Midterm Fantasy - ตอนที่ 141

แพทกำปืนในมือไว้แน่น ตามองสลับไปมาระหว่างทางแยกทั้งสองด้านอย่างเคร่งเครียด เสียงสว่านกำลังดังอยู่ที่ทางเดินด้านนั้น ด้านห้องทำงานคุณพ่อที่เธอเพิ่งผ่านเข้ามา

เด็กสาวเฝ้ารอในความมืดมาพักใหญ่แล้ว เฝ้ารออะไรบางอย่างอยู่หลายสิบนาทีแล้ว

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินอีกด้าน แพทจ้องมองผ่านความมืดเข้าไป

“ลุงบัว” เด็กสาวร้องขึ้น แม้จะมองไม่เห็นตัว แต่จุดสีเขียวในแผนที่จุดนี้คือลุงบัวไม่ผิดแน่

“คุณหนู!”

พ่อบ้านเปิดไฟฉายแล้วรีบเดินเข้ามา หางตาทั้งสองชื้นขึ้นอย่างอุ่นใจ

“คุณหนูปลอดภัยดีนะครับ”

“ค่ะ แพทไม่เป็นไร” เด็กสาวบอกพลางมองไปรอบๆตัวของลุงบัว มีรอยเลือดอยู่หลายรอย“แผลนั่น”​

​

“อ๋อ นี่เหรอครับ แผลเล็กน้อยเท่านั้นไม่ต้องใส่ใจหรอก” ลุงบัวมองไปที่รูกระสุนที่สีข้างและแขน “นายผู้เฒ่าล่ะครับ”

“คุณตาคุณยายอยู่ห้องนิรภัยแล้วค่ะ”

ตูม!

เสียงระเบิดดังมาจากทางเดินที่ลุงบัวเพิ่งเดินผ่านมาพร้อมกับฝุ่นที่ร่วงกราวจากเพดานทางลับ

“ผมวางกับระเบิดไว้ในทางลับชั้นสองครับ ถ้ามีใครเข้ามาทางจะถล่มปิดลงมา” ลุงบัวบอกแล้วดันร่างของแพทให้กลับไป “รีบไปที่ห้องนิรภัยเถอะครับ”

ทั้งสองกลับไปที่ห้องนิรภัย ลุงบัวปิดประตูเหล็กกล้าอันหนาหนักลงแล้วหมุนวงล้อสลักเพื่อล็อคประตูจากด้านใน

“พวกมันเจาะประตูได้แค่ไหนแล้วครับ” ลุงบัวถามคุณตา

“พวกมันหยุดเจาะแล้ว เหมือนมันจะถอดใจแล้วล่ะ” คุณตาตอบ ตามองหน้าจอกล้องวงจรปิดที่วิทวัสซ่อนไว้ที่ในห้องทำงาน บรรดามือปืนของแก๊งค์เมษากำลังนั่งพักและเคลียร์อุปกรณ์อยู่  “ตอนนี้พวกเราน่าจะรอดแล้วล่ะ เครื่องเจาะของมันผ่านประตูนิรภัยของเราเข้ามาไม่ได้”

หากแต่ลุงบัวนั้นมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

“พวกมันไม่น่าจะล้มเลิกอะไรง่ายๆแแบบนี้” ลุงบัวรำพึง แล้วในหน้าจอนั้นเขาก็เห็นว่าพวกมันสองคนหิ้วเอาลังไม้อะไรบางอย่างเข้ามา  มือปืนในห้องนั้นช่วยกันหยิบแท่งดินน้ำมันสีเทาออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นนำเอาแท่งเหล่านั้นไปแปะไว้ที่ประตู ต่อสายไฟแล้ววิ่งออกไป

“ระเบิดซีโฟร์”

ตูม!

แรงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นดังไปทั่ว ภาพจากกล้องวงจรปิดที่ห้องทำงานดับไป

“ไม่ได้การแล้ว มันมีระเบิด”  ลุงบัวบอก “เราต้องหนีแล้วครับ”

ทุกคนมีสีหน้าที่กังวลขึ้นมาทันที เพราะนี่มันผิดแผนที่คิดกันไว้ตอนแรกไปมากมาย ตอนแรกทุกคนคิดแค่ว่าแก๊งค์เมษาคงจะแค่ส่งคนมาเฝ้าจับตาดูเฉยๆ ไหงกลายเป็นบุกถล่มกันแบบนี้ไปได้

แถมเลเซอร์ชี้เป้ากับการยิงเมื่อครั้งแรกแบบไม่ให้รู้ตัวเป็นตัวบอกว่านี่คือการมุ่งสังหารชีวิตชัดๆ

ลุงบัวและคุณตาช่วยกันค้นของที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้เตรียมการเคลื่อนย้าย

“เรามีอาวุธอื่นอีกไหมคะ” แพทถาม ปืนพกในมือของเธอมันดูเล็กจ้อยมากเมื่อเทียบกับปืนของลุงบัว

