Midterm Fantasy - ตอนที่ 128

กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยไปทั่วห้อง คุณวิทวัสนั่งจิบกาแฟเปิดหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะในห้องรับแขกอ่าน ข่าวที่เขาสนใจไม่ใช่ข่าวของตึกโต้งมิวสิคถูกตำรวจบุกค้นในหน้าหนึ่งหรือข่าวเศรษฐกิจการเงิน หากแต่เป็นข่าวกรอบเล็กในหน้าสุดท้าย

“บัว กลับมาแล้วเรอะ”

“ครับ”

ลุงบัวเดินออกเข้ามาทางประตู ค้อมศีรษะให้เจ้านายก่อนจะเดินเข้าไปหา

“ไม่มีครับ ทั้งสองคนดูไม่มีพิรุธอะไร”

“อืม เข้าใจแล้ว นายไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

คุณวิทวัสโบกมือให้ ลุงบัวค่อยๆถอยกลับออกไปที่ประตูห้องรับแขกก่อนจะเดินออกไป ขณะที่คุณวิทวัสหันกลับไปอ่านข่าวที่ค้างไว้ ข่าวกรอบเล็กเรื่องอาชญากรรมทั่วไปหลายข่าวที่กระจุกตัวกันอยู่เป็นข่าวของผับบาร์ที่เกิดเหตุทะเลาะวิวาทเมื่อคืนวานนี้ ทุกข่าวมีรูปแบบคล้ายกันนั่นคือคนก่อเหตุเป็นแก็งค์ชาวจีน

และถ้าเขาจำไม่ผิด ผับบาร์เหล่านั้นคือสถานประกอบการที่อยู่ในความคุ้มครองของโต้งมิวสิคทั้งหมด!

แม้ว่าจะไม่ได้รู้ความเป็นไปของรอนละเอียดนัก แต่เขาก็พอจะรู้ว่ารอนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลิวลี่จงแห่งแก็งค์รุ่งโรจน์อันเป็นแก็งค์ชาวจีน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้กับเครือข่ายแก็งค์เมษาสาขาของโต้งมิวสิคนี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ

“แก็งค์รุ่งโรจน์? นายรอนคิดจะทำอะไรกันนะ”  คุณวิทวัสรำพึงขึ้นเบาๆ

“ฮัดเช้ย”

รอนจามออกมาดังๆ

“เป็นหวัดเหรอ”

“เปล่าหรอก น่าจะเป็นภูมิแพ้น่ะ สงสัยเมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย” รอนบอกกับเพื่อนสาว “ว่าแต่เมื่อเช้านี้ทั้งลุงบัวกับคุณพ่อของเธอไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหม”

“ไม่ได้ว่าอะไรเลย ดูเหมือนลุงบัวจะมองไม่เห็นหน้าของเธอนะ” แพทตอบอย่างมั่นใจ เมื่อเช้านี้พ่อของเธอถามว่าเมื่อคืนเธอมีตื่นขึ้นมาช่วงดึกๆหรือเปล่า กับมีใครมาด้อมๆมองๆที่นอกบ้านหรือไม่ ซึ่งเธอก็ปฏิเสธแบบเสียงแข็งไป

“งั้นก็ดีแล้ว แต่ว่าต่อจากนี้ไปพ่อของเธอคงจะต้องสงสัยแน่ๆ สงสัยเธอคงออกไปกับเราตอนดึกๆไม่ได้แล้ว” รอนบอกอย่างเสียดาย ที่ผ่านมาเขาได้สกิลเปิดแผนที่ของแพทช่วยในการสู้กับพวกแก็งค์นักเลงมาหลายครั้ง

แต่คงไม่เป็นอะไรล่ะมั้ง ตอนนี้แก็งค์เมษาที่คุมเขตพื้นที่นี้ก็เจอถอนรากถอนโคนหมดแล้วนี่นา

“ทุกคนสวัสดี เป็นยังไงบ้างทำการบ้านเสร็จหรือยัง” เสียงครูดุษฎีดังมาจากหน้าประตูห้อง นักเรียนทุกคนเงียบเสียงคุยลงแล้วค่อยๆหยิบสมุดการบ้านออกจากกระเป๋าส่งไปทางหน้าห้อง

“และวันนี้ครูมีเรื่องจะมาประกาศ เป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับห้องเรา” ครูดุษฎีบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนนักเรียนทุกคนหันมองอย่างสนใจ

“รอน ดาริกา” ครูดุษฎีเรียกชื่อ

“ครับ/ค่ะ” ทั้งสองขานรับพร้อมๆกัน

“ที่พวกเธอสอบแข่งขันวิชาการภาษาอังกฤษไปเมื่อวันก่อนนั้นน่ะ ผลออกมาแล้ว” ครูดุษฎีบอก “เธอทั้งสองคนได้เหรียญทอง”

“เหรียญทอง!”

