Midterm Fantasy - ตอนที่ 164

รอนวาร์ปกลับมาที่ห้องนอนของตนเอง เขาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเตรียมกลับเข้านอน

[คุยกับพ่อเสร็จแล้ว]

ข้อความจากแพทส่งมาเข้าที่เครื่องของเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากที่เขาไปอยู่ที่โลกโน้นมา 1 วันเต็มๆ เวลาที่แพทนั้นเคลื่อนไปเพียงแค่ไม่กี่นาทีเองนี่นะ

เด็กหนุ่มกดโทรศัพท์

“เมื่อกี้ตอนไปถึงก็งงอยู่ ว่าทำไมเธอไม่ได้มาด้วย” เขาบอก

“ใครจะไปนึกล่ะว่าพ่อจะมาเคาะห้องเรียกตอนเที่ยงคืน” แพทตอบไป “แล้วทางโน้นมีอะไรไหม”

“ไม่มีอะไรหรอก จะมีก็แค่เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าชายดีโอจะมาดูสินค้าที่สัญญาไว้” รอนตอบไป “เดี๋ยวพวกเราเข้านอนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยอีกที”

รอนวางสาย นึกทบทวนจนแน่ใจว่าไม่ได้หลุดปากบอกอะไรออกไปแล้วจึงเข้านอน

เช้าวันถัดมาวันเสาร์ กินอาหารเช้าเสร็จแล้วรอนก็ออกจากบ้าน เด็กหนุ่มแวะเข้าที่ร้านของอาม่า ที่นั่น มีคนมาซื้อของกันหลายคนคึกคัก

“น้องๆ พี่ขอน้ำปลาขวดนึงจ๊ะ”

“ได้ค่ะ” เจนัสหยิบขวดน้ำปลาส่งให้แล้วรับเงินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“น้องเจน ขอซุปไก่ก้อนห่อนึง”

“ค่าา” เจนเดินไปหยิบของมาส่งให้

“น้องแจน…”

“ค่ะ ได้ค่ะ..” แจนวิ่งไปห้องใต้ดินแล้วกลับขึ้นมาพร้อมสินค้า

รอนมองบรรยากาศอันคึกคักของร้านแบบงงงวย ลุงคนนั้นบ้านอยู่เลยตลาดไปอีก นี่เดินมาไกลเพื่อมาซื้อน้ำปลาขวดเดียวเนี่ยนะ  แล้วเจ้าหนุ่มนั่นมันลูกเจ้าของร้านเครื่องเขียนหน้าโรงเรียน จะมาซื้อปากกาที่นี่ทำไม

รอนมองภาพลูกค้าที่กำลังเต็มร้านอยู่แบบนี้เลยคิดว่าคงไม่สะดวกที่จะเข้าไปคุยตอนนี้แน่

“พี่เจนัสครับ อาม่าอยู่ไหมครับ”

“อยู่ค่ะคุณรอน อยู่ในครัว” เจนัสพยักหน้าให้และชี้ไปทางครัว เด็กหนุ่มเดินไปทางหลังบ้าน

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ

เสียงไม้ดังเป็นจังหวะมาจากห้องครัว สงสัยอาม่าจะทำกับข้าว

“อาม่าครับ ทำกับข้าวอยู่เหรอ เฮ้ย!” รอนอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะอาม่าไม่ได้ทำกับข้าว

ที่อาม่าทำอยู่คือการรำหมัดเข้าใส่หุ่นไม้ เสียงไม้ที่เลื่อนเข้ามาตี กระทบเข้ากับแขนขาที่ผลักและปัดป้องดังเป็นจังหวะ ก๊อกๆๆ

“อ้าว อารอนเองเรอะ” อาม่าบอกก่อนจะหยุดการซ้อม

“อาม่าทำอะไรครับ”

“ออกกำลังบริหารร่างกายน่ะ แก่อายุปูนนี้แล้ว ถ้าไม่ออกกำลังกายล่ะก็ต้องแย่แน่ๆ”

อาม่าบอก

รอนเดินไปที่หุ่นไม้ เขาลองผลักก้านเสาที่ยื่นออกมาดู

“อารอนระวัง”

โป๊ก

[-0.2]

เสาที่ถูกผลักไปทำให้เสาอีกด้านวิ่งมากระแทกหัวของเขาจากด้านหลังจนเห็นดาว รอนกุมหัวป้อยๆ

“นี่มันอะไรครับ”

