Midterm Fantasy - ตอนที่ 144

เมื่อรอนมองย้อนหลังกลับมาที่วันนี้ เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่าวันนี้คือครั้งแรกที่เขาใช้เวทมนตร์ได้ด้วยตนเอง

แต่เขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับมันเลยสักนิด มันคือความรู้สึกที่เขาไม่อยากพบเจออีกเลยตลอดชีวิตของเขา

…

ปัง ปัง ปัง ปัง

ตับ ตับ ตับ ตับ

โล่กันกระสุนสีชมพูถูกยกขึ้นป้องกันกระสุนที่สาดเข้ามา

“เฮ้ย ล้อมมันไว้ ตามมันเข้าไปเลย” ชวลิตร้องคำราม มันชักหอกซัดออกจากไหล่แล้วขว้างกลับไป “ตายยยย”

หอกพุ่งไปที่รอน ชนเข้าที่โล่แล้วตกลงพื้น รอนคว้าหอกขึ้นแล้วขว้างกลับ

ฉึก!

“อ้ากกกก” ชวลิตร้องแผดเสียงเพราะหอกปักเข้าที่ไหล่ข้างที่ยังดีอยู่

“พวกเรา จัดการมันเร็วเข้า เทกันเข้าไปเลย” มันร้องสั่ง “อ๊าก”
มันร้องอีกครั้งเพราะรอนขว้างมีดเข้ามา คราวนี้ปักเข้าที่ชายโครงขวาจนมันปวดตับไปหมด

“เฮียชวลิตครับ แต่ข้างนอกนั่นพวกแก็งค์รุ่งโรจน์มันกดดันเราเข้ามาแล้วนะครับ”

“ช่างมัน ถ้าเราจับตัวประกันได้พวกมันก็ทำอะไรเราไม่ได้ เร็ว บุกเข้าไป”

มือปืนร่วมสามสิบคนเคลื่อนกำลังเข้าไป ก้าวข้ามร่างพวกพ้องที่บาดเจ็บแขนขาหักเกลื่อนพื้น

ไอ้เด็กหนุ่มหน้ากากดำนั่นมันคือตัวอะไรกัน ทำไมกำลังมันมหาศาลแบบนี้ ยกคนหนัก70-80กิโลกรัมขว้างไปในอากาศได้ หักแขนหักขาคนได้ด้วยมือเปล่า

แต่ยังไงซะมันก็มีตัวคนเดียว

“พวกเราลุย!”

“<Mud Golem>”

แสงเรืองขึ้นจากพื้น ม้วนเวทโกเลมโคลนเริ่มทำหน้าที่ของมัน

“แสงอะไรวะ”

“ไม่ต้องสนใจ ลุยเลย” มือปืนคนนึงยกปืนพกขึ้นเตรียมยิง แล้วก็พบว่าพื้นน้ำหน้าท่อระบายน้ำเกิดการสั่นไหวรุนแรง ร่างบางอย่างยกตัวขึ้นมา

“ชิบแล้ว ตัวเชี่ยไรวะนั่น”

“ยิงเร็ว ยิง ยิง!”

ทุกคนเลื่อนปืนหันไปทางโกเลมโคลนสูง 4 เมตรที่กำลังก้าวขึ้นพื้นดิน ร่างดำทะมึนของมันปิดบังทางระบายน้ำจนหมด

ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ

รอนหันหลังกลับและวิ่งเข้าท่อทิ้งเสียงปืนไว้เบื้องหลัง มุ่งไปยังทิศทางที่แพทอยู่

…

และ ในเวลาก่อนหน้านั้น ที่เวลา เที่ยงคืนห้าวินาที

“ไอ้บัวดำ เอ็งคิดเรอะว่าแค่นั้นจะป้องกันได้” สุเทพร้องก้อง “อย่าอยู่เลยมึง เตรียมตัวตายซะ”

ปืนเอเคทั้ง 8 ถูกยกขึ้น หากแต่เสียงร้องเล็กใสของเด็กสาวก็ดังสวนขึ้นมา

“<Swift>”

ตึกๆๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าวิ่งพุ่งมาจากด้านหลัง

“ยิงได้”

แททๆๆๆๆๆ เก๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงกระสุนกระแทกเข้ากับฝาท่อโลหะดังกังวานไปทั่วท่อระบายน้ำ ประกายไฟแวบวาบระยับไปหมด

“เฮ้ย มันมีโล่” ลูกน้องคนหนึ่งร้องขึ้นมา มันโยนปืนAKที่กระสุนหมดลงพื้น ชักปืนสั้นออกมากระหน่ำยิง

ปังๆๆๆ เก๊งๆๆๆ ฉึก!