“ไม่มีแล้วครับ ที่นี่มีแค่ปืนพก” ลุงบัวบอก

“อ้าว แล้วไรเฟิ่ลนั่น กับระเบิดเมื่อกี้…” แพทถามอย่างงงๆ

“ อ๋อ .577 ไนโตรนั่นเป็นของตาเอง ปืนล่าสัตว์เก่าตั้งแต่สมัยหนุ่มๆโน้นแล้ว” คุณตาบอก “ส่วนระเบิดนั่น ก็ระเบิดที่ตาเคยใช้สมัยออกป่าล่าสัตว์ อาวุธหนักที่สุดของบ้านเราก็มีแค่นี้แหละ กระสุนเหลือกี่นัดล่ะ”

“เหลือแค่สองนัดสุดท้ายครับ พวกเราไปกันเถอะครับ ออกจากประตูหลังนี่ไปจะไปทะลุออกท่อน้ำ ผมติดต่อคุณรอนแล้ว เขารับปากจะให้คนของแก็งค์รุ่งโรจน์มารอรับพวกเราที่ปลายทาง” ลุงบัวกวักมือเรียกทุกคนออกจากห้อง จัดการผูกโยงระเบิดที่เหลือเกือบทั้งหมดเข้ากับประตูและเพดานอุโมงค์ก่อนจะติดตั้งกับดักไว้

ลุงบัวไม่ระเบิดเพดานทิ้งทันที เพราะนอกจากไม่มีอะไรรับประกันว่าเพดานจะถล่มมาปิดทางแล้ว นั่นยังจะทำให้อีกฝ่ายสงสัยได้ว่าพวกเขามีทางหนีทางอื่น แถมการเจอกับดักระเบิดระหว่างทางจะสร้างความกลัวให้อีกฝ่ายได้มากกว่าการทำลายเพดานเปล่าๆ

“เอาล่ะ ทุกคนตามผมมา” ลุงบัวถือไฟฉายกดลงต่ำและเดินไปด้านหน้าอย่างระมัดระวัง ขณะที่เด็กสาวและตายายเดินตามอย่างช้าๆเสียงฝีเท้าเหยียบน้ำในท่อระบายน้ำดังแจ๊ะๆท่ามกลางความมืดมิด

“แพทไม่ยักรู้ว่าบ้านเรามีทางลับแบบนี้ด้วย” เด็กสาวบอก

“หึหึหึ มันเป็นทางลับที่ตาจัดการสร้างขึ้นตั้งแต่สมัยที่เริ่มทำร้านทองใหม่ๆน่ะ” ตาบอก

“แล้วไม่มีใครอื่นรู้ใช่ไหมคะว่าบ้านเรามีทางลับมาออกทางท่อระบายน้ำนี่ได้” แพทถามต่อ

“ไม่มีใครรู้หรอก เพราะตอนที่สร้างห้องลับ น่ะคนงานก็รู้แค่ว่าเป็นการทำห้องหลบภัย ส่วนประตูหลังที่ออกมาต่อกับท่อระบายน้ำ และการขุดเจาะที่เหลือทั้งหมดน่ะตาลงมือด้วยตัวเองคนเดียว” คุณตาบอก “แล้วก็ลับมากจนตำรวจก็คาดไม่ถึงด้วย”

“หืม ยังไงเหรอคะคุณตา”

“ก็เมื่อสัก 30-40 ปีก่อน แก๊งค์เมษาเคยบังคับให้ตาซ่อนตัวมือปืนคนนึงในบ้าน” ตาบอก “ตอนนั้นตาก็ใช้ทางลับนี่แหละพาตัวมือปืนนั่นหนีออกไปส่งที่ท่า…”​

ลุงบัวและคุณตาหยุดเดินลงอย่างฉับพลัน ทั้งคู่มองหน้ากัน

“ไม่ได้การแล้ว เราต้องเร่งฝีเท้าแล้ว เร็วเข้าครับ” ลุงบัวร้องขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นคะ” แพทร้องถามอย่างไม่เข้าใจ

“เมื่อครู่ผมก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมพวกมันถึงได้มุ่งตรงไปที่ห้องทำงานเหมือนกับรู้ว่าในบ้านมีห้องลับ แถมยังเตรียมระเบิดและที่เจาะมาพร้อม” ลุงบัวบอก “แบบนี้มีโอกาสที่พวกมันจะรู้ว่ามีทางออกอีกทาง”

“เราถอยกลับไปที่ห้องนิรภัยดีกว่าไหม อย่างน้อยก็…” ยายถามขึ้นมา​

ตูม! เสียงระเบิดดังมาจากด้านหลังห่างๆพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนในทางระบายน้ำ

“มันตามมาถึงแล้วเหรอ”