“เป็นหุ่นเสาไม้สำหรับซ้อมมวยน่ะ อาม่าเคยใช้ออกกำลังเมื่อ 30กว่าปีก่อน เพิ่งให้อาแจนช่วยขัดสนิมหยอดน้ำมันให้แล้วเอาขึ้นมาออกกำลังดู” อาม่าบอก “อารอนจะลองดูไหม”

ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะทำแล้ว งั้นลองดูสักหน่อยก็แล้วกัน

“อารอนใช้มือปัดตรงไม้นี้ พอปัดเสร็จไม้อีกด้านนึงจะพุ่งเข้ามา ก็ให้ใช้อีกมือนึงป้องกัน จากนั้นให้เลื่อนไปผลักอีกก้าน แล้วเอาอีกมือปัดป้อง เอ้า ลองดู ไม่ต้องเร็ว ทำช้าๆ”

ป๊อก โอ๊ย! ป๊อกๆ โอ๊ย

เสียงร้องดังออกมาเป็นระยะ

“ช้าๆ ช้าๆ ไม่ต้องรีบ” อาม่าพยักหน้า ดูเหมือนรอนจะพอมีพื้นฐานอยู่บ้าง

โป๊ก!

[-0.3]

“ขอผมพักก่อนครับ ไม่ไหวๆ” รอนบ่นพลางลูบหัวป้อยๆ “อาม่าครับ ผมเคยเห็นในหนัง มันต้องเป็นแป้นนิ่งๆไม่ใช่เหรอครับ ทำไมมันเหวี่ยงได้เป็นหุ่นเด้งดึ๋งด้วยเนี่ย”

“ถ้าทำแบบนั้นก็ง่ายไปน่ะสิ” อาม่าพูดยิ้มๆ “อารอนก็อย่ายอมแพ้ง่ายๆสิ สามคนนั่นยังทำได้เลย”

เสียงคนเดินมาจากทางเข้าครัว เจนัสโผล่หน้ามาพอดี

“ลูกค้าหมดแล้วค่ะอาม่า เดี๋ยวหนูไปกวาดห้องข้างบนก่อนนะคะ”​

“เจนัสมาพอดี มา มาซ้อมหุ่นนี่ให้รอนเค้าดูสักหน่อย” อาม่าบอก

เจนัสทำหน้างงๆ แต่ก็เดินไปที่หุ่น เธอหายใจเข้าออกช้าๆ จากนั้นก็ลงมือ

ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มือสองข้างรัวตบ ตี ปัดป้อง หมุนข้าม ขาทั้งสองอยู่นิ่งกับพื้นเกือบตลอดเวลายกเว้นบางจังหวะที่ไม้จะเหวี่ยงเข้าใส่ใบหน้าหรือขาที่เธอจะขยับฟุตเวิร์คหลบเบี่ยงตัวออก

รอนอ้าปากค้าง เร็วสุดๆ

“ดีมาก ดีมาก งั้นอาม่าขึ้นไปกวาดห้องเอง เจนัสสอนอารอนหน่อยแล้วกัน” อาม่าเดินออกจากห้องครัวขึ้นชั้นสองไป ทิ้งเด็กหนุ่มและหญิงสาวให้ยืนกันสองคนภายในครัว

“รอนทำไม่ได้เหรอคะ”  หญิงสาวถาม

“ครับ พี่เจนัส”

“แต่ว่า…” เจนัสบอก “ตอนที่เราสู้กันที่โกดังท่าเรือนั่น รอนไวมากจนพวกเราสามคนตามไม่ทันเลยนี่”

หญิงสาวไม่พูดเปล่า เธอชกแย็บไปที่หน้าของรอน3ครั้งซ้อนแบบไม่บอกล่วงหน้า ก่อนจะเตะตัดกลางลำตัว รอนหลบได้แบบเฉียดฉิวทั้งหมด

“คือ ผมคาดเดาการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเอาครับ” รอนแก้ตัวไป “พอพี่เจนัสขยับกล้ามเนื้อเตรียมจะออกอาวุธ ผมก็คาดเดาเส้นทางอาวุธและหลบหลีกเอาครับ”

จะให้บอกได้ยังไงว่าเขามีสกิลสตรีศึกษาที่เดาทางของผู้หญิงออกและวันนั้นใช้ม้วนเวทเพิ่มความเร็วจนความเร็วเพิ่มขึ้น 3-4 เท่า

