้ดๆๆๆ {Incoming}

รอนหันขวับ ยกแขนทั้งสองขึ้นป้องกันตามทิศทางสัญญาณเตือน จังหวะสุดท้ายที่เห็นก็คือท่อนขาที่พุ่งเข้าใส่ที่ระดับใบหน้า

ผัวะ!

-10

ลบสิบ!  พลังอะไรขนาดนี้ นี่ขนาดเมื่อกี้เจอไม้เบสบอลฟาดเข้าจังๆยังแค่ -3 เท่านั้นเอง

{Incoming} {Incoming}

ผัวะ ผัวะ!

-5

-3

รอนใช้แขนป้องกัน ท่อนขาที่ถูกฟาดเหวี่ยงมาเป็นจังหวะกระแทกเข้ากับแขนของเขาจนชาไปหมด จังหวะการเตะของคนๆนี้รวดเร็วและไม่เปิดช่องว่างให้หลบหนี ถ้าหากเผลอไปล่ะก็อาจจะถูกเตะศีรษะเข้าก็ได้

รอนกระโดดถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว  อีกฝ่ายตกอยู่ใต้เงามืดของต้นไม้ขณะที่เขาถอยห่างออกมา นอกจากแถบพลังชีวิตเต็มหลอดของอีกฝ่ายแล้วรอนไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่ใบหน้า

“ไหนดูซิว่าแกเป็นใคร Fighter Eye”

แล้วสิ่งที่ปรากฎขึ้นทำให้รอนต้องผงะ

ลุงบัว (Black Lotus) HP350/350

Combat Butler

Martial artist

Assasin

Combat Engineer

Veteran Soldier

Ex-Mercenary

Devoted Uncle

ชิท! ทำไมอาชีพเยอะขนาดนั้น

แล้วอาชีพล่างสุดนั่นมันอัลลัย!

“ไอ้หนุ่ม แกมาทำอะไรตรงนี้” ลุงบัวเดินออกมาจากเงามืด จ้องไปที่หน้าของรอนที่ใส่หมวกและหน้ากากอยู่  จังหวะนั้นรอนเผลอเหลือบมองไปที่หน้าต่างของห้องแพท

{คุณรับรู้ได้ถึงจิตสังหาร}

รอนหันขวับไปที่ลุงบัว แถบสีแดงโผล่มาอีกแถบนึงเต็มๆหลอด

ลุงบัว (Black Lotus) HP350/350

{Devoted Uncle:Activated (Duration 30 min)}

{Def -50% Str +200% Agi +100% Stamina +300%}

“ชิทๆๆๆๆๆๆ”  รอนสบถออกมา นี่มันOPเกินไปไหมนั่น

“แก! แกตั้งใจจะทำอะไรคุณหนู!”

ผัวะ! ป้าบ ป้าบ ป้าบ

-10

-10

-8

-5

รอนกระเด็นไปตามแรงเตะ ลูกเตะสี่จังหวะของลุงบัวมันแรงสุดๆ

และต่อให้Defลุงบัวลดลง เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะจะให้ทำร้ายลุงบัวเนี่ยนะ

“ช่วยไม่ได้แล้ว” รอนเอามือดึงไปที่สร้อยคอเครื่องรางที่ห้อยอยู่ แล้วกดลงไป “Activate”

แสงเรืองขึ้นที่ร่างของรอน ความรู้สึกตัวเบาหวิวโอบล้อมไปทั่วร่างจากเวทเพิ่มความเร็ว แล้วรอนก็หันหลับกลับแล้วโกยตีนหมาหนีออกไปอย่างสุดชีวิต โดยที่ลุงบัวมองตามอย่างงงๆ แสงไฟข้างถนนส่องลงไปที่หมวกและหน้ากากของรอนชัดๆแวบหนึ่งก่อนที่รอนจะวิ่งพ้นระยะไปจนลุงบัวผงะ

“หน้ากากเท็นท์สไควร์!” ลุงบัวมองกลับไปที่หน้าต่างห้องแพทและมองกลับไปอีกครั้ง ค่อยๆนึกถึงรูปร่างหน้าตาของเด็กหนุ่มภายใต้หน้ากากเมื่อครู่

“คุณรอน!”