หอกซัดถูกขว้างสวนปักแทงเข้าที่หน้าอกขวา ทะลุเสื้อกันกระสุนหน้าหลัง ร่างของมันลอยกระเด็นไปนอนกองอยู่ที่พื้น

“เฮ้ย ระวัง มันพุ่งเข้ามาแล้ว กระจายกำลังออกไป ยิงมันจากด้านหลัง” มือปืน 7 คนกระโดดหลบแยกไปคนละทิศทางเมื่อเห็นว่าฝาท่อระบายน้ำอันใหญ่นั้นถูกถือพุ่งตรงมาที่พวกมัน

โล่มันหันได้ด้านเดียว ถ้ากระจายออกไปล่ะก็ ต้องมีคนใดคนหนึ่งที่ยิงจากด้านหลังได้แน่

“ย่ะห์”

“เฮ้ย”

ขณะที่พวกมันคิดแบบนั้น โล่ฝาท่อก็ถูกเหวี่ยงมาใส่กลุ่มที่ยืนกัน 4 คน

‘หลบไม่ทันแล้ว’ มือปืนคนหน้าสุดยกมือขึ้นไขว้กันป้องกันไปด้านหน้า กะว่าเมื่อโล่ที่เด็กสาวตัวเล็กๆนั่นกระแทกแล้วตกพื้นมันจะได้ยินสวนกลับไป

แต่แล้ว

ปึง! กร๊อบบบบ แกร๊บบบบๆๆๆ

โล่ฝาท่อหนัก 75 กิโลกรัมที่พุ่งไปด้วยความเร็ว 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง บดขยี้ท่อนบนของมือปืนทั้ง 4 เข้ากับกำแพงก่อนจะไหลไปกองที่พื้น เป็นตายไม่อาจทราบได้

“นังปีศาจ ตายซะ”

“ตาย”

ปืนพก3กระบอกหมุนเข้าหาร่างของแพทแล้วยิงออกไป

ปังๆๆ ปังๆๆ ปังๆๆ

เด็กสาวตาเป็นประกาย ที่ด้านหน้าของเธอในตอนนี้มีเส้นสีทอง 9 เส้นอยู่ในอากาศ เส้นทางกระสุนที่เห็นได้จากสกิล[บุรุษศึกษา]

เธอหมุนตัวหลบจากเส้นทางกระสุนเหล่านั้น แล้ววิ่งเข้าหามือปืนทั้งสาม

“เฮ้ยยย”

ปัง ปัง ปัง พล็อค!

“เฮียสุเทพ! เอี๊ยยยย” ผัวะ

 ร่างของสุเทพและลูกน้องล้มลง ลูกน้องคนสุดท้ายยกปืนขึ้นจ่อที่ศีรษะของแพทได้พอดี  นิ้วเหนี่ยวไกลงไป

“ตาย!”

“<Shield>”

เครื่องรางโล่ป้องกันระดับสามที่สวมอยู่ทำหน้าที่ของมัน กระสุนปืนพกที่เตรียมออกจากลำกล้องชนเข้ากับโล่เวทมนตร์ก่อนที่จะไม่มีทางไป สะท้อนสะบัดเข้าที่ลำกล้องปืน

“ห๊ะ อู๊คคคคคค”

หมัด 300 กิโลกรัมของแพทซัดเข้าที่กลางอกของมัน ร่างของมือปืนลอยขึ้นไปในอากาศ กระดูกแมนูเบรียมและกระดูกซี่โครงด้านขวาแตกแหลกเป็นชิ้นๆ

“ยัยแพทเป็นยังไงบ้าง”​

“หลานปลอดภัยไหม”​

“ปลอดภัยค่ะ”

ตุบๆๆๆ เสียงฝีเท้าดังมาจากปากทางท่อระบายน้ำห่างไปราว200เมตร

“แพท เราเอง ปลอดภัยไหม” รอนตะโกนมาแต่ไกล

“เรียบร้อยแล้วรอน จัดการหมดแล้ว” แพทตะโกน​ “ลุงบัว ลุงบัวเป็นยังไงบ้าง”

เด็กสาวรีบวิ่งก้าวข้ามศพและมือปืนที่บาดเจ็บไปหาลุงบัว เตรียมใช้เวทรักษาช่วยพยุงอาการของพ่อบ้านผู้ซื่อสัตย์

“คุณหนู…” ลุงบัวร้องขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม เด็กหญิงตัวเล็กๆคนนั้น ตอนนี้แข็งแกร่งขนาดนี้แล้วเชียว พ่อบ้านน้ำตาซึม ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นร้องออกมาอย่างตกใจ “คุณหนูระวังง”