“แต่ถ้าเดาได้ขนาดนั้นก็ไม่น่าต้องหัดอันนี้แล้วนี่คะ”  เจนัสถาม

“แต่มันใช้ได้ผลดีเฉพาะถ้าอีกฝ่ายอยู่ห่างๆ ถ้าหากคลุกวงในล่ะก็ผมอาจจะสังเกตไม่ทันก็ได้” รอนบอก “แถมผมต้องใช้การสังเกตกล้ามเนื้อเอา จะได้ผลดีก็เฉพาะหากอีกฝ่ายรูปร่างดีเห็นกล้ามเนื้อชัดเท่านั้นแหละครับ เจ้าหุ่นเด้งดึ๋งนี่ไม่เห็นกล้ามเนื้อผมสู้ไม่ได้หรอกครับ”

หญิงสาวใจเต้นขึ้นมาสามสี่ตุบตอนที่รอนบอกว่าอีกฝ่ายรูปร่างดี แต่เมื่อเห็นว่ารอนทำท่าไม่รู้เรื่องอะไรก็ไม่พูดอะไรต่อ

“งั้นรอนลองแบบนี้ ค่อยๆดูที่มือนี่นะคะ”​

เธอค่อยๆทำให้ดูช้าๆ ปัดก้าน จากนั้นชี้ให้สังเกตว่าอีกด้านมีก้านที่กำลังวิ่งเข้ามา แล้วให้ใช้อีกมือยกขึ้นปัดป้อง บอกวิธีการเคลื่อนแขนจากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่งให้พริ้วไหวเป็นธรรมชาติ

รอนค่อยๆทำตามช้าๆ

“นั่นแหละค่ะ ช้าๆ ไม่ต้องรีบ”

รอนค่อยๆฝึกหัดหุ่นไปเรื่อยๆ

[Agility +0.01]

โอ้ ความว่องไวเพิ่มขึ้น แบบนี้ก็ยอดไปเลยสิ

รอนรู้สึกตื่นเต้นที่มีวิธีฝึกที่ช่วยพัฒนาพลังของตนได้ อารามดีใจเลยเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ

ป๊อก ๆ.  ๆ. ๆ. ๆ.

“ไวไปแล้วค่ะ ช้าลงนิดนึง” เจนัสบอกเมื่อเห็นรอนเร่งความเร็ว หากแต่เขายังไม่ลดความเร็ว จนกระทั่งเจ้าไม้ท่อนนึงมันหมุนเหวี่ยงเข้ามาทางหางตาขวา  รอนเอียงตัวหลบอย่างรวดเร็วจนเสียหลักถอยไปด้านหลัง

ปึ๊ก!

“อ๊ะ”

“อุ๊ย >///< ”

รอนกระโดดโหยงไปด้านหน้า ทีแรกว่าจะทำหน้าไม่รู้เรื่อง แต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่กำลังยืนหน้าแดงเหลือบมองพื้นอยู่นั่นเลยทำให้เขาไม่รู้จะพูดยังไง

“พี่เจนัส เดี๋ยวแจนไปซักผ้าก่อน ….​นะ ……” แจนโผล่หน้าเข้ามา มองดูเด็กหนุ่มหญิงสาวที่ยืน หน้าแดงมองกันไปกันมา “แจน …. ไม่ ….​รบ …. กวน …ก็ได้ ไปล่ะ”

“เอ่อ ขอโทษครับ” รอนบอก พลางเหลือบมองไปที่หน้าอกที่ตนเองพุ่งชน แต่นั่นยิ่งทำให้เจนัสหน้าแดงเข้าไปอีก จะมองมาทำไมกันอีกนะตาบ้า

“พี่…. เจนัสสสสสสส” เจนเดินเข้ามาในห้องครัว หรี่ตามองทั้งสองคนลากเสียงยาว  “ทำอะไรรรรร อยู่ยู่ยู่ยู่ยู่ยู่”

“ไม่มีอะไรครับ พี่เจนัสกำลังสอนผมใช้เจ้าหุ่นเด้งดึ๋งนี่อยู่ครับ”

“หุ่นเด้งดึ๋ง?” เจนหรี่ตามองยิ่งกว่าเดิมจนตาแทบปิด “ฝึกใช้? คุณรอนที่เอาชนะพวกเราสามคนได้ทั้งที่เราใช้ปืนเนี่ยนะคะ ให้พี่เจนัสหัดสู้ประชิดตัวกับหุ่นไม้นี่”

“ใช่ๆๆ รอนขอให้พี่สอน” เจนัสบอก “คุณรอนไม่เคยใช้หุ่นนี่มาก่อน

“ค่ะ เจนไม่ได้ว่าอะไรค่ะ”​เด็กสาวบอกพลางมองใบหน้าที่แดงเลือดฝาดของทั้งสองคน “เจนเข้ามาดูกับข้าวเฉยๆ”

“อ๋อ อาม่าทำเสร็จแล้วน่ะ”

