Midterm Fantasy - ตอนที่ 13

รอนรีบเข้าไปในบ้าน วิ่งขึ้นห้องวางของที่ซื้อมาไว้บนเตียงก่อนจะวิ่งกลับลงมาโดยไม่ปิดประตูห้อง เขารีบไปดูหลังบ้านว่าตอนนี้แม่ของเขาอยู่ที่ไหน

แกร็กๆ แกร็กๆ แกร็กๆ

เสียงขัดพื้นห้องน้ำดังออกมา … พ่อก็ไม่อยู่ งั้นโอกาสก็ตอนนี้แหละ … รอนวิ่งไปที่ประตูหน้าเปิดประตูค้างไว้แล้วอุ้มกระสอบข้าวขึ้น

“ฮึบ!!ย่าห์”

เขาอุ้มกระสอบหนัก50กิโลอย่างหน้าดำหน้าแดงแล้วรีบเดินไปที่ประตู เดินเข้าไปในบ้าน

ซ่าๆๆๆ เสียงน้ำราดบ่งบอกช่วงสุดท้ายของการล้างพื้นห้องน้ำ  รอนกัดฟันอุ้มกระสอบข้าวขึ้นไปชั้นสองอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาวางกระสอบลงที่ข้างเตียง เอาผ้าห่มมาวางทับไว้แล้วรีบกลับลงมาที่ประตูหน้าบ้านแล้วปิดประตู …

แม่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

“ทำอะไรเสียงปึงปังน้ะลูก”

“ผมไปข้างนอกซื้อของมา เมื่อกี้เอาขึ้นไปเก็บน่ะครับ”

แม่ไม่ว่าอะไรต่อ เดินไปหลังบ้านเพื่อเตรียมไม้ถูพื้นและถังน้ำมาถูบ้าน

“แม่ครับเดี๋ยวผมช่วยถูครับ” รอนเสนอตัว ก่อนจะรับไม้ถูพื้นมา … แม้ว่าแม่จะแปลกใจเล็กน้อย แต่ในสามสี่วันที่ผ่านมานี้รอนก็มีเรื่องให้น่าแปลกใจเรื่อยๆอยู่แล้ว

[งานบ้าน Lv 2 :15/100]

รอนมองอย่างบอกไม่ถูก นี่แปลว่าที่ผ่านมาเค้าช่วยแม่ทำงานบ้านไม่เยอะเลย ….

รอนช่วยแม่ทำงานบ้านต่อ ทั้งถูบ้าน กวาดบ้าน ปัดฝุ่น ทั้งชั้นล่างชั้นบน เก็บขยะภายในห้องตัวเองออกมา จากนั้นค่อยไปนั่งที่คอมพิวเตอร์

เขาหาคลิปสอนการต่อสู้โดยใช้มีด และไม้กระบอง … จากนั้นโหลดคลิปลงในโทรศัพท์มือถือ … ถึงแม้ว่าเขาจะมีตำราของทางโลกนั้น แต่เขาเองก็เชื่อว่าการต่อสู้แบบของโลกก็น่าจะไม่ด้อยไปกว่ากัน

*****

รอนกลับมาโผล่ที่ต้นไม้ในป่าท่ามกลางแสงสว่างยามเที่ยงที่เจิดจ้า เขาได้ยินเสียงตุบที่ด้านหลัง เมื่อหันไปมอง ก็คือสัมภาระในกระเป๋าเป้ที่ไม่ได้เดินทางข้ามไปที่โลกด้วยเมื่อรอบที่ผ่านมา

ตุบ!

เด็กหนุ่มปล่อยมือขวาที่ยกกระสอบข้าวไว้จนกระสอบข้าวตกกระแทกพื้น … ตอนก่อนจะข้ามมาฝั่งนี้5วินาทีเขายกกระสอบข้าวด้วยมือขวาข้างเดียวเพื่อให้มือซ้ายสามารถถือยาได้ เป็น5วินาทีที่หนักนานมาก

รอนยัดของลงเป้อย่างลำบากเพราะตอนนี้ในเป้มีมาม่าที่เขาซื้อมาทั้งแพ็คใส่อยู่ … เขาสำรวจเข็มขัด … มีดทำครัวที่คาดไว้เข็มขัดก็ยังอยู่ดี … ก่อนจะข้ามมาเขาพบว่าช่องที่เข็มขัดทั้งสองสามารถใส่อาวุธได้

เมื่อเก็บของเสร็จแล้ว ต่อไปปัญหาก็คือการขนกระสอบข้าวหนัก50กิโลนี่กลับไปที่หมู่บ้าน … ทีแรกเขาก็คิดว่าจะอุ้มกระสอบนี้กลับไปหมู่บ้าน แต่คิดดูอีกที หากมีบราวนี่จู่โจมขึ้นมา เขามีหวังหมดแรงก่อนแน่ๆ

รอนซ่อนกระสอบข้าวสารไว้ในพุ่มไม้ใกล้ๆ จากนั้นคว้ากระทะและกระบองไม้ เดินแกมวิ่งกลับไปหมู่บ้าน

… ระหว่างทางเขาเจอกับบราวนี่อีก3ตัว แต่ก็ใช้เวลาไม่นานในการตีพวกมันจนตาย…รอนไม่สนใจเก็บผลึกมอนสเตอร์ วิ่งเลยต่อไปหมู่บ้านทันที เขาโบกมือให้ชาวบ้านท่่เฝ้าหน้าทางเข้า