“แพท ระวังข้างหลัง!” รอนเงื้อหอกซัดในมือขึ้น ลังเลตำแหน่งที่จะขว้างอยู่ชั่วเสี้ยววินาที แล้วพุ่งหอกอันสุดท้ายออกไป

มือปืนคนที่ถูกยิงเข้าที่โหนกแก้มจนหมดสภาพไปเมื่อตอนแรก มันฟื้นขึ้นมาและพบว่าพวกพ้องถูกจัดการไปหมดแล้ว

และเด็กสาวคนนั้นก็วิ่งเหยียบร่างมันไป

มันลุกขึ้นช้าๆ อีกฝ่ายหันหลังให้มันอยู่กำลังดูคนเจ็บ เป็นโอกาสของมันแล้ว

มันชักมีดคอมแบ็ทคมกริบ ลุกขึ้นแล้วพุ่งตัวไป มุ่งไปที่แผ่นหลังของเด็กสาว

“คุณหนูระวัง”

“แพท ระวังข้างหลัง”

มือปืนเจ็บแปลบที่ต้นขาซ้ายที่หอกซัดทิ่มปัก หากแต่มันกลั้นใจใช้ขาขวาดีดตัวพุ่งไปข้างหน้า

“ตายยยยยยยยยยย”

แพทหันกลับมา ร่ายเวทอย่างฉับพลัน

“<Earth Shiel…”

ฉึก

คมมีดปักเสียบไปที่เนินอกซ้าย ใบมีดฝังลึกลงไปจนมิดด้าม จากนั้นก็ชักออกมา

เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาด้วยแรงบีบของหัวใจห้องซ้ายที่ฉีกขาด พุ่งสาดจนถึงเพดานท่อระบายน้ำ  แล้วร่างของเด็กสาวก็หงายหลังล้มลง พยายามหายใจเข้าออก พยายามตั้งสติร่ายเวทรักษา แต่ความดันโลหิตที่หล่นฮวบอย่างรวดเร็วทำให้สติของเธอค่อยๆเลือนหายไป

“ร รอน..” คำพูดสุดท้ายของเด็กสาวเลือนหายไปพร้อมกับลมหายใจ

“แพททททท ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่” เด็กหนุ่มวิ่งตรงเข้าไป เขาดึงม้วนเวทรักษาออกจากกระเป๋า ใช้สกิลดูพลังชีวิตของแพท … แถบพลังชีวิตเหนือศีรษะของแพทที่เป็นสีเขียว ไหลหล่นฮวบลงเป็นสีเหลือง สีแดง …​แล้วก็หายไป

กิ๊ง!

ภาพทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่ง

เวลาเหมือนกับหยุดเคลื่อนไหว

เพราะเขา

เพราะเขาลังเล

แทนที่จะขว้างหอกเข้าที่หัวหรือตัวของมือปืนคนนั้น เขากลับเลือกที่จะขว้างใส่ขา และเขาก็หยุดมันไม่ได้

เขาทำให้แพทต้องตาย!

{ต้องการพลังมากกว่านี้ใช่ไหม}

หืม?

{อยากเด็ดขาดและเลือดเย็นกว่านี้ใช่ไหม}

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากส่วนมืดที่สุดของศิลานักปราชญ์

ใช่สิ

เขามันไม่เด็ดขาด

ตั้งแต่ตอนที่ถูกเอกและกวินหักหลัง หรือทุกครั้งที่มีคนที่คิดร้ายกับเขา  เขามักจะให้โอกาสอีกฝ่าย

และบางครั้ง การให้โอกาสนั้นก็กลับมาทำร้ายเขา

“ใช่”

{หึหึ ข้าได้ยินไม่ชัด ต้องการพลังสินะ อยากเด็ดขาดขึ้สินะ}

“ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ช่ช่ช่ช่ช่ช่”
***{ปลดผนึกนักรบคลั่ง}***

{สกิล [Rage] สามารถเลเวลอัพได้}

{เงื่อนไข LV 1 : กำจัดมนุษย์ 10 คน}

{Progress 0/10 }

ตูม!

เสียงระเบิดดังมาจากอุโมงค์ด้านในพร้อมกับเสียงของผู้คนสับสนวุ่นวาย

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกแกต้องตายกันที่นี่ทั้งหมด ฮ่าฮ่า …..”