“เฮ้ย จริงดิ”

เพื่อนๆในห้องร้องออกมาพร้อมๆกันก่อนจะตบมือให้อย่างพร้อมเพรียงกัน

“ทั้งสองคนเยี่ยมมาก เธอทั้งสองคนทำคะแนนได้เกิน95%ในวิชาภาษาอังกฤษ อยู่ติด50คนแรกของประเทศ” ครูดุษฎีชม “ยินดีกับทั้งสองคนด้วย แบบนี้ก็ขึ้นม.4ได้โดยไม่ต้องกังวลแล้ว”

แล้วเพื่อนๆคนอื่นๆก็นึกขึ้นได้

จริงสินะ ทั้งรอนและแพทสองคน ก่อนหน้านี้มีเกรดเฉลี่ยต่ำจนอาจจะไม่พอเรียนต่อชั้นม.4นี่นา นี่ผ่านไปไม่กี่เดือนทั้งคู่สามารถเปลี่ยนแปลงตนเองจนสอบแข่งขันได้ระดับเหรียญทอง!

“สุดยอดเลยรอน นายมีเคล็ดลับยังไงบอกพวกเราหน่อยสิ” เพื่อนๆร้องถาม

“จริงด้วย รอน ดาริกา เธอสองคนลองบอกเคล็ดลับให้เพื่อนๆฟังหน่อยสิว่าพวกเธอทำยังไงถึงได้กลับมาเรียนดีได้” ครูดุษฎีบอก

รอนและแพทมองหน้ากัน

“มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ทุกวันก่อนมาเรียนเราสองคนจะอ่านเนื้อหาเตรียมมาก่อน ทุกวันหลังจากเรียนเสร็จก็จะสรุปเนื้อหาที่เรียนไปในแต่ละคาบ ทุกสัปดาห์อ่านสรุปย่อประจำวันซ้ำอีกครั้ง” รอนบอก

“ทุกเย็นเราสองคนจะอ่านหนังสือเตรียมของวันถัดไป  แล้วก็ทำข้อสอบเก่าย้อนหลัง วันเสาร์อาทิตย์ก็ทบทวนเนื้อหาที่เรียนมาทั้งสัปดาห์และทำข้อสอบเก่า อย่างก่อนสอบแข่งขันนี่เราสองคนก็ทำย้อนหลังกลับไป40ปี” แพทเสริม

“ข้อสอบย้อนหลัง 40 ปี!” เพื่อนๆซู้ดปากแล้วไม่มีใครถามอะไรต่อเพราะแค่นี้ก็รับรู้ได้ถึงความพยายามของทั้งสองคนแล้ว ครูดุษฎีเลยเริ่มบทเรียน ทั้งห้องเรียนจนจบคาบไปจนคาบถัดไปคือวิชาเลข  ครูสอนเลขเดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี

“รอน ดาริกา พวกเธอทั้งสองคนเยี่ยมมาก!”

นักเรียนทั้งห้องหันไปมองพร้อมๆกัน ประโยคนี้มันคุ้นๆพิกล

“วันนี้ครูมีเรื่องจะมาประกาศ เป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับโรงเรียนของเรา” ครูเลขบอก “เมื่อสัปดาห์โน้นที่มีการสอบแข่งขันวิชาการระดับประเทศ รอนและดาริกาลงสมัครสอบวิชาคณิตศาสตร์ด้วย และทั้งสองคนได้รางวัลเหรียญทอง ทำคะแนนได้ติด20คนแรกของประเทศ!”

“เช้ทททท”

“ไม่จริงน่า ได้สองวิชาเลยเหรอ”

เพื่อนๆตาโต

“รอน ดาริกา ยืนโชว์ตัวให้เพื่อนๆหน่อยสิ” ครูเลขบอก “และเพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเพื่อนๆ ไหนพวกเธอลองเล่าวิธีการเตรียมตัวก่อนสอบให้เพื่อนๆฟังหน่อยสิ”

รอนและแพทมองหน้ากัน

“มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ทุกวันก่อนมาเรียนเราสองคนจะอ่านเนื้อหาเตรียมมาก่อน ทุกวันหลังจากเรียนเสร็จก็จะสรุปเนื้อหาที่เรียนไปในแต่ละคาบ ทุกสัปดาห์อ่านสรุปย่อประจำวันซ้ำอีกครั้ง” รอนบอก