“คุณรอน มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าครับ” ชายคนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มชาวบ้านที่ปากทางเข้าหมู่บ้านร้องถาม

“ผมอยากจะขอแรงคุณ…..เอ่อ คุณ”

“ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อพอลครับ”ชายหนุ่มว่า”เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ หรือว่ามีมอนสเตอร์ดักในป่า”

“ไม่ใช่ครับ ผมจะมาขอแรงพวกคุณไปช่วยกันขนอาหารกลับมาที่หมู่บ้านหน่อยครับ”

สิ้นคำว่า ‘อาหาร’ ชาวบ้านที่เฝ้าที่ทางเข้าทั้ง10คนต่างหันมามองเป็นตาเดียว

“งั้นเดี๋ยวผมจะไปบอกหัวหน้าหมู่บ้านก่อน คุณรอนต้องการคนสักกี่คนครับ” พอลตอบรับทันที ตอนนี้หมู่บ้านขาดแคลนอาหารอย่างหนัก เนื้อบราวนี่ที่ได้มาก็คงพอแค่ประทังไปอีกวันเดียวเท่านั้น

“น้ำหนักอาหารที่ผมขนมา พอๆกับน้ำหนักคนคนนึงครับ … ผมว่าขอแรงสัก5คน เพราะระหว่างทางเผื่อเจอบราวนี่เพิ่มมาอีกพวกเราจะได้ไปสู้ได้โดยไม่ต้องเสี่ยงมาก”

พอลพยักหน้ารับ ก่อนจะเข้าไปในหมู่บ้าน ครู่ใหญ่ๆเขากลับมาพร้อมคนอีก10คน

“ไปกันเลยครับ “พอลบอก “พ่อเฒ่าให้พาคนไป10คนเลย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันได้”

รอนมองอย่างเข้าใจ แม้จะไปกัน10กว่าคน แต่ว่าแต่ละคนก็ติดเชื้อและป่วยอยู่ ผิวหนังมีแผลจ้ำทตามตัวและเสื้อมีเหงื่อจากไข้ขึ้นจนเปียกชุ่ม มือของแต่ละคนมีไม้ยาวที่ตัดปลายแหลม … มีร่องรอยการลนเผาไฟจนแข็ง ใช้เป็นอาวุธประหนึ่งหอก และมีอยู่สองคนที่ไม่ได้ถือไม้มา แต่มีเชือกสลิงเหวี่ยงหินเหน็บไว้ที่เอว และมือทั้งสองถือหินไว้คนละ5-6ก้อน

รอนเดินนำทุกคนไปตามถนนดิน ตัดผ่านทุ่งไร่ที่รกร้าง

“อ้าห์” เสียงใครบางคนร้องขึ้นเมื่อเห็นซากบราวนี่สามตัวที่ถูกรอนจัดการไว้ก่อนหน้านี้

แต่รอนส่ายศีรษะ

“เดี๋ยวตอนขากลับเราค่อยเก็บซากมันก็ได้ครับ”

ทุกคนเดินต่อไปจนถึงพุ่มไม้ที่รอนเก็บกระสอบข้าวซ่อนไว้ เขาดึงลากมันออกมาและให้ชาวบ้านช่วยกันยก … คน4คนค่อยๆประคองยกมุมทั้งสี่ของกระสอบและยกขึ้นเดิน โดยมีอีก6คนยืนถือไม้ป้องกันเสมือนหนึ่งหีบสมบัติที่จะไม่ให้ใครมาแย่งได้

“บราวนี่!” เสียงใครคนนึงร้องขึ้นเมื่อเห็นบราวนี่5ตัวโผล่มาขวางเส้นทางด้านหน้า สองคนที่เตรียมสลิงเหวี่ยงหินดึงเชือกมาผูกคล้องนิ้วเตรียมใช้งาน

‘ปุ…ตุบ’

เสียงลูกเหล็กทะลุร่างตามด้วยบราวนี่ที่ล้มลง1ตัว ทำให้ทุกคนหยุดมอง

‘ปุ…ตุบ’ 

บราวนี่4ตัวที่วิ่งเข้ามาล้มไปอีกตัวนึง รอนใส่หนังสติ๊กและลูกเหล็กคืนในกระเป๋า คว้ากระทะและกระบองไม้ออกไป เขาป้องกันการโจมตีแรก และฟาดกลับไปอย่างแรง เตะด้วยรองเท้าคอมแบทแล้วฟาดซ้ำ พริบตาเดียวบราวนี่5ตัวก็นอนแน่นิ่งไป

จากนั้นทุกคนก็เดินทางต่อ ชาวบ้านเก็บซากบราวนี่ทั้งหมดแล้วเดินทางต่อกลับมาที่หมู่บ้าน ที่ทางเข้าหมู่บ้านตอนนี้มีคนมายืนกันหลายคน หนึ่งในนั้นมีชายชราร่างใหญ่ผิวสีดำสนิทยืนเด่นอยู่

“หัวหน้าหมู่บ้าน! เราขนอาหารกลับมาแล้วครับ”

พ่อเฒ่าเบรเซอร์หรี่ตามองกระสอบที่ถูกขนเข้ามา