มือมีดหัวเราะได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ภาพที่มันเห็นจะกลับหัวกลับหาง  สิ่งสุดท้ายที่มันเห็นก็คือร่างที่ปราศจากศีรษะของมันยืนอยู่ เลือดพุ่งออกจากลำคอเป็นสายยาว และรอนที่ถือดาบอาบเลือดเดินผ่านไป

“ยัยแพท ยัยแพท”

“หลานแพทททท”

คุณตาคุณยายวิ่งตรงมาทรุดตัวที่ร่างของเด็กสาว ขณะที่รอนค่อยๆก้าวไปข้างหน้า

[Rage Lv 0 Max]

Progress 1/10

เด็กหนุ่มก้าวตรงไปข้างหน้า แถบพลังชีวิตของศัตรูมุ่งหน้ามาทางนี้หลายสิบแถบ

พลัง

ถ้าเขามีพลังมากกว่านี้

ถ้าเขาเด็ดขาดมากกว่านี้

ตึกๆๆๆๆๆๆ

“เฮ้ย ข้างหน้ามีคน”

“หน้ากากดำ ยิงมัน”

ปืนนับสิบถูกชักออกมาและลั่นกระสุนออกไป

รอนมองไปเบื้องหน้า มีเส้นทางกระสุนปรากฎให้เขาเห็นทั้งที่เขาไม่มีสกิลบุรุษศึกษา

นี่คือผลของ Rage สินะ

แค่เลเวล 0 ยังขนาดนี้ แล้วเลเวล 1 ล่ะ

“เชี่ยยย มันหลบกระสุนได้”

“มันคือนีโอจากเมทริกซ์เรอะไง”

“อะไรคือเมทริกซ์”

“หนังเก่าปี2000ไงแกไม่รู้จักงั้น…..”

ฉับๆๆๆๆๆ

เสียงกึกๆเหมือนกับมีใครทำแตงโมหล่นลงพื้นพร้อมๆกันหลายลูก และสีแดงฉานของน้ำแตงโมโลหิตกระจายไปทั่วพื้น

“ไอ้ปีศาจ”

ปังปังปัง

ระยะใกล้จนหลบไม่พ้น รอนหันหน้าอกขวาไปรับกระสุน ตัวเลข [-25][-25][-25] ลอยขึ้นมา

ฉัวะ!

มีดปาดเข้าที่คอของมือปืนคนนั้น รอนใช้ปากประกบเข้าไปที่เส้นเลือดแดงต้นคอแล้วดูด

[เลือดมนุษย์ 10ซีซี 20ซีซี 30ซีซี]

[+10] [+10] [+10] [+10]

พลังชีวิตของรอนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาขว้างร่างที่ปราศจากชีวิตทิ้งไป แล้วพุ่งเข้าหากลุ่มคน เสียงกระสุนปืนและเสียงกรีดร้องดังไปทั่ว

มันไม่ใช่เสียงของการต่อสู้

มันคือเสียงของคนที่ต้องการเอาชีวิตรอด

มือปืนคนสุดท้ายคุกเข่าลงยกมือขึ้นประนมท่วมหัว มือที่เคยใช้ฆ่าคนมาหลายสิบคนถูกยกขึ้นหวังจะขอชีวิตของตน

ฉับ

มือทั้งสองขาดออก ปราศจากเสียงร้องใดๆ เพราะมันขาดออกพร้อมกับศีรษะที่ลืมตาค้าง

[Rage Lv 2]

Progress 31/50

เลเวลสองแล้วรึ มันทำอะไรได้บ้างนะ

ตุบๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงฝีเท้าจำนวนมากวิ่งตรงมาจากปากทางท่อระบายน้ำ โกเลมโคลนโดนทำลายแล้วสินะ

“พวกมันอยู่นั่น ฆ่ามัน ฆ่ามันให้หมด”

เสียงฝีเท้าวิ่งตรงมา รอนหมุนตัวกลับแล้วพุ่งตัวอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งผ่านคุณตาคุณยายและลุงบัวที่ล้อมรอบร่างของแพทไป

ต้องฆ่า ต้องฆ่าให้หมด

{อยากใช้เวทมนตร์ไหม?}

ถามเป็นเล่น อยากสิ

{Rage เลเวล 2}

{Blood Mana Unlocked}

{สามารถใช้พลังชีวิตในการร่ายเวทได้}

อย่างนี้ก็ดีสิ

“ฆ่ามันให้หมด ไม่ต้องกลัวหน้ากากดำ มันไม่ฆ่าคน” ชวลิตร้องสั่งลูกน้อง

“แพทชอบใช้เวทอะไรนะ …​จริงสิ จงออกมา น้ำแข็งเอ๋ย Froze Spear”

[-5]

“ใช้พลังชีวิตแค่ 5 เองเรอะ ออกมา ออกมาอีก”

หอกน้ำแข็งนับสิบก่อตัวขึ้น เลือดแดงสดกระอักซึมออกที่มุมปาก ปากที่มีรอยยิ้มอย่างขมขื่นของรอน

“ไป!”