“ค่ะ งั้นเดี๋ยวเจนเช็ดโต๊ะ” เจนบอก “ฝึกต่อสิคะ เจนอยากดู”

“ค ครับ”  รอนหันกลับไปแล้วเริ่มลงมือ ช้าๆ

ป๊อก ป๊อก ป๊อก

“พี่เจนัสสสส”​เจนเดินเข้ามาข้างๆหูของพี่ใหญ่ “ขี้โกงงงงง”

“ป ป ป เปล่านะเจน”​ เจนัสบอก “อาม่าบอกให้พี่สอนคุณรอนจริงๆ”

ป๊อกๆๆ ป๊อกๆๆ ป๊อกๆๆ

ขณะที่เจนกำลังเขม่นจ้องเจนัสอย่างขุ่นเคือง รอนเร่งความเร็วขึ้นช้าๆ ตั้งใจกับการฝึกไม่กล้าวอกแวกต่อหน้าหญิงสาวทั้งสองคน  เขาเริ่มจับจุดได้ว่าให้มองตรงไปด้านหน้าเป็นหลักโดยไม่ต้องเหลือบมองทุกครั้ง ใช้หางตาสังเกตทิศทางที่ ไม้จะเหวี่ยงเข้าใส่ แล้วก็ใช้แขนยกขึ้นป้องกันคร่าวๆ

[Agility +0.02]

[Dexterity +0.01]

ป๊อกๆๆๆๆๆๆ ป๊อกๆๆๆๆๆๆ ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆ

เด็กหนุ่มตัดความคิดอื่นออกไปอย่างช้าๆ คิดถึงแต่สภาพตรงหน้า ถึงไม้ที่กำลังพุ่งเข้ามาใส่จาก้านข้าง กะทิศทางที่จะหลบ รับรู้ถึงสภาพกล้ามเนื้อของตนว่าควรจะหมุนหลบจบทิศทางอย่างไร

ความรู้สึกอื่นใดนอกเหนือจากนั้นตัดทิ้งไปสิ้น แล้วระบบก็เตือนขึ้นมา

[Trance]

เขาเข้าสู่ภวังค์​ เร่งความเร็วในการตบตีกับหุ่นไม้นั้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ———

ไม้หมุนตีไปมาอย่างรวดเร็ว เสียงดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง  ความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ ไม้เหวี่ยงฟาดเข้ามา หลบไม่ทันแล้ว! รอนชกไปด้านหน้าเต็มแรง

ตูม!

ฝุ่นตลบอบอวนไปทั่ว หมัดของเด็กหนุ่มปักทะลุอิฐเข้าไปในกำแพงอิฐห้องครัว ขณะที่เจ้าหุ่นไม้เด้งดึ๋งนั้น ร้อนฉ่าจนกลิ่นไม้ฟุ้งออกมา.

เจนัสและเจนยืนอ้าปากหวอเป็นรูปตัวโอ

“ตายล่ะ กำแพงห้องครัวอาม่าทะลุ ซวยแล้ว”​รอนอุทานขณะดึงมือออกมา แสงจากภายนอกส่องเข้าไปในช่องว่างหลังอิฐกำแพงนั้น สะท้อนเข้ากับอะไรบางอย่าง

“ในนั้นมันคืออะไรน่ะ สะท้อนแสงได้ด้วย” เจนัสร้องถาม  รอนควักโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดไฟฉายแล้วส่องเข้าไป แงะอิฐออกมาอีกก้อนสองก้อน

สิ่งนั้นเป็นโลหะสีเงินสะท้อนแสง มีแขน มีขา สูงประมาณ 3 เมตร

“เสียงอะไร เสียงอะไร” อาม่าวิ่งลงมาจากชั้นสอง “โอ้ ตายเลี้ยวตายเลี้ยว กำแพงพังหมดเลี้ยว”

“ขอโทษด้วยครับอาม่า เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” รอนถาม “ว่าแต่ในนั้นมันอะไรครับอาม่า”

“อ๋อ ในนั้นน่ะเหรอ ก็ที่รอนถามตอนนั้นไง”

“เอ๊ะ”

“เกราะหุ่นเหล็กสำหรับให้คนสวมต่อสู้ไงอารอน”

รอนอ้าปากหวอ ก่อนที่จะช่วยอาม่าเอาปูน(จากห้องใต้ดิน)มาก่ออิฐ(จากห้องใต้ดิน)แล้วโบกปิดทับด้วยเกรียง (จากห้องใต้ดิน)

ว่าแต่อาม่ามีหุ่นเหล็กจริงๆด้วยแฮะ