“ทุกเย็นเราสองคนจะอ่านหนังสือเตรียมของวันถัดไป  แล้วก็ทำข้อสอบเก่าย้อนหลัง วันเสาร์อาทิตย์ก็ทบทวนเนื้อหาที่เรียนมาทั้งสัปดาห์และทำข้อสอบเก่า อย่างก่อนสอบแข่งขันนี่เราสองคนก็ทำย้อนหลังกลับไป40ปี” แพทเสริม

ทั้งสองคนพูดประโยคเดิมที่พูดไปแล้วประหนึ่ง Copy Paste ประโยคมา

“เหยด ประโยคเดิมเป๊ะ”

“เชี้ยท แบบนี้สู้ไม่ได้แฮะ”

“จริงสินะ แต่ก่อนรอนมันเล่นเกมออนไลน์ทุกวัน ถ้าลองเลิกเล่นเกมแล้วเอาเวลาที่เหลือมาอ่านหนังสือสองวิชานี้มันก็พอไหวน่ะนะ”

เพื่อนๆแต่ละคนพยักหน้าแล้วก็ปรบมือให้ แล้วคาบวิชาคณิตศาสตร์ก็ผ่านไปอย่างสงบสุข ครูเลขกำลังจะเดินออกจากห้องไปเมื่อบราเดอร์สมนึกเดินสวนเข้ามา

“รอน ดาริกา พวกเธอทั้งสองคนเยี่ยมยอดมาก” บราเดอร์สมนึกประกาศ

“เชี่ย อีกแล้วเรอะ” ใครคนนึงร้องอุทานออกมา

แต่บราเดอร์สมนึกไม่สนใจหยิบกระดาษใบประกาศเกียรติคุณออกมาสองใบ

“รอน ดาริกา นี่เป็นหนังสือประกาศเกียรติคุณให้กับเธอทั้งสองคนที่ได้ช่วยเหลือคนจมน้ำ” บราเดอร์สมนึกบอก “ทางพ่อแม่และโรงเรียนของนักเรียนคนนั้นชื่นชมความกล้าหาญของเธอทั้งสองมาก เลยมอบใบประกาศนี้มาและจะลงเรื่องราวของเธอทั้งสองคนในวารสารของโรงเรียนด้วย เอาล่ะ ทุกคนปรบมือให้กับทั้งสองคนหน่อย”

“ฟู่!” เพื่อนๆในห้องถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่แท้เป็นประกาศเกียรติคุณช่วยเหลือคน

“ได้สองวิชาก็บ้ามากแล้ว ถ้าได้อีกอันนี่มันเหนือมนุษย์ไปแล้ว”

“แต่ไปช่วยคนจมน้ำเรอะ สองคนนี้ทำอะไรแบบนั้นได้ด้วยเหรอเนี่ย เหนือความคาดหมายจริงๆ”

แล้วทุกคนก็ปรบมือให้อย่างพร้อมเพรียง รอนและดาริกาเดินออกไปรับใบประกาศและเตรียมเดินกลับที่นั่ง หากแต่บราเดอร์สมนึกดึงตัวไว้ด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม

“ทั้งสองคนอย่าเพิ่งกลับไป บราเดอร์มีเรื่องเซอร์ไพรส์อีกเรื่อง ทางศูนย์สอบแข่งขันเพิ่งติดต่อมาเมื่อครู่นี้ เธอทั้งสองคนทำคะแนนสอบแข่งขันวิชาภาษาไทยและสังคมได้คะแนนเหรียญทองระดับประเทศ ได้ข่าวว่าคะแนนของพวกเธอติดอันดับท็อป10ของประเทศด้วย เยี่ยมมากๆ” บราเดอร์บอก “ทีนี้ศูนย์สอบจะประกาศผลแยกไปที่ครูเป็นรายวิชา เดี๋ยวเธอรอฟังรายละเอียดอีกทีจากครูสอนสังคมแล้วกัน ฮ่าฮ่าฮ่า”

บราเดอร์เดินออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้แต่นักเรียนในห้องที่มองหน้ากันอย่างสะพรึง

“อย่าบอกนะ ว่าทั้งคู่ทำข้อสอบเก่าวิชาสังคมกับภาษาไทยย้อนหลังไป40ปี” เพื่อนๆถาม รอนกับแพทมองหน้ากันแล้วหันมาตอบ

“เปล่านะ สองวิชานี้พวกเราทำย้อนหลังไม่ถึง40ปี”

“โอเค โล่งอก”