เสียงกรีดร้องของเหล่ามือปืนดังระงม หอกน้ำแข็งปักเสียบทะลุลำคอ ชวลิตยกแขนที่บาดเจ็บขึ้นมาจับแท่งน้ำแข็งที่ปักคออย่างไม่เข้าใจก่อนจะล้มลงตาค้าง

Progress 38/50

Progress 46/50

Progress 51/50

[Rage Lv 3]

“ช่วยด้วย ไม่เอาแล้ว”

“หนีเร็ว โอ๊ค เจ็บๆๆ”

“คิดว่าจะหนี <Earth Spear> พ้นเรอะ” เสียงหัวเราะของรอนดังออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความหดหู่และสิ้นหวัง “จงสิ้นหวังเข้าไป จงสิ้นหวังให้มากกว่านี้”

หอกปฐพีทิ่มแทงร่างของมือปืนจนพรุน ขณะที่น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลออกมาเป็นทาง น้ำตาสีแดงจากเลือดที่ไหลออกจากตาทั้งสอง ไหลอาบไปรวมกับเลือดที่พรั่งพรูออกจากปาก  มือปืนที่เหลืออีก 10กว่าคนนั่งก้นจ้ำเบ้าปากสั่นหน้าซีดขาอ่อนปราศจากเรี่ยวแรง

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน คนที่ไม่คิดสู้เหล่านี้คงได้รับการละเว้น

หากแต่ตอนนี้รอนรู้สึกเจ็บในใจ ความใจอ่อนของเขาคือต้นเหตุของทุกสิ่งแท้ๆ

เขาไล่ดูชื่อเวทมนตร์ มีเวทแปลกๆที่ไม่รู้จักมากมาย

“Stardust Stream เวททำลายระยะไกล มานา 2500 ทำลายระยะไกลเรอะ”

รอนยกมือขึ้นชี้ไปด้านหน้าเปลี่ยนพลังชีวิตเป็นมานา

[พลังชีวิตไม่พอ]

[พลังชีวิตไม่พอ]

พลังชีวิตของรอนมีไม่ถึงหนึ่งพัน จึงไม่แปลกที่จะเป็นเช่นนั้น หากแต่เขาไม่ได้ยินคำเตือนนั้น

[-50][-50][-18]

[พลังชีวิตเป็นศูนย์][อันตรายๆ]

ก่อนที่สติของรอนจะหลุดหายไป เครื่องรางที่คอก็เรืองแสงขึ้นแตกออก

<Revive>

ความอบอุ่นแผ่ขึ้นทั่วร่างพลังชีวิตที่หมดไปเมื่อครู่ไหลกลับขึ้นมาจนเต็มหลอด แผลทั่วร่างหายไป

แต่ทว่ารอนยังไม่หยุดร่ายเวท

[-50][-50][-50][-50]

เลือดไหลซึมที่มุมปากอีกครั้ง

พลังชีวิตที่เพิ่งขึ้นเต็มหล่นฮวบลงมาอีกครั้งจนเหลือครึ่งหลอด เลือดกระอักออกจมูกออกปากของเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“พวกแก พวกแกต้องตาย!” เด็กหนุ่มร้องตวาดออกไปด้วยความคลั่งแค้น “ตายยยยยยยย”

“พอเถอะรอน”

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากเบื้องหลัง เขารับรู้ได้ถึงแขนเล็กๆที่โอบกอดเข้ามา

“ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องทำแบบนี้อีกแล้ว”

ระหว่างที่รอนกำลังคิดขึ้นมาว่าสิ่งนี้คือหูแว่วภาพลวงตาหรือไม่ ริมฝีปากของเขาก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากอุ่นๆ ดวงหน้าที่คุ้นเคยอยู่ใกล้ชิด ลมหายใจอุ่นๆระใบหน้าของเขาอย่างบางเบาก่อนที่แพทจะค่อยๆถอยออกไป

“รอนพักเถอะ ที่เหลือเราจัดการเอง”

ค่า Rageลดฮวบ ความคลั่งแค้นเมื่อครู่หายไปสิ้นพร้อมกับเรี่ยวแรงที่หมดไปทั้งสรรพางค์กาย
แล้วรอนก็สิ้นสติไปในอ้อมแขนของแพท