“ไม่ใช่ครับ เสียงไม่ชัดแบบนี้ น่าจะเป็นพวกมันใช้ระเบิดซีโฟร์กับห้องนิรภัย”​ลุงบัวบอก “ห้องนั่นต้านแรงระเบิดขนาดนั้นไม่ได้แน่ เรากลับไปไม่ได้หรอกครับ มีแต่มุ่งหน้าไปและหวังว่าคนที่พวกเราเจอจะเป็นคนของแก๊งค์รุ่งโรจน์ ไม่ใช่แก๊งค์เมษา

แพทนึกขึ้นได้ จริงสินะ แผนที่รบไง

“<Battle map>”

หน้าจอแผนที่ปรากฎขึ้น เธอไล่ตำแหน่งดู สีเขียวสี่จุดที่อยู่ตรงนี้คือพวกเธอ ข้างหลังมีกลุ่มก้อนจุดสีแดงอยู่ในพื้นที่ห้องนิรภัยและถ้าเลยไปตามอุโมงค์ข้างหน้าจากหัวโค้งนั่นไป300เมตรก็จะเป็นทางออก และตรงกลางนั่น จุดสีแดงกลุ่มใหญ่กำลังเคลื่อนเข้ามา

“เลยโค้งนั่นไปเป็นทางออกแล้ว อ๊ะ ข้างหน้ามีคน” ลุงบัวร้องขึ้นขณะที่มีแสงไฟฉายส่องมาที่ร่าง

“ลุงบัว ถอยมา นั่นไม่ใช่พวกเรา!” แพทร้องตะโกนไป ลุงบัวชะงักและกระโดดหลบกลับเข้ามา

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงปืนนับไม่ถ้วนระดมยิงเข้ามา จุดที่ลุงบัวเคยยืนอยู่เต็มไปด้วยรอยกระสุนจำนวนมาก

“ระวังให้ดี จับเป็นเด็กผู้หญิง ที่เหลือฆ่าทิ้งให้หมด” เสียงร้องตะโกนที่ดังมายืนยันให้รู้ว่าอีกฝ่ายคือศัตรูแน่นอน  “ดูให้ดีว่าเป็นใครก่อนยิง”

ปังง  

“อ๊ากกก”

เสียงลำกล้องทั้งสองของไนโตร.577ดังสนั่นไปทั่วพร้อมกับร่างที่กระเด็นลอยออกไป ลุงบัวโยนปืนที่ปราศจากกระสุนแล้วทิ้งไปชักเอาปืนพกออกมา

“คุณหนู นายผู้เฒ่า ผมจะออกไปก่อน ถ้ามีจังหวะล่ะก็ให้ออกไปทันทีครับ” ลุงบัวบอกและเปิดเสื้อให้เห็นระเบิดที่เหลืออีก 1 ลูก

“ไม่ได้นะบัว ออกไปล่ะก็นายตายแน่ๆ”​ ตาห้าม

“จากที่มันพูดเมื่อกี้ ยังไงพวกมันก็ไม่เก็บเราไว้แน่ๆ  ถ้าผมเข้าประชิดได้ก็ยังพอมีโอกาสครับ ฝากคุณหนูด้วยนะครับ” ลุงบัวบอกกับนายผู้เฒ่าทั้งสองอย่างหนักแน่น

“นายบัว!”

“เข้าใจแล้วนายบัว”

คุณตาคุณยายรับคำอย่างตื้นตัน

“เฮ้ย อย่ายิง นั่นเด็กผู้หญิงเป้าหมาย” เสียงร้องที่ดังก้องขึ้นทำให้ทั้งสามคนหันไปมอง …

“ยัยแพท!”

เด็กสาวยืนอยู่ที่ตรงหัวมุมนั้น แล้วก็ขว้างบางสิ่งบางอย่างไปในอากาศ ระเบิดเวทมนตร์สองลูกสุดท้ายกระเด้งไปตามพื้นท่อระบายน้ำ

ขณะที่พวกมือปืนนั้นมองหน้าลูกพี่อย่างขัดใจ ฉิบล่ะ บอกออกไปว่าจับเป็น แล้วทีนี้จะยิงสู้เด็กนี่ยังไงได้เล่า

“ยกโล่เร็วเข้า”  พวกมันยกโล่กันกระสุนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง แพทอาศัยจังหวะนี้ร่ายเวทออกมา ใช้พลังเวททั้งหมดที่เหลืออยู่ในตัวหวังพิชิตชัยในคราวเดียว

“<Fire Pillar>”

ซูมมมมมม อ๊ากกกกก

เสาเพลิงพวยพุ่งขึ้นจากพื้น เผาไหม้พวกที่อยู่ด้านหน้ากลุ่มจนโล่ในมือหลุดลง ระเบิดเวทมนตร์ 2 ลูกกระเด้งเข้าไปใจกลางกลุ่มคนพอดี

บรึม!

“ตอนนี้แหละ ลุงบัว ไปเลย”

“ร๊อววววววววว”

สายลมพัดผ่านใบหน้าของแพทไป เงาร่างหนึ่งพุ่งดิ่งไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงคำรามอันน่าสะพรึง

และตอนนั้นคือเวลา 23.55 น.