“คือเล่มปี2530กับ2531มันหายไป พวกเราเลยทำไปแค่38ปี”แพทตอบ

“อ้ากกกกกกกกกกกกก บ้าไปแล้ว”

“ไม่จริงงงง พวกแกเอาเวลาที่ไหนไปนอนหลับพักผ่อนกัน”

แล้วเสียงโหยหวนของเหล่านักเรียนที่รู้สึกต้อยต่ำก็ดังออกมาจากห้องเรียนชั้นม.3

บราเดอร์สมนึกเดินกลับมาตามทางเดินอย่างอารมณ์ดีผ่านหน้าห้องพักครูชั้นม.3

“อ้าว ทุกคน มีอะไรกันเรอะ”​

บราเดอร์ร้องถามเนื่องจากครูชั้นม.ต้นหลายคนยืนจับกลุ่มคุยกันด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“บราเดอร์รู้ข่าวของรอนกับดาริกาแล้วเหรอยังครับ” ครูดุษฎีถาม

“อ๋อ รู้แล้วสิ ที่ได้เหรียญทองจากงานสอบแข่งขันภาษาไทยและสังคม”

สิ้นเสียงบราเดอร์ ครูทุกคนเงียบกริบ

“บราเดอร์ว่าไงนะครับ วิชาอะไรนะครับ”

“ภาษาไทยและสังคมไง” บราเดอร์ตอบ “ทำไมเหรอครูดุษฎี  อ้อ จริงสิ สองคนนั้นไปสอบแข่งวิชาเลขกับอังกฤษด้วยนี่นา อ๋อจริงสิ สองคนนั้นคะแนนสอบเดิมไม่ค่อยดีเดิมอาจจะขึ้นม.4ลำบาก ครูดุษฎีไม่ต้องกังวลไปหรอก ถึงทั้งคู่จะได้รางวัลแค่เหรียญเดียวแต่มันเป็นเหรียญทองระดับประเทศ ยังไงก็ได้เลื่อนขึ้นชั้นม.4แน่นอน ”

“ไม่ใช่ครับบราเดอร์” ครูดุษฎีรีบบอก “คือเมื่อเช้าศูนย์สอบแผนกวิชาภาษาอังกฤษติดต่อผมมาเรื่องคะแนนของรอนและดาริกา ทั้งสองคนได้เหรียญทองครับ”

“ห๊ะ อย่าบอกนะว่าทั้งสองคนได้เหรียญทองสองเหรียญ!”

“ไม่ใช่สองเหรียญค่ะ” ครูคณิตศาสตร์บอก “แผนกวิชาคณิตศาสตร์ก็ได้รับการติดต่อมาเหมือนกัน ว่ารอนและดาริกาทำคะแนนได้ระดับเหรียญทอง แบบนี้ถ้ารวมกับที่บราเดอร์บอกว่าทั้งคู่ได้เหรียญทองวิชาภาษาไทยและสังคมล่ะก็ …. ”

ตึกตึกตึกตึก ปัง

เสียงวิ่งดังมาจากหน้าห้องตามด้วยเสียงผลักประตูห้องพักครูอย่างดัง

บราเดอร์สมนึกสะดุ้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ยกขึ้นแนบหูแล้วคุยกับปลายสายฝั่งตรงข้าม สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจและดีใจพร้อมๆกันจนกระทั่งวางสาย

“ศูนย์สอบโทรมา เรื่องคะแนนรวมของรอนและดาริกา” บราเดอร์สมนึกบอก

“อย่าบอกว่าได้ที่หนึ่งประเทศนะครับ”

“ไม่ใช่หรอกครูดุษฎี สองคนนั้นไม่ได้ลงแข่งขันวันที่4 คะแนนรวมเลยไม่ใช่อันดับหนึ่งประเทศ”

“โฮ่ ทำเอาตกอกตกใจไปหมด”

“แต่คะแนนเฉพาะวิชาการของสองคนนั้นรวมกันสามวิชา คือที่หนึ่งและที่สองของประเทศคะแนนรวมวิชาการสูงสุดตั้งแต่มีเปิดการสอบมา” บราเดอร์รัวมือกดโทรศัพท์แล้วพูดกรอกลงไป  “ฮ่าฮ่าฮ่า แผนกพัสดุ รีบติดต่อโรงพิมพ์ด่วนเลย เตรียมทำป้ายคัทเอาท์เชิดชูเกียรติติดหน้าโรงเรียน เอางานด่วนเลยนะ เอาแบบพร้อมขึ้นป้ายเย็นวันนี้เลย ฮ่าๆๆๆๆ”